jeetje dames jullie overdrijven echt. Met de opmerking bij zijn volle verstand bedoel ik niet dat diegene niet spoort maar een ziekte heeft in zijn/haar hoofd waardoor diegene op dat moment niet goed kan bepalen wat het beste is. Jullie maken echt van een mug een olifant. En dat is het laatste woord wat ik aan deze discussie vuil maak.
Je woorden waren misschien niet gelukkig gekozen maar je hebt wel gelijk. Depressieve mensen denken vaak niet meer meer met hun volle verstand/bewust zijn.. Anders kun je de keuze niet maken om voor een trein te springen en dat de rest aan te doen. Want daar denken ze op dat moment niet aan. En dat is begrijpelijk. Aangezien ze de ziekte depressie hebben.
heb jij ooit voor deze keuze gestaan? Zo nee, dan vind ik oprecht niet dat je dit zo kan stellen.. Of in ieder geval niet voor iedereen.
Ik ben het hier ook mee eens. En dat is dus ook de reden waarom ik tegen euthanasie ben bij een depressie. Nu ben ik sowieso al tegen een euthanasie op zichzelf. Het is fijn dat het er is en dat mensen er voor kunnen kiezen, maar ik zou er zelf niet voor kiezen.
Er wordt gezegd dat euthanasie zo definitief is, wat denk je dat voor een trein springen is die met 140 komt aanstormen? Dat overleef je niet. Sorry hoor maar vandaag weer een collega gesproken die zondag bij een aanrijding betrokken was. Zal niet volledig in detail gaan treden, maar geen enkel lichaamsdeel zat meer waar het hoorde. Wij zijn degene die het moeten zien omdat mensen niet geholpen worden. Nee geef die mensen aub een waardig einde in plaats van aan stukken gereden te worden door een trein...
Niet alle reacties gelezen, maar volgens mij bestaat er niet zoiets als ongeneeslijke depressiviteit. Je kan hooguit uitbehandeld zijn. In theorie kan je dan alsnog de volgende dag gezond wakker worden. Dit maakt juist het onderwerp zo lastig. In de praktijk is het dus heel lastig om een psychiater te vinden die aan zo'n patiënt zijn vingers wil branden. Ik vind dat iedereen zelf mag beslissen over zijn leven en dood.
Je snapt er niet veel van. En de rest aan doen vind ik altijd zo vreemd. Ja je kinderen kun je het eigenlijk niet aan doen. Klopt, tegenover je kinderen ben je het verplicht om het te blijven proberen. Maar voor de rest? Als je zo ongelukkig bent dat je niet meer wilt, is dat je goed recht. En als familie zou je dat ook zo moeten proberen te zien (en ja ervaring mee).
De kans dat je na jarenlange behandelingen (zowel met allerlei therapie als medicatie), zomaar op een dag 'beter' wakker wordt, is natuurlijk verwaarloosbaar. Dat snap je zelf ook wel hopelijk.
Het is niet dat je als zwaar depressief persoon graag dood wilt. Het is willen dat je na elke dag ellendige gedachten en gevoelens eindelijk eens geen verdriet meer voelt, geen pijn mee meekrijgt. En geloof me. Als je die kant op gaat dan heb je 100x liever lichamelijke pijn dan geestelijke pijn. Dus voor de trein spingen is dan echt geen greep naar het duister meer. Het is je vrijheid omarmen. Veel mensen snappen het niet. En ik begrijp ook dat het moeilijk te snappen is. Want het valt niet te snappen tot dat je daar gestaan heb. Tot dat je weet hoe het voelt. Het is zwaar. Elke dag. Elke seconde van de dag vechten voor een mooier leven. waar je soms nog iemand ziet/Spreekt die het niet begrijpt en verteld "morgen is je dag mooier als je positief gaat denken, maar begin daar Nou eens mee" of " iedereen voelt wel eens een rot dag, zeur niet zo en ga door. Het valt allemaal wel mee" Je bent ziek... Het is niet dat je geen helder denk vermogen meer heb. Het is niet dat je niet oositief meer kan denken. Het is niet dat je niet snapt dat andere geen gevoelens/pijn meer voelen hebben. Het is niet dat de wereld niet om jouw meer draait. Het is niet dat je even een waardeloze rotdag heb. Weet je hoe het is? Het is dat je verdrietig wakker word. Dat je het jammer vind dat je uberhaupt nog wakker bent geworden. Dat je het na hard te vechten voor elkaar gekregen heb, om op de bank te gaan liggen ipv in je bed te blijven. Dat je hoofd alleen maar verdriet voelt. Alleen maar pijn voelt. Dat je jezelf in je armen gaat snijden zodat je hoofd even rust heeft. Even een enkele seconden niets voelt.. dat er eindelijk wat stilte is... Dat het bloed uit je arm druppeld. Maar zonder resultaat. Waar je over gaat op grotere, diepere wonden en je armen meer gaan bloeden. Op plekken waar niemand zoals jij -de onbekende mens- ze ooit zal terug vinden.... En nog steeds heb ik geen seconde rust gevoelt.. Het is een eindeloos gevecht. Niemand kon beoordelen waar ik stond op dat moment. Niemand kon beoordelen of je klaar was met leven of dat je nog een leven voor je heb of niet. Het willen springen is niet springen het is inderdaad rustig en beheerst lopen. Lopen voor een vrachtwagen of voor een trein. Het is kalm en beheerst kijken naar je rust, naar je stilte waar je zo op gehoopt had. Dat is het. Ik kan je vertellen dat je helder bent. Helder genoeg om te snappen dat je andere mensen/dieren er pijn mee doet maar ook helder genoeg om rust te willen. Als er artsen jouw vertellen "Nee ik ga je niet helpen naar het eind want je bent er niet ziek genoeg voor. Of je bent niet meer helder genoeg om daar over te beslissen" dan heb je geen andere keuze. En dat is het; hoe erg kanker lijden is. Het vechten stopt. En hoe erg depressies zijn. Het is beter worden of ziek blijven. Er is geen rustplek om naar toe te kijken. Gun die mensen een waardig einde. En ook hun familie en vrienden. En de mensen die betrokken zijn bij het overlijden en opruimen daarvan. Voor mensen die het niet snappen. Gelukkig maar voor jullie. Maar nogmaal misschien overlijden er meer mensen door. Misschien evenveel of misschien zelf minder. Maar gun ze het. Dat moeten ze zelf kunnen beslissen.
Klinkt misschien heel hard maar mensen die de opmerkingen maken is niet ongeneeslijk mensen zijn niet bij hun volle verstand die zouden eens contact moeten hebben met mensen die uitbehandeld zijn met een psychiatrische diagnose. Wat voor hel hun hele dag is, meeste kunnen nauwelijks opstaan, niet meedoen in de maatschappij, zouden zich echt wel gelukkig willen voelen maar kunnen dit niet. Vechten vaak al meer dan 20 jaar dag in dag uit. En de verhalen van ik ken mensen die na 20 jaar ineens weer beter gingen en blij zijn dat ze niet dood zijn dat zijn echt uitzonderingen. En een niet goed te behandelen depressie die hebben dan echt alle medicatie geprobeerd, plus psychotherapie plus ect en vaak hebben ze ook talloze opnames gehad zonder enig resultaat. Als er een wonderpil bestond hadden ze die ook meteen genomen. Helaas is die er niet en is de ontwikkeling van medicatie niet erg snel omdat men nog steeds niet goed weet hoe het precies ontstaat, alleen dat bij de meeste mensen er een afwijking in de serotoninehuishouding is maar hoe precies is nog steeds niet duidelijk. Ga eens in hun schoenen staan of met ze in gesprek.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar om antwoord op je vraag te geven: ja, ik denk dat die mogelijkheid er moet zijn. En die mogelijkheid is er ook al. Twee weken geleden is de broer van een vriendin geëuthanaseerd na een lang traject en hoewel dat pijnlijk en verdrietig was, voelt het nu voor de familie wel als een gesloten hoofdstuk waar men vrede mee heeft.
Euthanasie doet niet iemand voor je, de arts zal het altijd zo willen dat je zelf de laatste stap neemt (vaak dmv een drankje). Alleen als het echt niet anders kan helpt de arts daarbij. Daarnaast gaat er een traject aan vooraf, dus grote kans dat degene die de poging gestopt heeft, dat ook had gedaan tijdens het traject. Het is niet zo (en dat moet ook nooit zo worden) dat je sochtends kunt denken "vandaag wil ik euthanasie" en dat je savonds dood bent. En wat betreft degene die gevonden is: ik denk dat als je echt oprecht een einde wilt maken aan je leven (en je dus ook euthanasie zou kiezen als het kan), je het wel zo uitvoert dat je niet gevonden kúnt worden en de poging dus niet kan mislukken. In beide gevallen is het voor mij dus niet zo vanzelfsprekend dat ze er niet meer zouden zijn als ze voor euthanasie hadden kunnen kiezen. Ik vind wel dat het moet kunnen dus. Ik heb er veel mee te maken gehad en weet wat het kan doen met mensen. Maar het moet dus niet te makkelijk gaan worden, en ik ben wel een groot voorstander van de uiteindelijke stap zelf uitvoeren ipv dat van een dokter te vragen (dokter moet er uiteraard wel bij zijn).
Heel goed verwoord kleinegup! Ik weet dat iedereen hier met zijn eigen achtergrond naar kijkt, maar ik vind sommige reacties pijnlijk. Ik snap het ook wel, want het is onvoorstelbaar hoe het is als elke minuut van de dag een grote worsteling is. Op een bepaald moment ben je uitgestreden en ik vind het niet aan ons om te beslissen of dit na 5 jaar of 20 jaar is. Iemand stelde hier in theorie dat je de volgende gezond wakker wordt. Helaas blijft dit bij theorie en komt dit niet overeen met de werkelijkheid. Zowel in mijn privé als professionele leven heb ik veel te maken met ernstige depressie en suïcide. Wat een afschuwelijk leed veroorzaakt dit en ik begrijp vanuit mijn ervaringen heel moeilijk waarom iemand tegen euthanasie is en deze ernstige depressieve mensen en hun nabestaanden zo wil laten leiden. Ik heb zulke heftige dingen gezien en gehoord. Ernstige getraumatiseerde of vastgelopen rouwprocessen van nabestaanden en de trauma's van willekeurige voorbijgangers die getuigen waren van een suicidepoging, maar ook de afschuwelijke wanhoop van degene die wilden dat er een einde kwam aan deze heftige pijn. Waarom moet al dit leed blijven voortbestaan? En wie voelt zich daar beter door? In ieder geval niet de mensen die hier daadwerkelijk mee te maken hebben. De mensen die geen flauw benul hebben wat het is en daarom tegen zijn, want zij voelen zich beter als iemand ondraaglijk blijft leiden? Lijkt mij ook niet. Ik begrijp het serieus niet.
Dat neemt niet weg dat het voor een psychiater wel een lastige beoordeling is. Je kan niet meten of in hoeverre iemand ooit weer gezond gaat worden. Je kan alleen een schatting maken op basis van het verleden. Bij veel lichamelijke ziektes is het wel mogelijk om een prognose te geven op basis van meetbare criteria. Je kan wel een zin uit de context halen, maar dan mis je ook een deel van de betekenis.