Hoi allemaal, ik ben nieuw hier en ik heb geen idee of ik hier goed zit. ik wil graag mijn verhaal kwijt, ik hoop dat jullie advies en tips voor mij hebben. Ik ben op dit moment 32 weken zwanger de afgelopen maanden heb ik op een prachtige wolk geleefd met alleen maar mooie en leuke dingen. Mijn vriend en ik hebben bewust de keuzen gemaakt om te kijken of we zwanger konden worden. we hebben er honderden gesprekken over gevoerd ik was er sneller klaar voor dan hij, we hebben daarom gewacht tot dat hij er ook helemaal achter stond binnen een maand was het raak en bleken we een blijde verwachting te zijn. we waren allebei super blij. Helaas is vorige week een donderwolk boven ons huis terecht gekomen. Ik merkte dat hij de laatste weken vreemd deed hij had bijv. geen zin om uit eten te gaan(leuke dingen te doen), verzorgd zich zelf niet (kapper en scheren), geen interesse in de baby in mijn buik, dingen uitstellen, prikkelbaar en geen zin in seksueel contact. Mijn vriend is een echte binnen vetter en na een aantal malen geprobeerd te hebben om er over te praten heb ik hem een mail gestuurd. In de mail vroeg ik hem of hij twijfelde en of hij nog van me hield, dat hij alles tegen me kon zeggen maar ook dat ik hier onwijs ongelukkig van werd. Ik vroeg hem om eerlijk te zijn want dat verdiend hij zelf, ik maar ook ons kleintje. ik kreeg geen antwoord op deze vragen het bleef stil toen ik avonds thuis kwam deed hij alsof hij sleep ik heb hem 'wakker' gemaakt en gezegd dat ik er vanuit ga dat hij me mail heeft gelezen dat had hij inderdaad gedaan en daarop bleef het stil... ik zei geen antwoord is ook een antwoord. en toen kwam het hogen word er uit hij zei, ik twijfel al maanden om er een punt achter te zetten want ik denk dat we elkaar niet gelukkig meer maken. wat wat wat????? dit heb ik absoluut niet zien aankomen ik dacht echt dat het de angst voor het aanstaande vaderschap was. hij vertelde dat hij vond dat we te veel ruzie hadden en dat hij zijn kind niet wil laten opgroeien tussen ruziede ouders en hij wil al helemaal niet dat zijn kind moet meemaken hoe het is als ouders uit elkaar gaan. hij zei ook dat hij liever had gewacht tot na de bevalling om er zeker van te zijn dat deze stress geen invloed op ons kind geeft, hij zei ook dat hij wou wachten omdat hij bang was dat ik ze kind zou afpakken. dat hij vind dat ik te veel zeik. mijn oren stonden alleen maar te klapperen en ik kon alleen maar huilen hou kon dit nou waar was ik tijdens de ruzie's want ik kan ze niet herinneren!? hoe kon dit nou gebeuren over 8 weken verwachten we ons kindje en 4 weken geleden hebben we naar elkaar uitgesproken dat we het goed samen hadden we leefde het leven wat we wilde... en nu dit? ik vroeg hem of we er nog voor konden vechten, hij zei dat hij zijn keus al had gemaakt..Ik hebben familie opgebeld en die kwamen gelijk om te praten want ik was met stomheid geslagen. na een hoop gepraat zei hij toch dat hij er voor wilde vechten. de afgelopen dagen heb ik op mijn tenen gelopen ik ga er alles aan doen om dit te laten slagen! maar nu achteraf zijn er signale geweest dat hij gewoon niet lekker in zijn vel heeft gezetten ik was te veel bezig met mezelf en de baby en ik heb te veel gezeurd maar nu achteraf denk ik ook dat ik niet het ennigste probleem ben. hij bleef lang in zijn bed liggen waardoor hij bijna elke dag te laat kwam op zijn werk, de afgelopen tijd is het denk ik 7 kilo afgevallen, hij heeft het dag en nacht koud, hij maakt ruzie op zijn werk, kon uren op de bank liggen en de dingen die ik hierboven al heb vernoemd op dit moment doen we allebei ons best om het beste er van te maken en proberen we elkaar ruimte te geven maar ook de knuffels die we de afgelopen tijd vergeten zijn. ik weet het allemaal niet meer ik weet niet hoe verder heeft iemand bruikbaar advies tips of ervaring?
jeetje wat een rotsituatie... eerlijk klinkt het eerder of hij depressief is? vind het wel heel lastig, zeker als hij er nooit over gepraat heeft. want hoe kun je iets redden, als er niet over gepraat word... zo jammer dit ik weet niet zo goed wat ik als advies voor jou kan geven. maar wil je wel even een digiknuf geven, vind dit zo rot voor je
Hier dacht ik dus ook aan! Het klinkt als een depressie, mss in combinatie met het vaderschap waardoor hij even niet weet wat hij moet doen? Ik zou in ieder geval zeker ervoor gaan en vechten, wie weet wordt het na de bevalling beter. Succes en een dikke knuffell
stel hem anders voor om in relatietherapie te gaan. en ja ruzies blijf je altijd wel houden... ook de heftigere... dat hebben wij ook, maar we zijn toch gek op elkaar
bedankt voor jullie lieve berichtjes! ik dacht zelf ook aan misschien een vorm van depressie want nogmaals ik was niet bij die ruzie's ik ben de afgelopen maanden gelukkiger dan ooit (ook met hem). ik ben vanochtend naar de verloskundigen geweest om een extra check te doen omdat ik van alles voel wat ik eerst niet had en bang was voor een hoge bloeddruk. Op mijn iets hogere bloeddruk na is alles gelukkig goed.. ik heb de situatie uitgelegd en ook mijn vermoedens verteld en zij denkt ook dat er meer moet zijn (wetend dat ze alleen mijn kant hoort). Ze raden mij aan om samen naar de huisarts te gaan om te kijken of die een beter beeld kan krijgen in wat er nu aan de hand is licht het echt aan 'mij' of is er meer aan de hand. toen ik thuis kwam heb ik het ook gelijk verteld wat de verloskundigen vertelde daarop begon hij te lachen en zei ik heb geen burn-out, winter dip en ben ook niet depressief en ook al had ik het..wat zou de dokter daar aan kunnen doen. ik vertelde dat er licht therapieën, medicijnen en psychologen zijn om ons daar bij te helpen. Aan zijn reactie te zien vond hij het allemaal nog al raar klinken. daarna begon hij te huilen en zei ik denk gewoon overal te veel overna, ik zei ik ben je vriendin en je kan alles maar dan ook alles met me bespreken leuke maar ook minder leuke dingen maar dan moet je me wel toelaten. hij veegde ze tranen stond op en zei ik moet naar me werk anders kom ik te laat. gaf me een knuffel en weg was hij. Moet ik er vanavond nog een keer over praten? of moet ik het laten rusten en er een gezellige avond van maken? ook al heb ik heel de dag zitten huilen van onmacht.
bedankt voor jullie lieve berichtjes! ik dacht zelf ook aan misschien een vorm van depressie want nogmaals ik was niet bij die ruzie's ik ben de afgelopen maanden gelukkiger dan ooit (ook met hem). ik ben vanochtend naar de verloskundigen geweest om een extra check te doen omdat ik van alles voel wat ik eerst niet had en bang was voor een hoge bloeddruk. Op mijn iets hogere bloeddruk na is alles gelukkig goed.. ik heb de situatie uitgelegd en ook mijn vermoedens verteld en zij denkt ook dat er meer moet zijn (wetend dat ze alleen mijn kant hoort). Ze raden mij aan om samen naar de huisarts te gaan om te kijken of die een beter beeld kan krijgen in wat er nu aan de hand is licht het echt aan 'mij' of is er meer aan de hand. toen ik thuis kwam heb ik het ook gelijk verteld wat de verloskundigen vertelde daarop begon hij te lachen en zei ik heb geen burn-out, winter dip en ben ook niet depressief en ook al had ik het..wat zou de dokter daar aan kunnen doen. ik vertelde dat er licht therapieën, medicijnen en psychologen zijn om ons daar bij te helpen. Aan zijn reactie te zien vond hij het allemaal nog al raar klinken. daarna begon hij te huilen en zei ik denk gewoon overal te veel overna, ik zei ik ben je vriendin en je kan alles maar dan ook alles met me bespreken leuke maar ook minder leuke dingen maar dan moet je me wel toelaten. hij veegde ze tranen stond op en zei ik moet naar me werk anders kom ik te laat. gaf me een knuffel en weg was hij. Moet ik er vanavond nog een keer over praten? of moet ik het laten rusten en er een gezellige avond van maken? ook al heb ik heel de dag zitten huilen van onmacht.
Laat het even rusten vanavond en geniet van elkaar. Succes en ik hoop dat het gauw beter zal gaan ♡
Stel voor om samen te gaan wandelen, als jij dat fysiek trekt. Lichaamsbeweging is enorm belangrijk tegen neerslachtige gevoelens. Op die manier komt het gesprek vanzelf op gang en hoef je elkaar niet constant aan te kijken. Een simpele methode om meer verbinding te krijgen. Sterkte! Dit moet heel zwaar zijn.
ook ik dacht direct aan een depressie. Wat vlinder zegt is misschien een idee: samen gaan wandelen en dan proberen te praten. En proberen (desnoods met hulp van jouw of zijn ouders) hem naar de huisarts te krijgen. Deze kun je ook al bellen en de situatie uitleggen. Ik wil je veel wijsheid en sterkte toewensen, wat een rotsituatie, wat de mooiste tijd van je leven moet zijn wordt zo aardig een donderwolk.
Dit klinkt echt niet als iemand die zijn relatie wil verbreken, maar er lijkt veel meer aan de hand. Zoals hierboven staat, wellicht een depressie. Mannen zijn niet bepaald types die langs de huisarts gaan met psychische dingen, maar zijn (retorische?) 'wat kan een huisarts eraan doen?' is een duidelijke opening! Je hebt goed geantwoord en sowieso goed gereageerd. Nogmaals, deze leek denkt dat het niet aan jou (of de baby) ligt, maar dat ie zich wellicht in een depressie heeft gepiekerd. Hij heeft je nu veel harder nodig dan ooit, maar zal je er niet mee willen belasten. Blijf praten. Mannen zijn vaker dan je denkt vluchters ipv vechters. Lekker generaliserend merk ik nu, maar toch.
wat ben ik blij met jullie reactie's ik heb er vandaag met hem over geprobeerd te praten en wat hij niet met deze worden zei maar uit eindelijk wel zo op mij over kwamen dat ik gek was.. ik merk dat ik door de emoties en waarschijnlijk hormonen het niet droog kan houden en dat ik het liefste wil blijven praten en alleen maar kan huilen. ik heb hem alles verteld waarom ik denk dat er meer is uit eindelijk zei hij een klein beetje dat, dat wel klopt en dat hij er overna zal denken, om verdere stappen te ondernemen.. voor mij kan het niet snel genoeg gaan het liefste wil ik vanavond nog naar de huisarts om te weten hoe of wat want in mijn ogen moeten we nu wat doen aangezien we over 8 weken ons kleintje verwachten. wat voel ik me ellendig omdat ik weet weet hoe of wat, licht het nu aan mij of is er meer aan de hand? dat is de vraag die ik mezelf constant stel. Ik heb van alles op internet gelezen tot verschillende depressie testen gedaan en daar bleek vaak uit dat er een vorm van depressie is.. maar als ik dan denk hoe zou het zijn als hij onze relatie echt zo slecht vind kom ik vaak toch ook op die zelfde antwoorden.. kan iemand vertellen hoe ik nu verder moet?
Och wat ontzettend verdrietig! Ik wil je allereerst heel veel sterkte en kracht toe wensen! Ik ben bang dat het beste advies niets doen is. Je hebt laten weten dat jij van hem houdt en alles wil doen om jullie relatie te redden. Nu is het zijn beurd. Wat wil hij doen om jullie relatie te redden? Want een relatie heb je samen en dat kan je gewoon niet alleen. Als je steeds aan hem blijft trekken, zou hij als reactie weleens steeds verder weg willen gaan... En ik zou voor jezelf hulp zoeken. Dit lijkt me heel zwaar om mee te maken! Digiknuffel!
Hmmm vrouwen zijn lichamelijk en geestelijk zwanger, maar mannen ook geestelijk. Er gaat heel veel veranderen, ook voor hem. De 1 heeft daar meer moeite mee dan de ander. Ook het onbekende kan iemand bang maken. In jouw situatie zou ik niet aan hem gaan trekken. Ik heb het idee dat het averechts werkt. Vooral in zo'n spannende periode. Ik zou 'stiekem' wel wat dingen toepassen die helpen bij depressie: beweging, zonlicht, kijken of je hem over leuke dingen na kunt laten denken (bijvoorbeeld zijn hobbies) en zorgen dat hij zijn structuur behoud. Kijk hoe het ervoor staat zodra de kleine er is en er weer een ritme is in huis. De kans is best groot dat de spanning dan een stuk minder is. Nu vrees ik juist dat je hem van je af gaat duwen als jij vol van hormonen iets aan zijn stemming wilt gaan veranderen. Geef hem wat rust en ruimte.
Kies even voor jezelf. Dat klinkt heel hard maar meer dan proberen te ondersteunen door er voor je vriend te zijn en vragen of hij mee wil wandelen etc kun je nu niet doen. Probeer niet geforceerd dingen uit te praten of hem te pushen, dat kan hij niet hebben en jij krijgt er behalve verdriet nu waarschijnlijk ook niks voor terug. Natuurlijk ben jij ook verandert door de hormonen en straks krijg je er nog een klap andere hormonen bij, denk vooral om jezelf en jullie baby en zorg dat je zelf ook voldoende wandelt, ontspant, dingen doet waar je blij van wordt. Kun je zijn ouders niet inlichten zodat die met hem over professionele hulp gaan praten? Dan kan hij dat jou niet verwijten en heb jij ook de spanning van dat gesprek niet.
Bedankt voor je reactie.. zijn ouders zeggen dat hij niet zo raar moet doen omdat hij alles heeft wat hij wilt, hij hoeft zich nergens druk over te maken want we hebben geen probleem.. daar heb ik en hij natuurlijks aan. Het ennige wat ze zeggen is dat ik hem de tijd moet geven en dat het gewoon een scheeuw om aandacht is.. ik denk daar totaal anders over.. mijn ouders zijn meer bekend met depressies en geven hem de ruimte en laten duidelijk aan hem blijken dat hij altijd welkom is.. maar helaas is hij niet iemand die denkt dan ga ik maar praten.. ik probeer rust te nemen maar elke dag komen er meer vragen bij en word ik eigelijk alleen maar meer onzeker door de vage antwoorde die ik krijg.
Wat vreselijk voor je! Probeer je vriend niet teveel te pushen,dit werkt echt averechts. Mijn man heeft meerdere keren een depressie/burn out gehad. En hij is geen prater,sterker nog: hij zegt niets omdat hij het zelf wil oplossen Hij is heel gevoelig voor veranderingen (ook positieve) en reageert daar best gestressed op. Ik ben heel druk en altijd vol met energie en kan me soms echt moeilijk in hem verplaatsen. Toen ik zwanger was gedroeg ik me echt als een hormonale heks achteraf gezien. Dat zag ik pas in een jaar na de zwangerschap. Maar het is trouwens ook niet echt leuk om de hele tijd op je tenen te lopen,ik weet hoe het is. Dikke knuffel!
Jemig, heftige situatie waarin je zit. Wel goed dat jullie ook de familie hebben ingeschakeld. Het niet echt veel tips, alleen dat als je aan een depressie denkt er niet te licht over moet denken. Is een serieuze ziekte en mensen hebben daar echt hulp/begeleiding in nodig.
Jeejtje wat heftig zeg zo in de zwangerschap! Bij mijn zwangerschap heb ik heel veel onderzoeken gehad ivm met bevinden bij ons eerste kindje. Gelukkig gezond geboren maar daarna nog maanden een huilbaby gehad wat er vermoeiend en zwaar is. Mijn begon ook einde van de zwangerschap en na de bevalling te veranderen. Heel negatief en neerslachtig ook met de kleine vondt die het allemaal moeilijk en wanhopig omdat hij hem niet stil kon krijgen. Ik uiteraard ook niet. Hij wilde het liefst zo veel mogelijk werken ook de avonden en weekend om te vluchten eigenlijk. Maar hij bleek uiteindelijk waarschijnlijk last te hebben van een postnatale depressie. Waar best veel mannen last van krijgen en wat best een taboe is. Ik heb hem de tijd en ruimte gegeven die hij op dat moment nodig had. Ook al was het heel zwaar voor mij met een huilbaby. Het duurt meestal een half jaar bij mannen en ik ging er ook vanuit dat het goed zou komen. Heb er af en toe met hem over gepraat als die het toe liet en ook wilde praten. Een roze wolk hebben we niet gehad omdat ik met de kleine 5 dagen moest blijven en uiteindelijk thuis ook een huilbaby gehad. Maar die wolk is bij ons rond de 6 maanden gekomen. Hij is weer helemaal de oude en zo gelukkig met onze zoon. Ik smelt er gewoon van weg. Hij is zo gek op hem en kan bijna geen werkdag zonder hem. Dat gelukkige gezicht als die thuis komt en ons mannetje kan knuffelen geweldig! Hoop dat het voor jou ook goed komt. Mijn man is ook niet van therapie, psycholoog e.d. Als zal het soms uiteindelijk wel nodig zijn. Heel veel sterkte!