Wat stelt trouwen tegenwoordig nog voor

Dit is waarschijnlijk wel één van de redenen maar ik denk ook dat er in de huidige maatschappij een bepaalde druk ligt op genieten en gelukkig zijn. "Happiness" is zo belangrijk geworden dat mensen het idee hebben dat ze altijd 100% gelukkig moeten zijn. Helaas kan dit gewoon niet. Het leven is af en toe gewoon klote en dan zul je voor je geluk moeten vechten. En altijd verliefd zijn bestaat ook niet. Als er dan een leuke vent of vrouw voorbij komt die je dat gevoel weer even geeft ben je verkocht. Je denkt dat dat beter is want je moet toch genieten en gelukkig zijn? Er zijn ongetwijfeld mensen waarvoor een scheiding de beste oplossing is. Soms gaat het echt niet meer. Maar ik denk ook dat sommigen er te snel het bijltje bij neer gooien omdat ze (even) niet meer gelukkig zijn. En dat is echt jammer. Voor de kinderen maar ook voor hen. Want het merendeel wordt na de scheiding niet gelukkiger dan ze waren (is gebleken uit onderzoek).

 

Het valt mij ook op hoor.

Op de camping waren wij op ons veld het enige gezin in originele samenstelling.

 

Wij zijn zo'n beetje 20 jaar bij elkaar. En ja, er is wel eens wat. Hebben het beide druk.

Maar we maken ook zeker tijd voor elkaar. Zo belangrijk in een relatie.

 

Helemaal met je eens!

 

Geen idee... Bij ons is iedereen nog bij elkaar... Op één na, maar die scheiding is ook alweer járen geleden. Maar wie weet komt dat hier ook nog wel, zo'n scheidingsgolf?

Ik snap je punt wel hoor... Wat stelt trouwen tegenwoordig nog voor. Alleen is je insteek dat men zo makkelijk scheidt. Ik zou willen stellen dat men tegenwoordig te makkelijk trouwt. Dat ze dat doen, omdat het leuk is, omdat het er bij hoort, omdat het verwacht wordt, omdat ze voelen, dat ze toe zijn aan 'de volgende stap', omdat dingen dan makkelijk geregeld zijn (bv. qua koopwoning of kinderen), maar dus niet meer, omdat ze er bewust voor kiezen om een levenslange verbintenis met iemand aan te gaan. Op het moment, dat je dat wel doet, dan vécht je ook voor je huwelijk, op het moment dat je in wat moeilijke vaarwater zit.

En niet iedereen, die gaat scheiden, is er te makkelijk ingestapt natuurlijk. Sowieso moet je met z'n tweeën voor zijn. Dus als er al één luchtiger over denkt, dan heb je de poppen aan het dansen.

Maar verder... Sja, je gaat samen verschillende levensfases door. En je verandert. Iedereen verandert. Dus na een paar jaar is de persoon waar je ooit mee trouwde, niet meer dezelfde persoon. En jij ook niet. En dan is het nog maar de vraag of jullie nog wel bij elkaar passen. Meestal wel, omdat de veranderingen meestal niet extreem zijn en geleidelijk gaan, en je verandert meestal - laten we zeggen - dezelfde kant op, maar soms blijkt dat niet het geval te zijn... En dan maar stug volhouden is als het trekken aan een dood paard. Niet altijd de beste keuze.

 

Kwetsend omdat ik iets compleet anders heb ervaren en ook alleen maar andere dingen zie in mijn omgeving, dan 'kindjes die de dupe zijn'? Als een scheiding niet netjes geregeld wordt, is die scheiding niet zozeer het probleem, maar zijn de ouders die niet netjes en verantwoordelijk met elkaar om kunnen gaan het probleem. Dat komt niet door die scheiding, maar door iets anders. Iets wat zich in mijn ogen ook zou uiten in andere dingen, als ouders wel bij elkaar bleven. Als je niet in staat bent om netjes te scheiden en daarna op een normale manier met elkaar om te blijven gaan op de momenten dat je elkaar ziet, lijkt me dat je ook niet in staat bent om op een normale manier met elkaar om te blijven gaan als je in één huis blijft wonen 'voor de kinderen', terwijl je eigenlijk liever een andere keuze gemaakt zou hebben.

Daarnaast, welke keuze moeten ouders dan maken? Ongelukkig bij elkaar blijven (wat je niet gewild zou hebben) of toch uit elkaar gaan (wat je ook niet gewild zou hebben, want jij was daar de dupe van)? Meer opties zijn er toch niet, als je op dit punt bent aangekomen?

Ik vind het gewoon echt heel naar dat ouders die tegenwoordig de keuze maken om te scheiden, neergezet worden alsof ze hun kinderen iets vreselijks aandoen, terwijl ze in de meeste gevallen juist kiezen voor iets wat voor het hele gezin het best is. Ik kan me niet voorstellen dat er geen ouder is die het niet véél liever anders had gezien, die hun kinderen niet veel liever met twee ouders in één huis hadden zien opgroeien, etc.

 

Het is gewoon een gevoelige kwestie omdat natuurlijk ieder kind wil dat hun ouder gelukkig is.
Maar om nu uit te vlakken dat kinderen niet vaak de dupe zijn van een scheiding en dat jij jeuk krijgt van zo'n uitspraak dat vind ik inderdaad best kwetsend.
Scheidingen gaan 9 van de 10 keer vaak gepaard met vervelende omstandigheden voor kinderen en ouders.
Om nu te zeggen dat dit in jouw omgeving niet zo is vind ik best vreemd.
Er kan vanalles meespelen omtrent een scheiding, een scheiding is nooit leuk voor niemand niet, en zoiets loopt nooit soepeltjes en het is altijd aftasten in een nieuwe situatie.
Wat ik bijvoorbeeld ontzettend vervelend vond was het schakelen van de ene ouder naar de andere.
Ik wilde mijn beide ouders tevreden houden, maar bij allebei mijn ouders golden verschillende regels en ik had echt heel veel moeite met het schakelen.
En zo kan ik nog wel 100en dingen opnoemen waar ik veel last van had.
En ondanks dat er ook scheidingen zijn die redelijk tot goed verlopen, denk ik dat ieder kind uiteindelijk het beste functioneert in een goedlopend liefdevol gezin van 2 ouders.
Kan dit niet door omstandigheden dan is dat zo, dat wil niet zeggen dat kinderen bijvoorbaat al ongelukkig zijn.
Ik vind het geluk van mijn ouders heel erg belangrijk en ik ben blij dat zij uit elkaar zijn en het geluk afzonderlijk van elkaar hebben gevonden.
Maar om nu te zeggen dat kinderen geen of zelden dupe zijn van een scheiding vind ik uitvlakken van iets wat toch vaak zwaar meetelt en in mijn optiek het belangrijkst is in een scheiding van ouders.

 

Helemaal met je eens, goed omschreven!

 

Ik krijg kromme tenen van zulke uitspraken. Van de buitenkant is het zó makkelijk oordelen. Hoe weet je nu echt dat er zonder vechten na jaren de handdoek in de ring gegooid wordt? Achter gesloten deuren gebeurd vaak meer dan men weet.
De enige reden waarom je het nu vaker ziet is dat wanneer je 'vroegâh' wilde scheiden, de pastoor wel even kwam vertellen dat dat absoluut niet de bedoeling was. Ongeacht de reden.

 

Wij vonden het ook niet leuk om m'n vader te moeten missen en om, als we een weekend bij hem waren, m'n moeder te moeten missen. Er waren nog veel meer dingen die natuurlijk 'niet leuk' waren, maar 'niet leuk' was echt véél minder erg dan alles wat er gebeurde toen ze nog wél bij elkaar waren.

Ik denk dat niemand zal ontkennen dat een scheiding heel naar is voor een kind en dat een kind daar ook echt ontzettend verdrietig van kan zijn en er heel erg veel moeite mee kan hebben, maar dat neemt niet weg dat het in een hoop situaties nog steeds de beste optie is, omdat je anders in een nog veel verdrietiger situatie terechtkomt.

 

Ik hoor het ook veel om mij heen maar als ik dan zie waarom ze dan uit elkaar gaan dan denk ik ja dat zou voor mij ook een reden zijn om te stoppen.

Zo is een bevriend stel van ons uit elkaar omdat hij al een jaar vreemd bleek te gaan, nou sorry maar in zo'n situatie zou ik ook echt niet gaan vechten om het huwelijk in stand te houden.

En een ander bevriend stel is gescheiden omdat ze uiteindelijk meer leefde als broer en zus. Die zijn op een hele goede manier met goede afspraken uit elkaar gegaan en de kinderen hebben daar ook totaal geen hinder aan ondervonden.

Maar in mijn ogen stelt een huwelijk inderdaad niet veel voor nee. Dat is ook de reden dat wij ( mijn man en ik ) niet gaan trouwen

 

En ook dit. Ik was 'blij' dat mijn ouders uit elkaar gingen, was voor hun allebei beter en dus ook voor ons. Oke, kerst is lastig en vroeger verjaardagen bijvoorbeeld ook maar alles was beter dan in een huis wonen waar de sfeer om te snijden was.

 

Ben het met je eens. Het lijkt alsof mensen nu meer in sprookjes geloven dan ooit tevoren. Ddat zie je ook terug op instagram, mensen volgen liever accounts waarbij alles nep is met super frisse filters, dan de echte accounts.

Maar dat 1 op de 3 verhaal doet mij geheel niet verbazen. Het is tenslotte niet dat je een examen hoeft af te leggen om te trouwen.

 

Ik wilde een heel epiloog typen, maar dit is makkelijker Inderdaad, volgens mij speelt dit veel mee. Altijd gelukkig willen zijn, is helaas onmogelijk.

Daarnaast zal er ook een grote groep zijn waarbij het gevoel gewoon 'op' is, voor de buiten wereld kan dit erg plotseling komen, maar die persoon zelf kan er al jaren mee rond lopen.

Ik had een collega die ging scheiden, en een andere collega maakte een opmerking 'o, wat vervelend voor je!'. Toen zei hij: 'nee, hoor, we zijn gewoon niet meer gelukkig samen'.
Dat is een hele andere kijk en als 'het' op is, waarom nog bij elkaar blijven?

 

Dat klopt en ik denk ook dat wij het gewoon met elkaar eens zijn.
Puntje bij paaltje had ik ook niet gewild dat mijn ouders alleen voor ons bij elkaar waren gebleven, ze pasten gewoon niet bij elkaar en dan was onze gezinssituatie ook niet leuk geweest.
Maar dat neemt niet weg dat wij niet de dupe zijn geweest van hun scheiding.
Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen er voor kiezen om uit elkaar te gaan, maar mijn eerste gedachten gaan altijd uit naar de kinderen.
Ik zie het een beetje als een losstaand iets.
Het is kiezen uit 2 kwaden.
Daarom ben ik van mening dat mensen te vaak genoegen nemen met minder en niet goed kijken naar hun relatie voor dat ze aan kinderen beginnen.
Maar goed nogmaals, liefde maakt blind helaas.

 

Als mijn man aangeeft al 3 maanden een verhouding te hebben, dan denk ik ook niet dat ik nog voor onze relatie zal vechten.

Wellicht had de vrouw uit dit verhaal tegen haar nieuwe verliefdheid moeten vechten, maar aan de andere kant; misschien heeft deze relatie wel iets wat ze miste bij haar man? Ik vind het oordelen altijd moeilijk, maar uiteindelijk ken ik deze mensen natuurlijk ook niet

 

Als mijn man drie maanden vreemdgaat ga ik ook niet vechten hoor. Ik kan een hoop vergeven maar vreemdgaan is voor mij einde verhaal.