Fysiek geweld is altijd een grens, ook binnen UP Ik zou haar (om uitleg te geven van mijn manier) vertellen dat je haar haar zus geen pijn kan laten doen en dat je haar uit de situatie haalt. Ik zou benadrukken dat je ziet dat ze heel boos is en dat ze ok is maar dat je samen naat boven gaat om uit te razen. Ik zou aangeven dat ik beschikbaar ben voor troost en steun en dat ik haar niet in de steek laat met zulk verdriet. Dan wachten tot ze naar je toe komt. Ik weet zeker dat als je zonder oordeel en vol compassie bent, ze naar je toe komt. Wat ik wil zeggen is dat binnen UP ook grenzen zijn. Hoe je ze hanteert is anders dan in een behavouristische stijl. Het kind is ok, ook met woede en die boodschap moeten ze hoe dan ook horen. Een kind op de gang zetten, alleen, omdat ze onmacht ervaren vind ik triest en nutteloos. De énige boodschap die het kind krijgt is dat ze waardeloos zijn en niet goed genoeg. (Niet naar jou gericht NiekeKris)
Ik merk dat lezen over deze onderwerpen je de juiste achtergrond verschaffen waardoor het je tweede natuur wordt. Of eigenlijk beter gezegd, je eerste en enige natuur want zo zijn mensen. De opvoeding maakt alleen wat anders van je.
Heb je gelijk in. Ik lees er ook meer over de laatste tijd. En kan me vinden in veel dingen. Ik was altijd ook helemaal van Jo Frost, zo zou ik het ook gaan doen Daar ben ik inmiddels wel vanaf gestapt, haha. Ik vind sommige dingen, zoals nooit complimentjes geven, erg moeilijk. Ik snap de kern, maar nooit een compliment geven voelt voor mij gek. Ik vind het zelf ook fijn als ik een compliment krijg. Maar bij elke keer dat ze een puzzel goed maakt goed zo roepen enzo, dat doe ik niet meer. Dat is zo'n loos iets. En ik zou ook nooit met mn kind in 1 bed slapen. Paar weken geleden van afgestapt, haha. Was gelukkig maar eenmalig, maar mocht er weer zoiets zijn, zou ik sneller zeggen, kom maar bij mama slapen. En ja, mijn zus vindt dat Dafne teveel mag. Maar ja, ik vind dat zij teveel nee zegt, en teveel commandeert en snauwt. Maar ik moet zeggen, de laatste weken heb ik echt zo'n gevoel van: ik voed mijn kind (voor nu in elk geval) goed op. Ik sta 100% achter wat ik doe. En het kan me inmiddels niet zo schelen wat anderen daarvan vinden. En dat voelt zo lekker!! Als je dat gevoel als moeder maar hebt, dan maakt hoe je het doet niet zoveel meer uit denk ik dan maar.
Carino, dat is dus ook zo ongeveer hoe we het doen, behalve dan dat samen naar boven gaan vaak niet werkt en we dat dus meestal niet doen. Dit werkt beter dan andere dingen, vandaar dat we het doen. Maar het blijft natuurlijk een 'time out'.
Ik denk dat het voornamelijk om de boodschap gaat. Is het gedrag ongewenst en straf je óf zet je je beschermende macht (zoals bij gevaar) in en zeg je nadrukkelijk dat boos zijn mag en dat je er bent als ze je nodig heeft? Je blijft dan beschikbaar maar je kunt niet anders dan je andere kind beschermen van fysiek geweld.
Dit stukje is precies zoals ik het ook zie en vanuit dat punt opvoed, en in dat geval ben ik het 100% met je eens. Ik heb alleen wel wat kanttekeningen (waarbij ik niet zeker ben of dit onder up valt en misschien mijn beeld niet correct is) waar ik oprecht geïnteresseerd in ben in hoe jij dat ziet. Ik vraag me namelijk wel af of het kind op deze manier niet te beschermend en/of verwend opgevoed wordt en wat voor gevolgen dit heeft op volwassen leeftijd. Onvoorwaardelijke liefde is namelijk niet iets wat standaard is in onze maatschappij: hard werken word beloond met salaris, door rood rijden bestraft met een boete. Hoe gaat het kind daar later mee om? Creëert dat geen onrealistische verwachting? Het komt op mij over alsof op deze manier alles draait om het kind, en deze continu in het middelpunt staat, hoe zal deze later in teamverband functioneren en omgaan met teleurstellingen? In hoeverre leert het kind ook grenzen stellen? Wanneer ik bijvoorbeeld kijk naar het stukje co-sleeping, wat ik al eerder aangaf, mijn bed is van mij en hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, ik ga mijn nachtrust echt niet opofferen. Ik wil ze juist leren door middel van het voorbeeld te stellen dat ik mijn eigen grenzen en behoeften serieus neem, zij dat ook zullen doen. Wanneer je als ouder jezelf opoffert voor het belang van een ander, creëer je dan geen kind wat met dat voorbeeld zichzelf later weggeeft in relaties en zichzelf voorbij loopt onder het motto "de liefde en veiligheid van een ander is belangrijker dan die van mezelf"? Ik bedoel dat overigens niet als kritiek, maar het zijn dingen waar ik al eerder tegenaan ben gelopen in een vergelijkbare situatie, en waar me opviel dat er in het onvoorwaardelijke aspect echt werd doorgeslagen, met een hoop negatieve gevolgen. Vandaar dat ik benieuwd ben hoe jij die balans vind tussen je eigen behoeften en grenzen en die van je kind.
Mijn allergrootste bezwaar is het gezwam over 'geen complimenten mogen geven'. Dat druist zo tegen mijn natuur in. Ik geef mijn zoon (en mijn stiefkinderen) zoveel mogelijk complimenten. Ik ben hartstochtelijk overtuigd van de waarde van het belonen van goed gedrag en het benoemen dat je blij bent met elkaar. En verder ben ik heel erg op mijn kind gericht. Als hij driftig wordt en gaat slaan of gooien, dan blijf ik rustig. Ik ga op ooghoogte zitten en maak contact. Ik benoem wat ik zie gebeuren, toon daar begrip voor en ik leg uit waarom toch xyz moet of niet mag. Als het kan stel ik een compromis voor of een andere oplossing. Ik ben niet autoritair, maar ik bepaal (natuurlijk samen met mijn man) wel de kaders van hoe wij willen dat dingen in ons gezin gaan. En altijd in overeenstemming met wat je van een kind kunt vragen. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld dat ik van mijn peuter niet verwacht dat hij 3 uur aan tafel kan blijven zitten tijdens een sjiek diner. Van mijn 18-jarige stiefdochter weet ik dat ik dat prima kan verwachten. Sterker nog, voor haar is dat ook geen 'opgave' maar een gezellig uitje Ik heb reële verwachtingen, ik betrek, leg uit, benoem. Mijn kinderen mogen er allemaal zijn, zoals ze zijn. Maar ik complimenteer ze absoluut! Ik zou niet kunnen leven zonder.
Je kunt ook tegelijkertijd kijken naar de behoefte van beiden. Mijn kinderen slapen sommige perioden niet graag alleen. Ze willen nabijheid. Ik slaap niet goed met meerdere kinderen en man in een bed. Dus lossen we dat op met extra slaapplekken in onze kamer. Zo heb ik ruimte en de kinderen nabijheid. Ik leer ze liever dat de behoeftes van iedereen ertoe doen. Samenwerken. Dat leer ik ze hiermee en niet dat de sterkste beslist en voor gaat. Met andere volwassenen overleg je toxh ook? Je beslist niet (door macht) wat je man of collega moet doen? Je hoort elkaar aan rn je zoekt een oplossing die iedereen past. Zo leer je kinderen de mening en behoefte van zichzelf en anderen serieus te nemen.
Jouw vraag is niet aan mij, maar wil wel even reageren. Waarom zou je het juist niet doen. Complimenten is voor zoveel dingen goed. Een bevestiging, het groeien van zelfvertrouwen en het leren benoemen van positiviteit. Ik begrijp echt niet waarom je het juist niet zou doen. Het lijkt mij ( bij welke opvoedmethode dan ook ) alleen maar goed. Ik vind deze opvoedmethode op heel veel punten helemaal niet aansluiten bij ons. Als ik een moeder tegen een kind hoor zeggen; ik haal je nu even uit deze situatie krijg ik echt kriebels. Een kind is een kind, wij zijn de ouders. Wij zijn ervoor de leren wat goed en slecht is. Normen en waarden bij te brengen. Dat heeft helemaal niks te maken met wat wij willen dat het kind is of wordt. Vindt hij of zij blauw leuk, prima. Of oranje, ook prima. Mee laten denken en oplossingen samen bedenken staan bovenaan. Maar bij een grote mond krijg je van mij toch echt wel straf en maf je even gaan nadenken. WIJ kunnen toch ook niet tegen iedereen een grote mond hebben? Hier hangen toch ook consequenties aan? Uiteraard bespreken we het daarna en wordt de boel afgesloten met een dikke knuffel. Situaties als dat een kind niet hoeft te groenten bijvoorbeeld vind ik niets met eigenheid te maken hebben, maar gewoon heel erg onbeleefd.
Waarom zijn jouw normen en waarden de enige manier? Is jouw manier juist? Ben jij de baas van je kind? Kinderen zijn van nature onvoorwaardelijk en goed. Ze hebben alles in zich om het 'juiste' te doen en dat ontwikkelen ze zich met de tijd. Je kunt op ze vertrouwen. Vertrouwen dat ze groeten, tafelmanieren gebruiken wanneer ze er aan toe zijn. Zeker als je het voorleeft, want kinderen doen precies na wat jij doet. Daar hoef je niet voor te dreigen en straffen. Complimenten geven hoeft niet. Je maakt een kind afhankelijk terwijl ze van nature al goed zijn.
Helemaal mee eens. Stellen dat je kind niet hoeft te groeten als het daar geen zin in heeft vind ik gewoon niet opvoeden. Ik ben erg van het achterhalen waar gedrag vandaan komt. Onze dochter wordt bijvoorbeeld strontvervelend als er iets spannends staat te gebeuren. Maar juist dan heeft ze grenzen nodig omdat ze dan de zekerheid en veiligheid zoekt. Dus ja, gisterochtend heeft ze op haar kamer gezeten omdat ze het gewoon te bont maakte. Ja ze was zenuwachtig omdat ze smiddags voor het eerst ergens ging spelen, maar dat wil niet zeggen dat ze dan alles maar kan zeggen en doen en niet meer hoeft te luisteren. Ik weet de reden van het gedrag dan best, maar ook dan zijn er gewoon regeltjes waar we ons aan houden. Complimenten geven vind ik niet meer dan normaal en schaar ik onder 'positief opvoeden'. Zolang het reeele en gemeende complimenten zijn en je ook af en toe vertelt dat er ook nog dingen te leren zijn, zie ik niet wat er verkeerd aan is.
Wat een onzin. Dus jouw kinderen horen nooit van jou dat ze iets moois gemaakt hebben of iets aardigs gezegd hebben? Ze kunnen dan alles in zich hebben om het juiste te doen, dit moeten ze wel leren en hier moet je ze wel in begeleiden. Een kind wat te verlegen is om een hand te geven zal ik nooit straffen maar ik benoem zeker wel wat de bedoeling is en stimuleer het wel. Dat gedoe met het hoeft niet als ze er geen zin in hebben of ze doen het wel als ze er aan toe zijn, bah ik wordt daar gewoon pissig van. Je kunt heus wel wat van ze vragen hoor.
Hier in dit gezin zijn onze normen en waarden de juiste ja, die geven wij ook mee. Echter, wilt niet zeggen dat we niet open staan voor andere inzichtingen en zo de boel bijstellen. En ja, ik en mijn partner zijn ( als je dat zo wilt noemen, klinkt nogal onvriendelijk, een hond heeft een baas maar toe maar ) de baas over ons kind. Ons huis, onze regels. Echter.. er is zeker ruimte voor persoonlijke ontwikkeling hier. Het zal je verbazen misschien maar ons kind is ook gewoon goed zoals hij is hoor! Maar kinderen hebben sturing en regels nodig. Wanneer ik alles maar doe wanneer ik er aan toe ben is het einde ook zoek. De echte wereld is nou eenmaal niet zo en ik vind dat wij als opvoeders ( dus niet als bazen ) de verantwoordelijkheid hebben om ons kind voor te bereiden op de echte wereld. En die is nou eenmaal niet zo soft, helaas...
Jij beschrijft het helemaal zoals ik erover denk Idd. Als een kind niet durft te groeten prima! Maar dat is dan ons doel om te zorgen dat een kind dat wel durft. Ik durf ook niet echt naar een sollicitatiegesprek en ik vind het dood eng. Maar weet je; dan doe ik het toch lekker niet... komt vanzelf wel. De dingen werken nou eenmaal niet zo.
Ik vind altijd maar zo; we kunnen ook benoemen wat ze niet goed doen. Dan kunnen we ook benoemen wat ze wel goed doen. Zit een kind lief te spelen en je denkt; he wat speelt hij of zij lief, dan kun je dat toch ook eventjes zeggen. Zo krijg je de juiste balans, lijkt mij... Ik was vorige week in de speeltuin. Meisjes waren aan het spelen.. een moeder besloot haar 'uit de situatie te halen' Meisje was heerlijk aan het spelen buiten. Niks aan de hand. Ze wilde niet naar binnen. Moeder zei; het is nu genoeg. Het is nu tijd voor ontspanning. Mijn broek zakte af. Ik speelde vroeger buiten totdat we gingen eten. Als het ff kon ook nog na het eten, daarna lekker douchen en ik lag heerlijk voldaan in bed. Niks aan de hand. Ik vind het allemaal vooral erg 'hip'
Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe zij hun kinderen opvoeden maar ik lees nu over geen zin dus het hoeft niet.. In hoeverre trek je dat door? Of is dat oneindig? Wat ik me daar dan bij voorstel is dat als het kind geen zin heeft in school het ook niet hoeft te gaan. Kind wordt volwassen en heeft geen zin om te werken.. Hoe werkt dat dan?
Waarom wil je zelf zo nodig dat een kind groet? Als je ervan uitgaat dat een kind het goede wil doen en met het voorbeeld dat je zelf geeft en het vertrouwen dat je uitstraalt, uit zichzelf zal groeten, waarom wil je dit dan vooraf doordrukken? Een kind dat vertrouwen krijgt, voelt zich sterk en goed. Wanneer ze geen hand geven (nog eng waarschijnlijk) geef je de boodschap dat ze niet goed genoeg zijn, ze doen het immers niet juist. Hun eigen weg gaan is dus niet ok. Je moeder vindt je pas weer goed genoeg als je die hand hebt gegeven. Zo talloze voorbeelden waarbij je uitzendt dat het gedrag vanuit het kind niet goed was, hun intentie was niet geod en moet middels belonen en straffen goed gemaakt worden. Een kind is altijd goed genoeg. Ze zijn alleen maar goed. Ooit een kind gezien die met 18 jaar schuchter achter zn moeder wegduikt? Ze doen het, op hun eigen tijd, allrmaal goed. Dat wij als ouders waarschijnlijk het gevoel hebben te falen als opvoeder wanneer kinderen geen hand geven, is ons falen, niet van hun. Wij zijn bang beoordeeld te worden. Waarom een kind daarmee opzadelen?