Mijn sm deed niet zo als die van jou, maar werd wel vaak op me plek gezet door ze, ook deden ze de dingen die im niet wil juist wel. Na 2 jaar was de bom al gebarsten en is daar met mijn ouders erbij een flink gesprek geweest en het nodige geschreeuw en gescheld. Wat er later fus uitkwam is dat zr niet wist hoe ze met me om moest gaan (adhd, somige dingen doe en zeg ik anders dan meeste gewend zijn) Mijn ouders hebben hetzelfde gehad als wat zei toen had en konden het heel goed overbrengen. Nu is het contact best goed en heeft ze me geaccepteerd zoals ik de dingen doe. Is er al eens een tafel gesprek geweest? Zodat beide de verhaal kwijt kunnen. Ikzelf vind he ook erg kinderachtig dat ze je niet hebt gefeliciteerd
Ze laat een ander niet uitpraten. Gaat alleen over hoe dingen voor haar zijn en alles wat we zeggen is nooit waar of flauw dat we er iets over zeggen. Gebed zonder eind is het.
Zoals vele hier aangeven zal die kans klein zijn. Het is hopen op iets wat miet zal gebeuren dus de enige keus die je nog hebt is de manier waarop je er zelf mee omgaat veranderen. Sucees ermee het kijke me erg vermoeiend zo'n schoonouders en ik snap dat het je kwetst.
Ts ik weet ongeveer hoe je je voelt en wil je een dikke knuffel geven. In mijn geval was mijn sv nog een tikkeltje erger: had waanideeën, liegen, roddelen en zwartmaken was/is zijn hobby en is een energievretende narcist. Toen hij zich ook nog eens onrespectvol tegenover mij, mijn familie, toen nog ongeboren kind en man ging gedragen, heb ik afstand genomen en ml heeft uiteindelijk besloten om contact te verbreken. Wat een verademing was dat voor ons allebei zeg!! Met sommige mensen kun je gewoon niet leven. Ik hoop dat je er uiteindelijk samen met je man uit kan komen meis! Kies vooral voor jezelf en gezin.
Zwartmaken gebeurt hier ook. Het ergste vind ik dat ik zelf geen familie heb. Je zou verwachten dat iemand dan juist een tandje harder zou bijzetten maar niks is minder waar.
Ik merk aan je reactie dat de frustratie bij jou al veel te hoog zit om zelf nog naar een oplossing te zoeken. Je hebt een oplossing en die is dat je schoonouders/schoonmoeder hun gedrag gaan aanpassen. Maar als tien jaar en verschillende gesprekken nog niets hebben veranderd gaat dit ook echt niet meer zomaar gebeuren. Wat ga je doen als ze niet bijdraaien? Het contact verbreken? Hoe denkt je man over je (naar het schijnt) definitieve standpunt?
Ik ben inderdaad gefrustreerd na meer dan 10 jaar beledigingen te horen, gekleineerd te worden enz en dat er nooit verantwoordelijkheid wordt genomen. Dat je nooit wordt gehoord. Het is genoeg geweest nu. Natuurlijk gaat die bemiddeling niet helpen. We doen het maar wel omdat mijn man dan zelf kan zien dat ze het gewoon niet willen inzien. Dat lijkt me de 1e stap. Daarna zullen we kijken wat dan precies gaat gebeuren.
Ik kan me meerdere topics van jou over je schoonfamilie herinneren. Ik vind het ook heel raar. Niet vreemd dat jij je zo voelt. Maar ik denk dat je hier niks mee kunt. Probeer het los te laten. Zodra je accepteert, dat het gewoon rare lui zijn, en je het je niet hoeft aan te treken, zal het rust geven.
Is al een tijdje geleden dat ze jarig was. Maar omdat nu dat gesprek eraan komt, komt alles ook weer boven zeg maar. Omdat ik al jaren hoor dat alles aan mij ligt en zij alles alleen maar goed bedoelen en geen idee hebben wat ze fout doen, denk ik nu, llaat ik eens een voorbeeld geven en kijken wat mensen hier van vinden. Hoe zij zouden reageren of zich zouden voelen. Het is niet alleen het loslaten. Het zijn overheersende mensen die zichzelf op de voorgrond zetten en terwijl ze daar staan beledigen ze mij/ons en dulden daarbij geen tegenspraak. Ze gaan steeds verder en deinzen nergens voor terug wat dat betreft. En terwijl ze je beledigen enz verwachten ze daarna nog een bedankje of complimenten omdat ze toevallig een cadeautje bij zich hadden. Daar flippen ze dan over als je dat niet doet omdat je zo kwaad bent door de beledigingen. Als je je verdedigt flippen ze ook. Het is hun weg of geen weg. Dat is nu wel genoeg geweest. Ik ga er ook vanuit dat dat gesprek niets wordt. Het is een allerlaatst poging van onze kant uit. Meer kan je niet doen. Maar als ik hoor dat ze nog steeds niet weten wat ze verkeerd doen dan weet ik al genoeg hoe het zal gaan. Ik ben eigenlijk ook niet op zoek naar een oplossing want die is er denk ik niet. Het is meer erkenning voor hoe ik me voel waarom ik het geplaatst heb.
Dit is erg duidelijk inderdaad. Denk dat er voren oplossing is en dat het gewoon afstand nemen is. Je zoon heeft niets aan grootouders die alleen maar spanning mee brengen.
Als er sprake is van niet accepteren van een partner, zijn er in de praktijk weinig opties, heb ik gemerkt. Als je partner alle communicatie over gaat nemen, maakt hij het mogelijk voor zn moeder om zo te blijven doen. Dat is dus niet aan te raden, hij hoort voor zn gezin te kiezen, en niet zn moeder een wig te laten drijven.
Eerlijk? Ze had van mij dezelfde behandeling gekregen en ze had haar kleinkinderen niet meer gezien tot ze normaal zou gaan doen. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Dit soort types veranderen echt niet met een goed gesprek hoor...
Ze zegt ook over mij dat wat ik zeg het ene oor in moet en het andere oor uit. Ook zei ze toen mijn kindje een paar weken oud was tegen mijn kindje: je krijgt een onderkinnen, dat is het kinnetje van mama Als mensen zo doen vinden mensen hier dan serieus dat je er maar boven moet staan en oma kleinkind regelmatig moet kunnen zien?
Nou het zijn rare opmerkingen, maar hoe reageer je zelf? Het is aan jou om de grens te trekken. Als ze zich niet houdt aan jouw grenzen kan je nadenken over wat jouw keuze dan gaat zijn in overleg met je partner.
Oh dat gebeurt ook helemaal niet hoor. Mijn schoonmoeder is gewoon een raar mens en dat is mijn man met me eens. Hij heeft ze alleen ook in moeilijke tijden meegemaakt en toen waren zij er als enige voor hem. Daar heb ik respect voor. Dus dat hij wel op zijn manier een relatie wil hebben met zijn ouders, maar dat ik daar niet zo'n behoefte aan heb is zo voor ons goed geregeld. Het is bij ons ook niet zo dat mijn sm zich tegen mij richt, zo doet ze tegen iedereen. Ik zou het veel te ver vinden gaan als ik mijn man zou laten kiezen tussen zijn gezin en zijn ouders. Dat is denk ik ook afhankelijk van hoe erg je sm is en of je zelf je mannetje kan en wil staan. Het zou een ander verhaal zijn als mijn man met mijn zoontje naar mijn sm gaat en dat ze daar over mij gaat zitten klagen en mijn man het stilletjes aanhoort. Zo'n type ben ik gelukkig niet getrouwd Het leek mij in elk geval een optie om uit te proberen. Wie weet werkt het ook voor TS en heeft zij op die manier geen last van haar sm, zonder dat ze haar man een keuze opdringt.
Je schoonmoeder vertrouwt jou duidelijk niet met het geld dat voor het kleinkind bestemd is. Fijn dat je man achter/naast je staat, maar hij gaat hierin denk ik niet ver genoeg. Het is denk ik tijd voor een serieus gesprek tussen hem en zijn moeder. Ik denk ook dat zowel jij en je man je schoonouders voortaan meteen (direct) als het gebeurd lik op stuk moeten geven (nette opmerking maken over dat het hoogst ongepast is wat ze zeggen of doen en evt. dat die toon je niet aan staat). Dan kunnen ze zich niet meer verschuilen dat ze zich van geen kwaad bewust zijn, want je confronteert ze meteen met hun gedrag. Achteraf is altijd moeilijker!
Mijn man hoort het wel aan maar geeft tegengas. Daardoor elke keer discussies want ze blijft voet bij stuk houden. Dus ook al zeg je er iets van dan helpt het nog niks eigenlijk. Het is een gebed zonder eind. Ik heb geen zin om verder nog iets te maken hebben met zulke mensen. Mits ze wel respect tonen naar ons toe. Dan wordt het een ander verhaal.