dus dan ben je even respectloos bezig zijn en dan is het maar goed... nee sorry... dat snap ik niet... even voor de ander de benen wijd gooien uit wraak
Dat klopt inderdaad. Het blijft altijd eng om je partner te verlaten, omdat je nooit weet je ervoor 'terug' krijgt. Maar ik snap Aszz echt wel dat ze heel erg twijfelt. Je gevoel moet wel goed zitten. Als je er niet overheen kan stappen, zal dat altijd mee blijven spelen in je relatie.
Wat een vreselijk nare situatie voor je Ik vind het ontzettend moedig van je dat je zo hebt willen vechten voor jullie relatie. En ik begrijp ook (uit eigen ervaring) dat je na een jaar moe gestreden bent. Je schrijft dat je liefde voor hem is veranderd. Dat is alleen maar logisch. Niet alleen gezien de gebeurtenissen, maar überhaupt verandert liefde door de jaren heen. Alleen is dat bij jullie wel met een grote klap gepaard gegaan. Het terug krijgen van vertrouwen is het allermoeilijkste wat er is. En erg belangrijk: niet persoonsgebonden. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat als je hem zou verlaten, je een volgende partner ook niet zal vertrouwen. Die wonden zitten nu eenmaal heel erg diep en het duurt vaak jaren (niet een jaar) voordat die wonden redelijkerwijs genezen en er een litteken overblijft. Op dat moment kun je met je hart verder en zal deze ervaring je minimaal in de weg zitten, ookal zal je het nooit vergeten. De relatie die je nu hebt zal sowieso niet meer worden wat het vroeger was. Het belangrijkste is denk ik nu, dat jij en je man in gesprek gaan en na gaan denken over wat je in de toekomst van elkaar wil en verwacht, maar ook wat je verwacht van je eigen inzet binnen de relatie. En onderzoek samen wat realistisch is voor de toekomst, en of je dat kan accepteren en omarmen. Als je je vast bijt in hoe het vroeger was en je het niet voor minder doet, dan ben ik bang dat het niet gaat werken. Je kunt niet net doen alsof het nooit gebeurd is. Dat werkt voor niemand. Misschien moet je even iets minder hard vechten en samen kijken wat er nu is. Even een nieuw plan maken vanaf het punt waar jullie nu samen staan. Ik voel vaak aan als ik dit soort verhalen lees of hoor of een relatie rijp voor de sloop is of niet. Bij dit verhaal heb ik dat idee totaal niet en dat zeg ik niet vaak.
Ben het hier wel mee eens. Wat betreft je laatste alinea, dat had ik ook in eerste instantie, totdat ze dit meldde: Aan de andere kant, alle mannen (vrouwen ook ) hebben wel hun slechte eigenschappen. Maar ik heb het gevoel dat het vreemdgaan echt een wig heeft gedreven tussen hun. Of dat weer goedkomt, dat kan alleen ts bepalen, maar dat lijkt me zó moeilijk...
Nee, daar red je een relatie mee... Ts, ik denk ook dat even afstand nemen helderheid kan geven. Wel echt een rotsituatie. Het vreemdgaan, maar ook dat zijn karakter je nu pas echt begint tegen te staan en dingen meer op vallen. Sterkte en wijsheid gewenst!
Welnee. Dat jij zoiets onvoorstelbaar vind, betekent niet dat dit voor alle anderen ook zo is! Het is 8 maanden geleden gebeurd. Zoals je kunt lezen is TS al emotioneel afscheid aan het nemen. Op zo'n moment zou ik alle mogelijkheden tegen elkaar afwegen. Heb je echt alles geprobeerd? Behoort het tot jouw mogelijkheden om begrip voor je man op te brengen, of vergeving? Als je zelf niet met een ander naar bed zou kunnen/willen, dan is vergeven een beetje moeilijk. Maar als je dat wel kan/wil dan is dat iets om over na te denken.
Pffff wat een klote situatie! En helaas heel erg herkenbaar Precies een jaar geleden ontdekt dat ml een jaar lang(!) stiekem contact had met een vriendin van mij. Had ook gevoelens voor haar.. Toch heb ik het een kans willen geven maar ik wantrouwde hem zo onwijs! En hij deed niet genoeg zn best, wilde er niet voor vechten. Sinds een paar maanden is ie het huis uit, even wat rust. Maar wat blijkt, hij heeft weer contact met háar gezocht, waar hij mee naar bed is geweest, toekomstplannen mee heeft zitten maken... Heb ik vorige maand pas ontdekt. Daarna zei hij toch voor mij te willen gaan, maar er is veel te veel stuk nu dus zit inmiddels midden in een scheiding. Ik vind het vreselijk maar sta er nu wel achter. Ik zal hem nooit meer vertrouwen. Jouw situatie is gelukkig heel anders, jouw man lijkt er nog wel echt voor te willen gaan! Maar ik weet wel wat een gebrek aan vertrouwen met je kan doen.... Zonder dat, heeft het haast geen kans. Vind wel dat hij naar jou toe onwijs zijn best moet blijven doen! En als het allemaal niet meer te redden is..... tja, single moeder zijn is ook niet alles, maar ook weer niet het einde van de wereld (al dacht ik daar een paar maanden geleden nog heel anders over!) Ik wil je veel kracht en wijsheid toewensen....
Huh? Dus als iemand jou iets heeft aangedaan kan je het pas vergeven als jij hetzelfde doet? En als je dat niet doet kan je diegene dus nooit vergeven? Bijzondere gedachtengang.. Ik ben het met je eens dat vreemdgaan een lastig iets is om te vergeven, en helemaal om te vergeten. Maar ik persoonlijk zou het niet makkelijker te vergeven vinden wanneer ik dan ook maar vreemd kan gaan. In tegendeel zelfs, ik zou me behoorlijk vies voelen.. ik hou de eer toch echt liever aan mezelf!
Ik heb er echt wel aan gedacht om ook vreemd te gaan. Uit wraak. Maar wie hou ik dan voor de gek? En hoeveel gezeik haal ik mij dan op m'n hals? Ik ben helemaal niet op zoek naar een andere relatie. Ik ben opzoek naar rust in m'n hoofd. En mezelf wil ik meer ontwikkelen. Daar ben ik wel achter. Niet meer alles in het teken stellen van mijn gezin, en mijn man zijn baan. Dat heb ik afgelopen jaren gedaan. En nu wil ik aan de beurt zijn! Ik heb een nieuwe baan, in de sportschool dus precies wat ik wil. Ik ga een sport opleiding volgen. En wil wat meer investeren in mijn vriendinnen. En daar krijg ik ook niet heel veel steun in. Hij vindt het 'raar' dat ik meer afstand neem. Denk direct dat ik vreemd ga en vind het ook niet leuk dat ik in de sportschool ga werken ( kat op het spek binden aldus hem ). Al met al zitten we helemaal niet op 1 lijn 😑
Vraag is dan ook of je het jezelf kan vergeven..... Ik zou me waarschijnlijk (al dan niet terecht in jou beredenering) enorm schuldig voelen... Je denkt toch niet serieus dat TS zich beter gaat voelen als ze zelf ook met iemand het bed in duikt?
Wat vervelend voor je zeg dat het allemaal zo gaat. En ik vind het heel knap dat je voor jezelf ook dingen gaat doen, dat is zo belangrijk! (al doe ik zelf ook niet wat ik zou moeten doen maar goed) Er is zoveel meer in het leven dan alleen je gezin. 'Fijn' dat je zelf het egoïstische ook in hem ziet, want ik vind bovenstaande inderdaad behoorlijk egoïstisch... En de kat op het spek binden omdat je in een sportschool werkt? kom op zeg wat een aanstelleritis van zijn kant.. ik heb het idee dat hij jou liever thuis achter het aanrecht ziet zodat hij kan doen wat hem uitkomt. Ik begrijp niet zo goed waarom hij jou nu een schuldgevoel gaat aanpraten terwijl HIJ degene is die deze relatie om zeep heeft geholpen. En omdat hij niet gewoon zn piemel in zn broek kon houden ga jij ook maar gelijk vreemd als je iets voor jezelf gaat doen? of als je op de sportschool werkt? ongelofelijk Ga vooral door met doen waar je gelukkig van word, als dat vriendinnen zijn, werken, een opleiding doen zou ik zeggen ga ervoor!
Jij doet eindelijk je eigen ding en dat vind hij blijkbaar moeilijk. Maar hij heeft dat al die jaren ook gedaan toch? En hij is bang dat je vreemdgaat, misschien moet hij eerst eens even naar zichzelf kijken... Wat betreft de kat op het spek binden, hij heeft aardig wat moeite gedaan om vreemd te gaan, als je had gewild, had je het allang gedaan. Hoe ging het tussen jullie voordat jullie kinderen kregen? Misschien niet heel relevant omdat dat al weer jaren geleden is
Joh als ik zou willen dan had ik al lang en breed vreemd kunnen gaan. Ik heb helemaal geen zin in nog meer toestanden. Dubbele is, aan de ene kan zit hij er al tijden op te hameren om mezelf te ontwikkelen ( vind ik prima hoor ) en echt iets te doen wat ik leuk vind. En nu ga ik dat doen en dan gaat 'ie zeiken. En daarbij heeft hij iets afgelopen weekend gezegd wat mij erg steekt. Ik werk maar 12 uurtjes. Waardoor ik thuis alles doe. Hij heeft een hele drukke en goed betaaalde baan. Noemde hij mij een 'bodemloze put' 😱 Nou dat ontplof ik hoor. Ik heB er altijd voor gezorgd dat hij kon doen wat HIJ wou qua werk, qua opleidingen etc. Hij heeft tijden gehad dat hij niet goed op z'n werk zat en moest ik dag in dag uit ZIJN gezeur en bij behoordende humeur accepteren. Aan de andere kant. Ik ben vrijdag hier in de stad met al m'n vriendinnen op stap geweest. Vond 'ie niks ( zo vaak gebeurt het niet ) en wou dat ik rond 2 uur thuis zou zijn. Ja ik maak geen afspraken en zie wel hoe het loopt. Kwam om kwart over 4 aankakken 😳 Dan snap ik best dat hij pissig is, maar het was zo gezellig. En het is echt nog nooit voorgekomen dat ik zo laat thuis was. Ik voel me echt opgesloten, ik moet alles doen zoals hij wil. Hij zegt van niet, maar als ik er van af wijk is het hommeles. Sorry hoor maar moet even m'n gal spugen🙄
Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Dat is het eerste wat in me opkomt als ik dit allemaal lees. Gal spugen is prima, je moet het toch ook kwijt, anders kun je gewoon niet verwerken wat er is gebeurt. Het is aan jou om te bepalen of je je partner ooit nog gaat vertrouwen en kan vergeven. Vergeten zul je het nooit, maar misschien kun je het wel een plekje geven. En "wraak" nemen is idd nooit de goede manier, je moet ook nog met jezelf en je daden kunnen leven... Ik wil je heel veel sterkte wensen, dit is iets waar je eigenlijk nooit mee zou moeten en willen dealen binnen een relatie.
Nou het is gewoon nog nooit gebeurt. Als ik weg ga , houdt het met 2 uur wel op vaak. En anders is hij mee. Ik begrijp hem ook wel, ik ben ook niet altijd de makkelijkste geweest. Maar als hij op stap wil, be my guest. Het interesseert me gewoon niet meer zoveel wat hij er van vindt. En dat is geen goede ontwikkeling ☹️ Ansji, ha grappig. Dat is wat hij dus zelf ook zei ( zoals de waard is ). Hij trekt echt wel het boetekleed aan en is zich er zeker van bewust dat het niet altijd reeel en eerlijk is. Maar het is een gevoel en angst dat ik nu dus ook vreemd zou gaan. Want ik vertoon 'tekenen'
Ik moet zeggen dat ik het wel heftig vind dat hij jou niet je eigen dingen lijkt te gunnen. Als ik met vriendinnen heb afgesproken zegt mijn man juist: "veel plezier en let niet op de tijd!" En dat hij moeite heeft met je werk, vind ik al helemaal heel erg claimend. Ik zou me heel gevangen voelen in mijn relatie, als ik niet de ruimte kreeg om ook mijn eigen dingen te doen. Als dat werkelijk onbespreekbaar is, zou dat voor mij misschien nog wel zijn dan het vreemdgaan. Is het een idee om tijdelijk uit elkaar te wonen, zolang jullie beiden therapie hebben en aan jezelf moeten werken? Je kunt dan wel af en toe daten, zodat je weer eens wat leuks doet met elkaar en kunt kijken of jullie weer gezamenlijke grond kunnen vinden en kunnen ontspannen in elkaars aanwezigheid.