Misschien noemt een ander dat van jou dan ook wel gezeur..... ("Komt Klaasje82 weer aan met het gezeur over haar kinderen") Wat een een gezeur vindt, vindt een ander namelijk geen gezeur!
Dat is jouw mening, de wetenschappelijke onderzoeken zeggen anders maar als jíj dat met jóuw kinderen wil, fine by me.
Nou, de sfeer wordt hier ook helemaal niet naar beneden getrokken door sommige passief-agressieve opmerkingen. Gelukkig maar 😅
Haha, vraag me af wat schadelijker is, een moeder die heel af en toe voor de tv zat met een slapende baby of een neurotische moeder die perse al haar regeltjes moet volgen.
Heerlijk soms lekker klagen en even zeuren en spuien, soms relativeert het. Ik kan echt wel eens klagen dat ik al bijna vier maanden vier keer per nacht er uit moet, daarnaast vind ik ook dat het er gewoon bij hoort mijn kind slaapt niet door. Dikke pech dan maar ik vind de momenten s'nachts soms zelfs wel eens fijn zeker nu met twee echt even samen, ben ook het type van niet zeuren en doorgaan hoort erbij hoor. Toch is soms even klagen echt wel eens fijn, ohh en het moederschap en mijn kindjes vind ik het beste en geweldigste wat mij ooit is overkomen niets mooier dan dat
Ik herken het wel een beetje. Onze zoon huilde veel en mijn man kon hem ecbt niet troosten. Hij heeft hier echt een klap aan over gehouden. Huilbaby en dan ook alleen te troosten door mama. Heb hem ook wel eens dingen horen zeggen die ik niet zo leuk vond in die tijd. Hij zat er af en toe echt een beetje door. Ik heb er op de momenten zelf weinig van gezegd. Maar wel in die periode regelmatig gesprekjes met hem gevoerd dat zijn negatieve houding niet ging helpen. Maar dat ik hem ook begreep. Het was soms gewoon knetter frustrerend! Uiteindelijk is bij hem de knop omgegaan. En toen ging het heel snel beter. Nu zijn ze onafscheidelijk ..
Ach ja, de wetenschap :') Ik had zo'n collega: "jaaaa maar ik heb een wetenschappelijk artikel gelezen waarin staat... " Ik weet wel een klein beetje (veel) hoe bepaalde wetenschappers tot een conclusie komen. Ik neem het met een dikke korrel zout en pas het soms een klein beetje toe. Verder met Cato eens, ik ben ook absoluut geen klager en al helemaal niet bij de bakker :') Maar soms lucht het wel eens op om even te klagen tegen mn vriend. Ik zit momenteel met een pittige dreumes die vanalles wil (hete pannen aanrakenen als ik sta te koken en dat soort gekkigheid) en vervolgens echt uit zn plaat gaat als dat dus niet mag Dat 12 uur per dag, een boos mannetje (ik weet dat het een faaaase is).... Heerlijk om mn ei dan even kwijt te kunnen Eens ook met suus1983.... soms moet je dingen loslaten omdat het voor jezelf beter is (of voor je man ).
Sorry, het was niet mijn bedoeling om met dit topic een discussie te starten. @ maartt, we hebben hier geen huilbaby, probeer dit voor mij nieuwe gedrag te verklaren, maar kom er niet goed uit. Het voelt ook alsof er iets niet goed zit ofzo. Kan het niet zo goed uitleggen. Eea komt de sfeer in huis niet echt ten goede. Hoop zo dat er snel een omslag komt.
Dat we allebei verschillend zijn en dingen met de kinderen iets anders aanpakken is al jaren zo en ook helemaal niet erg, daar vonden we altijd wel een weg in, maar dit is nieuw.
Ik denk dat je wel 'iets' moet met dat onderbuik gevoel... Onderbuik gevoelens hebben het niet vaak fout
Ik denk wel dat je op moet passen om je conclusie dan et rekken over 'de moekes' bij de bakker. Ik ken mijn vriendin en weet hoe ze is, nogal klagerig over het algemeen genomen. Wij zijn iets anders dat houdt de boel in balans. Ik ben over het algemeen genomen vrij relaxed, maar kan af en toe ook echt wel klagen mopperen hoor, ik blijf er alleen niet zo ong in hangen en ga bol positiviteit weer verder. Je weet niet wat er aan de hand is bij de mensen thuis. Ik heb nu een beeld van een gestressede vent welke gewoon een lekker potje voetbal wilt kijken tijden het troosten van de baby, maar die in doodse stilte op de bank moet zitten van zijn -uiteraard- nooit klagende vrouw.. waarschijnlijk ook niet het juiste beeld, maar wel hetgeen hoe het bij mij over komt. Zo snel worden conclusies dus getrokken en dat doe jij hetzelfde bij de moeders bij de bakkers en je vrienden. Even los gezien van het aanzetten van de tv. Kan nog zo wetenschappelijk onderbouwd zijn en wanneer je een prikkelbare baby hebt dan kan ik me er iets bij voorstellen, maar mijn keuze is het niet. Dan kun je hem het beste in een glazen doosje op een kaatje zetten bij wijze van. Wij hebben hier nooit zo spastisch over gedaan en die van ons had echt wel last van krampen. Resultaat hiervan is dat we afgelopen weekend bij een of andere drukke kinderenshow zaten in centerparks ( we waren met vrienden en kinderen, totaal 13 man weg ) met een boel muziek, lichten, flitsen en gillende kinderen en die van ons..... die lag lekker de slapen... Wat ik hiermee wil zeggen is; ieder zijn ding. Maar pas gewoon een beetje op met kort door se bocht zijn en je conclusies al te trekken.
Je geeft aan dat je man het snel oppakt als kritiek, dus waarschijnlijk zit er wat onzekerheid. Je kan twee dingen doen volgens mij. Je kan hem wat vaker alleen laten met de baby, zodat hij zelf uit kan vinden hoe het ook alweer werkt en hij de baby niet aan jou kan geven (even tijd voor jezelf of ergens anders in huis met je andere kindje wat doen). Of je kan rechtstreeks aan hem vragen of je hem ergens mee kan helpen om wat meer zelfverzekerd met de nieuwe baby om te gaan, omdat het je opvalt dat hij wat meer geprikkeld is met deze baby dan met de vorige. Ik weet niet wat voor jouw man goed zou werken, maar ik bespreek het meestal eerst. Dan ben je ook niet opeens steeds weg.
Heeft hij misschien veel stress op zijn werk? Is hij erg vermoeid? Het klinkt mij alsof hij niet de rust in zijn hoofd/lijf heeft om er volledig voor zijn kind te zijn. Ik zou toch proberen om op een rustig tijdstip met hem erover te praten.
Jillzz, ik denk dat je daar wel eens gelijk in kan hebben. Het is een binnenvetter, dus weet niet of er echt wat speelt, maar kan eea wellicht wel verklaren. Zal het gesprek maar weer eens proberen aan te gaan. Bedankt voor het meedenken! Het is misschien inderdaad ook wel goed hem soms even alleen te laten met de baby. Denk dat dat het eBay bij hem werkt, want vragen of ik ergens mee kan helpen valt niet altijd goed.
Voor iemand die niet van klagen houd, kun je er anders zelf behoorlijk wat van... Enneh...,wat is er nou gezelliger en positiever dan met een heerlijk chardonnaytje of sauvignontje in de hand in het middagzonnetje met een stel gezellige mutsen te emmeren over je kroost en je man On-topic: Het klinkt mij in de oren alsof je man inderdaad misschien wel een beetje harder kan lopen. Ik zou het aankaarten; al was het maar voor je gevoel. Overigens is de kans volgens mij groot dat je man er vanzelf wat meer in groeit.
Goed gesprek erover gehad en het ging een paar dagen beter, maar we zijn weer terug bij af. Nu net weer wat onrustige nachten gehad en daar sta ik volledig zelf voor. Hij wil de baby wel even pakken, met commentaar als 'we horen je wel', wat kunnen wij eraan doen en ga nou toch gewoon slapen. Naar max 10 minuten is hij we zat van en stopt met de halve poging om te troosten. Dus is het weer mijn 'taak'. Voor hem betekent dat de laatste nachten max 1 onderbreking. De rest doe ik. Nou moet hij natuurlijk gewoon werken, maar ik ben al zo'n moeilijke inslaper, dat ik het toch ook wel fijn zou vinden eens wat langer dan max 1 1/2 uur achter elkaar te slapen. Zucht...... Pff..... Sorry voor t klagen hoor, maar frustratie loopt weer op en hier kan ik het in ieder geval even kwijt..... 😉
Wat als je hem een draagdoek geeft? De meeste baby's worden daardoor wel getroost. En misschien kweekt hij dan wat vertrouwen dat hij het wél kan, dat troosten. En krijgt hij meteen ook een positievere band met zijn kind.
Even helemaal out of the box gedacht maar heeft je echtgenoot geen postpartum depressie, je zult denken die is gek maar dacht na al een tijdje te lezen post het toch ik herken het gedrag wel enigszins ook omdat je aangeeft dat dit bij de andere kinderen niet op deze manier ging, mannen (ja ik weet dat mannen niet dezelfde hormonen etc. hebben ) kunnen ook een soort van postpartum depressie hebben al is dit volgens mij wel vaker bij de geboorte van de eerste.