Hallo, Ik heb een vraagje over mijn zoontje, geboren januari 2015. Hij was een voorbeeldige baby, at heel goed, kon ook al beetje zelfstandig eten in de kinderstoel en sliep heel goed in zijn eigen bedje of bij de oppas (dit deed hij niet in de kinderwagen of auto). Nu zijn we vorige week terug gekomen van vakantie bij de familie in Indonesie. Daar was geen kinderstoel, dus zat hij in een grote stoel en soms bij ons op schoot, bv in een restaurant. We sliepen met ons 4-en op een groot, dik matras. De kinderen in het midden ivm van het matras vallen. Bij thuiskomst vorige week sputterde onze zoon gigantisch tegen bij hem in zijn eigen bedje leggen. Heb hem laten zien dat zijn zus en zijn papa en mama weer in eigen bedje slapen en hij dus ook. Zijn zus sliep gelijk weer goed in haar bedje. Hij raakte helemaal overstuur in zijn bed. Heb hem bij ons neergelegd en dat ging goed, behalve dat hij mijn man en mij als zijn knuffel gebruikt. Hij wil zijn eigen knuffels niet meer bij hem hebben. Ook wou hij niet meer in de kinderstoel maar bij mij op schoot eten. Ik weet niet meer wat ik moet doen om deze situatie te veranderen. Ik heb hem al een paar keer in zijn bedje gezet zodat ik even mijn handen vrij heb. Hij claimt mij heel erg. Ik kan niks beginnen met hem in mijn buurt. Aankomende week moet ik weer werken en gaan ze naar de gastouder. Daar sliep hij ook altijd in het bedje en zat hij in de kinderstoel. Ik had gehoopt dit te kunnen oplossen voordat ze naar haar toe gaan. Zal dit vanzelf weer overgaan (fase) of hebben jullie nog tips wat ik kan doen? (zijn oortjes heb ik na laten kijken, hij heeft geen oorontsteking). Alvast bedankt voor het meedenken.
Veel kinderen zijn ontregeld na een vakantie, want veel is anders. Her ritme, het eten, de activiteiten etc. En bij jullie waren er behoorlijk grote veranderingen zoals slaapplek. Ik zou doorpakken en doorgaan het het ritme en dingen die jullie thuis doen. Hij moet leren dat het soms ergens anders op een andere manier gaat, maar thuis gaat het altijd hetzelfde. Dat is ook een stuk zekerheid en veiligheid die je dan meegeeft. En tegensputteren hoort helemaal bij de leeftijd, dus het zal even pittig worden. Maar zodra hij mertk dat het weer vertrouwd is zoals het altijd was, zal hij het gaan accepteren. Je zal heus niet voor de rest van zn leventje op een matras op de grond te slapen en op schoot laten eten, en gelukkig maar ook Mocht je twijfelen of er medisch iets is, kan je altijd even een check laten doen bij de huisarts.
Het slapen zou ik heel rustig aan aanpakken en niet te veel pushen, ik vind een veilig gevoel bij het slapen van grote waarde. De kinderstoel is een ander verhaal. Daar ging die hier dus echt wel in. Eet tie dan niet, dan eet tie niet, maar hij ging sowieso in die stoel. Dan maar gillend en krijsend.
Hier uit het niets is de kinderstoel not done hij klimt er meteen uit heb die van Ikea Met eten blijft die max vijf minuten erin
Gewoon laten liggen in bed. Hij heeft toch geen pijn, het is gewoon verkeerde gewenning. Bij dit soort situaties ben ik ook heel makkelijk in om slaaptraining toe te passen, bed in en dan elke 5 min naartoe gaan. En niet zitten in eetstoel is geen eten krijgen, dat is toch niet zo moeilijk. Hij moet gewoon verkeerde associaties weer afleren.
Ik zou proberen hem over te leggen in zijn eigen bed wanneer hij in slaap is gevallen. Als dat goed gaat zou ik hem gelijk naar zijn eigen bed brengen als het slaaptijd is. En het dan gewoon volhouden. Er is verder niks aan de hand dus ik zou om de paar minuten even gaan kijken en geruststellen. Over de kinderstoel zoals anderen zeggen niet in de stoel is geen eten. Zowel met warm eten als met brood en fruit.
Ik heb het juist andersom, bijna elke dreumes vindt het moeilijk om langer dan 10 minuten stil te zitten en wij staan ook vaak op om nog even iiets te pakken. Dus als hij eruit wilt, dan mag dat, dan krijgt hij al heen en weer lopend z'n eten naar binnen (hij loopt dus telkens terug naar de tafel, wij blijven zelf zitten. En soms krijgt hij z'n fruit al spelend of zet ik het op de salon tafel of in z'n speelhuisje. Op een gegeven moment zal hij langer kunnen stilzitten en inzien dat wij het aan tafel heel gezellig hebben denk ik. Maar slapen, dat doe je in je eigen bed, tenzij je ziek bent en niet kan slapen. Dus dan elke keer neerleggen, weglopen, huilen, afwachten, terug gaan, troosten, weer neerleggen etc, tot hij slaapt. Edit: ik kan hem niet eens bij ons nemen meer, hij gaat dan alleen maar dollen en spelen en de wekker aandoen en op ons springen. Dus dan slaapt niemand.
Onze zoon is twee maanden ouder maar wil ook sinds enkele weken niet meer in de eetstoel. Dat is voor hem een typisch geval van pech. Maar ook slaapt hij niet zo graag alleen sinds een paar weken en hangt veel aan mij. Het kan best zijn dat er nog een fase bovenop het weer thuiskomen is gekomen. Hier lijkt het erop dat hij nu en dan angstig wordt alleen in zijn kamer. Wat betreft slapen zou onze zoon bij ons mogen liggen als hij er geen feestje van zou maken en mijn neus heel zou laten. Helaas valt er niet bij hem te slapen want dan slaapt hij zelf ook niet. Ik probeer te zorgen dat hij zich veilig voelt in zijn kamer. Dus wat langer over het naar bed gaan doen (verhaaltje), glow in the dark sterretjes, direct rennen bij een kik. Mocht dat niet werken kan je misschien kiezen om hem even met bedje en al over te zetten. En hem dus geleidelijker weer naar het oude ritme te krijgen.
Wij hebben hier ook een bed uitdaging in combi met een "ik wil bij mama blijven" en niet in de kinderstoel zitten. Onze zoon is van februari 2015. Gewoon volhouden en het ritme van thuis oppakken. er is een hoop discussie over wel of niet laten huilen. Maar zolang onze zoon niet hartverscheurend huilt dan laten wij hem rommelen in bed. En dus ook mopperen en jengelen. Als hij echt boos huilt dan even knuffelen en weer in bed leggen. Soms gaat het een paar dagen goed en dan zijn we weer een halve avond bezig.
bedankt voor jullie reacties. Ik heb hem een aantal keren in zijn bed gedaan. Dan begint hij keihard te huilen, echt hartverscheurend en zie ik de angst in zijn ogen. Grote ogen die denken waarom laat je mij hier alleen achter??? Hij wijst dan naar onze kamer en zegt daar, daar. Als ik hem dan troost, is hij rustig totdat ik weg wil gaan en begint het weer opnieuw. Mijn man brengt hem dan naar onze kamer en dan gaat hij meteen slapen (netjes in het midden). Hij speelt dan niet en slaapt heel rustig tot de volgende ochtend. Ik zal dan inderdaad aan slaaptraining gaan denken. Hoe werkt dat precies bij een dreumes met een eigen wil? De kinderstoel is nog steeds een drama. Ook al wil ik hem geen eten geven, dan krijgt hij toch nog tussendoortjes samen met zijn zus. Hoe dit nu verder aan te pakken?
Je moet het toch doorzetten. Hij krijgt gewoon steeds zijn zin en dat weet ie. Als ik keihard ga huilen ga ik naar de kamer van papa en mama. Je kan er toch wel een tijdje bij blijven zitten? Als ie daar rustig van word. Neem desnoods een boek mee om wat lezen. Je zit in een cirkel en die moet je doorbreken. Zelfde met de kinderstoel. Hop in de stoel en eten (ook tussendoortjes). Niet zitten? Niet eten.
ik vind het slaapprobleem echt anders dan het niet in de kinderstoel willen. Dat slapen kan daadwerkelijk angst zijn, ik vind het niet wenselijk om dan maar te zeggen: zoek het maar uit. En je mag het hier niet zeggen, maar slaaptraining vind ik zielig. Het is ook geen slaaptraining, maar het-maakt-niet-uit-hoe-hard-je-huilt-of-hoe-bang-je-bent-papa-en-mama-komen-toch-niet training. Het is iig niet de boodschap die ik aan mijn kinderen wil meegeven. Qua eetstoel, gewoon echt niks meer geven als hij niet in de stoel zit. Dus grote zus uitleggen dat ze met haar tussendoortje even aan tafel moet zitten en hem niks geven tot hij in de stoel gaat. Nu is dit topic al een paar dagen oud, heb je dat niet in de stoel is niet eten consequent aangehouden?? Heeft hij dus nu al een aantal dagen helemaal niks gegeten?
Hi tuc, hij heeft wel eten gekregen. Maar nog niet in de kinderstoel. Dat vertikt hij. Dus of bij mijn man op schoot of tijdens het spelen. Vanmiddag ook even advies gevraagd aan de dokter toen ik daar was voor mijzelf. Ik zei tegen hem dat mijn zoontje ontzettend angstig is als hij naar zijn bedje moet en dat hij niet meer in de kinderstoel wil zitten om te eten maar het liefste bij ons op schoot. Hij zei dat mijn zoontje nu meer van omgeving in zich opneemt en dat hij ook de vakantie en andere omgeving nog moet verwerken. Hij claimt ons erg nu/vraagt veel aandacht, dat betekent dat hij geborgenheid zoekt zei hij. Het komt wel weer, het heeft even tijd nodig voor mijn zoontje weer de oude is.
Tja het klinkt misschien hard maar je blijft hem eten geven op schoot. Logisch dat hij dan zeker niet meer in die kinderstoel gaat. Gewoon even doorzetten en niet toegeven. Jij bent de volwassene, jij bepaalt en niet hij. Over het slapen ga ik niks zeggen want ik heb daar denk ik een andere mening over dan sommige anderen hier.
In het algemeen zou ik het met je eens zijn, maar het zijn in dit specifieke geval toch allebei voorbeelden van de gewenning die is opgetreden tijdens de vakantie? Waarom is in dit geval het laten huilen om het niet in de stoel willen anders dan het huilen als hij niet in zijn eigen bed wil?
Omdat je niet moet gaan generaliseren. Maar punt voor punt moet kijken. En in dit geval het slapen. De kleine is bang en gaat niet feesten in het bed van zijn ouders. Er is behoefte aan geborgenheid. Ik ben niet tegen slaaptraining. Maar je moet wel weten wanneer je het wel of niet kan toepassen. En deze situatie ziet er niet uit alsof het wenselijk is dit nu toe te passen.
Toch vind ik het een lastige, want bij mama op schoot eten kan je ook zien als behoefte aan geborgenheid. Dat gezegd hebbende kan ik mij voorstellen dat je het beste 1 ding tegelijk aan kunt pakken en dat je dan begint bij het eten in de eetstoel. Wij hebben nooit slaaptraining toe hoeven passen, dus eigenlijk weet ik niet goed hoe ik daar in sta. Ik zou dan in ieder geval niet kiezen voor een variant waarbij je de deur dicht trekt en pas de volgende ochtend weer komt. Maar er zijn natuurlijk nog vele varianten tussen een kind bij je in bed of een kind maar laten huilen.
Je kan er natuurlijk ook gewoon van proberen te genieten! Ik bedoel: van dat zoete slapende dropje naast je. Samen slapen is echt geen zonde, ook al lijkt het soms zo als je anderen hoort praten, maar kan soms gewoon een oplossing zijn voor een lastige periode. Eigenlijk zoals je dokter het ook al zei. Waarom zou je toch slaaptraining willen toepassen? Geloof me, er is niks mis met het meebewegen met je kind. En er komt vanzelf een moment dat je voelt dat je het weer kunt proberen, in zijn eigen bedje. Hier hebben we van een ikeabedje een cosleeper gemaakt. Op deze manier kunnen we wanneer nodig samen slapen, maar heeft zl zijn eigen ruimte/deken en ik dus ook. Dit gebeurt zo af en toe, misschien 1 a 2 nachten per maand. Even ter vergelijking hoe we begonnen: een paar weken na de geboorte sliep mijn zoon 's nachts alleen bovenop me. Het is dus ondanks deze "verwennerij" helemaal vanzelf goed gekomen. Ik vind het enorm belangrijk om er te zijn op deze momenten. Ik ben zelf natuurlijk heel wat levenservaring verder dan mijn zoon, heb geleerd te relativeren, maar zelfs ik vind het fijn dat wanneer ik me slecht/verdrietig/verward/alleen/blij/gelukkig voel er een lief iemand is om dat mee te delen. Hoe moet het zijn voor een klein kind om grote emoties te verwerken zonder een lief iemand in nabijheid? Maar goed, ieder zijn ding zeg ik dan maar. Lees je goed in over deze methodes en maak een weloverwogen keuze. De strijd met niet in de kinderstoel zitten is maar net hoe erg je het de sfeer laat beinvloeden. Ik zou gewoon met zn alleen aan tafel gaan, speelgoed wegruimen en het gezellig hebben met de rest van het gezin. Dat gaat hij vanzelf oppikken hoor. Mijn zoon heeft ook een tijd gehad dat hij wel in de stoel wou, maar dan voor 2 minuten. Dan zette ik daarna zijn bordje op de lage tafel en het ging gewoon helemaal op. Nu smeer ik s ochtends zijn brood, en zet hij uit zichzelf zijn bordje op de hoge tafel. En als het hem te lang duurt zegt ie: "Kom je nou mama?" Dat ging ook vanzelf over dus. Nu we meer gesprekjes krijgen samen, de woordenschat enorm is uitgebreid, is het weer gezelliger aan tafel. En dan zitten we er soms best lang. De wereld rondom de kinderstoel is op dit moment nu eenmaal interessanter, dat doet ie echt niet om jou te pesten!
Ik wil toch echt even zeggen dat je jouw reacties altijd ontzettend respectvol en liefdevol verwoordt. Heel fijn om te lezen en ik ben het met deze reactie helemaal eens. Je verplaatsen in de motieven van je kind levert vaak verhelderende inzichten op. Omdenken is ook vaak fijn. Eigenlijk wat Samarinde doet door het samen slapen als iets fijne voor jezelf te zien. Wat is er lekkerder dan je eigen kind dat zich helemaal veilig voelt naast jou?