Hier exact hetzelfde; wanneer ik met 3 dingen tegelijk bezig ben en niet consequent reageer luisteren ze gewoon helemaal niet meer naar me. Verder ook eens met BloemJK: pakken waar het zeer doet. Zoontje was vrijdag met het eten heel vervelend; hij luisterde echt voor geen meter. Laatste waarschuwing gegeven: niet luisteren = na het eten naar bed en geen film + chips kijken.... Hij lag om 18:30 woest in zijn bed Geloof niet dat hij het nog een keer zal doen.
En als je voorstelt het samen op te ruimen? Mijn zoontje heeft ook die buien gehad trouwens hoor, snap dat dus dat het ontzettend lullig voelt. Meestal hielp het wel als ik het dan even omdraaide. Ik begon dan met opruimen en deed alsof het heel zwaar was en vroeg of hij dan even wilde helpen. Inmiddels doet hij het als ik het vraag. De vraag is namelijk waar je op lange termijn meer aan hebt denk ik.
Ik ben het hier mee eens en wil zelf nog aanvullen. Ik denk dat wanneer kinderen vervelend zijn, ze aandacht vragen om de een of andere reden. Kan voor ons als volwassene iets "onzinnigs" zijn maar voor kinderen voelt dat heel anders. En als een kind om de een of andere reden niet lekker in zn vel zit en vervelend is en dan op een "nadenkstoeltje" of de gang gezet wordt dan wordt er niet bepaald geluisterd naar het gevoel van het kind. Waarmee die zich net als bij een autoritaire houding zich steeds meer gaat afzetten.
We zijn ook allemaal mensen en zeker met autisme snap ik dat de energie soms op is. Maar als het in de basis goed zit is dat echt geen punt. Hier zie ik dat soms terug van mijn kinderen (nu 8 en bijna 4) ook deze mama is wel eens onredelijk en dan kunnen ze dat ook mooi verwoorden: mama! Ik snap dat je boos bent maar zo boos hoeft niet hoor
Zo....dat vind ik een zware straf! Mijn dochter is op vrijdag uitgeteld van een week school. En dat uit ze voornamelijk tijdens het avondeten. Ik denk dat meerdere kindjes op dit tijdstip van de week zich 'vervelend' gedragen. Gewoon uit pure vermoeidheid. Vind het persoonlijk sneu dat je zoontje direct naar bed wordt gestuurd voor vervelend gedrag . En ik zou zijn fijne, veilige, warme bedje niet inzetten als strafmiddel... Wordt er zo'n negatieve plek van. Maar dat is mijn mening natuurlijk .
Natuurlijk kan ik wel onderscheid maken tussen 'vervelend moe' zijn en 'vervelend uitdagen en niet luisteren' En daarnaast is er ook een behoorlijk verschil tussen vervelend en vervelend zijn. Moet ook bekennen dat het niet eerder gebeurd is (over het algemeen luisteren ze eigenlijk best goed...).
Ik snap de gedachte achter: pakken waar het zeer doet totaal niet als het gaat om de opvoeding van je kinderen. Wil je dat kinderen leren waarom iets niet mag en daar zelf over na leren denken en handelen of wil je dat ze geconditioneerd leren papa en mama te pleasen...want anders?
Haha probeer dan maar boos te blijven op die bijdehandjes ik moest vanmiddag aan dit topic denken. Zoals beloofd had ik zijn step meegenomen zodat hij naar huis kon steppen. Ik nam ook de dochter van mijn vriendin mee die aan de overkant woont. Maar zoon2 was moe. En wilde steppen. Nee toch niet steppen. Jawehehel ik wil wel steppen. Neeeweeeh ik wil niet. We deden er een half uur over en ik moest de oudste ophalen. Op het schoolplein waren we een heuse attractie. Hij had besloten dat hij de step in de prullenbak ging gooien, ik vond dat geen strak plan. De oudste vergat zijn fietssleutel dus moest weer naar binnen. De juf wilde wat vragen, de jongste was aan het krijsen en ik wilde echt wel gillen! :x iemand die nog een haske leuk blond jongetje wil? Gratis ophalen!
Bij mijn dochter was dit een teken dat ze te weinig aandacht kreeg, dat ze overvraagd werd, dat ze jaloers was op haar broer/zus die wel 'hulp' kregen. Stiekem verwachtte ik veel van haar en vergat ik misschien een beetje dat zij ook nog jong was. Ze kon het allemaal wel, maar het kostte haar ook nog best wat energie omdat het nog niet volledig geautomatiseerd was. Wat hier hielp is om een beetje toe te geven. Bijvoorbeeld 5 dagen in de week moest ze het zelf doen, maar als 'beloning' werd ze dan op een vaste dag/moment 'vertroeteld' en mocht ze weer even heel klein zijn. En dat vooral van te voren samen overleggen. Haar laten bepalen op welk dag/moment ik haar met wat zou helpen, en wat ze altijd zelf zou doen. Daarnaast heb ik leren praten met haar , doorvragen op een rustiger moment waarom ze dingen doet, welke gevoelens ze heeft, wat ze graag zou willen, waarom ik dingen niet leuk vind en welk compromis we hier bij kunnen sluiten, etc. Ik heb ook gelezen dat op de leeftijd van 6 jaar er ook een 'sprong' genomen wordt in de ontwikkeling, een soort eerste 'loskomen' van de ouders, een stap dichter bij zelfstandigheid. Net zoals de sprongetjes bij baby's kunnen bij bepaalde kinderen deze mentale stap vooraf gegaan worden door 'jong' gedrag, prikkelbaarheid e.d. Mijn dochter is nu 7 jaar, zit in groep 4 en is echt mentaal en emotioneel zo gegroeid het laatste jaar!
Dit, je moet een kind begeleiden naar het volwasen worden, niet dirigeren. een kind moet het 'waarom' weten en begrijpen, niet wie het sterkste is.
Misschien vat ik jouw reactie verkeerd op, maar ik lees hem als "ouders die kinderen straf geven, leren hun kind niet nadenken over waarom iets (niet) mag." Ik ben moeder en juf. Mijn zoons krijgen wel eens straf en mijn leerlingen ook. Maar het is absoluut niet zo dat ik kinderen (die van mijzelf of van andere ouders) niet leer nadenken over de reden waarom iets wel of niet mag. In tegendeel: ik besteed daar veel aandacht aan. Ik geef grenzen aan, bespreek met kinderen waarom er überhaupt grenzen nodig zijn en ook waarom een bepaalde grens op een bepaalde plek ligt. Daarbij heb ik absoluut aandacht voor de gevolgen van het overschrijden van grenzen. Voor het kind zelf en voor de omgeving. En zoals ik dat hier typ, klink dat heel ingewikkeld. Maar ik stem dat natuurlijk netjes af op het niveau van het kind. Soms gebeurt dat uitgebreid en soms wat korter. Zo'n gesprek kan er ook wel eens toe leiden dat een grens wordt verlegd. Ik vind het fantastisch als kinderen met goede argumenten komen om regels aan te passen. Maar dat alles neemt niet weg dat wanneer kinderen na uitleg en waarschuwen tòch besluiten om regels te breken en grenzen te overschrijden, ik op een gegeven moment straf geef. Ik denk niet dat je door te straffen kinderen belemmert in het ontwikkelen van een eigen geweten. Sterker nog: ik denk dat het soms zelfs een noodzakelijk onderdeel is van gewetenvorming. En wie weet is er dan ergens in dat traject een periode dat kinderen iets doen of juist niet doen om hun ouders te pleasen... wat dan nog? Wat is er mis mee om soms gewoon dingen te doen puur omdat je weet dat je een ander daarmee een plezier doet?
Ik word helmaal warm van binnen als ik je tekst lees. Jij bent vast een hele liefdevolle moeder. Daarbij vind ik het soms best heftig om te lezen hoe ouders woorden als 'manipuleren, uittesten en negatieve aandacht vragen' koppelen aan een jong kind. Als je in zo'n negatieve spiraal beland, situaties zich opstapelen en je visie op kinderen ècht zo is, kan het heel verhelderend zijn als je meer gaat nadenken over de reden van het gedrag. Lees er meer over, zoals ik al aangaf. En om jullie nog even te vervelen met nog een linkje: Emoties benoemen met de Sensicirkel - Kiind Magazine (Nee ik heb geen aandelen. Echt niet. Ik zou ze wel willen hebben trouwens ) Het werkt hier als een trein. We werken samen en er is minder strijd. Er is ruimte voor emoties en alles is bespreekbaar. En ja soms loopt alles in de soep. Zit ik te mopperen omdat ik eigenlijk moe ben, krijgt zoonlief een woedebui omdat hij vind dat de spinazie kapot is. (lees: een hapje op je lepel doen en dan een stukje bord zien ) Kijken we elkaar aan met tranen in onze ogen, zegt ie: "mama, ben je ook een beetje verdrietig?" Ja, lieverd, jij ook? "Ja, kom maar knuffel geven, isse nu ove?" Dat zijn de pareltjes. En soms lukt het niet. En dan beginnen we morgen weer opnieuw.
Daar wilde ik inderdaad naartoe Ik denk ook dat we soms vergeten dat wij gevoelens en situaties kunnen relativeren door levenservaring. Kinderen kunnen dat niet, moeten dat nog leren en soms komen die emoties anders en heel puur naar buiten. Als men dat als 'negatief gedrag' bestempeld vind ik dat echt een gemiste kans. Helemaal als dan gezegd wordt dat je negatief gedrag moet negeren. Waar zitten we dan met ons gezonde verstand denk ik dan!
Mijn tip: spiegel jezelf eens of laat je kinderen jou eens spiegelen. Wij vermoeden hooggevoeligheid bij onze zoon. Dit betekend ook dat hij gevoelig is voor stemmingen van een ander. De zomer vakantie was ik erg gestrest door het werk en dit uitte zich vaak thuis in ongeduld richting mijn zoon. Bijna de hele zomervakantie is echt een hell geweest, maar nu besef ik me dat ik zelf een hele grote rol hier in heb gespeeld. Hij was eens heel boos, voor mijn gevoel zonder reden, en ik vroeg: waarom doe je nou zo vreselijk boos. Nou, mama.. omdat jij dat ook doet! Tuurlijk! Waarom zou je lief, leuk en aardig zijn tegen iemand terwijl die ook niet leuk doet tegen jou. De rust is terug en ook onze zoon zit zoveel beter in zijn vel. We praten veel meer en dat geeft rust voor beide.
Helemaal mee eens. Ik vind het zelfs kinderachtig overkomen, net alsof je ze gewoon niet aan kunt. Ik heb echt niet de makkelijkste kinderen, zeker de jongte niet, maar ik vin pakken waar het zeer doet echt heel vreemd. Je wilt je kinderen ondersteunen en daar hoort correctie bij, maar moet dat op deze manier? Ik denk het niet.
Ik straf niet, maar dan nog zit er een verschil tussen straffen en een kind pakken waar het het meest zeer doet.
Tja, het is maar hoe zwaar je het opvat denk ik. Iets is pas een straf als het 'zeer' doet. Als een kind van een maatregel geen last heeft en het niet vervelend vindt, is het geen straf te noemen. Dus als het ineen bepaalde situatie in de ogen van de ouders nodig is om een straf te geven, dan lijkt het me logisch om eens te kijken wat voor je kind echt iets is wat hij of zij niet leuk vindt. Onze oudste zoon heeft zijn eigen straf 'uitgevonden'. Wij straffen zelden. Jaren geleden deed hij iets wat niet mocht en zei hij "Dan ga ik wel bij de strafmuur staan." Ik was me er niet eens van bewust dat strafmuren bestonden, laat staan dat we er één in huis hadden. Maar goed, prima; we gebruiken die muur nu nog steeds wel eens. Als duidelijk is dat hij over de schreef gaat, staat hij even bij de strafmuur. Daarna praten we het uit en is het weer goed. Onze oudste lijdt er niet zwaar onder, maar het is voor hem wel een duidelijk signaal dat hij te ver is gegaan. En daarna is die muur weer weken of maandenlang gewoon een muur. Bij de jongste moeten we grenzen iets duidelijker stellen. Aangezien 'de strafmuur' al zo mooi was uitgevonden door grote broer, hebben we die ook wel eens ingezet voor de kleine gup. Nou, die staat niet bij de strafmuur. Die hangt, ligt, glijdt en dweilt ergens in de buurt van die muur. Totaal niet kinder de indruk en vermaakt zich daar prima. Maar ja, dan is het nog geen straf. Hij leert er geen bal van. Helaas is de jongste telg wat minder masochistisch dus hij kwam zelf niet met een alternatief. Maar ik ben er wel voorstander van om een kind dat ná uitleg en ná waarschuwen toch over grenzen heen blijft gaan, door een straf terug te fluiten. Zo lang het geweten nog niet voldoende ontwikkeld is, zul je bepaald gedrag toch op andere manieren moeten voorkomen. Wij zijn dus wel op zoek gegaan naar iets dat bij hem wat meer 'zeer' deed, dan in de woonkamer bij een muur te staan. Hij vindt het wel vervelend als hij in de keuken op zijn kinderstoel moet zitten, met zijn rug naar ons toe. Dat is dus onze 'ergste' maatregel voor hem, als gewoon uitleggen en waarschuwen niet gewerkt heeft. Als je een kind hebt waarbij uitleggen en waarschuwen altijd voldoende is, kan ik me voorstellen dat je niet straft. En ik moet zeggen: hier is dat 9 van de 10 keer ook echt wel voldoende hoor. Maar ik vraag me wel eens af wat die mensen zouden doen als hun kind ondanks uitleggen en waarschuwen tòch doorgaat. Blijf je net zo standvastig zeggen dat een kind niet gestraft mag worden, als hij ondanks al je pedagogisch handelen toch zijn broer in zijn gezicht blijft knijpen? Of als jouw eigen kind naar school gaat en dag in dag uit gepest wordt door een medeleerling. Je kind gaat al maandenlang huilend en met buikpijn na school, omdat hij geschopt enuitgescholden wordt. Maar de school en de ouders van de pester blijven volharden in "Wij geven geen straf voor dit gedrag, want de pester moet door gesprekken over emoties en gevolgen uiteindelijk zèlf gaan inzien dat dit niet kan." Ik vraag me af of je dan ook nog vindt dat dit andere kind inderdaad niet gestraft moet worden. Ik ben geen voorstander van om elke scheet straffen uitdelen. Maar kk ben ook geen voorstander van proberen alles door gesprekken op te lossen. Want de realiteit is gewoon, dat een deel van de kinderen gewoon door blijft gaan. Ondanks gesprekken, spiegelen, voorbeelden enzovoorts. En zeker wanneer het gedrag betreft waardoor andere kinderen gedupeerd worden, is straffen soms op zijn plek. Al is het maar om de andere kinderen in bescherming te nemen. Want een kind dat gepest wordt, kan het echt niet schelen of de pester stopt omdat hij het snapt of omdat hij zijn ouders wil 'pleasen' of 'bang' is voor de straf van de juf. Als het pesten maar stopt en hij weer veilig naar school kan.
Ik ben het met je eens dat in bepaalde situaties een staf, liever gezegd, consequentie op zijn plek is. Maar op basis van de OP van TS vind ik dat je eerst kan kijken naar de achterliggende gedachte ipv meteen boos of te straffen. Dit haal ik namelijk niet uit de OP. Als ik 3x te laat kom op mijn werk dan ondervind ik ook consequenties dus het is zeker niet verkeerd voor een kind om dit ook te ondervinden. Als mijn zoon na 2x waarschuwen dat hij die stok moet wegleggen nog niet luisterd dan mag hij ook even binnenkomen en nadenken waarom ik hem naar binnen heb gehaald. Als mijn zoon zou worden gepest, zoals je benoemt in het voorbeeld, en school/ouder doet er geen fluit aan dan mag mijn zoon de pester ook "aanpakken".
Ik zeg niet dat een kind wat gestraft wordt per definitie niet nadenkt over wat er gebeurd is, maar over het algemeen is dat niet het geval. Het is een machtsmiddel van ouders: zo ik weet niet meer hoe ik je moet laten luisteren dus ik gooi je op de gang. En straffen is zeker geen noodzakelijk onderdeel van gewetensvorming. Dat pleasen van ouders is voor mij geen gewensr gedrag, want het gaat er niet om of je iemand blij maakt, ze doen dan iets omdat ik het wil en niet omdat ze snappen waarom het belangrijk is. Je latere vergelijking over pesten vind ik raar, het gaat hier ook in het voorbeeld om kleine kinderen die niet naar hun ouders luisteren en niet om iemand die iemand anders in elkaar slaat. Pakken waar het zeer doet vind ik enorm kinderachtig en gewoon machtsmisbruik. Ik wil mijn kinderen niet pakken waar het zeer doet, maar hen iets leren.