Hallo allemaal, Ik heb net enorme ruzie gemaakt met een vriendin en ik weet niet meer wat ik moet doen. het gaat om het volgende: ik heb een kind van basisschoolleeftijd. Sinds hij een paar jaar was kreeg zijn vader een nieuwe vriendin. Ik dacht, naief, dat ik die vrouw wel mocht leren kennen desnoods alleen een handje bij de deur en dat er ook wel overleg zou zijn met mij. Dat bleek niet zo te zijn. Vader heeft het contact met mij verbroken omdat zijn nieuwe partner dat zo wilde en wij hebben per sms samen ons kind. Het verloopt heel naar allemaal, zo mag ik bv niet weten waar ze heen gaan op vakantie en komt er nooit feedback over de weekenden enz. Dit heb ik moeten loslaten. Dat heeft me heel veel verdriet gekost en heel veel moeite, maar ik heb alles op alles gezet om dat te kunnen want ik wist: dit is hoe het is, ik zou het graag anders zien maar het is niet anders. Een vriendin van me heb ik af en toe wel eens wat hierover verteld maar ik kreeg steevast het antwoord: ja zo is het nou eenmaal. Loslaten. Zelfs toen mijn kind drie weken met vakantie was en ik gewoon drie weken mijn kind kwijt was (niet wist waar ze zaten, geen enkele app kreeg etc) was het voor haar heel simpel: loslaten. Nu is het zo dat haar dochter (dertien!!!) voor het eerst met kamp gaat. Drie dagen. En mijn vriendin is zooooo zenuwachtig dat ze er zelfs van aan de diarree is. Ze wil precies weten waar het kamp is. Ze wil precies weten wie er meegaan. Ze wil alle telefoonnummers. Etc. Etc. Etc. En dat wil ze allemaal met mij bespreken. Want het is zooooooooooooooo spannend dat je kind voor het eerst een paar nachten weggaan. Het wordt heel theatraal en overdreven gebracht. Ik heb de eerste keren er heel kort op gereageerd. Maar net werd het me teveel. Ik zei tegen haar: mijn kind gaat al jaren in het weekend naar zijn vader en diens nieuwe partner. Ik weet dan totaal niet waar hij is. Ik hoor niks. Geen feedback etc. En mijn kind was nog heel jong toen dat begon en jij had nooit begrip voor me. En nou moet ik het ineens heel erg rot voor je vinden dat je puberdochter drie nachtjes weggaat? Voel me zo rot he! Zo vreselijk klote!
Ik kan mij jouw reactie wel begrijpen. Zou er gewoon even een tijdje overheen laten gaan en dan rustig uitpraten. Zijn de gemoederen een beetje bedaard en ik denk dat er dan wel wat meer begrip is van beide kanten.
ik vind je reactie niet overdreven. En ik zal ook geen excuses maken, maar misschien wel handig om eens goed met haar te praten en uit te leggen waarom je zo hebt gereageerd. dat je heel goed snapt dat ze zich druk maakt en dat je zelf ook dat begrip van haar nodig had en dat nooit kreeg.
Mee eens. Het zit jou nogal hoog (begrijpelijk hoor) en dan komen de verwijten er soms ineens uit. Laat haar er even over denken, doe dat zelf ook en bel haar begin volgende week ( of beter nog, ga langs) en praat erover. Zo ontstaat er hopelijk meer begrip voor elkaars situatie.
Allereerst wil ik zeggen dat de situatie zoals jij het beschrijft mij echt verschrikkelijk lijkt. Wat knap dat je je er voor het welzijn van het kind toch overheen zet. Niet weten waar je kind is lijkt me echt een hel. Daarom begrijp ik je reactie naar je vriendin toe wel. Dit is iets wat jou al jaren raakt en jou een slecht gevoel geeft. Natuurlijk zijn de gevoelens van je vriendin ondanks dat het om een 13 jarige gaat ook ok. Ik zou het even laten gaan. Dan morgen of vanavond even bellen. Uitleggen hoe jou die situatie al die jaren al raakt. Je kan ook aangeven dat je je door haar onvoldoende gesteund hebt gevoeld. Gewoon netjes op een volwassen manier. Een goede vriendin staat dan open voor je verhaal en kan misschien zelfs begrijpen dat jij meer steun nodig had gehad. Wat een nare situatie, ik hoop dat jullie het snel uit kunnen praten.
Ik vind je reactie wel logisch hoor. Misschien gaat je vriendin nadenken over de luxe ze die ze heeft om in de stress te zitten over zoiets.. Ik heb ook wel eens gezegd tegen iemand die ook wel eens een dipje in de herfst had en zei dat hebben heel veel mensen weleens terwijl ik met spoed een paar keer opgenomen ben vanwege ernstige depressie dievaak in de herfst start. O , zat jij ook opeens op donderdagavond op een gesloten afdeling?? Mensen kunnen ook met de juiste intentie heel domme dingen zeggen. Heb je al een reactie terug. Laat het even zakken allemaal en bel haar dan op.
Wat vervelend dat het zo moet gaan tussen jou en je ex Ik snap daarom je reactie ook en denk je vriendin ook wel En anders haar niet appen maar bellen en zeggen dat je er spijt van hebt maar dat het je even teveel werd
Wat een verschrikkelijke situatie zo met je ex. Niet weten waar je kindje is en hoe het met hem/haar gaat lijkt me echt heel vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je even zo gereageerd hebt. Ik zou het voor nu even laten bezinken en er binnenkort eens rustig over praten. Waarschijnlijk heeft zij er niet aan gedacht hoe het voor jou moet zijn. Ik denk dat als ze er even goed over nadenkt zij jouw reactie ook wel zal begrijpen.
Groot gelijk heb je, dat je het gezegd hebt. En echt haar probleem dat ze het zo opvat terwijl ze jou nooit tot steun is geweest. De tijd zal uitwijzen of jullie vriendschap hiertegen bestand is.
Ik vind jouw reactie volkomen logisch. Jij weet al jaren niet waar je kind verblijft tijdens de vakantie. Haar reactie was: loslaten. Nu ervaart zij hoe jij je al tijden voelt. Ik denk dat het handig is als jullie samen om de tafel gaan en dit uitpraten. Zij voelt nu (deels) hoe jij je al jaren moet voelen.
Wat een lieve reacties, Ja, ik heb vanaf het begin dat dit speelde echt mijn best gedaan om een goed open contact met mijn ex te houden maar dat kon dus niet. Ook het feit dat er een andere vrouw bij mijn kind kwam dat was dan kennelijk zo. Het leek soms of mijn hart uit mijn lijf werd gerukt al die weekenden en feestdagen en vakanties. Dat zijn hele moeizame processen geweest. Heb op een gegeven moment echt dagboeken bijgehouden en borduurpakketten gekocht om rustig te worden. Ik heb nog niks van haar gehoord en ben er zelf ook ff helemaal klaar mee.
Dit. Bijzonder dat zij totaal niet door heeft gehad dat jij wel de laatste was bij wie ze moest zijn om dit op deze manier te droppen, nadat ze voor jou steeds zo weinig begrip heeft gegeven. Dat stuk zou ik dus zeker met haar uit willen praten. Maar ik gok er zo op dat ze -na even nadenken- nu wel snapt waar jouw moeiten liggen.... Misschien is dit dus even het beste wat er voor jullie kon gebeuren
ik denk dat dit even gezegd moest worden, ik denk dat ze er nu wel over na gaat denken hoe het al die tijd voor jou was. En je moet je helemaal niet rot voelen, want dat begrip had ze ook niet voor jou toen jij je kind mistte. Ze had wat meer begrip moeten tonen en er voor je moeten zijn. ik had tegen haar gezegd '' ja je kunt er niets aan veranderen LOSLATEN!! ik denk dat zij zich nu rotter voelt dan jij.
Je reactie naar je vriendin vind ik volkomen terecht, ze had veel meer begrip voor je kunnen tonen. Maar ik wil nog wel even opmerken dat ik niet snap dat je akkoord gaat met het feit dat je totaal geen informatie krijgt over waar je kind verblijft in de vakanties. Volgens mij heb je het recht als ouder om dit te weten. En ook het feit dat je in die 3 week totaal geen contact hebt met je kind vind ik bizar! Ik zou hier echt achteraan gaan! Hier is het zo dat mijn vriend en zijn ex elkaar moeten laten weten wat de vakantiebestemming is (adres en telefoonnummer van het verblijf). Is dit in het buitenland dan moet hier ook toestemming voor worden gegeven door de andere ouder. Verder mogen de kinderen altijd bellen met de andere ouder wanneer zij dit willen, wat ik overigens heel logisch vind aangezien zij de andere ouder ook missen in de 3 weken dat zij hem/haar niet zien. Dit alles is trouwens vastgesteld door de rechter.
Ik kan me jouw reactie heel goed voorstellen. Ik hoop dat jullie hier binnenkort over kunnen praten, ik denk dat dat goed is. Voor nu even afkoelen en nadenken, en misschien over een paar daagjes contact opnemen en afspreken. Succes en sterkte!
Weet je wat het is, zij wist nooit hoe jij je voelde en blijkbaar kon ze zich daar ook nooit een voorstelling van maken. Het is heel lastig om precies te weten hoe en wat iets is zonder dat je het zelf ervaart. Zelfs met goede wil lukt dat niet, maar kan je je wel enigzins voorstellen hoe dat zou kunnen zijn. Als ik het zo lees heeft jouw vriendin echter zelfs nooit geprobeerd om dit te begrijpen en dat doet pijn en geeft verdriet. Anderzijds omdat zij nooit heeft ervaren voelt dit voor haar misschien wel even heftig als het voor jou de eerste keer voelt. Niet dat de situatie gelijk is, maar het gevoel kan wel gelijk zijn. Ik denk dat je voor jezelf nu moet afvragen wat wil ik? Wil je vrienden blijven ondanks haar onvermogen zich jouw situatie voor te stellen, met alles wat ze waarschijnlijk wel voor je doet of ben je er klaar mee. Dan kun je daarna hiernaar handelen. Dus of zo laten of in een goed gesprek gaan en rustig uitleggen wat het precies met jouw doet en dat jij dus elke keer het gevoel hebt wat zij nu voor het eerst heeft. Ik vind het wel heel knap hoe je met de situatie met je kind om kunt gaan.