Op dit moment ben ik alleen, ik duw juist iedereen bij me weg. Ik wil niemand om me heen, ja mn vriend..maar het besef dat dat nooit meer kan is nu ook wel keihard binnen gekomen. Het besef dat ik hem echt kwijt ben..nooit meer knuffelen of wat dan ook. Gewoon alles nooit meer. En dan mn mannetjes die moeten opgroeien zonder hun vader.. Ik weet dat ik door moet, maar ik kan het niet. Vandaag kon ik mn bed ook niet uitkomen, nergens energie voor..niet eens wat gegeten. Ik zie het echt niet meer zitten ook al weet ik dat dat niet kan.
Ik heb nog nooit gereageerd maar wel alles gelezen. Ik vind het echt heel erg wat er gebeurt is. Waar jij nu in zit is heel normaal, maar lieverd blijf vechten!! Je kindjes zijn hun vader al verloren zorg aub voor dat jij er straks wel weer voor ze bent. Geef niet op!! Je kindjes en vooral de oudste hebben al genoeg verdriet, ze hebben jou hard nodig. Ook om straks alle herinneringen van hun papa in leven te houden. Jij moet degene zijn die hun kan vertellen hoe hij was, waar hij van hield. Heel veel sterkte en dikke knuffel
Dat klinkt als een echte depressie Tienn.. mega begrijpelijk natuurlijk, kun je hulp aanvragen om je te ontlasten thuis? Het is wel heel belangrijk dat je hulp zoekt anders ga je er echt aan onderdoor. En inderdaad wat hierboven gezegd werd, jij bent alles dat je mannetjes nog hebben, zet hem op!
Oef ik heb de tranen in m'n ogen staan. Het is verschrikkelijk waar je nu doorheen gaat, maar je moet doorgaan. Je kindjes zijn er wel en ze zijn alles wat ze nu nog hebben en wat jij nog hebt. Iemand had het over een strak dagritme en ik denk dat je daar misschien echt wel baat bij kunt hebben. Probeer absoluut niet te denken dat je een slechte moeder bent! Kindjes vragen sowieso een hoop energie en aandacht en het is logisch dat je nu zo midden in al dit verdriet en gemis dit niet altijd op kan brengen. Ga je wel regelmatig naar je ouders toe? Onwijs veel sterkte!
Wil je even bellen, Tienn? Ik stuur je een pm met mijn nummer. Bel of app me als je iemand nodig hebt om tegen te praten, ok?
Lieve Tien, ik weet niet wat voor therapie je nu krijgt. Maar er zijn mensen die ingezet worden bij "verlies- en rouwverwerking". Je zou hiervoor je huisarts moeten vragen. Ook of het eventueel vergoed word via de ziekenfonds. Hou vol meis
Och mijn hart breekt bij het lezen van je bericht. Lieve Tienn probeer echt om je rug te rechten en voor jou en je kindjes te vechten. Zorg ervoor dat je de juiste hulp krijgt. Soms is het even een zoektocht naar de juiste therapie. Ooit komt de dag dat je jezelf geen slachtoffer meer zal voelen maar een overwinnaar.
Vergeet ook niet dat je recht hebt om te rouwen, dat je boos mag zijn, verdrietig, bang... dat doe je allemaal omdat je zo ontzettend veel van hem hebt gehouden. Voel je niet schuldig om wat je nu allemaal voelt, je voelt dat uit liefde. Schreeuw, krijs, jank.. klinkt misschien gek, maar je "viert" nu jullie liefde op deze manier omdat de andere manier je is afgenomen. Zoek structuur, praat, schrijf je gevoelens op..stop ze niet weg... misschien kun je naar een sportschool, ga zwemmen, put jezelf ook lichamelijk uit en niet alleen geestelijk. Heel veel sterkte x
Ach meid toch.... Wees niet te streng voor jezelf. Je doet je stinkende best. Je zorgt er voor dat je kindjes niks te kort komen. Als je het niet trekt zorg je er voor dat ze goed opgevangen worden. Dat doe je super! Je komt hier uit Tiennn, echt. Doorgaan en blijven knokken. Dwing jezelf om toch dat bed uit te komen. Dwing jezelf om een rondje te gaan lopen buiten. Maak afspraken met anderen zodat je wel moet. Echt, dit soort dingen moet je echt jezelf aan doen.
Bedankt iedereen voor de reacties en Vlinder84 wat lief van je. Het gaat helaas nog slechter met me. Ik moet het echt even kwijt..uit schaamte durf ik het niemand in mijn omgeving te vertellen.. Afgelopen week is het zo ver gegaan dat ik er een eind aan wilde maken. Er knapte iets, het werd zwart voor mn ogen en opeens stond ik midden in de nacht met een aantal slaappillen en een mes in mn handen. Wat bezielde me? Ik weet het niet . Gelukkig kon ik het niet, ik wil het ook niet. Ik ben er zo van geschrokken dat ik dacht dat ik die gedachte niet meer zal krijgen. Maar de gedachte blijft..ik vind het zo erg. Ik wil vechten maar ik kan het niet. Ik wil zelf voor mn mannetjes zorgen maar ook dat kan ik niet. Alles doet zon pijn..de hele dag door alleen maar pijn. En de dagen duren zo lang. Ik zie er tegen op om weer wakker te worden. Naar therapie ben ik niet geweest, ik kan mn bed niet uit komen. De kinderen zijn nog steeds bij mijn ouders...ik vind het zo erg dat ik het niet zelf kan. Ze komen wel langs..energie om daar heen te gaan heb ik niet. Als ik dit zo lees voel ik me echt een verschrikkelijk mens.. Sorry ik moest het echt even kwijt
Lieve Tienn, je bent geen verschrikkelijk mens. Je bent een persoon in rouw, iemand met heel veel verdriet. Je bent onverwachts jouw grote liefde verloren. Dat doet heel veel pijn. Je zit nu in een achtbaan van emoties. Het immense verdriet mag er zijn: dat is jouw vriend, jullie relatie, jullie liefde meer dan waard. Laat het komen en gaan. Wees lief en mild voor jezelf. Oordeel niet, vind jezelf geen "verschrikkelijk mens". Want dat ben je echt niet. Hoe moeilijk het ook is, probeer goed voor jezelf te zorgen. Lukt het je om regelmaat in jouw leven te houden? Bijv. om op vaste tijden op te staan, te eten, etc.? Dit kan wellicht enige houvast bieden. Dat je je af en toe hopeloos voelt lijkt me dan ook meer dan logisch. Dat je schrikt van jouw suicidale gedachtes ook. Je schrijft dat je je schaamt, maar probeer alsjeblieft iemand in jouw omgeving in vertrouwen te nemen en vertel over jouw gedachten en hoe slecht je je voelt. Vraag alsjeblieft hulp aan iemand die dicht bij je staat. En zoek professionele hulp, voor zover je dat nog niet hebt gedaan. Je bent het jezelf en jouw kindjes verschuldigd. Je hoeft het niet alleen te doen. Veel sterkte en een digiknuff.
Lieve Tienn, Ik sluit me aan de rest. Je hebt hulp nodig. Het enige is dat je die wel zelf moet grijpen. Misschien klinkt het hard, maar dwing jezelf om op te staan en een ritme te ontwikkelen. Dwing jezelf naar therapie, want zo gaat t niet goed komen. Ik heb nooit in je situatie gezeten, dus ik kan me bij lange na niet voorstellen wat je voelt.. maar ga alsjeblieft iets doen.. al is het maaar 1 stap per dag.
Ik kan geen andere woorden vinden dus dit hou vol vrouw. Kun jij misschien ook bij je ouders gaan slapen? Of dat zij of een vriendin bij jou komen?
Direct hulp - KleurJeLeven.nl Lieve Tien, hierboven heb ik een link gezet van een site met allemaal telefoonnummers waar je een luisterend oor kunt vinden wanneer de pijn je te zwaar is. Ik heb ooit ook eens gebruik gemaakt van zo'n telefoonnummer en ik was zo ontzettend blij dat ik heb gebeld. Het voelde in eerste instantie als een drempel om aan te geven waarom ik belde. Maar de mevrouw aan de andere kant van de lijn was zo vreselijk lief voor mij en laagdrempelig, precies wat ik toen nodig had. Ze wist mij direct op mijn gemak te stellen. Het heeft mij opgelucht om te bellen en het was een nog grotere opluchting om te weten dat ik altijd weer mocht bellen. Je gevoelens gaan nu zo diep, je hoeft niet in je eentje te vechten al voelt dat nu wel misschien zo voor jou. Een hele warme knuffel voor jou.
Oh lieve tien! De pijn is nu sterker dan dat hij bent! En dat is echt niet gek! Ga alsjeblieft naar de huisarts! Je moet hulp hebben! Neem iemand mee of laat iemand die je vertrouwd jouw berichten hier lezen. Ik vind het echt een beetje eng dat jij met deze gedachten loopt, ook al voelt het niet zo, er komt een dag dat jij echt ook weer gelukkig bent! Waar zijn jouw ouders? Ze vangen zo lief je kindjes op Maar zien ze ook dat jij meer Hulp nodig hebt? Trek aan de bel lieve meid! Voor jezelf! Voor je lieve schatjes die hun mama zo nodig hebben!
Jij bent absoluut geen superslecht mens, je hebt vreselijk veel verdriet, logisch, zoek alsjeblieft hulp, dit kun je niet alleen. Heel veel sterkte nogmaals!
Je bent helemaal geen slecht mens, lieve Tienn. Je hebt het enorm zwaar en dan is het niet gek dat je dit soort gedachtes krijgt. Je moet wel zorgen dat je hulp krijgt, praat met mensen over dat je het niet meer ziet zitten en zoek professionele hulp. Je wilt niet dat je kinderen straks alleen overblijven omdat je in een impuls handelt naar je gedachten. Sterkte en een dikke knuffel. Edit: uit schaamte niet praten maakt deze gedachten nog gevaarlijker Tienn. Je moet echt hulp zoeken, vandaag nog.
Ik schrik van je bericht, zoek alsjeblieft hulp Tienn. Je gaat door een enorme moeilijke tijd, en je bent echt geen slecht mens. Maar zoek hulp en praat over je gevoelens. Dat lucht echt op. Denk aan je kinderen, zij kunnen niet zonder je!
Lieve lieve meid wat ga je door een hel! Het is ondraaglijk, maar je hebt hier geen keus in. Je moet vechten voor je kindjes lieverd. Kom op, je kunt dat! En je hoeft dat niet alleen. Laat het niet zover komen dat je kindjes straks ook geen mama meer hebben. Zij hebben jou straks weer nodig om ze te vertellen hoe zo'n fantastische man hun vader was. Jij moet ze de mooie herinneringen bijbrengen, kop op meid, ooit kun jij dat, maar nu heb je wel hulp en steun van derden nodig. Zoek die hulp alsjeblieft. Ik woon zelf in de buurt van Groningen en heb ook 3 kindjes waaronder een tweeling. Ik moet er niet aan denken om er alleen voor te staan maar wanneer ik iets voor je kan doen of betekenen mag je me pb sturen! Kop op meid, ooit komen er betere tijden maar hier moet je doorheen, ook al wil je dat misschien liever niet. Dikke knuffel voor jou