Ja. Als je ongeneeslijk ziek bent moet je die keuze kunnen en mogen nemen. Voor mij is er (in dit opzicht) geen verschil tussen lichamelijk of psychisch ongeneeslijk ziek zijn.
Ik heb meerdere zeer zware depressies gehad, maar geloof mij, ik was wel degelijk zeer bij mijn volle verstand! Dat ik een ander niet kan dwingen mij te voorzien van een spuitje als ik gevonden had dat het genoeg was geweest is één ding. Maar als ik van mening ben dat ik ondraaglijk lijd en ik vind dat dit lijden te lang voortduurt dan ben ik de enige die beslist of ik blijf leven of niet. De mogelijkheid krijgen om dan medicatie te nemen die dat lijden eindigt is vele malen menselijker dan dat iemand noodgedwongen rare fratsen uithaalt met de kans op ernstige handicaps en trauma's voor eventuele getuigen of vinders.
Ik vind het inderdaad ook een zeer beledigende uitspraak! Dan weet je echt niet waar je het over hebt.
Hoe kun je bij een depressie vast stellen dat het ongeneselijk is? Misschien wel dat het bij sommige op dit moment onbehandelbaar is. Maar therapieën en medicijnen ontwikkelen zich ook in rap tempo. Daarbij vraag ik mij af en hoeveel van de noodlottige gevallen er spraken was van langdurige depressie. En in hoeveel situaties er alcohol/drugs of een psychose bijgedragen heeft tot.
Ja, ik vind van wel. Maar dan moet wel een heel traject aan vooraf zijn gegaan en dat de situatie uitzichtloos is. Er zijn genoeg mensen met een depressie die zichzelf op een gruwelijke manier van het leven beroven. De impact voor de nabestaanden of andere betrokkenen is dan ook erg heftig.
Er zijn mensen die chronisch depressief zijn en hun hele leven een hel is. Dat is geen depressie die velen van ons kennen. Maar dat is een depressiviteit die er altijd geweest is. Alle hulp gekregen maar niks geholpen. Uitbehandeld dus. De uitspraak dat ze niet bij hun volle verstand zijn vind ik wel behoorlijk grof.
Dan zou er eigenlijk nooit meer sprake mogen/hoeven zijn van euthanasie, tenzij je al zo goed als dood bent, want er kan ook in ene een (wel/meer werkend of meer remmend) medicijn zijn voor allerlei andere nu nog ongeneeslijke, progressieve ziekten.
Als je al 50 jaar depressief bent dan kan je het wel ongeneeslijk noemen. Denk ook niet dat je daar alcohol of drugs bij moet halen . Er is ook nog zoiets als "erfelijk bepaald"
Nou nee hoor, medicijnen op dit gebied ontwikkelen zich niet in een rap tempo. Er komen wel steeds nieuwe medicijnen bij (de farmaceutische industrie moet wel blijven verdienen natuurlijk), maar feitelijk werken ze allemaal op ongeveer dezelfde manier. En als stofjes in je hersenen gewoon onvoldoende worden aangemaakt en doorgegeven dan kan je therapieën tot je een ons weegt, maar dat helpt dus in de meeste gevallen niet of slechts tijdelijk.
Alcohol en drugs haal ik erbij omdat ik een hele tijd depressief ben geweest en mijzelf regelmatig op een plek heb begeven waar ik er een einde aan kon maken. Op dat moment niks anders herinnerend dan pijn. Maar ik heb nooit dat randje over kunnen gaan. En mij vaak afgevraagd waarom anderen dat wel konden. Maar ook veel om mij heen gezien. Dat ik met spoed naar plekken moest om vrienden van daken, bruggen en bij metro's weg moest vissen. Ademloos niet wetende of ze voorbij zouden komen voor ik er was. De tekst over niet bij het volle verstand zijn vind ik pijnlijk. Maar aan de andere kant denk ik niet dat ik dat was. Het is nogal lastig om goed na te denken als je diep van binnen alleen maar wilt gillen van de pijn.
Maar jij benoemt nu noodlottige gevallen met suïcidepogingen.....dit gaat over euthanasie dus wel even wat anders...
Dit is al mogelijk hoor, alleen is het een stuk moeilijker te bepalen wanneer en of iemand is uit behandeld. Wat heel zorgvuldig wordt gedaan en gelukkig is het ook mogelijk. Helaas zijn er veel mensen met een psychiatrische stoornis waarbij er zelfs tot aan ect (elektroshocktherapie) is behandeld maar die nog steeds ziek zijn en ook niet meer zullen verbeteren.
In de reacties ging het ook over mensen die er zelf uit stappen en daarbij ook hun sporen bij omstanders achter laten.
Ja. Maar ik begrijp uit dit topic dat ik niet meer bij m'n volle verstand ben, dus neem mijn mening maar niet serieus
Het staat nog in de kinderschoenen. Psychologie is een wetenschap die eigenlijk nog helemaal zo oud niet is. En de werking van de hersenen is een nog jongere wetenschap wat dat betreft. Psychofarmica is financieel big business, medicijnen gaan de markt op voor er naar mijn idee lang genoeg getest is. Maar ze zijn ondertussen wel druk bezig om de mysterien van de hersenen te ontrafelen.