Mag ik even mijn hart uitstorten bij jullie.? Omdat ik het gewoon echt even niet meer weet.? Vandaag een bericht van mijn ex.. Na 10! weken geen contact vraagt hij nu doodleuk weer om de kinderen.. We zijn iets meer als een jaar uit elkaar en vanaf het begin af aan neemt hij de hele omgangsregeling niet al te serieus.. Hij komt wanneer hij zin heeft.. Ik heb hem uiteraard al zo vaak hierop aangesproken, maar het interesseert hem geen zak, hij weet het zelfs nog altijd zo te draaien dat het aan een ander (mij) ligt.. Ik ben echt zo moe ervan en ik geef eerlijk toe de laatste weken dat er helemaal geen contact was hebben me echt rust gebracht. Maar nu weer bericht dus en ik weet biet waar ik goed aan doe.. Ik wil niet dat mijn kinderen steeds teleurgesteld worden, dat keer op keer hun vertrouwen wordt beschadigd.. Maar de oudste wil zo graag zijn papa zien.. Wat moet ik nou toch doen, hoe weet ik zeker wat het beste is voor mijn kindjes, wanneer doe ik het goed.? Ervaringsdeskundigen hier.?
Zoiets is heel erg sneu en vervelend. Maar ik zou hem daarom niet weghouden bij de kinderen. Hij blijft hun vader, en tenzij zij niet in gevaar zijn bij hem zou ik hem het recht op zijn kinderen niet ontnemen ondanks dat hij ze teleurstelt. Dat is iets waar de kinderen zelf achter moeten komen en dat komen ze heus wel wanneer de tijd daar rijp voor is. Maar voor nu, ondanks dat het heel vervelend is, gewoon mee gaan in het contact tussen hem en de kinderen. Ik zou het zelfs stimuleren, dan valt jou achteraf nooit wat verwijten en kunnen de kinderen uitgaan van hun eigen gevoelens ipv dat jij hen het contact met hun vader weigert.
Eens met Niekepiek. Hier een soortgelijke ervaring gehad, mijn ex keek niet of nauwelijks om naar onze zoon. Nam sporadisch contact op en ik kreeg hoe dan ook altijd de schuld: ik had het gedaan....terwijl hij hem echt iedere 2 weken een weekend mocht ophalen. Mijn oudste is inmiddels bijna 20 en weet nu inmiddels wel een beetje hoe het zit, hij ziet zijn vader 1x per jaar een dag of 3, meer niet. Hij mist hem wel, heeft wel via Skype contact, maar in het echt dus eigenlijk nauwelijks. Een gemiste kans voor mijn ex, treurig voor onze zoon, maar als vader nauwelijks contact zoekt houdt het ook een beetje op. Ik heb het altijd zoveel mogelijk gestimuleerd, altijd ex de hand boven het hoofd gehouden ten opzichte van zoon, maar toen hij een jaar of 17 uitgelegd hoe het écht zat. Meer kun je niet doen.
Dat is inderdaad wat ik steeds gedaan heb, het stimuleren en zeker niet tegenhouden. Ik heb ook steeds gezegd dat ik niet wil dat de kinderen later denken dat ik de reden ben dat ze hun vader niet zagen.. Maar mijn hart breekt echt als ik zie hoe teleurgesteld mijn 4 jarige steeds is.. Hij is zo klein en heeft nu al verlatingsangst.. Ik geef ze een stabiele basis maar ik kan dit gemis niet goed maken.. het doet zoveel pijn...
Dat weet ik, dat doet ook zeer. Mijn ex en ik zijn gescheiden toen zoon 3 was en ik vergeet nooit meer hoe verdrietig hij was, als papa hem weer niet op kwam halen. Of als hij hem belde of hij mocht komen en papa geen tijd had.....dat doet pijn. Dikke knuffel van mij, ik weet hoe je je voelt!
Dankjewel.. Ik word soms zo onzeker, vraag me af of ik het allemaal wel goed doe. Dat zal elke moeder wel hebben, maar ook dan mis je iemand aan je zijde die je kan steunen en met wie je kunt overleggen.. Nu je zoon ouder is, hoe groot is de impact geweest voor hem.? Praat hij er over met jou.? (Als ik dat mag vragen)
De impact is voor hem wel heel groot geweest, ja. Nu is hij ook autistisch en heeft daarbij ADHD, dus dat maakte het nog eens extra moeilijk voor hem. Hij heeft het heel lang opgekropt totdat ik door school gebeld werd toen hij een jaar of 15 was dat hij zijn vader zo mistte en daardoor regelmatig huilend in de klas zat..... Vervolgens heeft de school, samen met zoon een telefonisch gesprek gehad met mijn ex, en omdat deze weer nauwelijks reageerde hebben ze hem op school daarin extra begeleid hoe hij hier het beste mee om kon gaan. Dit heeft hem wel geholpen. Ik praat er wel eens met hem over, maar eigenlijk maakt het mij alleen maar boos, ook al doe ik echt mijn best om er neutraal in te staan. Er is te veel gebeurd voor mij, ex heeft zo ontzettend veel kwetsende dingen gezegd en gedaan naar zowel mij als onze zoon. Inmiddels weiger ik te communiceren met mijn ex, sinds een jaar of 2, als ik hem zie draai ik mijn hoofd om, tegenwoordig. Niet leuk voor zoon, maar ik weiger écht om nog langer met hem een gesprek te moeten voeren.
Goed dat je het contact stimuleert, blijven doen. Om de teleustelling te voorkomen kan je het beste niet aan je kindjes vertellen dat papa hen komt ophalen. ALS hij dan wèl z'n afspraken nakomt dan is het een grote verassing en mocht hij weer niet komen opdagen dan is het ook geen teleurstelling. 💡💡
Ik heb ook een ex die niet veel om vaste omgangsdagen gaf. Hij kwam wanneer hij zin had en soms kwam hij weken lang niet. Dan opeens weer elke week 1 dag om vervolgens maanden lang niks meer te laten horen. De laatste keer was er 3 maanden geen contact toen hij opeens weer contact op nam dat hij spijt had blabla. Voor mijn zoon mocht hij hem gewoon weer komen bezoeken. Als ik met zijn vader af heb gesproken dat hij zou komen dan vertel ik dit niet aan mijn zoon zodat hij niet teleurgesteld wordt als zijn vader toch weer niet op komt dagen. Voor mij werkt dat nu het beste.
Dit doe ik inderdaad ook, ik zeg nooit iets tegen mijn zoontjes over wanneer papa komt. Maar na zoveel weken komen de vragen waarom hij papa al zo lang niet heeft gezien.. nou dan kan ik wel janken (nee dat doe ik natuurlijk niet) maar het is hartverscheurend..
Wat je zou kunnen doen is een omgangsregeling vast stellen en laten bekrachtigen bij de rechtbank. Op die manier zitten er voor je ex consequenties aan het niet naleven ervan. Misschien dat hij er dan wat minder laconiek mee omgaat.
helaas werkt het niet zo. Hier een omgangsregeling via de rechtbank gehad, maar als vader niet wil, hoeft hij niet te komen. Je kunt hem niet dwingen, wordt er dan gezegd.