Ik vind dat depressie ook kan vallen onder onverdraagzaam uitzichtloos leiden. Psychiatrische patiënten krijgen ook de mogelijkheid tot euthanasie.
Hoe weet je zo zeker dat iedereen geholpen zou kunnen worden dan? Sommige mensen zijn niet voor niets uitbehandeld met een depressieve stoornis of andere psychische stoornis.
Ik beweer dat ook niet? Olleke beweert dat hulp niet altijd helpt. Ik vraag me af hoe zij dat weet. Als iemand uit het leven stapt dan zul je nooit weten of hij/zij ooit genezen had kunnen worden.
Ja ik ben voor, maar vind wel dat er eerst goed gekeken moet worden of alle mogelijkheden qua behandeling zijn gegeven. Wanneer iemand al 20 jaar behandeld wordt dan komt er een punt dat iemand is uitbehandeld. Zo'n persoon lijdt, lijdt verschrikkelijk en kan niets meer doen om te proberen dat lijden te verminderen of beter te worden. Ik heb iemand voor de trein zien springen; iemand die (achteraf gezien) al 4 pogingrn had gedaan; hij heeft 10 jaar behandelingen gehad en nog was hij zo radeloos en wilde hij er een eind aan maken. Ik hoop oprecht dat hij rust heeft gevonden. Overigens hadden zijn vader en opa ookal jarenlang (+10jr) een depressie (en daarnaast nog een persoonlijkheidsstoornis).
Ik heb geen idee hoe ik het precies uit moet leggen maar ik ga het proberen. En voor diegene die zich opeens beledigt voelen, dat is helemaal nergens voor nodig want ik bedoel er helemaal niks beledigends mee.. Overdrijven is ook een vak Ik heb juist oprecht medelijden met deze personen. Ik vind kanker en een depressie echt niet met elkaar te vergelijken. Bij kanker is er echt GEEN medicijn eenmaal het uitgezaaid is. Bij depressies zijn er wel medicijnen, gespecialiseerde doktoren en psychiaters waarmee je in gesprek kan etc.. Ik lees hier dat dat voor sommige niet werkt en dat die dan euthanasie willen.. In mijn ogen ben je dan niet meer bij je volle verstand. Je weet dat er hulpmiddelen zijn maar je ziet het toch zo zwart in dat je er niet meer wilt zijn... Van nature heeft een mens de drang om te overleven. Als je dat al niet meer hebt ondanks dat er verschillende medicijnen en andere opties zijn die zoveel anderen hebben geholpen! Dan vind ik dat ik kan zeggen dat die persoon niet meer met zijn volle verstand kan nadenken. Mensen met kanker vechten vaak om in leven te blijven en geven pas op als er echt geen uitweg meer is. Geen medicijn meer is. Ik vind dat echt heel anders
Als iemand voor de trein springt na aanleiding van een depressie dan is er toch iets niet goed in zijn hoofd? Anders komt het toch niet zo ver dat je voor de trein springt? Een depressie zit toch in zijn hoofd? Dit is absoluut niet beledigend bedoelt maar ik probeer het te snappen. Als dat lukt.
Ik denk dat jij een heel belangrijk punt vergeet. Namelijk dat het medicijn/hulpmiddel (of dit nu in de vorm is van allerlei antidepressiva, diverse gesprekstherapieën, tot elektroshock-therapieën) gewoon echt niet altijd toereikend is. En nee, dan zal je geen euthanasie plegen na 1x medicatie proberen nee, maar sommige mensen zijn echt jaar in jaar uit bezig in de hoop ook maar iets verbetering te merken. Alleen maar in de hoop ooit eens een dag iets minder te lijden, want dat is wat het is: echt lijden. Als je allerlei trajecten en methoden geprobeerd hebt en er is geen enkele verbetering, dan kan je dus ook bij geestelijke stoornissen uitbehandeld zijn.
Maakt 15 jaar depressie de 30 (of zoiets) fijne jaren die daarop volgen het niet waard? @ Anneliesje, 20 jaar lijden is ontzettend zwaar, ik weet ook niet of ik dat aan zou kunnen. Ik begrijp dat mensen een einde aan hun leven willen maken, maar of dat de beste beslissing is, dàt weet ik niet. Wie weet dat wel? De persoon in kwestie zelf? Maar hoe weet de arts die de euthanasie moet gaan uitvoeren of deze persoon voor rede vatbaar is? Ik vind het niet juist om te zeggen; "deze man is ongeneselijk depressief, geef hem maar een pil." Het leven is zoveel waard in mijn ogen. Wanneer is er alles aan gedaan om een persoon te helpen?
En om te insueren dat mensen met kanker vechten om in leven te blijven en pas opgeven als er echt geen uitweg meer is.. Ik vind het echt schokerend om te lezen dat je daarmee eigenlijk wilt zeggen dat een depressief iemand die jaren ondraaglijk lijdt, geen normaal leven kan leiden en ook geen zicht heeft op een normaler leven niet wil vechten
Dus jij suggereert nu dat mensen met een chronische depressie niet vechten om uit die verschrikkelijke depressie te komen? Denk je dat dat chronisch depressieve mensen niet pas opgeven tot er echt geen uitweg meer is?? Ze vechten zich kapot. En, voor alle duidelijkheid, medicatie en therapieën slaan niet bij iedereen aan. Ieder lichaam reageert anders op medicatie. Ik vind je reacties erg kortzichtig! Ik denk dat jij totaal niet beseft wat depressiviteit inhoud. Anders zou je niet zo praten.
Helaas is er bij zoveel mensen een gebrek aan kennis wat betreft depressies en aanverwante problematiek. Daarmee is er vaak jammer genoeg ook weinig/geen begrip voor. Hoe vaak ik niet hoorde 'ah een dipje heeft iedereen wel eens', 'kom op joh, stel je niet aan' of 'je hebt zoveel moois in dit leven, dan kan je toch niet depressief zijn'.
Ik vind dat ze de hulpverlening maar beter aan moeten pakken in NL. Ik ben door dreigementen en toedoen van anderen lange tijd zwaar depressief geweest! Toen ik geen uitweg meer zag ben ik hulp gaan zoeken, maar ggz heeft mij de deur gewezen aangezien mijn leefomgeving de grootste oorzaak was, moest ik het maar zelf uit gaan zoeken...!? Ik heb mij tijden lang thuis opgesloten en daarna besloten om maar bij mijn ouders te verblijven (ver weg van ons huidige woonplaats om bij te kunnen komen), maar dat was ook geen leven... Er zijn dan mensen die het vertrouwen in de hulpverlening verliezen en voor zelfmoord kiezen. Gelukkig hield ik teveel van mijn gezin om dat te gaan overwegen! De ggz had in mijn geval minstens kunnen helpen voor een urgentie aanvraag om mij uit mijn hel te helpen, maar liet mij gewoon stikken!
Helaas weten veel mensen inderdaad niet wat een nachtmerrie het is. Je gunt het zelfs je ergste vijand niet.
Ik ben blij dat een hoop mensen niet weten wat het is. Maar een jaar of 3 terug zouden bijna een miljoen mensen aan de antidepressiva zijn. Een hoop depressieve mensen weigeren medicatie en er is nog een groep die helemaal geen hulp zoekt. Dus uiteindelijk zijn er toch best een hoop mensen die weten hoe het is om een vorm van depressie te hebben. Maar depressie kent meerdere varianten. En verschillende combinaties in het samen gaan met andere problemen. Depressiviteit kan ook verlammend werken waardoor er minder gevochten kan worden. Sommige hebben alleen energie om hun hoofd boven water te houden en geen ruimte voor herstel. Ik denk dat wij het vooral niet als 1 groep moeten zien. Dat ik depressief ben geweest betekend niet dat ik helemaal weet hoe een ander die depressief is zich voelt. Dat lijkt mij zelfs ook lastig in te schatten door dokters in een euthanasie traject.