Hi ladies, Wellicht ligt het helemaal aan mij, maar ik irriteer me aan het gedrag van mijn partner. Nou is de bevalling nog niet zo heel lang geleden, dus wellicht zie ik het niet helemaal objectief. De baby is meestal onder mijn hoede. Bijna elke keer als ik hem aan partner geef, zegt partner 'ja, kom maar weer bij mij brullen'. Zodra het kan, krijg ik hem om te troosten indien nodig. Elke keer als ik het troosten aan mij partner over probeer te laten, maakt hij opmerkingen richting de baby als 'we horen je wel, brul niet zo, waar is dit nou voor nodig, krijs toch niet. Ook benamingen als 'gozer', komen geregeld voorbij. Ook troost hij niet echt met volle aandacht. Weet niet hoe ik dat uit moet leggen, maar meestal is hij ook niet met iets anders bezig, zoals zijn telefoon, en doet het troosten er dan even bij. Met als gevolg dat echt troosten niet goed lukt. Ook draagt het de baby vaak met een arm, hij lijkt dan veelal eigenlijk wat ongelukkig te hangen. Maar..... Is dit echt wat apart gedrag, of zijn het mijn hormonen die nog wat meer tot rust moeten komen?
misschien is je vriend gewoon nog erg onzeker. als je hem wat tips geeft over het troosten? en je kindje gozer noemen vind ik juist wel leuk. dus dat is persoonlijk. Maar mij lijkt het eerder dat het gewoon nog onwennig is voor je vriend, hij heeft niet instant moeder gevoelens zoals wij die krijgen
Weet niet of het onzekerheid is..... Het is niet ons eerste kindje, en dit ken ik niet van hem. Het is dus niet dat hij moet wennen aan het hebben van een kind an sich De benaming 'gozer' gebruikt partner anders nooit en als hij het gebruikt is het eigenlijk nooit in positieve context. Hij gebruikt dat ook alleen als hij huilt en voor hem lastig te troosten is.
Ik vind het een lastige. Want misschien zie je het inderdaad iets objectief door de hormonen en ben je moe na een dag met de baby. Als mijn partner thuis komt van werk wil ik het liefst ook de baby gelijk over geven, maar mijn partner moet ook eerst even 'thuiskomen'. Als je een baby geeft die al en beetje aan het 'brullen' is kan die opmerking wel gemaakt worden. Hoe die daarna er mee omgaat is een ander verhaal. Probeer een open gesprek aan te gaan. Misschien 's het een vorm van onzekerheid die al sinds overgeslagen niet een vorm van irritatie omdat hij niet zo goed weet hoe ermee om te gaan. Zolang jij er niet met je partner over praat hoe jij vind dat hij tegen jullie zoontje praat, is hij zich er misschien ook niet van bewust. Jullie hebben gewoon allebei een andere kijk oper het opvoeden en dat is niet gek. Ook daar moeten jullie samen in gaan groeien en aangezien jij meestal met de kleine bent, ben jij meer vertrouwd met hem enaar weet je sneller wat hij wilt, alleen je partner moet het ook ondervinden. Vraag wel of hij als hij de kleine heeft echt even zijn aandacht daar aan wilt besteden en even 15 min. zijn telefoon weg te leggen. Lijkt een dat die kleine toch snel daarna naar bed gaat toch?
Dingen als 'brul niet zo' en 'afwezig' troosten, vind ik wel wat vreemd hoor... Is hij er misschien nog onzeker over?
15 minuten de telefoon wegleggen? Dat vind ik ook een beetje gek... die telefoon kan toch wel wat langer aan de kant? 15 minuutjes aandacht is mi niks...
Mijn partner snapte het in het begin ook minder. Ik ben nogal rechtlijnig in wat ik vind dat baby's nodig hebben en hij 'smokkelt' als ik er niks van zeg. Voorbeelden zijn dat ik niet wil dat de tv aan is bij de baby. Ze is nu een half jaar maar tijdens die eerste weken met krampjes is het wel eens een avondje doorbijten. Zette hij soms tóch de tv aan want het duurde lang... Ik ga er dan toch tegenin. Ook telefoongebruik ( mug functioneel) bij onze dreumessen vind ik niet oké net als afleiden met 10 verschillende sporten speelgoed tegelijk. Dit zijn dingen die ik terloops wel eens herhaal maar hij ervaart inmiddels ook dat met aandacht troosten/ afleiden of iets oplossen zoveel sneller gaat als die halfbakken pogingen. Ik hoop dat je partner dat ook snel ziet. Verder hebben we ook afgesproken niet te klagen over slapen, moe, huilavondjes. We hebben in 1,5 jaar tijd drie kinderen gekregen, this is te life. Met klagen of dat praten over 'gozer' zoals je vriend doet word je zuur en trek je de stemming naar beneden. Zeg dan niks, wissel elkaar af in moeilijke momenten en ga vervolgens 10 km hardlopen of met een koptelefoon in bad. Andere mensen/ vrienden die zaniken over hun kinderen ga ik ook uit de weg, zo vermoeiend, positief denken is het halve werk.
Jemig..... @ts, ik vind het ook wat vreemd en vooral heel ongeïnteresseerd overkomen... Heb je het er al over gehad met hem?
Hier ligt de telefoon aan de kant hoor tot de kleine naar bed gaat. 15 min is ook niets, maar meer een idee.
Heeft je partner ook een stem gehad in die regels? Als dat niet zo is, dan snap ik dat hij het er niet zo mee heeft... Vind het idd erg rechtlijnig zoals je zelf zegt, je moet mensen ook wel de kans geven om zelf iets te bedenken. Voor TS: misschien moet je je partner ook wat meer betrekken bij de baby? Je zegt dat de baby meestal onder jouw hoede is, dan is het ook wel lastiger om een band op te bouwen. Oh en overigens: er zijn zat moeders die ook niet meteen instant moedergevoelens hebben als ze een baby hebben gekregen!
Is het ook niet meer een verschil van inzicht over de opvoeding? Jij wil je baby troosten en aandacht geven als hij huilt en je partner vindt huilen voor watjes? Mijn man had in het begin ook de neiging om bij een heftigere valpartij steeds te zeggen "het is al goed" en dat vond ik heel storend vanuit mijn idee dat je kind bepaalt wanneer het goed is. Geen groot iets, maar ik begrijp wel dat jij dezelfde irritatie kan krijgen als je jouw partner iets hoort zeggen wat tegen jouw visie ingaat. Misschien eens over hebben zonder baby? En hoe is het dan met je vorige kindje gegaan? Is dat een meisje dat het anders was?
Nooit eens mogen klagen en altijd 'het juiste' doen in jouw ogen lijkt mij juist heel vermoeiend. Wat een rare punten staan hier tussen.
Kindjes zijn jongens, dus wat dat betreft ook geen verschil. Eerder leek hij veel meer betrokken en 'liever' dan dat hij nu richting de baby is. Hij werkt en ik heb nog verlof, dus automatisch meer tijd met de baby. Sommige dingen ziet hij gewoon niet en dat is ook niet erg (zoals uit zichzelf een luier verschonen). Ik geef hem ook eigenlijk nooit huilend aan hem, maar op de een of andere manier heeft hij zich aangepraat dat de baby bij hem toch alleen maar huilt. Daar maakt hij veel opmerkingen over, die irriteren mij wel. Helemaal als hij naar mijn idee 'half' troost. Hem wel vasthouden, maar ondertussen druk zijn met de telefoon (nee, niks noodzakelijks). Het is overigens helemaal geen moeilijke baby die echt veel huilt. Wel geprobeerd erover te praten, maar hij vat alles heel snel op als kritiek. Ook dingen die ik echt niet snap; de zeldzame keer dat hij de verzorging in de ochtend doet en ik dan vraag of hij de vitamines heeft gegeven. Reactie is dan nee, anders moet jij het de volgende keer gewoon doen..... Ken dit niet zo van bij een eerder kindje van hem. Het voelt voor mij heel raar, weet niet zo goed wat ik ermee moet, behalve nog eens erover praten met hem. Maar omdat ik weet dat hij toch meestal het gesprek afkapt met ik er niks achter moet zoeken etc, wilde ik jullie even als 'klankbord' gebruiken zeg maar.
Hoe is jouw houding tov van hem? Zit je hem erg ' op de lip' wanneer hij jullie baby vast heeft? Doe je geïrriteerd wanneer hij bv met zijn telefoon zit. Wellicht dat hij daar op kan reageren? Mijn vriend is ook op sommige punten wat anders dan ik met onze baby. Ik heb me vanaf het begin af aan voorgenomen dat zijn manier ook goed is wanneer hij dat wilt doen. Het is net zo goed zijn kind en mijn mening of manier is niet per definitie lijdend of beter. Wanneer hij hem heeft, dan gebeurd het op zijn manier. Toen ik nog vol met hormonen zat, liep ik gewoon eventjes weg. De was doen ofzo haha, zo kon ik in ieder geval zorgen dat ik niks zag en niets kon zeggen 😂 Het is belangrijk om op 1 lijn te zitten samen, maar this helemaal niet erg dat jullie het beide op je eigen manier doet. Hij vindt het blijkbaar prettig op de manier hoe hij het doet en jij op de manier hoe jij het doet. Ik denk wanneer je dat accepteert, je een heel eind bent. Succes!
Ik zit dit met verbazing te lezen... je bent toch niet zijn moeder maar je bent zijn partner. Waarom zou jij wel mogen zeggen dat de tv niet aan moet en gaat het dus op die manier en mag je partner dit niet. Waarom geen compromis? Waarom is jouw opvatting lijdend? Hier ben ik oprecht nieuwsgierig naar.
Ehm omdat we samen de overtuiging hebben dat pasgeboren babies ongewenst geprikkeld worden door tv? Nu slaapt een baby veel dus kun je alsnog lekker je gang gaan maar op huilavondjes wat je zo tussen de 6e en 8e week hebt kan dat even niet. En dat vergat mijn man dus ook even bij een derde, dan herinner hem er alsnog aan. Grotere opvoedingszaken als gedrag aan tafel, buiten de deur en noem maar op bedenken we zeker samen. En ja van klagers houd ik niet. Zo treurig van die mutsen bij de bakker, emmerend over hun kroost. Betekend niet dat ik het nooit over mindere/ moeilijke kanten van het ouderschap praat maar niet het geijkte gezeur.
Ah kijk, samen. In je eerdere post kwam het heel anders over, vandaar mijn vraag. Ik 'mopper' ook wel eens. Maar dat is anders dan het continu klagen. Ik heb een vriendin. Die zei; je leven houdt op hoor als je kinderen krijgt, begin er nog maar niet aan ( wij waren er toen wel al mee bezig. Maar dat wist niemand ) en continu klagen over van alles. Ik denk maar zo; hoe donker het ook is, het wordt altijd weer licht. Ik ben namelijk van mening dat kindjes stemmingen aanvoelen, wanneer je dus in een negatieve spiraal zit, voelen ze dit aan en reageren ze hierop. Met positiviteit win je zoveel meer!
Je komt alleen helemaal niet positief over, maar als een complete controlfreak. Lekker die tv juist aan als ze nog klein zijn, krijgen ze niks van mee en heb je zelf ook nog wat. Troosten kan prima met de tv aan. Of lekker slapen bij jou op de buik.