Hoi meiden, Ik heb een beetje een dilemma. Eerst maar eens de vraag. Zijn hier moeders met kinderen die ADHD hebben (officieel, zeg maar). En hoe en wanneer merkte je dat? Ik heb een verschrikkelijk leuke dochter die we voor de gein een kruising noemen tussen Elizabeth Taylor, Napoleon en Jochem Meyer (niet waar ze bij is natuurlijk). Het geeft redelijk weer wat voor een kind het is. Drie kids ineen... Ze is ontzettend lief, bijzonder grappig (krijgt met regelmaat een hele kamer of treincoupé aan het lachen), heel zorgzaam (leest zieke kindjes voor op haar kdv), creatief en slim. En dat meen ik. Alles watje hierna leest lijkt dat misschien te ondermijnen, maar dat is maar een deel van haar. Wel een deel waar we ons zorgen over maken. Ik weet dat ADHD "niet bestaat", een modeverschijnsel is en veel te vaak wordt gediagnosticeerd. Bovendien, ze is nog niet eens 6. Dus ik zit echt niet te wachten op een diagnose oid. We voeden haar bovendien redelijk (niet helemaal) antroposofisch op. Vrije school, antroposofisch kdv, weinig televisie, veel buitenspelen, dat soort werk. Binnen die omgeving is ADHD niet echt iets waar ze op screenen. Laat staan dat het gebruikelijk is je kind met Ritalin naar school te sturen (niet dat we dat van plan zijn). Oké, nu het dilemma. Ze heeft het misschien wél. Ik vind het lastig om het goed te beschrijven, maar zowel vader als ik maken ons zorgen. Laat ik beginnen met te zeggen dat ze "anders" is. Anders dan andere kinderen. Ze is... for lack of a better word ... méér. Sneller emotioneel, sneller afgeleid, sneller boos, principieler, drukker, beweeglijker, praat de godgandsedag door. Alle kindjes zitten rustig in de kring in de klas, ons meisje moet precies dan - als de juf haar verhaal begint - iets vertellen, of even opstaan. Loopt rustig naar de juf toe en eist persoonlijke aandacht. Foto's van de klas krijgen we regelmatig, en dan zit onze dochter in de prototype "verveeld" houding. Benen vooruitgestrekt, rug naar achtergekromd, naar boven starend, mond open, volkomen afwezig voor de activiteit om haar heen. Niet altijd, maar wel vaak. Ze heeft vaak ruzietjes met vriendinnen. Ze heeft veel vriendinnetjes, maar met enige regelmaat ploft het en dan is de een paar minuten ontroostbaar. Andere meisjes zijn toch net wat rustiger en onze meid heeft dus al een jaar geen uitnodigingen gehad voor feestjes. Ze is met niemand zo goed bevriend dat ze ook tot die 5 uitverkorenen behoort. De balletjuf legt iets uit en onze dochter besluit dat dát het moment is om "kikker" te zijn. En krijgt de andere kinderen mee. Ik kan op dat moment niet besluiten of ik nou verschrikkelijk trots ben op onze kikker die altijd haar eigen plan trekt, of me wezenlijk zorgen maak om haar "anders". Ze was ook een stevige huilbaby en staat op school ook wel bekend om haar temperament. Ook thuis is het regelmatig zoeken naar een goede oplossing. Ze kan vreselijk doordrammen en doorzetten als ze iets (niet) wil. Ze heeft een half jaar volgehouden dat ik niet leuk ben. Kwam gelukkig ook weer helemaal goed, maar wel met de mededeling dat ik vaker jurkjes aan moet en ze een trampoline in de tuin wil. Nu is papa de boeman. En volhouden, hoor. Die is dat echt niet vergeten na een dag school. Ook hier geen heldere aanleiding. Boos is BOOS, woedend, met deuren smijten, stampen, slaan. Mag niet, we hebben al systemen met stickers, time-out, consequenties.... ze draait als een blad om als de energie eruit is en is dan erg verdrietig om hoe het ging. Hoe vasthoudend en koppig ze ook is, tegelijkertijd is ze een taakje al kwijt voordat ze bij de plek is waar ze het moest doen. ("lieverd, doe het licht op de wc uit", "Ja!" ..... twee minuten later is het licht aan en is ze haar jassen aan de kapstok aan het herorganiseren). Aandacht houden bij een gesprek van drie minuten kost haar veel moeite. Je ziet haar gewoon na 3 zinnen afdwalen. Ook als we het benoemen, ook als het ernstig is, ook als ze haar best doet om op te letten. En tussendoor friemelt ze aan haar vingers, legt ze haar been op tafel, wiebelt ze op haar stoel, doet ze haar schoenen uit.... allemaal in hetzelfde gesprekje van 3 minuten. We hebben eens geprobeerd om haar gewoon even stil te laten staan. Duurde nog geen 10 seconden of ze brak. Dan staat ze ongemakkelijk grinnikend alsnog te wiebelen en friemelen om vervolgens heel hard te huilen omdat het niet lukt. Ze praat dwars door gesprekken heen, geeft met moeite antwoord op een vraag, begint snel over iets anders. Soms heb ik het gevoel dat ik net zo goed niet tegen haar kan praten, het komt toch niet binnen. Maar dan komt ze er drie weken later dus wél op terug. Pfff... respect als je het verhaal zo lang hebt volgehouden. Maar goed, nu mijn vraag. Volgens mij is ons ADHD-grapje geen grapje. Ik maak me inmiddels ernstig zorgen, want ik zie dat ze steeds perfectionistischer wordt. Ze wil geen fouten toegeven. Leren doet ze wel in haar eentje. Ik zie soms haar schoudertjes hangen. Gisteren vroeg ik wat er gebeurt in haar hoofd als we bijvoorbeeld iets aan haar vertellen. "Niks". Ik vroeg of ze hoorde wat zij zeiden "Nee". Hoe voelt ze zich dan? "Verdrietig". Mijn hart brak zowat. Ik krijg steeds meer het idee dat we iets van haar vragen dat ze niet kan. Dat het niet stoutigheid is, maar onkunde en frustratie. Bovendien, buren en vrienden van ons hebben kinderen met ADHD. Zij herkennen onze meid wel. Precies hun dochter op die leeftijd. Kortom, ik maak me zorgen. Nu de vraag: zijn er moeders hier met kinderen die ADHD hebben. Vanaf wanneer merkte je dat er iets was? En wanneer maakte je je zorgen? En waaruit bleek dat het ADHD was? (En mocht je nu denken, "poeh, blij dat het mijne niet is"... ze is echt verschrikkelijke leuk.Dat moest ik wel even kwijt.)
hier een zoon van bijna 20 inmiddels, met ADHD in combinatie met klassiek autisme. Bepaalde dingen herken ik wel, het constante bewegen, totaal niet stil kunnen zitten, het overal doorheen praten (en nee, dat stopt ook niet wanneer ze 20 zijn ) Hij heeft nooit medicatie geslikt omdat zijn vader (mijn ex sinds zijn 3e) en ik daar geen voorstander van zijn. Bij hem vermoedde ik toen hij baby was al dat hij autistisch zou zijn, zo rond de 3 mnd oud. ADHD een jaar later. Hij is voor het eerst getest met 3 jaar, maar dat is geen diagnose vanwege de leeftijd. De eerste echte test met diagnose was toen hij bijna 5 was. Wat wil je vragen? weten?
Ja, mijn dochter is 10 en heeft de diagnose adhd sinds haar 7e (zo uit mijn hoofd). Veel uit je verhaal komt me bekend voor. Wij hadden het vermoeden al heel lang, al vanaf haar peutertijd. Nou herkende wij al snel dingen omdat mijn man adhd heeft. Oudste dochter heeft het overigens niet. Dat adhd niet zou bestaan is juist trouwens het mode verschijnsel. Er hoeft maar ergens een verhaal op te duiken dat 'de bedenker van adhd op zijn sterfbed zegt dat het verzonnen is' en iedereen (vooral mensen zonder kind met adhd) vindt dat natuurlijk de waarheid. Alle ziektes en syndromen zijn overigens 'bedacht' denk ik dan altijd maar...althans ze hebben een naam gegeven aan gelijkende kenmerken. Adhd is wel degelijk zeer lastig om te hebben. Het is niet zomaar erg druk zijn. Het is zoveel meer dan dat. Naast onwijs creatief, lief, grappig, slim e.d. zijn. Hebben mensen een verstoorde prikkelverwerking waardoor deze gedragingen ontstaan. Alles wat je hoort, ruikt, ziet en voelt komt ongefilterd binnen. kinderen met adhd kunnen geen keuze maken welke prikkels belangrijk zijn om iets mee te doen en de rest te negeren. nee ze kiezen juist wat hen triggert, wat hen interesseert. En dat is over het algemeen niet wat het gros van de mensen graag heeft waarop ze reageren. Ze zijn meestal erg impulsief, hebben nergens een rem in, niet in praten en dan zowel hoeveelheid als volume, niet in dingen doen, etc. Eigenlijk is alles 'te' .....te hard, te druk, te snel, te enthousiast. Dit komt omdat in het gebied van de hersenen waar de 'rem' ligt de prikkeloverdracht niet goed werkt. Door een tekort aan sommige stofjes lopen de processen iets anders. En dat is erg lastig voor het kind en de omgeving. ook voor volwassenen met adhd is dat zo. Toch is er wel te leren om om te gaan met bepaald gedrag. kinderen zullen moeten leren om bepaald gevoel en gedrag te leren herkennen maar dat duurt lang! En ook niet alles is goed aan te leren. Waar onze dochter erg last van heeft (althans wij iets meer dan haar maar dat is omdat wij dingen van haar verwachten als maatschappij) is dat je erg slecht met haar kan communiceren. Zij geeft vooral en neemt heel weinig zeg maar. Je praat volledig tegen een muur en er komt nauwelijks iets binnen. Dat is nog wel het allerlastigste. met impulsiviteit en drukte kun je nog wel iets. Maar je moet wel sturing kunnen geven en dat is echt bijna niet te doen zonder altijd maar strijd te moeten voeren. Ook heeft ze erg last van tics en dwanghandelingen om haar prikkels te reduceren. En dat zijn dus de redenen dat onze dochter baat heeft bij medicatie. Je kunt nu wel met haar communiceren en haar sturen in haar gedrag. je kunt nu genieten van haar humor, enthousiasme en creativiteit omdat niet alles overheerst wordt door negatief en erg storend gedrag (wat ze niet expres doet!). En ook heeft ze geen last meer (over het algemeen genomen) van haar tics en dwangmatigheden omdat ze rust in haar hoofd heeft ipv die sneltrein die maar langs blijft razen. Amen
Je beschrijft mijn jongste. De leukste, grappigste, creatiefste charmeur die er bestaat. En ook de drukste, losgeslagen projectiel noemen we hem Hij heeft nog geen officiele diagnose omdat hij te jong is. Maar die zal binnen nu en 2 jaar wel komen. Gister pas het adviesgesprek gehad met de therapeut en ben nog alles aan het laten bezinken. Duidelijk is wel dat we hier echt iets mee moeten, vooral omdat zjjn broer autistisch is en ik sinds zijn geboorte al met mijn handen in het haar zit. Het is zo naar allemaal. Kijk een diagnose verandert in feite niets, je kind blijft nog steeds zichzelf en gelukkig maar! Het helpt mij echter wel om hem beter te begrijpen. Maar de reacties op dergelijke diagnoses zijn soms een frustratie op zich. Een heel proces op zich. En laat je daar nu echt geen energie voor hebben Als onze zoon uiteindelijk medicatie nodig heeft, dan zal hij dat krijgen. En als hij extra zorg nodig heeft ook. Het is geen stempel, label of cliche. Het is een kind met een zéér uitgebreid en gecompliceerde handleiding. Ga samen met een goede therapeut (de klik móet er zijn) op zoek naar die handleiding. Ik ben een natuurlijk ouder in hart en nieren. Lang bv gegeven, co-sleeping, je kent dat wel en ik had allerlei ideeën over het ouderschap en de lat torenhoog gelegd. Maar ik kon alles wat ik dacht te weten weg kieperen. Die persoonlijke handleiding, die heb je nodig. En die ga je zeker vinden! Geef haar en jezelf de kans om die te zoeken en laat je daarbij niet tegen houden door 'wat hoort'. Dat onderbuik gevoel die je nu hebt, is er niet voor niets. En dat is enerzijds hard maar anderzijds nodig. Al ga je op zoek naar enkel uitsluiten van adhd, dan is dat in elk geval weggestreept. Maar blijf niet met deze twijfels lopen. Dat ben je verplicht aan je instinct.
Zilvervosje, ik kan je maar één ding zeggen en dat meen ik écht heel serieus, op basis van de posts over jouw dochter die ik in de loop der jaren heb gelezen: misdiagnoses bij hoogbegaafdheid. Ik ben geen deskundige en niemand kan door een scherm heen zien wat er aan de andere kant gebeurt, maar ik lees met mijn 'andere' bril (dochter hoogbegaafd, torenhoog IQ plus zowat alle zijnskenmerken) uitingen van volledig onderpresteren. Gecombineerd met het feit dat ze als herfstleerling op de vrijeschool nog een jaar kleuterklas moet doen, vrees ik dat je de verkeerde kant op denkt. Uiteraard kan ik helemaal mis zitten, maar denk alsjeblieft serieus na over deze optie en ga hier eens wat over lezen: Tessa Kieboom (het 'zijnsluik'), Rineke Derksen van GelukkigHB, het CBO in Nijmegen, Renata Hamsikova, Marieke van der Zee.
Ja een zoon met diagnose ADHD en medicatie zodat hij wel weer rust in zijn hoofd heeft ipv overspannen en overvraagt en overprikkeld te zijn. Ik herken veel van wat je schrijft, maar er zijn nog veel meer dingen die er kunnen spelen om dit gedrag te geven, daar zal je echt voor moeten gaan testen. ASS, hoogbegaafd, ADHD, hoogsensitief of een combinatie ( wat 9 van de 10 x zo is). Ik ben altijd wel een beetje allergisch voor , we gaan geen medicijnen Doen hoor en ze zo naar school sturen. Dat is nl. Niet altijd een keuze die het beste is voor het kind en kan zeker kwetsend zijn voor ouders die een kind hebben wat simpelweg volledig vastloopt zonder medicatie . Ik snap het wel hoor dat je zo denkt, maar wees je bewust dat het niet altijd een keuze is wel of geen medicatie als je een kind wilt ontlasten en gelukkig wil zien.
Hier een jongetje dat "anders"is, we wisten altijd al dat er wat speelde, maar nu hij naar school gaat is het helemaal wel duidelijk. En nu zitten we, wat doen we nu. En ik denk datje moeders van kinderen die "anders" zijn niet hoeft te overtuigen dat je meisje ook heel slim en lief en grappig is, ik denk dat we allemaal die frustratie ook wel eens hebben. Waarom zien anderen niet dat het wel zo'n lief en leuk kind, maar dat het er niks aan doen? Wij gaan dus binnenkort een traject in, maar hoe en wat, daar zijn we nog niet over uit, geen idee ook hoe zoiets werkt. Edit: wat het is geen idee, ass, adhd, hb, hoogsensitief, prikkelregulatiestoornis, ik herken overal wel wat in. Nou niet gelijk in hb, maar mijn oudste 2 blijken dus wel enorm slim te zijn, dus kan alle kanten op.
Ik heb adhd en mijn jongste ook. Wat mimi zegt: niet roepen dat je geen ritalin wil. Weet je wel hoe zwaar het kan zijn om adhd te hebben, altijd en eeuweig die chaos in je kop, nooit rust, en dat alles daardoor lastiger wordt? Het zorgt voor negativiteit, weinig zelfvertrouwen en oververmoeidheid. Want die chaos gaat 24/7 door. Het is niet voor niks dat de meeste adhd-ers verslavingsvoelig zijn, want op een gegeven ga je wanhopig op zoek naar iets om maar rust in je kop te krijgen. Eten, drinken, drugs... Dus roep dat niet te snel. Mijn jongste ontwikkelde zich gewoon niet meer.. werd niet zindelijk enzo omdat zo werd overspoeld door chaos dat hij nergens anders aan toekwam. Los daarvan: Als er iets is, is er iets. Daar doet haar leeftijd of school niets aan. Een diagnose geeft vooral rust en opent deuren naar hulp, geeft handvatten voor de opvoeding. Niets meer en niet minder. Dus laat haar dan onderzoeken, want je hebt dat gevoel meestal niet voor niks. En ga naar een gedegen plek, een adhd poli of ggz.. bij de laatste lopen wij en ik vind dat prettig. Gelijk iq test erbij, ambulante begeleiding als je wil, alles. Ik zou ermee naar de ha gaan en je late doorverwijzen. Voor jezelf, maar vooral voor je dochter natuurlijk En succes!!!
Ik krijg juist weer jeuk van moeders die zeggen dat kinderen echt die Ritalin nodig hebben. Niet lelijk bedoeld hoor, ik geloof heus wel dat er kinderen zijn die er goed op reageren, maar ik heb destijds zoveel artikelen gelezen erover die mij en mijn exman hebben doen besluiten om geen ritalin, clomid en al die andere medicatie te geven. Maar ieder zijn ding natuurlijk. Maar ik begrijp TS wel dat ze ze niet wil geven, soms is dat ook gewoon een bewuste keuze. mijn zoon wilde ze op school verplicht mee laten doen aan een medicijntest. met medicatie geschikt vanaf 16 jaar. Hij was toen 4. En anders zou hij worden geschorst. Even voor de duidelijkheid, hij zat toen ook al op speciaal onderwijs.....Ik zal maar niet neerschrijven wat een ruzie ik op school heb gehad toen. Hij is een paar maanden later naar een andere school gegaan en dat ging heel erg goed, ook zonder medicatie. Dat was niet altijd makkelijk hoor,, hij heeft periodes gehad dat hij zelfmoord wilde plegen en dood wilde. Dat was toen hij 6, 11 en 16 was....Er is sprake geweest om hem uit huis te plaatsen, maar dat heb ik nooit gewild. En het is ook niet dat hij van mij geen medicijnen mocht, maar liever niet, zolang als dat het gaat, gaat het. Wel heeft hij veel begeleiding thuis gehad, nog steeds trouwens. Maar ik ben nog steeds héél blij dat wij het zonder medicatie gered hebben. Nu is hij op een leeftijd dat hij zelf mag en kan kiezen, maar ook hij wil geen medicatie. Ja, hij is altijd druk in zijn hoofd, snel afgeleid en je moet hem regelmatig bijsturen. Maar het is een heel leuke, vriendelijke jonge man geworden. Bijna altijd vrolijk en een echte schat!
Ik zeg ook niet dat het moet, liever niet natuurlijk! Ben er zelf ook pas last aan gegaan. Maar ervoor openstaan is wel belangrijk. En wat een verhaal zeg!!! Als de school hier zo idioot zou doen zou ik ook ruzie schoppen :x:x:x
weet je waarom ik er jeuk van krijg Omdat er heel vaak in de media en door veel mensen wordt gedaan of ritalin en andere medicatie "wondermiddelen" zijn. Zo van: als je hem nou een pilletje geeft gaat het vanzelf over. En dat is natuurlijk gewoon niet waar. Ik sta er niet heel negatief tegenover, maar heb altijd gezegd dat ik ging proberen zonder. en ja, natuurlijk vraag ik me wel eens af: Wat als hij het nu wel gehad had? Zou het dan nóg beter gegaan zijn? Ik weet het gewoon niet, echt niet. Wel moet ik zeggen dat nu hij volwassen is het best goed gaat. Ja, je merkt aan hem dat hij wat heeft, hij is echt wel veel kinderlijker dan de gemiddelde bijna 20 jarige. Maar hij red zich best heel goed, beter als wat destijds voorspeld was. En soms heeft hij wat hulp nodig, nou ja, dat is dan maar zo. Ik ben trots op wat hij bereikt heeft, want hij heeft het wel allemaal zelf moeten doen. je kunt hem hulp aanbieden, een zetje in de goede richting geven, maar hij moet het wél zelf doen en dat kost hem vele malen meer moeite dan iemand zonder zijn bagage. Hij heeft pasgeleden zijn theorie gehaald en is nu bezig voor zijn praktijkexamen. Ik vind dat superknap van hem!
Mamabri: wat een mooi verhaal van je zoon, wat mag je trots zijn! Ik ken een soortgelijk verhaal alleen heeft deze zoon op 18 jarige leeftijd wel zelf besloten om concerta te slikken. Niet altijd maar wel tijdens zijn examens. Het verschil was voor hem echt enorm en de resultaten ook. Het deed wat met zijn zelfvertrouwen! Alleen vond hij dat zijn persoonlijkheid ook enorm veranderde. Hij slikt alleen in de drukke periodes. En daarnaast is hij de heerlijke chaotische, impulsieve, creatieve etc jongen die hij is. En dat is mede door de fantastische liefdevolle moeilijke opvoeding die hij heeft gehad. Dat is echt niet over rozen gegaan. Zelf herken ik veel van jouw verhaal in mijn kinderen. Ook ik ben erg aan het zoeken. Mijn oudste is een beelddenker maar veel komt overeen met een ADHD-er en ik blijf hem er van verdenken. Mijn jongste meer een Add-er. 2 pittige jongens met 2 ouders met waarschijnlijk dezelfde diagnose. Mocht het hier zover komen dan zal ik zeker aan medicatie denken omdat ik denk dat er naast hun fantastische persoonlijkheid meer uit te halen is.
Zeker knap! Ja ik snap dat je daar jeuk van krijgt, mijn verhaal was heel even pro medicatie als reactie op to, maar mijn standpunt is: liever niet, maar als het nodig is graag in de laagste dosering die aanslaat. Maar ivm verslavingsgevoeligheid wel echt monitoren. Ik heb een eetverslaving gehad en heb op het randje van een alcohol verslaving gezeten, met ritalin is dat gevaar goddank geweken. Mijn broertje (ook adhd) heeft een tijdje drugs gebruikt. Dus vandaar En, om dit ook te benoemen: mensen met adhd hebben ook echt geweldige dingen! Ze zijn vaak heel sensitief bijv
Hier ook een zoon met adhd en ik herken ook erg veel van je verhaal in je openingspost. Veel is al gezegd, sluit me vooral aan bij spruitje. Adhd is meer dan alleen druk zijn. Ik merk dat mensen om ons heen snel een oordeel hebben en roepen dat het een modeverschijnsel is, dat vroeger kinderen gewoon druk waren en nu allemaal adhd hebben etc. Naast grappig, impulsief, gek, maf, lolbroek, creatief en gevoelig is het ook een hinder. De emotionele labiliteit, van stuiterend enthousiast naar woede uitbarsting in een half uur bij wijze van spreken, het constante gecorrigeer, wat gewoon niet blijft hangen, het verkeerde voorbeeld voor de jongste, waardoor die ook vervelend gedrag laat zien... impact op het hele gezin... schaamte voor openbare gelegenheden etc etc. Ook hier een onderbuikgevoel vanaf zijn derde wel, of eigenlijk nog wel eerder, maar heb ook veel gedacht aan hooggevoeligheid. Huilbaby, temperamentvolle peuter... Moedergevoel zegt vaak meer. Ik zou het (tzt) wel willen uitzoeken, zeker als je merkt dat ze niet lekker in haar vel komt te zitten. Hier merkten we in groep 3 dat zijn schoolprestaties naar beneden kelderden. Dat was voor ons de reden om verder te kijken. Nu zijn we bijna ene jaar ouder en ben ik blij dat we nu meer weten. Ik merk dat hij sociaal soms ook gek wordt aangekeken. Waar hij "vroeger" nog leuk gevonden werd en gedrag schattig gevonden werd door de maatschappij, of lekker bijdehand, wordt op latere leeftijd storend gevonden, of gek... en ben blij dat we er nu "op tijd" bij zijn. Hij krijgt wél medicatie en is daardoor ontvankelijker voor begeleiding bij een orthopedagoog en ook onze correcties thuis lijken beter binnen te komen. Altijd maar horen dat je je anders moet gedragen is ook niet wenselijk voor het zelfvertrouwen van je kind. En accepteren kan je sommige dingen gewoon echt niet... Dus volg je gevoel en laat het uitzoeken. Maar richt je niet op adhd alleen, er zijn veel andere zaken die dezelfde kenmerken vertonen. Kijk anders op het topic : "adhd of wat anders..."
dat herken ik ook heel erg! Dat als de kinderen nog klein zijn het juist door anderen heel erg leuk en grappig wordt gevonden. Maar als ze wat ouder worden, dan wordt het stukken minder geaccepteerd! Dat is zo jammer en sneu, dat bij peuters het nog prima is een vanaf kleuterleeftijd het ineens irritant gevonden wordt. Het is nog steeds hetzelfde kind hoor denk ik dan.
Dat is ook het verschil tussen de "volwassen maatschappij" en het onbevangene van kinderen denk ik. Kinderen vinden onze zoon leuk en grappig en iedereen kent hem ook op school, zelfs kinderen van de bovenbouw. Hij doet gek, durft alles etc. Maar hoe ouder ze worden, hoe meer er van ze verwacht wordt dat ze in een bepaald plaatje passen en als je daar buiten valt ( en daarin niet te corrigeren bent!!) dan wordt er toch raar naar je gekeken. Al is dat op een vrije school misschien wel wat minder, wat ene geluk kan zijn voor jouw meisje, zilvervos!?? Voel(de) me ook wel schuldig over de medicatie: alsof ik hem niet zou accepteren zoals hij is... Vind het belangrijk dat hij zichzelf blijft, maat tegelijkertijd wel kan mee komen met de maatschappij, vrienden maakt en houdt en later ook kan studeren en een baan kan krijgen. Dat het geen einzelgänger wordt. Daarvoor heb je toch een bepaald aanpassingsvermogen nodig... en dat is lastig als er van nature geen rem op zit
Het is alsof ik mijn dochter lees. Nu zit ze op de Kindergarten in Duitsland en komt prima mee. Ik zal het heel goed in de gaten moeten houden zodra ze naar de Grundschule gaat en het echte leren begint. Wij herkennen heel veel van mijn man in haar, hem noem ik altijd mijn combit-tje adhd en add, de drukke dromer. Hij is zelfs door een leraar (die die naam dus niet waard is) dom genoemd. Inmiddels volgt hij specifieke opleidingen voor zijn vak op hoog HBO niveau.
Zilvervosje, ik vind je verhaal ook behoorlijk herkenbaar. Hier een enorm druk meisje, emoties die alle kanten op schieten, lastig te sturen, temperamentvol, babbelt de hele dag door, bijdehand. We hebben haar laten testen op haar iq en zij blijkt een disharmonisch profiel te hebben. Performaal hoofbegaafd en verbaal gemiddeld. Met een stuk meer uitdaging op school gaat het wel beter met haar gedrag. Ze kan zich ook prima concentreren op iets wat ze wel interessant vindt. Ik zou die optie zeker open houden (hoogbegaafdheid). Ook qua prikkelverwerking/intensiteit. Al vraag ik me hier wel eens af of dit het enige is of dat er nog wat meer achter zit...
Onze oudste heeft ADD en mijn man heeft ADHD. Beiden bovengemiddeld IQ, mogelijk hoogbegaafd. TS: je verhaal is een 'feest' van herkenning, dus ik zou zeker verder laten onderzoeken. Liefst wel breed onderzoek, niet direct te nauw op enkel de ADHD.