Hee Marizje, Sorry dat ik even niets heb laten weten. Heftig weekend achter de rug! Afgelopen zaterdag heel veel helderrood bloedverlies gehad! En stolsels.. we dachten echt, dit is een miskraam. We mochten direct naar Nijmegen komen. Echo gemaakt en het vruchtzakje zat mooi ingenesteld met vruchtje en dooierzak (5 weken en 3 dagen). Ze zagen dat mijn baarmoeder onderaan wat onrustig was. Vandaag echo opnieuw gemaakt en er zit dus een hematoom/stolsel aan de onderzijde. Deze zorgt voor het bloedverlies. Het kan zijn vanwege mijn baarmoeder die groeit en dat de bloedvaten aan de weggehaalde zijde steeds openspringen bij het groeien. Het stolsel moet nog eruit of het wordt vanzelf opgenomen maar tot die tijd rust. Positief is dat de hematoom mooi ver van het vruchtje is en dat we vandaag zelfs een beginnende hartslag hebben waargenomen! Was iets sneller dan mijn eigen hartslag dus hopen dat hij mag doorgroeien, ben in iedergeval meer gerustgesteld vanwege het bloedverlies! Hoe is het met jouw??
Ik heb al 3 dagen in de zetel doorgebracht met griep (inclusief mijn verjaardag), dus ik hoop dat ik morgen goed nieuws verdien. Het voordeel is dat ik nu wel veel heb kunnen slapen en te ziek was om bang te zijn voor de uitslag van morgen Ik ben blij dat jij je goed voelt Marizje. Ik begin lichtjes misselijk te worden. Laat ons hopen dat dat toch een goed teken is. Mijn man is wel heel negatief nu. Hij denkt dat het al voorbij is. Het is moeilijk om de avond dan door te komen. Vooral 'samen' zonder ruzie te krijgen is blijkbaar moeilijk. Kunnen jullie daar goed over praten met jullie partner?
Aaaaah wat fijn Neeke dat je een hartje hebt gezien! En wat een rollercoaster zeg.... kan me voorstellen dat dat bloedverlies echt iets anders doet denken maar gelukkig alles goed. Hematoom kan geen kwaad dus voor jullie kleintje?
Oef Neeke, dat is een hele geruststelling. Ben je al wat bekomen van de paniek? Moet je nu thuis blijven van het werk?
Ooo lathinka wat spannend morgen!! En vervelend dat je man er zo negatief over denkt. Voordat we zwanger waren had hij de hoop opgegeven, maar nu... hij is heel lief en zorgzaam en voor hem is t heel onwerkelijk. Ik vond t toen heel moeilijk dat ik de enige toen was die hoop hield, maar anderzijds is t ook zijn emotie en kan ik daar niks in veranderen. Maar wel moeilijk ja. Waarom is je man nu negatief doen? Denkt hij dat t niet goed gaat?
De gynaecoloog in mijn eigen ziekenhuis waar ik werk, heeft vandaag de echo gemaakt en heeft mij geadviseerd rust te houden dus ben nu thuis. Gelukkig zit het hematoom ver genoeg van het kindje, dus dat is positief! Maar we zijn er natuurlijk nog niet. Ben duizelig, pijnlijke borsten en misselijk maar dat kan natuurlijk ook met de spanning komen en het vele bloedverlies. Mijn vriend is juist de positieve bij ons, en dat helpt mij heel goed. We kunnen er heel goed over praten gelukkig
Om zichzelf te beschermen denk ik. De ene moment is hij heel zorgzaam en lief en kunnen we er goed over praten, de andere moment is hij nukkig en weet hij volgens mij vooral met zichzelf geen blijf. Na onze positieve zwangerschapstest was hij positiever dan ik, nu is het weer omgekeerd. Vanaf er ook maar iets wijst op een 'mogelijks' probleem, gaat hij al van het slechtste uit.
Ik begrijp wel dat het moeilijk is voor hem, want hij heeft een dna-afwijking. Ik vrees dat dit onze eerste, maar ook onze laatste kans is op een kindje van ons beiden. Nadien wordt het waarschijnlijk een spermadonor. Maar als ik dan 'neutraal' ben (en niet negatief), begrijpt hij niet dat ik er zo rustig onder blijf en als ik negatief ben, weet hij niet goed wat hij met mij moet aanvangen. Dan begint hij te poetsen en te koken en te strijken. Op zich ook leuk , maar soms had ik graag gewoon een beetje troost gehad. Ach ja, hopelijk morgen alles terug beter. Mijn mama is net toegekomen. Die komt bij ons logeren om morgen mee naar de echo te gaan, want mijne man moet werken. Ik denk dat hij niet durft meegaan.
Hou jij je maar rustig. Ik denk dat je even voldoende stress gehad hebt. Hier ook pijnlijke borsten .
Nou meiden hopelijk hebben we alledrie over een maandje of 7,5 iets heeeeel moois in onze armen. Duimen maar!
Bij mij is het ook steeds wisselend. Komt echt van al die onzekerheden. Wanneer heb je weer een echo? Morgen?
Oh jongens wat spannend! Hier kabbelt het door, folikels groeien traag en moet nu dagelijks voor echo en bloed langs het ziekenhuis, er zijn nog maar 5 follikels in de running helaas, dat is wel een teleurstelling eigenlijk, ook nog twee van 13 mm maar ze denken niet dat die nog mee gaan komen. gisteren dachten ze dat woensdag of donderdag de punctie zou zijn, vandaag denken ze donderdag of vrijdag, mijn de hormoonwaarden in mijn bloed waren gisteren nog erg laag. Maar net veel rekbaar slijm dus hopelijk zegt dat dat mijn bloedwaarden gestegen zijn. Ik kan niet wachten tot de punctie want ik heb erg veel last van mijn buik! hoe lang hebben jullie moeten stimuleren tot aan de punctie? ik leef met jullie mee hoor, ik heb eigenlijk nooit verder gedacht dan tot aan de positieve test, maar jemig wat wordt het daarna nog spannend!!! liefs
Poef neeke25 heftig voor jullie, gelukkig heb je het gezien. Nu lekker rust houden en doen wat de arts zegt. Dan komt het helemaal goed. Dames spannend allemaal voor jullie. Die stemmingswisselingen bij partner en jezelf herken ik heel goed. Door het traject en de vele teleurstellingen. Kun je er geen pijl op trekken. Best lastig maar gaat goed komen.
Potato, spannend hoor! Ik moest 17-09 beginnen met Gonal-F en had op 28 september de punctie. Dus elf dagen in het totaal. Had na 1 week al mooie follikels. Maar wil niks zeggen hoelang, als je maar follikels hebt die ze kunnen puncteren, en dat heb je!! Sammie, dankjewel, doe was huishoudelijk dingen maar verser even niets
@potato Ik ben nu ook al 17 dagen aan het stimuleren met Gonal F. Decapeptyl spuit ik al sinds 28 sept. Bij ons gaat het ook traag. Verlaat ongesteld geworden. Eerst dachten ze dat dat ik afgelopen ma of vandaag de punctie zou krijgen. Vorige week dachten ze dat ik a.s. donderdag de punctie zou krijgen. En nu denken ze a.s. zaterdag uiterlijk zondag. Vet irritant omdat ik het met mijn werk geregeld dacht te hebben. Leef er ook steeds naar toe en dan weer wachten. Mentaal raak ik er nu ook wel klaar mee. De hormonen doen toch hun ding. Ben jankerig en probeer hals overkop mijn emoties de baas te blijven, wat eigenlijk niet makkelijk is, dus kost ontzettend veel energie. Wel positief was dat ze toch wel iets van 13 eitjes hebben geteld. Dokter is zeer tevreden!! We wachten dus maar weer rustig af en prikken nog even vrolijk door. Nu gelukkig genieten van mijn alvast vrij gevraagde dagen, waarop volgend ik nu dus nog meer vrij moet vragen. Hoe doen jullie dat? Meld je je ziek? Sterkte allemaal!! X
Potato en Melissa: veel goede moed bij het prikken! Vreselijk hé, als je zo lang moet blijven spuiten en telkens per dag moet afwachten wat het zal worden. Ik heb geluk gehad, want ik heb de eerste keer maar 8 dagen en de tweede keer 9 dagen Gonal F moeten spuiten. En die ene dag extra vond ik al verschrikkelijk. Zoals jij zei Melissa: ik had het ook net goed geregeld op het werk en dan verschuift alles weer. Voor de punctie zelf (+ de 2 dagen nadien) heb ik ziekteverlof gekregen. Voor de rest (echo's, terugplaatsing) neem ik altijd verlof of haal ik mijn uren op een ander moment in. Ik heb wel het geluk dat ik veel verlof heb en mijn baas ook nogal flexibel en begripvol is. Anders is het een ramp hé. Op mijn werk weet ook bijna iedereen waar ik mee bezig ben en tot nu toe zijn ze wel allemaal heel begripvol.
Mijn echo was trouwens goed. Nu ja, voor zover ze dat kunnen zeggen op 5 weken. Het is al geen buiten baarmoederlijke zwangerschap (waar een lage progesteron op kan wijzen), maar voor de rest zien ze nog niet veel. Ik zit 'op schema' zei de gynaecoloog en voor de rest moest ik maar wachten. Het was een beetje ne rare . Voorlopig zijn we dus terug even licht gerustgesteld en ik mag volgende week vrijdag terug gaan om te kijken of er een hartslag is. Voor mijn nieuw bloedresultaat ben ik nog aan het wachten op het telefoontje van Jette. Hopelijk is mijn progesteron toch gestegen. Marizje, wanneer was jouw echo? Ook volgende week? Neeke, doen ze bij jou nu nog een echo binnenkort? Sammie, is dat niet confronterend voor jou, al onze bekommernissen over onze zwangerschappen? Sterkte alleszins!