Oh, wat naar te lezen zeg. Ik vond/vind dat je er zo knap mee omgaat. Veel sterkte bij je uiteindelijke beslissing.
Dat zal voornamelijk komen doordat het financieel lastiger is om aan een huis te komen. En mensen daarom bij elkaar blijven..
Speelt misschien ook mee, ja... maar aan de andere kant zijn er ook kindloze huwelijken. Maar waar gaat deze discussie over? Over het hele instituut 'huwelijk', met of zonder kinderen, of over uit elkaar gaan (getrouwd of niet) mét kinderen... of ook zonder... Want wat dat betreft... waarom is het erger (of benoemenswaardiger) wanneer twee mensen na 15 jaar huwelijk gaan scheiden, dan wanneer twee ongehuwden na 15 jaar relatie uit elkaar gaan?
Dat lijkt me inderdaad zo ontzettend moeilijk. Vooral omdat niemand je kan helpen bij deze beslissing. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe bij welke beslissing je ook mag maken.
I.m.o. is het niet erger. Het is even erg. In mijn beleving zijn die situaties namelijk gelijkwaardig aan elkaar. Ik denk wel dat vooral de buitenwereld het vaak erger vindt wanneer er kinderen in het spel zijn, ongeacht of het stel getrouwd was of niet.
Waar twee mensen samen leven heb je altijd kans op ellende, vaak weet de omgeving van niks en komt het voor hen heel plotseling. In mijn omgeving is scheiden heel zeldzaam, maar dat wil niet zeggen dat het hier overal makkelijk gaat Ik ben mijn huwelijk ingegaan met het idee dat het vaak niet makkelijk zal zijn en dat je ook tekent voor de moeilijke tijden. Nu heb ik makkelijk praten met een stabiele relatie (richting saai zegmaar ) en geen gedoe met mishandeling/ verslaving/ vreemdgaan, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit wel redenen zijn om uit elkaar te gaan.
De huidige systematiek bij en na scheiding zorgt voor steeds meer conflicten en een stijgend aantal vechtscheidingen. Alles wat ingeschakeld word na scheiding wijst nu naar de ouders, maar is niet in staat te kijken naar hun eigen bijdrage in de gehele vechtscheiding. En dan bedoel ik niet enkel mediator, advocaten en rechters. Jeugdzorg, kinderbescherming en consorten hebben hier ook een heel groot aandeel in. Groter als dat ze naar buiten laten komen. Mede doordat ze naar buiten verkondigen dat er regels in de wet staan, dus ze (moeten) daaraan voldoen, maar ze hier ook bij de certificering (verplicht bij jeugdbescherming en jeugdreclassering) niet op gecontroleerd worden. Beter gezegd de certificering richt zich niet op kwaliteit die geleverd word maar op kwantiteit, het aantal successen ten opzichte de mate van succes.
Ik vind het serieus heel knap dat je nog door kan gaan, nadat je erachter bent gekomen dat je een jaar lang bedrogen bent (en dat bedoel ik niet sarcastisch ). Ik ben eenmalig bedrogen door een ex ruim vijftien jaar geleden en ik was er kapot van. Ik kan mij niet voorstellen dat de liefde van mijn leven dit mij nu een jaar lang zou aandoen. Ik zou werkelijk niet meer de energie en de motivatie hebben om hier voor te vechten. Mijn vertrouwen zou voorgoed gebroken zijn en daarmee ook de basis van onze relatie. Om weer terug te komen waar deze discussie mee begon. Ik begrijp dus heel goed waarom iemand na een jaar lang bedrog gaat scheiden zonder ervoor te 'vechten'. Ik zie dit niet als de makkelijke weg, want ik denk dat het al meer dan genoeg energie kost om jezelf weer bij elkaar te rapen en je kinderen de zorg te bieden die ze nodig hebben. Dit is uiteraard mijn mening (ik geloof niet in waarheden bij zulke gevoelskwestie) en wellicht dat de een zich hier ook makkelijker overheen kan zetten dan de ander.
Ik begrijp trouwens wel dat het juíst vaak fout gaat wanneer er jonge kinderen zijn. Kinderen zetten alles in de relatie op scherp. Wanneer er meerdere kinderen onder de vijf zijn, heb je het nog erg druk met alle zorgtaken. Bovendien hebben beide ouders vaak een chronisch slaaptekort, waardoor het vermogen om te relativeren, redelijk na te denken en te incasseren meestal niet meer is wat het daarvoor was. Waar kleine verschillen, irritaties en/of gebrek aan communicatie voor de komst van kinderen niet tot heel grote problemen leidden, kunnen die er nu voor zorgen dat de spanning hoog oploopt.
Pfff lastig onderwerp. Aszz, ik kan je topic nog heel goed herinneren.. Heel veel sterkte en kracht! Voor mij persoonlijk geld wel dat ik getrouwd ben 'tot de dood ons scheid' We hebben heftige dalen (geen vreemdgaan of mishandeling) meegemaakt en dit zal ook nog regelmatig voorkomen maar voor mij betekent mijn papiertje heel veel.
Ik vraag mij dan wel weer het volgende af: Wanneer er in jouw geval je man vreemd zou gaan of je mishandeld zou worden je er nog zo over denkt? Omdat je aangeeft dat voor jou persoonlijk geldt: tot de dood ons scheidt
Dat is natuurlijk een grapje. Ik zit gelukkig niet in zo'n situatie, en kan daarom nu ook antwoord geven hoe ik dan zou reageren.
Ik denk dat het komt omdat scheiden heel makkelijk en snel kan gebeuren tegenwoordig. En dat mensen steeds individualistischer worden. Meer op de eigen ik gericht dan op ons. Je weet natuurlijk niet wat er achter gesloten deuren gebeurt maar ik denk dat die 2 nu vooral de hoofdredenen zijn waarom er zoveel gescheiden wordt
Klopt, de gemiddelde leeftijd bij scheiding laat dit ook zien. Mensen zo rond hun 45ste. Kleine kinderen zijn opgegroeid en nu alle zorgtaken weg zijn kijkje naar je partner en merk je ineens dat je geen partner meer bent en alleen nog maar verzorgers. Maar er is niets meer te verzorgen. Ik denk dat de langere duur van huwelijken meer te maken heft met de hogere leeftijd waarop men kinderen krijgt en dat daardoor pas later die periode van 'uit de lene kindeen zijn' komt. Alleen vind ik dan scheiden ook te makkelijk. Gedurende je huwelijk moet je er aan werken om met elkaar mee te groeien en als je in een andere fase komt hoort daar weer werk bij. Maar het percentage scheidingen is wel veel hoger geworden. In 1980 was dit nog 24%, in 1990 28% en vanaf 2000 hobbelen we zo rond de 35 a 40%. En dat vind ik wel schokkend. Cijfers liegen niet. Mensen scheiden makkelijker. De cijfers laten het zien.
Nee en dat bedoel ik dus. Over mij werd hetzelfde gedacht als wat ts schrijft in haar openingspost. Ik hang mijn vuile was niet buiten... Maar heb gevochten zolang ik kon. Voor de meeste kwam het dan ook als grote verrassing. Veroordeeld ben ik door sommige terwijl ze het verhaal niet kende. Daarom zeg ik, wat van buiten lijkt als even scheiden, daar kan een hele geschiedenis aan vooraf gegaan zijn.
De mediator of advocaat en rechter wel. De rechter is de enige die een huwelijk kan ontbinden. De rest word ingeschakeld als er bijvoorbeeld 1 van de ouders 'moeilijk' doet of er mogelijk in een (verre) toekomst een ontwikkelingsbedreiging zou kunnen ontstaan. Kenmerkend bij inschakeling van dat soort instanties is dat ze wel oog hebben voor een mogelijke toekomstige ontwikkelingsbedreiging maar de ontwikkelingsproblemen die hun bemoeienis oplevert (en uiteindelijk een belangrijke bijdrage kunnen zijn aan de ontwikkelingsbedreiging die zij willen voorkomen, voor er überhaupt sprake van is) weg schuiven naar de ouders en op het fenomeen 'emotionele toestemming' een fenomeen en stokpaardje wat net zo duidelijk (lees:vaag) omschreven word als 'het belang van het kind'.