We zijn echt radeloos. Mijn man vraagt me al maanden om de dokter te bellen , maar ik ben bang voor een stempel op onze dochter haar hoofd en heb nu na maanden nog niet gebeld. Echter brengt dit gedrag van onze dochter behoorlijk wat onrust in ons gezin. Onze jongste schrikt vaak zo van het gedrag dat ze vaak in paniek raakt van haar zus. Iemand een idee wat dit zou kunnen zijn of is het herkenbaar? Onze dochter was een baby welke makkelijk weg te leggen was en vroeg niet veel aandacht. Echter had ze vaak in de avond vaak een huil 2 uurtje. Ze was ontroostbaar en niets hielp. Als beginnende ouders denk je dat dit erbij hoorde. Hoe jong onze dochter ook was ze had een enorm sterk karakter en met periode"s was ze erg moeilijk in haar gedrag. Nu sinds zon 1,5-2 jaar begon de echte ellende. Hoe ouder ze word hoe erger de aanvallen. Weken achter elkaar had onze dochter periode"s dat ze ineens uit het niets niet meer wilde slapen snachts. Het leek wel of ze in een andere wereld zat en was ook niet te bereiken. Als je dan vroeg wat is er aan de hand? Zei ze standaard met een verwarde blik "NIKS!"!! Als ze dit zei wisten we dat onze nacht voorbij was en huilde en gilde ze alles bij elkaar. De reden is ons totaal niet duidelijk. Nu sinds een paar maanden en vooral de laatste paar weken is het nog erger geworden. Zo bijv ook weer vanavond. Vanavond niks aan de hand. Heb haar een boekje voorgelezen en toen begon de ellende ze wilde niet naar bed want haar zusje huilde en daar kon ze niet tegen. (Ze heeft altijd wel een reden , toevallig is het nu haar zusje , een andere keer is het omdat ze die dag niet kan spelen met een vriendinnetje). Het jengelende huilen begon en toen de ellende !!! Uiteindelijk was haar zusje vrijwel direct rustig en begin onze oudste te huilen . Het is geen echt huilen ze perst het eruit tot ze schor is. Uiteindelijk kwam het er weer op neervelt ze weer flipte en dat is eigenlijk waar ik zo graag antwoord op zou willen of herkenning van andere ouders. De aanleiding van vanavond was dat ze niet naar bed wilde omdat haar zusje huilde. Dit zit dus al in haar hoofd , zint haar niet en begint zelf te jengelen. Uiteindelijk gaat ze zolang door (is niet stil te krijgen door ons!) dat ze er dus in doorslaat en continu loopt te huilen en te gillen en het is ook vaak gepaard met om zich heen schoppen. (Bijv. De deuren). Als je haar negeert of juist vraagt wat er is alles is fout en niks helpt ze is gewoon niet te kalmeren. Vaak isE zo agressief dat ze helemaal rood/paars aanloopt en tot overmaat van ramp kan ze soms zo gillen en huilen en neee nee roepen dat het lijkt alsof we haar vreselijk mishandelen! Terwijl ze bijv gewoon alleen op de bank ligt of in een andere ruimte zit. Ik schaam me voor de buren! Het klinkt echt vreselijk. Ze is nu 6 jaar en zit in groep drie. Zonder aanleiding kan de knop ineens omslaan en zit ze in een soort van trance . Wat zou dit toch kunnen zijn? Ik heb hier een globale uitleg geheven maar in het echt is het enorm pittig. Dit zijn voor mij geen fase"s meer. Zo via deze site is het erg moeilijk te benoemen. Ik vraag me af krijgt ze teveel prikkels? Verwend? Autist ? Hooggevoelig?
Je schaamt je voor de buren en je wilt niet dat ze een stempeltje krijgt? Sorry, maar je dochter heeft gewoon echt hulp nodig.. Wat ontzettend sneu dit Als dit al maanden speelt, ga je dit echt niet meer zelf kunnen oplossen en lijkt het me ook geen 'fase'. Onthou alsjeblieft dat zo'n 'stempel' er ook voor zorgt dat een kind de juiste hulp kan krijgen.. Wij wilden ook geen stempeltjes en labeltjes, maar we zijn nu zó blij dat we wél hulp hebben gezocht en dat er nu, na het geven van 'stempels', passende hulp geboden kan worden..
Je dochter krijgt veel te verwerken tijdens een dag en lijkt moeilijk om te kunnen gaan met alles. Sommige kinderen vinden het erg moeilijk om uit de ego-fase te komen en te leren aanpassen, met teleurstelling en afwijzing om te gaan en te delen met anderen. Ik heb er eens een goed boek over gelezen. Misschien een tip voor jou. Het geeft ook veel adviezen hoe je met dit gedrag om kunt gaan: Het explosieve kind. Over het opvoeden en begrijpen van snel gefrustreerde en chronisch inflexibele kinderen
Dat schamen voor de buren geloof ik volledig. Mijn oudste had er ook een handje van nee, nee te gillen terwijl ik meters van hem afstond. Ik weet zeker dat het voor iemand die alleen het gegil hoort klinkt alsof het kind mishandelt wordt en dat vond ik heel erg. Wat ik in dit verhaal mis is hoe ze op shool is? Is ze daar een voorbeeld kind? Dan kan ze het dus wel maar is er een reden waarom ze dit thuis niet doet. Dit moet je dan met hulp evt proberen te achterhalen . Vertoont ze daar ook dit gedrag? Dan kun je dit eventueel met scool bespreken en vragen hoe dit gedrag zih daar uit en met die informatie professionele hulp inshakelen.
Geen herkenning en ook geen praktische tips anders dan dat ik je toch ook echt wil adviseren naar de huisarts te gaan en dit verhaal bij de huisarts neer te leggen. Ik denk dat je je angst voor een stempel even opzij moet zetten, omdat je anders misschien hulp misloopt die je kindje wel nodig heeft. Ik heb ook geen flauw idee wat het kan zijn, maar hopelijk vind je iemand die wel begrijpt wat er met je dochtertje is en haar kan helpen rust te vinden.
Ja ik heb het verhaal globaal geschreven dochter ligt pas net een halfuur op bed! Het heeft ons 2 uur gekost haar weer te laten kalmeren. Echter is ze op school een lief kind. Heeft ook veel vriendinnen omdat ze zo medelevend is naar anderen. Krijg regelmatig van de leraressen die ze heeft gehad complimenten. Wat ik merk is dat ze enorm perfectionistisch is. Elke week zien we van de leraar de schoolresultatrn of het ze gelukt is het werk af te krijgen. Altijd is alles netjes af. Alleen volgens onze dochter doet ze het niet goed want ze kent alle letters nog niet. Ik ben bang dat ze die eigenschap van mij heeft meegekregen. Als kind wilde ik altijd een 10. Kreeg ik een 9,5 was ik niet te genieten!! Maar goed ik wil graag weten wat ik hiermee aan moet en hoor graag eerst verhalen en tips van andere ouders . Na de vakantie ga ik in gesprek mer school en neem contact op met de huisarts.
Niet bang zijn voor een stempel, een stempel kan je dochter helpen zich beter te voelen. Ik zou op zoek gaan naar een orthopedagoog. Als is het maar voor handvatten voor jullie om met deze situatie om te gaan. Ons gaf het veel rust om handvatten te krijgen, een stempel heeft dochter overigens nog niet. Voor nu ook niet meer nodig. Beetje een zelfde situatie bij ons als ik het zo lees.
In dit geval zou ik langs school en huisarts gaan. Bij ons kwam school zelf aan voor onze vierjarige, daar komt over twee weken een orthopedagoog praten en observeren. Stempels ben ik niet bang voor, als er extra begeleiding nodig is voor hem, graag!
Ik herken het gedrag een beetje van mijn stiefzoon. Hij zit sinds vorig jaar op speciaal onderwijs wegens agressief gedrag. Ze hebben daar laatst uitgesproken dat ze ODD/CD vermoeden. Iets wat ik 3 jaar geleden al heb gezegd, maar ik sta er verder buiten, ben geen ouder. Daarnaast heeft hij hetzelfde perfectionisme en is hij hoogbegaafd. Ook herken ik het Ego-verhaal wat Katja77 omschrijft. (Wat ook een kenmerk is van ODD/CD) Als bij mijn stiefzoon de wereld niet om hem draait, is hij op zijn zachtst gezegd zwaar teleurgesteld en zal hij niet goedschiks danwel kwaadschiks alles er aan doen om de aandacht op hem gevestigd te krijgen. Ik denk dat er een specifieke reden is dat jouw dochter dit gedrag altijd rond hetzelfde tijdstip laat zien, en dat het steeds extremer wordt. Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Hulp zoeken is geen schande, gelukkig niet. En ik snap je huiverige reactie op de stickertjes-cultuur binnen de geestelijke gezondheidszorg. Want die is er gewoon, zo simpel is het. Je kunt ook met je kind naar een particuliere psycholoog gaan, een die gespecialiseerd is in het werken met kinderen. Ik weet niet waar je vandaan komt, maar mocht je naar de huisarts gaan en die adviseert dergelijke hulp, ik weet nog een hele fijne kinderpsychologe in Delft. Heel veel sterkte!!
Heb je een paar tips voor me die jullie hebben meegekregen ? Ik vind het enorm lastig wat ze heeft. Ik kan het ook niet plaatsen, en dat terwijl ik zelf werk met mensen die allerlei stoornissen hebben.
Odd/cd herken ik onze dochter niet zo in. Ze is juist heel gevoelig/ onzeker en erg lief voor anderen en dieren. En dan is er een "klik" in onze dochter en verandert ze in een heel moeilijk meisje die flipt.
Nee, daar denk ik bij jouw verhaal over jouw dochter ook niet aan bij haar. Mijn stiefzoon is veel extremer. Maar het moment dat hij flipt omschrijf je wel hetzelfde als wat ik ervan mee heb gekregen. Maar het is wel verstandig om ernaar te laten kijken. Misschien wel juist door een onafhankelijk psycholoog die kijkt naar de situatie en eventueel een mogelijke oplossing, zonder dat er gelijk een label op geplakt wordt.
Hoe is ze op school? Voelt ze zich op haar gemak? Snapt ze het of is het te makkelijk voor d'r? Word ze misschien gepest? Praat ze makkelijk over school? Vertoond ze dit gedrag ook op school? Toen ik begon met lezen dacht ik, herkenbaar zo was mijn oudste ook, trok de haren uit haar hoofd, zo erg te keer gaan dat ze zelfs 2 keer is flauw gevallen. Alles kwam er thuis uit. maar toen las ik dat ze 6 jaar was...
Op school is ze perfect. Altijd al geweest. Ze heeft veel vriendinnen. Ze is perfectionistisch en ik denk dat dat ook een stuk meespeelde. Echter heeft ze haar leventje altijd wel buien gehad, maar het word steeds erger naarmate ze ouder word.
Kijk als ze echt een stoprnis heeft en op school houdt ze zih de hele tijd in om het voorbeeldige kind te zijn dan is het logisch dat thuis alles eruit komt. AAN de andere kant, houdt ze dit al twee jaar vol? Of zou er in wezen niks zijn maar moet ze op school Zoveel incasseren dat ze het pas thuis verwerkt? Vindt ze de zaken op school zo makkelijk dat het er thuis in negatieve zin uitkomt? Spelen er indd zaken als pesten op shool? Kuj je met haar op haar rustige momenten praten over wat er met haar gebeurt als ze boos wordt?
Alleen mensen die er privé niet mee te maken hebben praten over stempeltjes. Ouders van kinderen meteen diagnose weten beter en ervaren meestal dat een diagnose rust en hulp brengt. Dus laat je iig daardoor niet tegenhouden om haar zorgvuldig (!) te laten onderzoeken.
Een diagnose voor je dochter is niet te stellen aan de hand van deze beperkte informatie. Het lijkt er alleen op dat haar woede een uiting is van teveel prikkels. Ze loopt op haar tenen en thuis wordt het teveel. Tegen de avond is ze moe en komt alles eruit. Met een diagnose is het misschien makkelijker te begrijpen wat er gebeurd en hierop te anticiperen. Wat ze nu doormaakt moet voor haar hartstikke vermoeiend zijn, als dan iemand de juiste zorg kan bieden om ervoor te zorgen dat ze niet overprikkeld raakt is dat voor iedereen in het gezin fijn. Hoe oud was ze toen ze begon met spreken, spreekt ze goed/heel formeel of juist in slechte zinsbouw?
Ik ben kinderpsycholoog en begrijp wel waar mensen moeite mee hebben met 'stempeltjes'. Geen kind is hetzelfde, dus een stempeltje beschrijft niet jouw kind... Het kan wel soms helpen voor de acceptatie, herkenning en aanpak. Wat in mijn ogen het belangrijkste is, is dat jullie handvatten krijgen hoe je hiermee om kunt gaan, voor haar en zeker ook voor jullie. Ik heb ook de indruk dat ze mogelijk overprikkeld raakt en hier vervolgens niets meer mee kan 'een soort kortsluiting'. Het zou fijn zijn als zij samen met jullie de gevoelens die hiertoe leiden eerder en beter kan kanaliseren, zodat het niet zo opbouwt en het behapbaar blijft. Ik denk wel echt dat jullie hier professionele hulp voor nodig hebben. Jullie zijn zo te lezen hele betrokken ouders, dus gun het jezelf dat er iemand mee kijkt, mee denkt en advies geeft! Hoe eerder je hiermee aan de slag gaat hoe eerder jullie het patroon kunnen doorbreken en hoe gemakkelijker het zal zijn. Patronen slijten steeds meer in... Heel veel succes!
Ik zou echt hulp zoeken. Waarom pas naar de huisarts na de vakantie? En waarschijnlijk kan de huisarts niets doen aangezien jeugdhulp verlening via de gemeente gaat. Ik herken je verhaal een beetje. Onze dochter is op school voorbeeldig maar thuis heel boos uit het niets. De frustratie, het niet lukken, bouwt ze op school op. En komt er thuis uit. Iq test heeft ze via de Ortopedagoog op school gehad maar die was normaal al. Ondanks en van oudste leerlingen en gemiddelde iq loopt ze op school vast. Nu via gemeente een indicatie voor diagnostiek. Is het probleem bekend bij school en ib-er. Kan er vanuit school mee gekeken worden (mijn ervaring is dat dit pas gebeurt bij problemen op school) dus dan toch gemeente denk ik
Mijn dochter is ook zo. Wij gaan nu haar intelligentie laten testen want bij haar wijst alles erop dat ze slimmer is dan ze doet voorkomen, zich op school aanpast en thuis zich dus moet afreageren.