Ik denk er hetzelfde over als jij! En je kan het ook omdraaien: ik vind t dan weer gek als mensen zo aan hun kinderen geplakt zitten, en nooit wat voor zichzelf doen. Alsof je eigen ik er niet meer is als je een kind krijgt. Dus wat normaal is, is voor iedereen anders.
Poeh... Ik weet het niet precies meer eigenlijk. Bij oudste duurde het maanden voor ik weer normaal kon zitten, dus heeft het minstens zo lang geduurd voor ik weer alleen ergens heen ging. Ik was toen ook nog eens ( net na mijn verlof) ontslagen. Dus geen werkverplichting het eerste jaar. Wel sollicitatieverplichting. Dus ik had na 4 of 5 maanden wel kdv om daaraan te kunnen voldoen. In het begin was het echt wennen, maar ik had erwel vertrouwen in. En het was heerlijk om weer eens even met mezelf bezig te zijn. Bij de tweede moest ik wel direct na de normale verlofperiode aan de slag. Man had eerste werkdag vrij genomen en bracht me naar de trein. Ik heb toen wel een traantje gelaten moet ik zeggen. Intussen is jongste bijna 3. Hij vind het geweldig bij kdv. Wegbrengen is geween een feest. Dus dat is geen punt. Hij gaat 3,5 dag. Maar vanaf december ga ik 1 dag minder werken. Dus dan 2,5 dag. De woensdagochtend is van mij. Jongste gaat dan naar kdv. Oudste naar school. Ik blijf daar dan voor het lezen. En vanaf half 10 tot 12 heb ik de tijd voor mezelf. Bakkie doen. Beetje poetsen. Maar vooral hardlopen en daarna uitgebreid douchen. Af en toe spreek ik af met een vriendin. Jongens zijn dan bij mij man. Daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Met oppas wel. Opa en oma van papa's kant zijn eigenlijk te oud. En van mijn kant is mijn moeder nog maar alleen. En is ook nog eens erg ver rijden. Maar.... Als het lukt met oppas, dan gaan we volgende week voor het eerst sinds jaren samen naar de film
Tja ik ben dus ook zo'n miepmama die het liefst aan haar kinderen geplakt zit... Tijdens de kraamweek van de eerste moest ik naar de huisarts, ik was denk ik een half uur weg. Manmanman wat vond ik dat erg. Inmiddels lukt dat wel hoor, ik werk 2/3 dagen per week zonder probleem. Ja jet weggaan vind ik niet leuk, maar eenmaal op mn werk denk ik niet meer aan thuis. Tot een uur of 4, dan wil ik wel graag weer naar huis. Weekendje weg lijkt me super, maar ik weet dat ik na 5 min al spijt heb omdat ik mijn kinderen liever mee had gehad. In mijn vorige volleybalteam riep de helft heel stoer dat ze regelmatig een weekendje weg gingen "heerlijk zonder kinderen", ik vind het ook wel een beetje mode tegenwoordig. Er even tussenuit moeten, hoognodig aan vakantie toe, even jezelf zijn en geen moeder. Sorry, voor mij lukt dat gewoon niet. Ik ben altijd moeder. Waar ik ook ben, met wie ik ook ben, wat ik ook doe. En daarnaast ben ik mezelf en nog veel meer, maar het moeder zijn is ook mij. En soms ben ik mijn kinderen ook wel even zat hoor en ik doe best veel voor mezelf. Werken, sporten, winkelen. En 's avonds na 7 uur. En straks als de jongste maar de psz gaat ook op maandagochtend. Dat is voor mij genoeg. Uitslapen vind ik fijn, maar mijn kinderen uit logeren niet. Ik wil ze gewoon in de buurt hebben snachts en ik wil in hun buurt zijn. Toch gaat de oudste in de vakanties regelmatig een nachtje logeren bij haar grootouders. Omdat zij dat leuk vindt en ik wil haar dat niet onthouden, dat vind ik niet gezond. Maar ik begrijp dus helemaal dat je er moeite mee kunt hebben om je kinderen ergens 'achter te laten'.
Ik kon het bij beiden pas laat, of ja; ik kón vast wel eerder, maar ik had er totaaaal geen behoefte aan. Inmiddels doe ik regelmatig iets voor mezelf en kan ik er ook echt van genieten, soms bv ook een weekendje weg met zus of vriendinnen. Maar toen ze baby waren wilde ik dat gewoon niet en hoefde het gelukkig ook niet
ik moest met spoed geopereerd worden toen mijn dochter 2.5 maand was dat vond ik wel erg moeilijk en nee ik ben echt niet moeilijk met mijn kinderen uit handen geven aan opa's en oma's maar ik vond haar toen nog te klein om te logeren maar het was op dat moment niet anders. vakanties zou ik nooit doen zonder mijn kinderen vind ik ook echt niet kunnen een dagje shoppen of avondje zonder kinderen vind ik wel af en toe fijn.
Tja... Dat had ik toen oudste 2,5 uur oud was. Gelukkig voor mij moest het allemaal zo snel en was ik al snel onder narcose gebracht dat ik er weinig van mee had gekregen. Ik zou ook echt niet op vakantie willen zonder kinderen. We hebben het wel af en toe over een nachtjeweg. Maar komt er niet van omdat we gewoon geen goed genoeg logeeradres hebben. Ben het ook eens met ikkie. Het lijkt zo modieus om te roepen dat je 'jezelf wilt zijn' . Alsof ik mezelf niet ben met kinderen. Leuke dingen doen met alleen mijn man. Dat mis ik weleens. Maar de laatste keer dat wehet plan hadden samen te gaan uit eten viel in het water door onszelf. We stonden op een camping en mijn ouders kwamen daar ook met de camper. Zij zouden dus oppassen die avond. Maar toen kwam onverwacht ook een broer van mijn vader met zijn vrouw. Wat op zich geen probleem was. Maar die staken gezellig de bbq aan. En het was zo gezellig, en ze hadden zoveel lekkere dingen dat we geen zin hadden weg te gaan Achteraf ben ik er blij mee. Nog een extra mooie herinnering aan de laatste keer kamperen met mijn vader. Anyway... Off topic. In de nacht wordt ik wat filosofische.. Ging erover dat we op dat moment liever kozen voor gezelligheid met kinderen.
met 2.5 uur oud neem ik aan dat je kind dan gewoon de nachten bij je is ik heb het over een operatie en vervolgens de daarop volgende nachten in het ziekenhuis zonder kind
ik herken je gevoelens, al ben ik thuisblijfmama(we hebben een bedrijf aan huis). Ik vind het ook zwaar, alsmaar een "blok" aan je been. Onze dochter is nu 3 en ben blij als ze straks naar school gaat. Ze heeft temperament en moet me op sommige dagen echt in allerlei bochten wringen om het gezellig te houden(dus dat er geen woede-uitbarstingen ontstaan). Maar aan andere kant; ik zou geen moeder kunnen zijn die werkt, veel te veel hooi op mijn vork. Ff doorbijten dus. in mei komt er een 2e, erg spannend hoe dat gaat, aangezien ik er met dochter ook veel alleen voor stond omdat ons bedrijf 24/7 & 7 dagen per week doordraait(boerderij). Man is er wel voor ons, maar kan niet altijd zijn werk neerleggen als er iets is. Ik vind het heerlijk als dochter een dagje naar 1 vd opa's en oma's gaat(en de PSZ). Even de tijd aan mezelf, door kunnen werken in het huishouden, iets leuks doen. Ik heb me er ook lang schuldig over gevoeld, zeker als mensen me raar aankijken dat ik me er goed bij voel, maar ik heb er lak aan! mijn dochter en ik zijn water en vuur samen, dus het is voor ons alleen maar goed om af en toe een keer gescheiden te zijn. Dan kunnen we allebei weer even de batterij opladen. En zo lang mijn dochter mij de liefste moeder vd wereld noemt en met me wil trouwen, heb ik helemaal geen schuldgevoelens! ze mag best leren dat mama ook een mens is, en haar eigen dingetjes wil doen, zonder haar(en andersom ook!).
Ik ben de eerste maanden veel bij mijn baby geweest. Ze was een huilbaby, ik gaf bv, en ik had een man die geen klik had met zijn kind en dus niks met de baby 'kon'. Met de tijd (en HULP) Is dit gelukkig weer goed gekomen maar het was een heftige periode. Ondanks de situatie had ik dus ook totaal geen behoefte om alleen weg te gaan en kon dit ook niet. Ik weet wel dat ik het vaak benauwend vond dat ze totaal afhankelijk was van mij op dat moment. Nu ze wat ouder is vind ik het geen probleem om een oppas te regelen als we een keer met zn tweeen weg willen
Een week na de geboorte zijn we een nacht gescheiden geweest omdat ik in het ziekenhuis lag. Dat vond ik wel heftig. Vanaf 10 weken ging ze twee dagen in de week naarvhet kdv. Ik heb nog steeds wel wag heimwee, maar geniet ook van mijn werk. Verder gaat ze een ochtend naar de psz en soms een middagje naar oma. Tja.. heerlijk. Kan ik even de ramen lappen of kasten uitsoppen of gewoon even relaxen. Ik zwem één avond in de week, en loop hard. Dat zijn echt mijn momenten. Ik probeer een goede balans te houden. Mijn dochter geniet ook erg van andere contacten, dat scheelt ook wel.
Bij mij duurde het langer voor ik iets voor mezelf ging doen. Mijn zoontje was, met name als kleine baby best wel onrustig, wilde veel aan de borst, weigerde aanvankelijk ook nog de fles en sliep moeizaam. Toen hij 4 maanden was en ik weer aan het werk ging vond ik het heel moeilijk om hem bij de gastouder te laten. De touwtjes uit handen te geven... Niet zelf naast zijn bed kunnen zitten als hij niet kon slapen... Ik was doodnerveus. Dit ging wel gauw wat beter hoor... Maar nog steeds, als ik echt voor mezelf wegga, voel ik me haast een beetje schuldig... Ik zou wel eens willen dat ik het wat makkelijker kon. En dan heb ik het nog maar over een dagje weg.
Ik herken het volledig TS! Onze dochter gaat alleen naar mijn moeder als het echt niet anders kan. Andere oppas wil ik niet. Als ik ergens niet naar toe moet dan niet en uit eten met vriendinnen ga ik zodra ik onze dochter op bed heb gelegd, of papa legt haar op bed. Ik moet volgend jaar voor mijn werk naar het buitenland, heb er nu al buikpijn van.
Het bovenste gedeelte is niet van toepassing maar de rest wel. En hij is net twee geworden voel me achuldig om in het weekend hem weg te brengen of oppas te regelen want ik zie hem al 3 lange werkdagen niet buiten twee uurtjes avonds en kan het vaak niet over mijn hart verkrijgen om dan in het weekene ook op stap te gaan ook al vind ik het af en toe heerlijk..