Precies, ik ben ook echt niet alleen maar op pad of alleen maar bezig met de andere kinderen, maar soms kan het gewoon niet anders en moeten ze later naar bed of bij mij slapen en dan is het niet anders omdat er meer gaande is dan alleen het leven van de baby
En om het nog maar weer eens te herhalen want volgens mij kom ik nu over al een betweterig ik heb vier kinderen dus weet het beter persoon ... Dit werkt voor ONS dat wil niet zeggen dat het voor een ander werkt ! Volg je hart, doe waar je je fijn bij voelt, wat werkt voor jou en je kindje en eventueel andere kinderen. Neem mijn persoonlijke ervaring niet persoonlijk en betrek het niet teveel op jezelf laat het je niet onzeker maken of denken dat je iets fout doet, iedereen is anders doet anders en denkt anders, doe wat goed voelt ! Mee nemen thuis blijven ik denk niet dat je het fout kunt doen, je kunt het jezelf moeilijk of makkelijk maken maar als je met 1 van de beide tevreden bent is dat toch goed ? Dit bericht is overigens algemeen bedoelt en niet gericht op 1 iemand
Ik vind het ook lastig hoor. Onze jongste nu bijna 9 maanden en de oudste twee zijn 8 en 10. De oudste was ook erg snel overprikkeld en heeft heel veel gehuild. Hierdoor zitten de drie RRR-en er helemaal ingebakken, soort automatisme. Toen nummer 2 kwam geen probleem, want de oudste had toen ook nog niet zo'n druk programma, maar deze ronde wat lastiger. Ik kan dat ook moeilijk loslaten en loop ook regelmatig tegen lastige situaties aan. Gelukkig hebben wij wel het voordeel dat de oudsten best zelfstandig zijn en zelf van en naar school kunnen gaan. Ook naar sporten gaan ze vaak zelf. Maar ik wil natuurlijk ook niet alles missen en toch regelmatig op school zijn en ook op de voetbal gaan kijken. En dat is weleens zoeken en puzzelen, vooral met een man dit veel werkt en dus ook op de zaterdag. Hier gelukkig wel veel opa's en oma's die graag oppassen. Dat maakt het wel een stuk makkelijker. Ik denk dat het ook in je karakter moet zitten om er zo lekker los mee om te kunnen gaan. Ik heb dat helaas niet. Maar blijf het wel proberen.
Tuurlijk snap ik jullie als jullie zeggen dat ik niet erover mee kan praten hoor, haha. Maar wat Biny hier zegt, is precies hoe ik erover denk. Altijd die baby die dan maar weer dit of dat moet, want die en die zwemles en weet ik het. En stel dat ik een tweede uberhaupt zou willen, en die is hetzelfde als de eerste. Moet ik dan weer een overprikkeld kind hebben, dan maar weer een huilbaby? Het zit gewoon niet in mijn aard om niet mee te gaan in het ritme van een kind. Onder andere dat is een reden om geen tweede te willen zelfs. Maar ik ben daarin een uitzondering, weet ik hoor
Maar dan kom ik alweer bij mijn eerdere vraag: wat is de oplossing? En natuurlijk moet de baby niet altijd wijken voor de rest. Hier passen we ons in het weekend ook veel aan de baby aan. Maar de oudste moet nu eenmaal naar en van school geraken. Ik heb wat hulplijnen daarvoor, zoals mijn moeder, maar ik vind het ook niet eerlijk naar de oudste toe dat mama wel thuis is met de baby maar nooit de moeite zou doen om haar van school te komen halen.
Maar ik ga mee in het ritme van mijn kind, ik zorg dat mijn kind altijd de fles kan wanneer hij of zij wil en dat er altijd gelegenheid is om te slapen ik bied routine en structuur alleen dan niet perse in bed maar in de drager En ja als je geen overprikkeld kind wil en ten alle tijden in bed wil hebben met slaapjes moet je inderdaad of geen tweede nemen of de tweede er snel achteraan waardoor de eerste nog voldoende heeft aan knutselen en kleien en lekker thuis zijn geen hobbies heeft en geen sporten en nog geen zwemles en geen school, of wachten tot ze groot genoeg zijn om het allemaal zelf te kunnen, In mijn situatie kan ik de kinderen niet alleen naar school laten lopen, ik kan ze niet alleen naar hun sporten laten gaan daarnaast weet ik hoe belangrijk ze het vinden dat wij aan de zijlijn staan. En Altijd maar weer die baby die dit of dat moet ..... Of altijd maar weer die grotere maar toch nog te klein om het alleen te mogen en kunnen kinderen die niet naar de speeltuin mogen want de baby moet slapen of geen vriendjes over de vloer mogen krijgen want de baby kan er van overprikkeld raken, of niet naar voetbal want die tijd komt niet uit Dan maar geen zwemles want de baby moet weer mee gezeuld worden wat betekend dat ze maar niet leren zwemmen tot het wel kan als de baby ouder is, heel leuk een broertje of zusje hoor 😂 Nee daar is balans in nodig soms moet de baby zich aanpassen en schikken naar ons en ja met vier kinderen is dat aardig wat, en soms zeg ik weet je , je broertje is nu al de hele week ziek of de hele week zijn ze al hier komen spelen en ik snap dat je wil spelen maar vandaag niet bij ons oke,?! Als je BIJ iemand kunt spelen is dat prima. Of we zijn gister nog naar het bos geweest vandaag blijven we thuis en gaan we verven kleien bakken, maar ja de baby gaat hier altijd maar weer mee naar zwemles voetbal en majorette omdat vooral mijn oudste met voetbal daar echt zijn passie in heeft gevonden. En juist door hun de in hun ogen hele belangrijke dingen niet te ontnemen is het geen probleem als er eens iets niet door gaat of niet kan of niet uitkomt.
Ja ik snap jou heel goed hoor hoewel ik er met 2 kinderen eigenlijk ook niet mee kan praten. Mijn oudste was ook zo. Overprikkeld, huilbaby, strak ritme. Je wilt niet weten wat een ellende we daarmee gehad hebben (en nog steeds!!) Misschien heb jij die ellende zelf ook wel en herken je het juist heel goed. Maar we hebben dus Hulp omdat het echt totaal de verkeerde kant op ging met haar. Ze is sinds we Hulp hebben zoveel makkelijker geworden n. Oke, ze heeft nog steeds driftbuien aan de lopende band, slaapt nog niet Door (bijna 3 jaar) maar het gaat al zoveel beter. En waarom? Omdat ik nu wel de wc durf Door te spoelen als ze slaapt, ik wel naar boven ga en ga rommelen, ik de baby heel even kan laten huilen omdat ik net onder de douche stond zonder dat ik in de stress schiet en denk 'shit het moet stil zijn in huis' maar ook met de baby. .. Ik zei tegen onze maatschappelijk werkster dat ik 2 tamelijke probleemkinderen heb. Hij sliep nooit in de wagen of in de doek of in de auto. 24/7 op mijn borst, kon nog geen 10 sec alleen zijn dus ook voor hem de 3 R'en oh zo belangrijk. Altijd thuis zijn met slapen, zijn ritme volgen (oudste gaat nog niet naar school dus dat kan). Ik werd Hoe langer hoe ongelukkiger van die situatie. Een heel verhaal, haha, maar wat ik never nooit gedacht heb, is dat mijn kinderen heus wel op andere plekken kunnen slapen (en dat is inderdaad weeeken proberen, niet een paar dagen) omdat het soms moet. Neem nou bijvoorbeeld op vakantie gaan. Sliep mijn dochter gewoon niet. Ander bed, ander huis. Vorige week sliep ze voor het eerst sinds tijden gewoon in een ander bed, mijn dochter die dat toch ineens blijkt te kunnen! En mijn zoon slaapt nu ook in de auto of in de wandel wagen als het moet. .. Ik ben er zoveel blijer Door. Dit werkt voor ons, niet voor allemaal. Was misschien niet zoveel tekst en uitleg bij nodig maar ik had in elk geval nooit gedacht dat als ik juist makkelijker wordt en de kinderen toch enigszins dwing ergens anders te slapen, ze zoveel makkelijker zijn geworden. Maar voor iedereen werkt het gewoon anders. Ik snap jou heel goed, ik was bij mijn eerste precies zo.
Klinkt in mijn oren toch wel heel ongenuanceerd... Alsof niet alles om de baby laten draaien betekent dat alleen de baby zich moet aanpassen. Zo werkt het dus ook niet, hoor. Hier hebben we allemaal rekening met elkaar te houden. En dat betekent dat soms mijn zoontje zich moet aanpassen. En natuurlijk betekent het ook dat mijn oudere kinderen zich af en toe moeten schikken naar de baby. En ondertussen ga ik ook nog mee in het ritme van mijn kind, want hij krijgt te eten wanneer hij honger heeft en gaat naar bed als hij moe is. Of hij slaapt in de kinderwagen onderweg naar school of in de draagzak. En het relaxt ermee omgaan betekent in ons geval, dat we allemaal aan de beurt komen om concessies te doen, maar dat we dat per situatie bekijken en op ons af laten komen.
Het scheelt dat ik er 1 heb, en me dit nooit ongelukkig heeft gemaakt. Ik dacht: het wordt vanzelf wel beter. En dat is ook zo. Laatst sliep ze zelfs 2 uur in de auto, wist niet wat me overkwam! En op vakantie sliep ze ook prima, maar wel in een bed. Dat het een vreemd bed was, maakt dan gelukkig niet uit. Fijn dat het bij jullie nu ook zoveel makkelijker is! Het scheelt dat we altijd maar 1 kind wilden. En als ik dan jullie zo lees, met meer kinderen, word ik al moe als ik eraan denk. En dan projecteer ik natuurlijk mijn eigen kind erbij, dat kleurt natuurlijk een hoop. Ik ben niet in de wieg gelegd voor meer dan 1 geloof ik. Want inderdaad, dan moet je vaak wel schipperen, en dat lijkt mij echt vreselijk! Maar weer, dit is natuurlijk gekleurd door mijn kind, mijn gevoel, mijn wensen die ik heb. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde!
Ik vind dat dan toch knap hoor, dat jullie dat zo kunnen! Ik zou echt niet zo relaxt kunnen zijn. Het is niet voor niks dat we het bij 1 kind houden Maar niet alleen om dit hoor. Ik kamp ook met een gezondheidsprobleempje, niet supererg, maar wel erg vermoeiend. En dan na zo'n huilbaby, (die inmiddels het liefste is van de hele wereld ) ik denk niet dat ik dat ooit nog een keer zou kunnen. Ook al klinkt dit voor mensen die wel graag een groter gezin hebben misschien heel stom
Het is niet zo dat ik dat per se wilde hoor. Ik ging er ook gewoon op uit met de baby, maar dat vond zij iets minder leuk...
Dat snap ik maar je zegt zelf dat alles om je baby draait en omdat je kindje het er niet mee eens is je je kindje dus op bed legt, en dat wil ik rustig maar daar zijn er nog 3 die het daar niet mee eens zijn die zullen zeggen maar mama wij dan ? Dus het is geven en nemen en daar word de jongste meteen in meegenomen. Ik veroordeel deze manier echt niet hoor, ik was bij de eerste precies het zelfde, op bezoek bij schoonmoeder terwijl ik eindelijk net de baby had slapen, was ze gek geworden ! No way, en nu, ach hij kan best een half uurtje later en dan daar in bed liggen dan maar half uurtje minder slaap. daarna is hij alleen even wat hangeriger en wil graag bij mama zijn en dat is dan een keuze die wij maken en accepteren dat hij even vast geplakt zit bij mij.
Bij de eerste is het vooral: baby, baby, baby, baby, baby. Bij de tweede wordt het: baby, peuter, peuter, baby, baby, peuter. Bij de derde wordt het: baby, peuter, kleuter, baby, kleuter, peuter. Dus de baby is nog steeds af en toe als eerste aan de beurt, dus echt niet dat die altijd moet wijken, alleen er zijn ook anderen die ook weleens eerst aan de beurt zijn.
Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen en ik wil er dolgraag Nog een derde of zelfs 4e bij, maar eerlijk gezegd denk Ik wel dat het voor jezelf stukken beter te doen is met eentje. Soms vraag ik me af waarom ik die wens voor meer blijf houden. Ik denk vaak, wat doe ik mezelf toch aan? En uiteindelijk ook mijn kinderen die vaak moeten wachten en aandacht verdelen. ... Maar ook hoop dat ze er uiteindelijk blij mee zijn en ik zie een hele gezellige volle tafel voor me over een paar jaar. .. En soms vergeet je er ook gewoon van te genieten. Ze zijn zo snel groot, maar ik vind het ook zwaar. Ik begrijp je keuze voor 1 kind goed hoor!
Hi palmboompje.... Wij zijn allebei en september mama geworden van een derde kindje! Bij mij gaat de baby overal mee naartoe. 'S avonds als de oudste twee op bed liggen heb ik echt een knuffelmoment met de baby, die krijgt dan echt even mijn onverdeelde aandacht. De oudste probeer ik zoveel mogelijk bij de baby te betrekken. Ze gaan soms met z'n allen in bad, doe ik zo'n ligsteuntje voor in een babybadje in het grote bad en de oudsten erbij in. Gaan we eerst even samen de baby wassen en als de baby klaar is doe ik nog wat extra water en zeep in het bad en mogen zij nog even lekker spelen. Voor het slapen gaan van de oudsten mogen zij vaak ook nog even met de baby op schoot knuffelen. Voor de rest doen we eigenlijk alles net als eerder, winkelen, speeltuin, zwemles en zwembad. Ook al dagje dierentuin gedaan. De draagzak en draagdoek worden hier veel gebruikt. Op die manier heb ik de baby toch hele veilig en vertrouwd tegen me aan. Prima af te schermen voor te veel prikkels en kan zo ook heerlijk slapen. Voor de oudsten gaat alles dan gewoon door. Het bevalt me prima zo en ik vond de tweede erbij destijds lastiger dan de derde, omdat ik toen nog gewend was me aan te passen aan de baby (dat kon ook bij de eerste), bij de tweede moest ik hier echt een weg in vinden en nu bij de derde heb ik dat helemaal los gelaten. Het gaat zoals het gaat. Ik geef borstvoeding en dat heb ik altijd bij de hand en is altijd op temperatuur, hoef dat dus ook niet echt over na te denken als ik op pad ga. Dat vind ik nu wel heel makkelijk. De oudste twee zijn ook echt gek op de kleine, totaal geen jaloezie. Ze hebben met de komst van de baby natuurlijk ook eigenlijk nog niks in hoeven leveren.
Al mijn kinderen moeten soms inleveren. En dat vind ik nu juist met de derde makkelijker accepteren dan bij de tweede en eerste. Ook bij de eerste heb je momenten dat je niet anders kan. Kind huilt terwijl jij zit te poepen, dan veeg je toch ook eerst je billen af? Je kan toch niet altijd meteen wegrennen bij het fornuis zodra je kind een kik geeft? Met meer kinderen heb je gewoon meer momenten dat je even niet anders kan. Ik kan de oudste niet op het schoolplein laten staan, dus dan moeten de anderen inschikken. Maar de oudsten hebben vandaag pas laat gegeten omdat de kleine honger had en ik dus eerst moest voeden. Ik kon dus pas later beginnen met koken. En waar ik bij de tweede dan snel van slag raakte denk ik nu makkelijker, dit is wat ik kan en meer niet. Ik kom zelf ook uit eenbgezin met 3 kinderen en het is inderdaad niet altijd leuk om te moeten wachten. Maar ik vind de rijkdom van het hebben van een broer en zus veel meer waard. En ik geloof oprecht dat met goed ouderschap mijn kinderen ook blijer zijn met elkaar dan dat ze ooit boos zullen zijn over soms moeten inleveren.
Helemaal mee eens! Zo ervaar ik het ook. En ts: Ik herken het niet. Draagdoek heeft voor mij goed gewerkt, vooral einde van de middag. Ik heb de voedingstijden wel gepland bijvoorbeeld. Zodat die nooit onder haal- of brengtijd viel van school. Ik maakte hem om 6.30u wakker en legde hem dan opnieuw in bed, zodat ik mijn handen vrij had voor de andere kinderen. Dan wist ik zeker dat hij geen honger had, als hij huilde.
Onze derde is nu 8 weken oud en net als bij de tweede deint zij gewoon mee met het leven. Vroeger (heel vroeger) sliepen baby's ook niet in bedjes (en in veel culturen nog steeds niet), maar waren ze gewoon altijd bij hun moeder. Dus zo doe ik dat ook Mijn dochter is gewoon gewend aan het leven in de draagdoek. Ze slaapt wanneer het haar uit komt (veel) en als ze wakker wordt en ik heb de tijd (meestal toch wel als we thuis zijn) dan knuffel ik met haar enzo. En zo doen we van alles overdag en hoeven haar broers ook niet echt in te leveren. 's Avonds heb ik uitgebreid de tijd voor haar, ik masseer haar zo vaak mogelijk en 's nachts slaapt ze heerlijk in mijn armen. Ik vind alleen etenstijd soms lastig als ze net wakker is en als de oudste twee naar bed moeten en kleine zus is wakker, dan kan het even hectisch zijn. Onderweg drinkt ze ook wel eens in de doek (bv) als het even niet anders kan, maar meestal neem ik daar wel even tijd voor. En dan na het drinken een schone luier en dan weer hup in doek. Maar goed, er zijn ook momenten dat ik het even heeeeeeel druk vind, maar dat is dan meestal omdat ik en eten aan het maken ben en een zeurt om koekjes bakken en de ander was net te laat met naar de wc gaan en ik eigenlijk de was uit de machine moest halen en me ook bedenk dat ik al heel lang water had moeten drinken en de jongens ondertussen ook nog ruzie maken. Zoiets Heeft meestal niet zoveel met de baby te maken.