Vraag aan iedereen die depressief is of was.... Wat is helpend? Wat kan de omgeving doen of juist laten om je te ondersteunen? Waar zitten verbetermogelijkheden in de hulpverlening? Wat heeft bij jou geholpen om er uit te komen? Een vriendin van mij is depressief en ik probeer haar zo goed mogelijk te steunen en te luisteren. Ze staat al lang op een wachtlijst bij de GGZ. En dat vind ik dan zo raar. Dat dat zo mag en kan.
Ja, ik ben voor. Ik vind sowieso dat iedereen het zelfbehoud moet hebben om te beslissen tussen leven en dood. Verder vind ik depressie wel ontzettend lastig om te snappen, ondanks dat mijn zusje er ook mee kampt. Ik heb zelf totaal niet dat soort gevoelens en vind het dan ook moeilijk te begrijpen dat mensen die eigenlijk een heel fijn leven hebben, zoals een leuke baan, een heel leuk gezin, een leuke vrienden en familiekring, het leven zo somber kunnen inzien en daardoor geen uitweg meer zien. Ik vraag me ook af of er daadwerkelijk geen uitweg meer is. Bij kanker, als dit ongeneeslijk is, dan weet je dat je lichaam op een bepaald punt er mee stopt en is de dood onvermijdelijk. Bij een depressie gebeurd er niets als jij niet zelf de keus maakt om een einde aan het leven te maken. Ik vind het een heel moeilijk iets en kan het (gelukkig) niet helemaal begrijpen omdat ik het zelf zo totaal niet voel. Maar ik kan wel begrijpen dat het heel heftig is en ik respecteer ieder zijn gevoelens en keuzes hier bij.
Ik kan me er niet in verplaatsen, ik heb het gelukkig nooit meegemaakt wat het is om depressief te zijn. Ik zeg ja, want ik neem aan dat wanneer er meerdere artsen of psychologen de situatie uitzichtloos noemen ze in veruit de meeste gevallen gelijk hebben. Ik vind dat je dan een waardig einde zou moeten kunnen krijgen. Niemand denkt licht over euthanasie. Als je op dat punt bent dan is het zeker dat je zelf heel goed hebt nagedacht en je situatie ook echt ondraaglijk is. Dus ja ik ben voor. Sterkte voor iedereen die er wel mee te maken heeft. Lijkt me onvoorstelbaar heftig.
Ik denk dat de nee stemmers niet goed begrijpen hoe het is en voelt als je langdurig zwaar depressief bent; of als iemand uit je omgeving dat is. Overigens denk ik ook dat verreweg de meeste suïcide voorkomt uit een moment van "verstandsverbijstering" (ik weet even geen beter woord): Je lichaam is namelijk ingesteld op het voorkomen dat je doodgaat. Ga maar eens op het perron staan, dicht bij de trein als er een intercity langs raast. 100% dat je lichaam reageert door weg te springen/achteruit te gaan. Om DAN nog te blijven staan, is bijna niet mogelijk. Vaak zijn mensen dan onder invloed, of willen op het allerlaatste moment nog wrgspringen (= instinct) wat niet lukt. En soms, en dan kom je weer bij mijn eerste zin, staan ze met hun armen omhoog te wachten op de trein... Ik begrijp de mensen die zeggen dat het beter te maken is, en dat er pillen en psychiaters zijn maar zo werkt het gewoon niet. Er zijn echt mensen die ondanks alle moeite, alle medicijnen, nog steeds depressief zijn. Die worden niet meer beter, hoe graag ze ook zouden willen (want geloof me, dat willen ze echt wel. Stoppen met zich zo te voelen en gelukkig zijn). En dat je na jaren vechten de energie niet meer hebt om te vechten. Om een mooie quote te gebruiken: when all hope is gone, dying is just a formality. Dit geld bij uitzichtloos lijden. Of dit nu door een lichamelijke of een psychische ziekte komt.
Zoals die jongeman die ik heb gezien op mn 18de (en ik heb er soms nog steeds nachtmerries van). Zo rustig, zo kalm, zo weldoordacht. Ik zie hem nog zo z'n krantje opvouwen en het stapsgewijs doen... @rabarber: volgens mij ben jij psycholoog toch? Tenminste ik meen me zoiets te herinneren. Ik heb psychologie gestudeerd en merk dat ik door mijn ervaring anders in sta dan sommige mensen die er totaal geen ervaring mee hebben.
Ik ben momenteel herstellend van een postnatale depressie. Als ik nadenk over hoe vreselijk ik mij gevoeld heb, en dat er dan mensen zijn die zich jaren of hun hele leven zo voelen kan ik mij voorstellen dat deze ervoor kiezen om uit het leven te stappen.
Als echt geen enkele behandeling aanslaat en het duidelijk is dat die persoon niet meer zal genezen van de depressie, dan wel. Al lijkt het me ontzettend lastig om te bepalen wanneer dat punt bereikt is.
Volgens mij heb ik hetzelfde stuk gelezen Tuc. En ja ik vind van wel. Maar alleen als behandelingen en medicijnen niet geholpen hebben en iemand bewezen uitbehandeld is. Plus dat ik van mening ben dat euthanasie weigeren niet bijdraagt aan minder zelfdoding. Als iemand echt dood wil, dan doet hij dat toch wel. En dat zal dan op een minder prettige manier zijn, waardoor het voor de nabestaanden nog traumatischer zal zijn.
Is 15 jaar lang genoeg om het langdurig te noemen? Als ik een paar jaar terug de keuze had gehad, toen al na heel veel behandelingen, om er op die manier uit te stappen dan had ik dat gedaan. Nu ben ik blij dat het mij nooit gelukt is. Dichtbij in mijn familie is er ook iemand die zolang ik hem kende depressief was. Hoe dicht bij hij ook stond. Toch kon ik niet inschatten hoe diep hij zat. Dat mijn mening anders is betekend niet dat ik er niks van af weet. En ik vind het ook kwetsend om hierbij het gevoel te krijgen dat het maar dipjes zijn geweest. Nog steeds heb ik vaker grijze dagen dan anderen en heb ik momenten dat ik mij weer voel als toen. Maar ik voel mij inmiddels vaak goed genoeg om dit te kunnen dragen.
Maar bij sommige mensen duurt dit dal tien jaar of langer. Hoe lang is zoiets tijdelijk en wanneer lijkt het erop of het permanent is?
Jij gaat er nu vanuit dat iemand die medicijnen en therapie niet wil. Weet je dat er ook mensen zijn die ongelooflijk veel behandelingen en medicijnen hebben geprobeerd in de loop der jaren en toch depressief blijven? Die worden officieel 'uitbehandeld' verklaard; let wel: dat wordt dan dus door een (of meer?) psychiater verklaard. Natuurlijk krijgt iemand die geen medicijnen of therapie wil geen euthanasie, daar gaat het hier ook niet om.
Ik heb veel liever dat iemand op een hunane wijze uit het leven kan stappen dan dat iemand zich gedwongen voelt tot bv voor een trein springen. Natuurlijk is het een heel moeilijk onderwerp; hoe weet je zeker dat iemand zo'n besluit weloverwogen neemt? Maar dat geldt denk ik voor alle vormen van euthanasie. En nogmaals; liever dat iemand zich vast kan houden aan een humane wijze van sterven dan geen houvast te hebben en in een opwelling voor een trein springen.
Maar dat is wel een belangrijke vraag.. net voor jou een reactie van iemand die 15 jaar depressief is en het leven had willen uitstappen als dat toen kon.. en nu blij is dat dat niet gebeurd is. Net als ik mensen ken , die na jarenlange depressies, uitzichtloos, uitbehandeld een poging deden.. die mislukte en nu roepen dat ze zo blij zijn dat het mislukt is.. Waar is euthanasie dan mogelijk? Na 20 jaar depressie? na 10 jaar? na 5 jaar? Moeten mensen al behandelingen hebben gehad? Welke behandelingen? Moeten ze medicatie hebben geprobeerd of niet? En hoe lang? Hebben ze bedenktijd? Ik ben echt voor dat mensen die heel graag dood willen dat op een waardige manier moeten kunnen, maar hoe vaak dat mensen na een mislukte poging toch spijt hebben of de poging halverwege zelf afbreken.. die mensen gaan ook allemaal dood. Ik denk echt, in tegenstelling tot een eerdere reactie, dat het aantal zelfdodingen enorm zal stijgen ten opzichte van nu. En dat er ook "onnodige" zelfdodingen tussen zitten..
Hier ben ik het voor 100% mee eens. Bij euthanasie is er een mogelijkheid tot nemen van afscheid. Bij een andere wijze van zelfdoding zijn er altijd slachtoffers. Mensen die zo iemand vinden (of doodrijden), die alles moeten opruimen etc. Je kan echter nooit voor een ander beslissen waar de grens ligt, heel lastig dus.
Ja, ik ben voor. Dit vind ik een persoonlijke keuze, je kan niet voor een ander kiezen, ook al zou die een fout maken. Wel met bedenktijd (net als bij abortus) en onder begeleiding van voor diegene relevante specialisten.
Ja zeker weten. Liever menswaardig sterven dan zelfmoord te moeten plegen. Ik werk zelf bij het spoor dus,....
Ook als je depressief bent kan je net als bij kanker uitbehandeld zijn. Wat als je al jaren, misschien je hele leven al bezig bent met je beter voelen. Niks helpt..geen therapie en geen medicijn. Waarom zou iemand met kanker dan wel het recht hebben eruit te stappen en iemand met een psychiatrische ziekte niet? Enkel en alleen omdat iemand die ongeneeslijke kanker heeft toch dood gaat? En anders misschien te veel lijdt? Wanneer je psychisch ziek bent lijdt je dag in en dag uit ook. Is er ook een grote kans dat je aan een niet waardig einde komt omdat je het lijden en de pijn niet meer aan kan.