Maar er kan toch ook een tussenweg zijn? Als je als kind nooit een compliment krijgt kan het kind toch ook juist het gevoel krijgen dat het nooit goed genoeg is of dat de ouders nooit eens trots zijn. Als een kind een tekening heeft gemaakt die jij lelijk vind maar waarvan hij/zij wel heel trots is omdat hij/zij de best heeft gedaan dan kan je toch gewoon zeggen wat goed dat je zo je best gedaan hebt. Of een ander voorbeeld, mijn zoon is na school altijd vreselijk. Ik woon 4 hoog zonder lift en elke dag is het 1 groot drama. Maar laatst liep hij wel keurig mee naar boven. Toen heb ik gezegd dat ik het heel goed van hem vind dat hij netjes mee heeft gelopen. Waarom zou je dat negeren? Ik vind het daarom ook een beetje vreemd dat complimenten niet in deze opvoedmethode horen. Het gaat erom dat een kind onvoorwaardelijke liefde voelt, maar complimenteren 'mag' niet, dat spreekt elkaar toch tegen vind ik.
Maar ik heb niks gezegd over wel of niet complimenteren? Ik vraag me vooral af hoe de overgang tussen de thuisbasis en de maatschappij zal verlopen, omdat deze gewoon wel voorwaardelijk is ingesteld en ik vraag me dus af of deze kinderen daar wel op voorbereid worden. Ik was overigens een kind wat nooit complimentjes kreeg en heb daar een gigantische faalangst aan over gehouden omdat ik het gevoel had dat wat ik ook deed, het nooit genoeg was voor een complimentje terwijl ik wel de behoefte had om af en toe eens iets te horen wat ik goed deed. Het kan dus ook volledig de andere kant op gaan. Ik herken zelf wel elementen van up, maar er zijn ook zeker net zo veel dingen waar ik niet achter sta. Maar ik neig met vrijwel de meeste dingen altijd wel naar een balans, en geloof dat je volledig toewijden aan een bepaalde vorm ook voor een hoop beperkingen zorgt. Iemand hierboven zei namelijk dat zij van mening is dat up de enige manier is, dat klinkt in mijn ogen juist enorm voorwaardelijk. Het is een enorme afwijzing naar alle andere opvoedingsstijlen, en dan vraag ik me serieus af dat wanneer je kind zelf moeder word en voor een andere stijl kiest de liefde nog steeds zo onvoorwaardelijk is. Ik heb liever een breder perspectief waar ruimte is voor verschillende mogelijkheden.
Qua complimenteren gaat het meer om niet zomaar 'goed zo' te zeggen. Als jij de tekening lelijk vind, is de gedachte om er geen waarde oordeel aan te geven, en bijv wel te vragen wat hij er zelf van vindt of wat hij precies getekend heeft. Bij het traplopen, kan er zeker wel iets positiefs gezegd worden zoals bijv; bedankt dat je wel dat je vandaag zelf (of alleen) de trap op bent gelopen. Het gaat er namelijk niet om dat je het positieve negeert. Hier is wat meer informatie: de drie alternatieven voor belonen, complimenteren, en "goed zo". - Happy Parents Happy Kids Zelf vind ik het vrij lastig, omdat de 'goed zo' zo snel gezegd is, maar ik probeer me er wel van bewust te zijn en te benoemen waarom iets goed is.
Up streeft naar volledige emotionele vrijheid, naar zijn wie je bent, niet wat anderen van je maken. Ik kan voor mezelf zeggen dat zoiets het enige juiste is. Daarmee zeg ik niet dat andere moeders minder zijn. Ik gun elke moeder en elk kind die vrijheid. Ik zit zelf in zo'n proces, loskomen van vaste patronen en dat is niet makkelijk. Het opent wel je ogen. Daarom is het lezen van die boeken zeer zinvol.
Ik quotte je daarnet omdat je vroeg hoe kinderen daar op latere leeftijd mee omgaan. Daar reageerde ik op,dat ik dus zo'n volwassene ben waarbij het " mis" is gegaan.
Dat begrijp ik, maar dat is puur op basis van complimenten en ook een heel ander uiterste. Mijn vraag ligt hem meer in hoe deze kinderen er later mee om gaan wanneer ze wel met voorwaarden te maken krijgen, en er geen onderhandeling mogelijk is. Het klinkt (zoals iemand anders al zei eerder in dit topic) erg soft, en weerbaarheid en zelfstandigheid zie ik nergens terug in deze manier van opvoeden terwijl dat wel essentieel is om uiteindelijk te kunnen functioneren in deze maatschappij.
Ik gooi even een vraag in dit topic wat betreft complimenten. Want dat helemaal geen complimenten geven, dat is dus iets wat totaal onnatuurlijk voelt voor mij. Ik begrijp heel goed het idee erachter. Maar ik moet het constant inslikken en de hele dag op mijn woorden letten en dat is ten eerste vermoeiend en ten tweede voelt het dus helemaal niet natuurlijk aan. Overmatig complimenteren is nooit goed, zoals al eerder werd benoemd. Als je de hele dag door overal op complimenten krijgt kan dat faalangst opwekken zodra je erachter komt dat je helemaal niet zo goed bent in de dingen waar je altijd complimenten over krijgt. Maar een gezonde hoeveelheid complimenten moet kunnen denk ik, in ieder geval als ik naar mijn instinct luister (wat ik bijna altijd doe). Nu zit mijn zoontje volop in de fase van allerlei ontwikkelingen. In drie weken tijd heeft hij leren tijgeren, toen zelfstandig gaan zitten, zwaaien, gisteren kruipen, vandaag "nee" schudden en hij probeert zich op te trekken naar staan. En alle geluidjes die ik maak doet hij na. Dus het regent hier momenteel opmerkingen als "wat goed van je!", "topper!", "wat knap!" etc. Tja, als het er zo spontaan uitvliegt, is het dan wel zo fout? Het voelt namelijk zo natuurlijk aan om er wat van te zeggen als hij voor het eerst kruipt bijvoorbeeld. En zo ben ik soms ook best streng. Als hij tijdens het luier verschonen de hele tijd op zijn buik draait houd ik hem op een gegeven moment vast en zeg met strengere toon in mijn stem dat hij nu echt moet blijven liggen. Dat voelt op dat moment het meest natuurlijk aan. Als ik het anders wil dan dit moet ik eerst nadenken, zinnen formuleren, mezelf in gedachten een aantal keer verbeteren, bedenken of de zin die ik wil gaan zeggen echt UP klinkt, dan de zin zeggen en hopen dat een baby van 8 maanden de boodschap begrijpt. Ondertussen ligt hij dan allang op de grond. Dus dat is waar ik tegenaan loop. Ik ken de theorie van UP, vind het heel mooi en zou het graag toepassen omdat ik zeker het goede ervan zie. Maar het klopt niet met mijn gevoel/instinct. Het is alsof het gewoon niet bij mij past.
Kinderen hebben wel bemoediging en steun nodig. Ze hebben het nodig dat je naar ze luistert en probeert te begrijpen. Ze hebben respect nodig en het gevoel gezien en gehoord te worden. Dat zijn zaken die je juist zonder complimenten heel goed kunt bereiken. Bij prijzen om gedrag blijkt uit verschillend onderzoek juist dat kinderen minder zelfvertrouwen opbouwen omdat het voorwaardelijk is; ze krijgen er het gevoel van dat ze iets 'goed' moeten doen om liefde en aandacht te verdienen. Dat jij onzeker bent (of was) heeft natuurlijk niet alleen met complimenten te maken. Je zal misschien te vaak het signaal hebben.gekregen dat je er niet toe deed?
Zoals ik al eerder heb aangegeven is dit ook iets waar ik ervaring in heb, zij het op een iets ander vlak. Inmiddels zo'n 10 jaar, en ik heb zelf ook veel aandacht besteed aan het onvoorwaardelijke liefde aspect, om vervolgens te ontdekken dat deze weg extreem beperkend is en als keerzijde vraagt om zelfopoffering, wat niks meer met liefde te maken heeft. Vandaar dat ik persoonlijk kies voor een balans van elementen waar ik me wel in kan vinden met dingen uit andere opvoedstijlen. Persoonlijk vind ik ook dat liefde (zowel voorwaardelijk als onvoorwaardelijk) niet uit een boek te halen valt. Boeken lees je vanuit je hoofd, liefde komt vanuit je hart. Uiteraard is dat jouw proces, en is het prima dat het voor jou de juiste manier is, maar bij onvoorwaardelijke liefde hoort ook het accepteren dat deze weg niet voor iedereen de juiste hoeft te zijn en daar vrede mee te hebben. Er zit een verschil tussen wat je in je eerste post zei 'up is de enige juiste weg', en waar je nu zegt 'voor mezelf is up de enige juiste weg'. Het is een persoonlijke voorkeur, maar geen absolute waarheid
Geloof me, als je mij probeert te spiegelen door middel van dit soort vragen te gaan stellen ben je echt aan het verkeerde adres. Het insinueert namelijk dat jij van mening bent dat jij een beter inzicht hebt in mijn persoonlijke geschiedenis dan waar ik me van bewust zou zijn. Zoals ik al zei, ik ben zeker niet onbekend met zo'n proces, en dit soort vragen stel ik niet op prijs. Niet 'omdat je me hiermee zou raken', want dan onderschat je me volledig, maar omdat het druipt van de arrogantie dat jij met jouw verworven inzichten het recht zou hebben om een volslagen vreemde dit soort dingen te gaan stellen. Jij bent niet de aangewezen persoon om mij 'te helpen groeien', neem dat maar van me aan. Ik heb er geen enkel probleem mee om een zinvol gesprek te voeren over up, maar dit soort trucjes zijn bij mij niet welkom.
Bij mij kwam vroeger alles aanwaaien( op bijna alle gebieden) werd op een voetstuk geplaatst. Hierdoor heb ik in mijn volwassen leven, moeite met bepaalde situaties; kan moeilijk met teleurstelling omgaan,heb enorm veel moeite met autoriteit waardoor ik het nooit lang volhield in een baan. Ik heb niet geleerd om ergens voor te " vechten ", "knokken", om iets te bereiken Doordat ik vroeger zoveel complimenten kreeg, ben ik er later heel gevoelig voor geworden als dit eens niet gebeurde. Ik heb continue het gevoel dat ik mijzelf moet bewijzen in mijn dagelijks leven. Wat heeft het bijvoorbeeld " voor zin" om tegen een kind te zeggen (zeer regelmatig) dat het zulke mooie pijpenkrullen heeft? Ik kon daar toch niets aan veranderen? Ik ben toen gaan geloven dat ik niet goed zou zijn als ik bijv geen krullen had gehad. Ik vind mezelf niet meer of minder dan een ander, mensen zijn goed zoals ze zijn, gewoon om wie ze zijn.
Maar even serieus... Ben je dan zo onzeker als moeder zijnde dat je een 'kant en klare theorie' moet hebben om je aan vast te houden? Zo komt het namelijk een beetje op mij over, dat je hier zo in opgaat, dat je gehele opvoeding uit het 'boekje' moet komen omdat je niet op je eigen instinct vertrouwd. En daarnaast: hoe gaat dit op school dan? Gaan ze daar ook op deze wijze met jouw kind om?
'Complete emotionele vrijheid' LOLOLOL Wat is dat in hemelsnaam? En wanneer ben je emotioneel onvrij? Wat is er in jouw jeugd niet goed gegaan dat je nu zo aan het compenseren bent?
Maar dat geldt dan toch net zo goed voor (bijvoorbeeld) de kinderen die zodra ze niet kunnen slapen meteen bij hun ouders in bed mogen? Die leren toch ook niet om te vechten of überhaupt te proberen om zelf in slaap te vallen wanneer papa en mama meteen komen aanwaaien met een extra matras? Persoonlijk geef ik wisselende complimentjes, soms over wie ze zijn, soms over wat ze doen. Het waarderen van het trap-voorbeeld wat eerder werd aangedaan, maar ook een complimentje in de vorm van 'wat zit je haar leuk'. Complimentjes die zouden insinueren dat mijn kinderen beter zijn dan ieder willekeurig ander zijn de enige vorm van complimenten die ik vermijd. Dat betekent niet dat ik mijn kinderen de hele dag ophemel, maar wanneer ze ergens hun best voor gedaan hebben (of dat nou een schoolwerkje is of een haarfrutsel) vind ik dat die waardering ook gewoon uitgesproken mag worden, net als dat ik het gewoon uitspreek wanneer er iets is wat ik niet prettig vind.
Ik stel een vraag, ik spiegel niet. Niks trucjes, gewoon een antwoord op jouw post over jezelf en het gemis aan complimenten. Dat jij het zo opvat is jammer, zo is het helemaal niet bedoelt. Ik vraag me nog wel af waarom je nu zo reageert.
zoals jij het nu analyseert vind ik persoonlijk dus dat er iets niet goed gaat. Ik bedoel niet letterlijk dat jij als moeder niet goed bezig bent he maar dat jij een gevoel/kreet wat vanuit je hart komt probeert in te slikken omwille van een theorie dat lijkt mij niet oprecht. Ook niet zoals je het stukje omschrijft dat je eerst moet nadenken of het wel UP klinkt....ik zou gewoon zeggen wat uit je hart komt en dan is het altijd goed.