Hallo allemaal We hebben al een kindje van 2 jaar maar hebben een wens voor een tweede kindje, maar toch durf ik niet. Alles is nu zo makkelijk. Onze eerste was een pittige baby, huilde veel en ook nu is het nog een pittige dame die ook nog eens in de peuterpuberteit zit Het is het eerste jaar flink aanpoten geweest. Mede door het vele huilen, veel alleen moeten doen. Ik ben dus als de dood dat de geschiedenis zich herhaalt. Je kan natuurlijk niet allea van te voren plannen maar wil m'n dochtr ook niet te kort doen. Ik vraag me dan soms ook echt af..hoe zou ik het doen met twee kinderen?? Ik heb geen idee hebben jullie hier ook zo over na gedacht? Of hebben jullie het gewoon gedaan? Ben benieuwd naar de ervaringen. gr baby001
Ik had hetzelfde gevoel. Ook een pittige dochter, temperamentvol, driftbuien hebben we veel gehad etc. Veel gehuild als baby, achteraf door honger denk ik maar al met al heb ik de babytijd en eigenlijk de eerste 1.5 jaar wel als pittig ervaren. Nog steeds heeft dochter haar buien, maar zijn wij meer ervaren en leer je daar dus mee omgaan. ik heb altijd de wens gehad voor 2 kinderen, maar heb dit wel even in de ijskast gezet. Waar wij steeds zeiden 'doen we er 2 snel achter elkaar, dan zijn we ook snel uit de luiers'...daar kwamen we al snel op terug. Ik heb gezegd dat ik er pas voor wilde gaan als ik er gevoelsmatig aan toe was. En nu dochter 3.5 en ben ik ruim 7 maanden zwanger. Ik kijk er naar uit! Tuurlijk zal het pittig worden maar ik heb enorm zin in weer een kleintje en ons gezin uit te breiden. Kortom, er is geen haast toch!? Geef het de tijd, waarschijnlijk komt het gevoel vanzelf. Ik hou mezelf ook steeds voor dat bij de 1e alles nieuw is, maar ik nu al zoveel meer ervaring heb dat ik me ook veel zekerder voel! Geef het tijd
Hier is dat ook zo. De wens is er wel, maar ik zie het nog niet zitten. (Dochter bijna 2). Pas als ik weet dat ik het weer aan zou kunnen, ga ik er voor.
het 'gevoelsmatig' aan toe zijn. Bedoel je daarmee dat je het gevoel hebt dat je het allemaal wel 'even' gaat doen? Want als ik naar mn gevoel kijk wil ik het heel graag maar ben bang voor herhaling en zou niet weten of ik dat dan wel aan kan. Maar vermoed dat ik dat altijd blijf houden aangezien het een hele moeilijke tijd was.
Ik herken het wel.. Onze eerste was ZO makkelijk.. en nu hij wat groter werd kregen wij ook wat meer vrijheid.. Daarbij ben ik zelf enigskind.. Had niet het idee dat ik er nog één bij wilde. Toen onze oudste bijna 3 werd begon het toch te kriebelen bij mij (bij mijn man kriebelde het al langer).. We wisten dat een 2e nooit zo makkelijk kon worden als de eerste (dan hadden we wel heel erg mazzel).. En toen was ik zwanger.. en bleek het een tweeling. Ja het is zwaar, ja je bent je 'vrijheid' weer 'kwijt'.. maar het is tijdelijk. Probeer dat voor ogen te houden. Voor je het weet is je 2e ook 3 of 4 jaar.. Ik vind het zwaar maar ben blij dat ik het gedaan heb!
Wauw! Ineens een tweeling! Dat is dan dubbelop wennen! Ik heb zelf wel zoiets van:' ik wil niet wachten totdat ze 4 is ofzo. Dan ben je al helemaal gewend aan je 'vrijheid'.
Dat heeft natuurlijk wel twee kanten. Als ze naar school zou gaan heb je je handen vrij voor de tweede (ik wil graag weer bv geven, hoe doe je dat in hemelsnaam met een peuter om je heen haha! Dl dronk nm alleen maar liggend en in het donker, anders te veel afgeleid)
Zoals jij nu klinkt, klonk ik een jaar geleden. En nu kan het meniet meer schelen. Ik wil gewoon heel graag een tweede! Ik raad je aan om te wachten tot je dat gevoel krijgt....Ik wil het weer even graag als de eerste keer!!!
Weet niet of ik het goed kan uitleggen. Ik bedoel juist niet dat ik het 'wel even' ga doen, maar bedoel dat ik op een gegeven moment het gevoel kreeg van 'nu kan ik het wel weer aan'. Ik had ook continu die angst, bang voor herhaling maar met de tijd die verstreek werd die angst minder en kreeg ik zelfs weer zin om er voor te gaan. Gevoelsmatig is misschien niet het goede woord, maar ik voelde geen angst meer en kon ook tegen mezelf zeggen dat de tijd rijp was om ervoor te gaan. En dat heeft puur tijd gekost. Het fijne nu vind ik ook dat dochter al ouder is, ze gaat richting 4 jaar als de baby komt en ze is al zoveel zelfstandiger. Ze snapt ook wat er gebeurd, kan haar er bij betrekken en straks gaat ze naar school waardoor ik ook niet met 2 kleintjes hoef te sjouwen.
O, totaal herkenbaar. Dochter was een verschrikkelijke baby, met veel krijsen en weinig slapen. Kma en reflux. Sliep pas door rond een jaar, en zelfs dan... De eerste jaren waren we er allebei van overtuigd dat we dit niet nog eens konden doen. No way. Maar gaandeweg bleek toch dat we allebei graag nog een kindje wilden. Geen baby, eigenlijk. Maar als we nadachten over ons gezin in de toekomst, dan was dat voor ons allebei met twee kinderen. We keken absoluut niet uit naar een nieuwe babytijd, maar die duurt ook maar even... Ondertussen is onze dochter vier jaar oud en de zoon twee maanden. En de zoon blijkt zoveel makkelijker dan de dochter.. Plots heb ik een kind dat slaapt overdag - ik dacht dat dat een mythe was. En nog steeds kijk ik er vooral naar uit dat hij wat groter is, kan kruipen, kan lopen, kan praten... Maar tot hiertoe ben ik vooral heel blij dat hij er is
Heel herkenbaar, ik had het ook! Ik kon me ook niet voorstellen dst ik een ander kind net zo lief zou vinden als mijn dochter. Ik voelde me ook niet incompleet, het wad al goed. Maar toch begon het weer te kriebelen en toen dochter 3 jaar werd was ik zwanger! Inmiddels is mijn zoontje 4 maanden en ik kan je vertellen dat het ge-wel-dig is om nu 2 kinderen te hebben! De liefde is meer dan verdubbeld. Ik had een zware zwangerschap met complicaties en mijn zoontje is ook niet helemaal gezond geboren. Het was zwaar maar het waard!! Onze dochter was trouwens een heel makkelijke baby en onze zoon erg onrustig. Gelukkig bestaat de draagdoek😅
Was ik ook bang voor maar het gaat prima! De tv stond wel extra aan in het begin, maar het is me erg meegevallen
Ik had het ook. Het babyjaar van de oudste is me ontzettend zwaar gevallen. Ik wilde wel een tweede kindje, maar ik zag het echt nog niet zitten om weer dat hele circus door te moeten zeg maar. En toen was ik opeens zwanger. Redelijk onverwacht. De eerste weken hebben we echt heel erg moeten wennen aan het idee, ondanks dat het kindje ontzettend welkom is. Ik heb me tijdens de zwangerschap op het ergste voorbereid, me helemaal schrap gezet als het ware, maar het valt me 100% mee. Mijn tweede zoon is nu 3 maanden en wat een heerlijk ventje is. Hij slaapt, drinkt, lacht en is super tevreden. Aandacht verdelen is soms wel even zoeken natuurlijk maar het haat zoveel beter dan ik verwacht had. Nu achteraf ben ik blij dat de keus voor ons gemaakt is anders was ik er misschien tegenaan blijven hikken.
Jilzz: kijk dat is dan ook niet verkeerd. Ik heb tegen ml ook gezegd dat ik kan gewoon geen nieuwe pil kan halen en we gewoon zien waar het schip strand
Hier ook heel graag 2 kinderen maar we mogen blij zijn dat we 1 prachtige dochter hebben. We willen heel graag een 2e maar ik durf nog niet. We hebben icsi moeten doen en hebben daar nog 1 cryo van die we nog kunnen proberen maar als die niet lukt is het over en moeten we afscheid nemen van de wens voor een 2e. Ik ben na de bevalling nog 2 keer geopereerd en was een heel pittige tijd daar denk je dan natuurlijk weer aan terug, ook de stap om weer naar de kliniek te gaan vind ik eng.....we hebben zoveel tegenslagen gehad afgelopen jaren dat ik het nog gewoon niet durf. Onze dochter wordt nu bijna 4 jaar een heerlijk meisje we genieten van haar we gunnen haar een broertje of zusje volgend jaar gaan we proberen of dat ons en haar gegund is.... Hoe eng en spannend ik het ook vind maar dat gevoel heb ik over 5 jaar nog en jonger wordt ik er ook niet op.
Maar dat mag ook he. Mensen vinden het erg raar dat ik nu met mijn zoon rondloop en eerlijk zeg dat ik al uitkijk naar zijn eerste verjaardag. Ik ben gewoon geen baby-persoon, en mijn man ook niet. Maar wij hebben de afweging gemaakt: kunnen we (in het slechtste geval) 1 jaar meeleven met een moeilijke baby, als we daardoor de rest van ons leven een tweede kindje én een broer voor onze dochter krijgen? Dat antwoord was ja. Maar het is voor iedereen anders. Overigens: als je eerste wat ouder is, zoals mijn dochter dus, dan helpt dat ook. Ze speelt rustig alleen als ik aan het voeden ben, komt met plezier een luier brengen als ik dat vraag, windt zelf de mobiel boven het park op als broer weent... Best handig
Van kinds af aan riep ik al ik wil 2 kinderen. Mijn zwangerschap was niks van wat ik van hoopte. Ik was alleen maar ziek door alle blaasontstekingen ( waar ik niet vanaf kwam) Hierdoor is uk waarschijnlijk te vroeg geboren (34.5) eenmaal thuis (na10 dagen al) mocht hij na huis met een sonde. Het liep niet soepel maar groeide goed. Eenmaal eruit ging hij meer en meer huilen. Moet zeggen brullen! Hij bleek verborgen reflux te hebben.de eerste maanden sliepen we 3/4 uur per nacht. Elke sprong was hij uren in de nacht wakker en dit duurde tot zijn 2de verjaardag. Uk is net 2.5 en nu begint pas de rust te komen tussen de peuter puberteit door haha. Gelukkig dat hij zo ontzettend lief kroel kopje is. Maar we zijn beide terug gekomen op een tweede. Bij mij vooral door angst.