Dat is het punt....Hij wilde niks liever dan bijnhaar blijven! Ik had, als ik hem was, ook niet meer gewild.
Mijn ouders zijn zelf met een vechtscheiding uit elkaar gegaan en dat is heel vervelend geweest. Des te moeilijker was de keuze voor mij na 16 jaar te scheiden van mijn partner. Ik heb toch de stap gemaakt, wil hier niet te diep op in gaan maar mijn energie was op. Mijn partner had ADHD zoog mijn energie letterlijk op. Had een sexverslaving en zat met regelmaat aan mij terwijl ik aangaf niet willen. Hij was erg dominant en impulsief, ook naar de kinderen toe, ik stond er letterlijk tussenin. Ik heb 6 jaar gevochten, gevochten om de relatie omwille van de kinderen te behouden. Heb mezelf echt jaren aan de kant geschoven en dingen geaccepteerd om maar een gezin te kunnen zijn. Ik was op, totaal leeg en toen mijn man voor de zoveelste keer een afspraak bij de GGZ af zei omdat hij een afspraak had op zijn werk ging bij mij de knop om. Het was klaar.... Natuurlijk is het voor de kinderen vervelend. Maar ik weet ook uit ervaring hoe het is als ouders omwille van de kinderen bij elkaar blijven. Kinderen voelen alles, lopen op hun tenen, zijn continue op hun hoede. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie met een hele rustige man. Ik kom hierdoor tot rust en zit super in mijn vel. Dingen die mij vroeger moeite kostte doe ik er nu gewoon ff bij. Ik voel me echt weer mezelf, was mezelf echt al 10 jaar kwijt. Ik straal weer en het mooiste compliment krijg ik van mijn kinderen. De oudste is 14, de jongste 8. Alle drie geven ze met regelmaat aan dat ze zo blij zijn dat ik weer zo vrolijk ben, ze zeggen te genieten van de mama zoals ik nu ben en ze zijn heel ontspannen als ze bij ons thuis zijn. Wanneer ik bij mijn ex was gebleven weet ik zeker dat ik er aan onderdoor gegaan was. hoe verdrietig het ook is..... Het is niet altijd slecht.
Haha, ik denk het ook, ik denk dat wij een ander idee hebben bij 'de dupe worden'. Ik vind 'de dupe worden' klinken als iets enorm zwaars, alsof je je kind letterlijk iets aandoet door te scheiden en hem/haar voor het leven beschadigt. Ik denk dat jij onder 'de dupe worden' verstaat dat een kind een heleboel meekrijgt van een scheiding en dat het voor een kind heel naar is en dus op die manier gevolgen heeft. Ik bedoelde met mijn opmerking absoluut niet dat dat niet het geval is en wilde het ook op die manier niet 'uitvlakken' Sorry als het wel op die manier overkwam, dat was echt de bedoeling niet.
Ik zie hier zo vaak verhalen voorbij komen waarbij ik denk:" je bent überhaupt hartstikke gek dat je het vol kan houden". Situaties waarbij vrouwen (in dit gevallen vrouwen want het merendeel is hier vrouwelijk) genoegen nemen met zo veel minder. Dat hebben ze van begin af aan al moeten zien. Dat soort dingen komen niet in eens uit het niets opzetten, en dan heb ik het niet over eenmalig vreemdgaan maar bijvoorbeeld over mannen die gewoon niets uitvreten, tegen het narcistische aan zitten, echt van die lapzwansen. Hoe kun je daar in een relatie genoegen mee nemen en dan vervolgens huisje boompje beestje gaan spelen maar uiteindelijk wel je ongenoegen gaan uitten dat je man niets uitvreet en je alles alleen moet doen? Zoiets heb je toch moeten voorzien? Die irritaties zijn er altijd toch al geweest, je hebt alleen genoegen met minder genomen en dan komen er kinderen in het spel en dan is het toch wel heel heftig als je alleen voor je kinderen moet zorgen, het huishouden, je werk en een man die thuiskomt z'n benen omhoog gooit en niets uitvreet maar ook verzorgd wil worden. Ik snap daar helemaal niets van, ja liefde maakt blind maar hoe kun je überhaupt verliefd worden op zo iemand?
Dit vind ik dus weer een klassiek voorbeeld van 'niet willen vechten en meteen de handdoek in de ring gooien'. Als je bij voorbaat al niet meer verder wil. je zou op z'n minst eens moeten gaan kijken naar waarom iemand is vreemdgegaan en of het mogelijk is om die reden weg te nemen. Ik spreek vreemdgaan absoluut niet goed, maar het komt nooit uit het niets. Er zijn ook situaties, waarbij één van de twee al jaren aangeeft, dat er iets mis is in de relatie, maar dat de ander het niet wil horen, inzien of er gewoonweg niks mee doet. En nee, dan ga je niet 'maar vreemd', maar het duwt je wel weg bij je partner en mogelijk in de armen van een ander. Want er zijn er genoeg die een ongelukkig getrouwde man of vrouw met alle plezier gelukkig willen maken. Soms gaat het om seks, soms om genegenheid, soms gewoon maar om wat begrip. En voor je het weet gaat er meer spelen en zit je in een situatie, die héél lastig te doorbreken is. Vreemdgaan is fout, ja. Maar ik zie het absoluut niet om gelijk alle alles overboord te gooien. Het kan altijd nog zijn, dat je er niet samen uit komt, maar dan heb je het in elk geval geprobeerd.
Geen probleem, ik bedoelde het ook niet verkeerd. Wellicht dat het voor mij ook zwaarder meetelt dan dat het bijvoorbeeld voor jou zou doen. Omdat ik er helaas wel hele heftige dingen mee meegemaakt heb, zo had ik een echte assepoesterstiefmoeder die ons echt verschrikkelijk heeft behandelt. Maar goed, ik wil hier niet de zieligerd gaan uithangen want dat is echt niet mijn bedoeling en zo zie ik mezelf ook niet hoor, maar scheidingen hebben voor mij toch een wat zwaarde belading dan dat misschien voor een ander heeft. Maar ik ben ontzettend blij dat mijn ouders gelukkig zijn, en ik heb een geweldige stiefvader die meer vader voor mij is dan dat mijn biologische vader dat is dus het heeft me ook zoveel opgeleverd, en dat was niet zo geweest als mijn ouders nog bij elkaar waren gebleven.
Dat is ook zo, je moet niet omwille van je kinderen bij elkaar blijven dat levert uiteindelijk ook vaak niets op. Fijn dat je het geluk weer gevonden hebt.
Ik ben het voor een deel met je eens, maar in het voorbeeld van debaky gaat er iemand al een jaar vreemd! Ik kan mij dan heel goed voorstellen dat iemand dan de handdoek in de ring gooit. Als je partner je een jaar lang kan bedriegen, is er naar mijn idee zoveel mis dat het in bijna alle gevallen onherstelbaar is.
Je kan inderdaad niet zomaar er vanuitgaan dat er niet voor een huwelijk gevochten wordt. Maar ik ben wel van mening dat het bij heel veel stellen onbreekt aan communicatie. En dat is eigenlijk het zon beetje het grootste probleem overal. Ik zie het hier ook regelmatig voorbij komen in topics. Mensen die niet weten wat te doen en niet eens stilstaan om het te bespreken met zijn of haar partner. Ik denk dat dat veel relaties zoveel meer zou helpen. In onze relatie is communicatie een van de belangrijkste dingen. We bespreken veel en zeggen het elkaar als ons iets dwars zit van de ander. We accepteren elkaar, laten elkaar vrij. Ik zie veel te vaak om me heen dat alles te perfect moet zijn of dat er niets geaccepteerd wordt van de ander.
Weet je wat erg is? Dat wanneer een man en een vrouw of man en man of vrouw en vrouw gaan scheiden en er zijn kinderen in het spel. Dat de ene ouder het kind, al dan niet bewust/onbewust, gaat opzetten tegen de andere ouder. Dat vind ik zo zielig voor die kinderen. Echt verschrikkelijk, dan stel je zeker niet het belang van die kinderen voorop.
Ik denk dat mensen tegenwoordig makkelijker contact leggen door bijv social media met anderen mensen. Gaat het thuis even k*t is een ander persoon zo opgezocht waar je je hart kan uit storten. Mijn ouders zijn gescheiden en voor mijn idee hebben ze er echt niet voor gevochten. Iedereen kan wel eens verliefd worden of iemand aantrekkelijk vinden en overal gaat het wel eens kl*te maar om dan uit elkaar te gaan? Waarom voor zilver gaan als je thuis goud hebt. Wat je kinderen er mee aan doet uit je eigen egoïsme. Dan heb ik t alleen over vreemd gaan hé. Niet over relaties waar bijv mishandeling etc in voor komt. Maar ja een verhaal heeft 2 kanten. Vaak weet je niet wat er achter gesloten deuren gebeurt... En wat niet gaat, gaat niet meer. Vind t moeilijk oordelen altijd.
Dat weet je niet als je het niet geprobeerd hebt. Zoals ik zei: Op een gegeven moment zit je in een situatie, waar je moeilijk uit kunt ontsnappen. Even uitgaande van een persoon, die ongelukkig is in zijn/haar huwelijk, dit aangegeven heeft, maar nul op rekest krijgt. Er is nog wel liefde voor de partner en ook nog de wens dat het goed komt, maar dit alleen niet voor elkaar krijgen. En dan aan de andere kant die persoon, die hem/haar wél een fijn gevoel geeft. Precies datgeen waarmee je bij je partner niet terecht kunt. Het gaat puur op gevoel, maar ik kan me voorstellen, dat het voelt, of je in een spagaat staat. Je wéét dat wat je doet niet goed is, niet eerlijk is, maar moet je dan maar toegeven aan het ongelukkige huwelijk? Of scheiden dan? Nee, dat wil je niet, want je houdt nog van je partner. Mijn punt is, dat iemand in zo'n situatie niet weet wat hij/zij moet doen en dan is het makkelijker om gewoon niks te veranderen en door te blijven gaan. En dan ben je zo een jaar verder. Wat dat betreft maakt het toch niet eens uit of je 3 of 12 maanden vreemdgaat? Vreemdgaan is vreemdgaan. Het is belangrijker wanneer iemand besluit, dat het niet langer zo kan, en de situatie doorbreekt. Wanneer iemand dat dan doet en besluit: "Nee, ik ga het opbiechten aan mijn partner en hoop dat die dan inziet, dat er iets moet gebeuren aan onze relatie." en de partner wil alsnog niet vechten en wijst hem/haar de deur... sja... Dan denk ik dat die partner degene is, die te weinig betrokken was in de relatie en dat die dan ook de reden is dat het huwelijk stukgelopen is. NIET de vreemdganger. Dit is maar een situatie, maar deze komt toch wel vaker voor dan je denkt. Anders is het natuurlijk, als de vreemdganger gewoon lekker doet waar hij/zij zin in heeft en schijt heeft aan zijn/haar partner. Maar eerlijk gezegd haal je dat soort types er toch wel uit? Dat is sowieso geen 'marriage material' Maar je weet dus niet hoe het is gegaan bij stellen, die uit elkaar gaan. Je kunt er niet vanuit gaan, dat je 100% de waarheid te horen krijgt, als je één van de twee spreekt. Sommigen verzwijgen bewust delen van het verhaal, om de ander zwart te maken en/of om zelf beter uit de veren te komen. Sommigen vertellen gewoon niet alles, omdat ze vinden dat het anderen niks aangaat (niet handig als je ex jou juist zwart maakt ) En sommigen liegen gewoon. Oh en niet te vergeten dat hun kant van het verhaal altijd gekleurd is! Mee eens! Communicatie kan bij ons thuis ook wel beter. Wat is je punt? Overigens zijn er zat, die er niet zo in staan. Die denken zomaar even een kind te nemen, want dat is leuk. Ja, die zijn er echt.
Eens. In mijn omgeving zijn verreweg de meeste stellen nog gelukkig (!!) bij elkaar vaak al 15+ jaar. Zal idd te maken hebben met het feit dat ze allemaal al een tijdje bij elkaar waren voordat ze een vaste verbintenis aangingen en zeker voordat ze (zeer weloverwogen) aan kinderen begonnen. Dus ook wat ouder, wijzer en al stabieler. Gemiddeld genomen dan. Ik krijg ook de indruk dat veel mensen wel erg gemakkelijk de handoek in de ring gooien, ook wat ik hier op ZP en Viva wel eens lees. Erg jammer, want zeker bij vechtscheidingen verschrikkelijk voor de kinderen. Maar aan de andere kant bij elkaar blijven ten koste van alles is ook niet goed. Kinderen, ook hele kleintjes, voelen spanning feiloos aan en om op te groeien in een gezin waar vaak ruzie of spanning is kan net zo goed verwoestend zijn als een vechtscheiding. Kortom, zint eer gij begint. Aan een relatie, maar zeker aan kinderen! 😙
Als je trouwt zeg je ja tegen elkaar in goede en slechte tijden. Tegenwoordig willen mensen geen energie meer in een relatie steken alles moet vanzelf gaan ofzo Elke dag is een leerproces Comunniceren
Ik denk hier toch heel anders over. Als mijn partner mij een jaar lang zou bedriegen, zou ik daar met de beste wil van de wereld niet overheen kunnen zetten. Bij mij zou er dan iets onherstelbaars beschadigd zijn en ik weet nu al dit zowel voor mij, maar ook voor mijn man een dealbreaker zou zijn. Voor mij zou het ook zeker uitmaken of de partner die vreemdgaat het na de eerste keer opbiecht of pas na een jaar. Ik ga er vanuit dat het ons nooit gaat overkomen, maar ik ben niet naïef. In dat geval verwachten wij wel van elkaar dat we direct open kaart spelen en iets aan onze problemen gaan doen. Een jaar lang stiekem buiten de pot pissen is geen oplossing en maakt het probleem in mijn ogen vele malen groter. Je stelt dat de partner van de vreemdganger in dit geval te weinig betrokken is en niet voor zijn relatie wil vechten, maar de vreemdganger vind ik anders ook weinig betrokken door een jaar lang vreemd te gaan. Getuigt in mijn ogen ook niet echt van vechtlust, maar kiezen voor de makkelijke weg. Ik vind dat je hiermee de verantwoordelijkheid teveel op het bordje van de partner van de vreemdganger legt en de vreemdganger goedpraat omdat hij/ zij het besluit neemt om te biechten en de situatie te doorbreken.
Je slaat het stukje over waarbij ik schetste, dat de vreemdganger al jaren bezig was met open kaart te spelen en aan te geven dat er iets fout zat, maar geen gehoor kreeg.
Hoezo sla ik iets over? Omdat ik niet op elke letter reageer? Ik heb hier gewoon een andere mening over. Er zijn namelijk meer manier om een slechte relatie op te lossen dan een jaar lang je partner te bedriegen. Als dit gebeurt is het zaak om dit direct met je partner te bespreken in plaats van deze situatie een jaar lang te laten voortduren. Je kan op je klompen aanvoelen dat je het vertrouwen van je partner hiermee onherstelbaar beschadigd en dat je de relatie nu zeker weten om zeep hebt geholpen. Als je relatie voor het vreemdgaan al zo slecht is, dan onderneem je actie door middel van therapie etc. en als dat onvoldoende werkt door uit elkaar te gaan. Vreemd gaan hoort bij mij niet thuis is het rijtje oplossingen. Als je er vervolgens wel voor kiest (!) om een jaar lang vreemd te gaan doe je dit zeer weloverwogen met alle gevolgen van dien en ben je in mijn ogen weinig waard.