In sommige situatie komt de depressie voort uit omstandigheden. Omstandigheden, die kunnen verbeteren. Je kunt herstellen van letsel (of het accepteren en leren er mee om te gaan). Je kunt iets traumatisch hebben meegemaskt, wat je kunt leren verwerken. Je kunt in de financiële scheiss terecht komen, waar je hulp bij kunt krijgen, etc. Maar soms komt een depressie uit het niets. Er valt niks te herstellen/genezen/verbeteren/helpen. En daarom zijn die trajecten ook zo lang. Eerst kijken wat de oorzaak is en of de patiënt geholpen kan worden. Maar soms is het echt gewoon een ziekte. Ik ben ook een tijdje depressief geweest, maar bij mij kwam het door een burnout. Daar ben ik van hersteld. De depressie verdween halverwege mijn behandeling. Overigens dacht ik nooit aan zelfmoord, maar wel vaak aan mijn koffers pakken en alles hier achter me laten. In mijn eentje op de hei gaan wonen.
Juist om die reden zou je vóór euthanasie moeten zijn. Dan wordt iedereen er bij betrokken. Dan kan iedereen proberen de patiënt te overtuigen dat het leven nog wel zin heeft een leuk kan zijn. Lukt dat niet,dan weet iedereen dat ze alles in hun macht geprobeerd hebben. Lukt het wel, dan is het alleen maar beter. En waarschijnlijk leren ze in het proces hoe ze signalen eerder kunnen herkennen.
Ik vind dit een zeer pijnlijk topic. Zelf ooit een depressie gehad, maar daar gelukkig weer bovenop gekomen met behulp van therapie. Een vriendin van me is jaren depressief geweest, meerdere malen euthanasie aangevraagd, maar dat werd geweigerd vanwege haar jonge leeftijd. Terwijl ze op haar 27e al uitbehandeld was. Van opname naar opname leven. Ik heb gezien hoe zwaar ze het had. En nadat er weer een euthanasie-aanvraag was geweigerd heeft ze het heft in eigen handen genomen en is ze op 36-jarige leeftijd voor de trein gesprongen. We missen haar nog altijd.
Ja, absoluut. Vanmiddag is er hier net buiten de wijk iemand voor de trein gesprongen. Als je dan die trein ziet staan, met allemaal witte schermen om de voorkant, de brandweer die alles moet verzamelen en vervolgens over de sloot heen moet zien te krijgen en de lijkwagen ziet staan om alles vervolgens te vervoeren.. Naast dat het grúwelijk is voor iedereen die daar vanmiddag aan het werk was, is het ook gruwelijk voor de persoon die deze keuze heeft gemaakt. Als er andere regels waren, had diegene op een waardige manier kunnen sterven. Dan hadden zijn of haar nabestaanden afscheid kunnen nemen, hem of haar nog kunnen zien.. Ik vind het oprecht heel erg triest dat er mensen zijn die zulke keuzes moeten maken, omdat ze simpelweg niet meer verder kunnen
Ja absoluut! Als iemand een ernstige psychische ziekte heeft, uitbehandeld is en diegene zeker weet echt niet meer verder te willen leven, dan vind ik het heel goed dat deze mensen op een humane manier door middel van euthanasie uit het leven kunnen stappen. Ook voor de nabestaanden en de rest van de samenleving is dit beter.
Was het maar zo simpel....Je blijft hopen dat iemand weer gelukkig wordt, uit de depressie komt. Je wilt nu eenmaal nooit iemand missen, hoe egoïstisch dit ook klinkt... Zelfs na bijna 14 jaar vragen ik en andere familieleden zich nog regelmatig af: wat hadden we kunnen doen om te helpen? hadden we het kunnen voorkomen? Tuurlijk, in zijn geval was euthanasie vele malen "menselijker" geweest, maar je wilt iemand niet kwijt, die hoop blijft.. Wanneer iemand ongeneselijk ziek is en voor euthanasie kiest voelt dat humaner, omdat iemand "toch al dood zou gaan"
Ik weet nog goed dat ik een jaar of 13 was en mijn moeder mij voor de zoveelste keer had opgehaald bij therapie. Zij riep wanhopig: hoe kan ik je nou toch helpen?! Wil je echt dood? Ik zei toen: maar mama, ik ben al dood. Dat is depressie. Diepe, zieke, egoistische, nare, allesverterende, verrottende depressie. En ja, ik kwam eruit. En ging er weer in. Kwam er weer uit. En ging er weer in. Nu slik ik sinds een aantal jaar eindelijk de juiste antidepressiva (ik heb ooit antidepressiva gehad waarbij ik ineens een heel logisch idee kreeg dat ik gewoon uit het raam moest springen Geen gevoel erbij, niks. Gewoon een idee, laten we dat even doen ). Maar goed, nu dus de juiste ad en ik voel mij nu normaal, net als alle andere mensen (denk ik). En toch, als ik die medicatie niet had gevonden, als ik zo diep zou zitten, ja dan ben ik voor. Depressie is zo ongelooflijk wreed, dat gun ik niemand. En dan kan iemand je nog zo proberen op te peppen, als het in je brein kapot is (want dat is het, kapot, geen kwestie van met het juiste been uit bed stappen en gaan met die banaan) dan kun je nog zo hard aan iemand trekken, je bereikt er niets mee. Ik zou willen dat niemand zich zo hopeloos voelde, maar er zijn zoveel mensen die hiermee worstelen. Een groot deel kan geholpen worden, maar een deel ook niet. Laat die mensen waardig gaan. Gun ze die rust.
Ja, ik ben voor euthanasie bij depressie als laatste middel. Ik werk in de ggz en ik heb verschillende suïcides mee gemaakt. Ik vind dat iemand moet kunnen kiezen voor een waardig einde. En psychische lijden is net zo erg en misschien nog wel erger dan fysieke pijn. Overigens ben ik wel van mening dat er hele duidelijke en strenge richtlijnen voor moeten zijn. Maar zeker dat het er is voor mensen die uitbehandeld zijn.
Jeetje meid Wat heftig! Helaas voor mij ook erg herkenbaar, ik was 9 en wou niet meer... niet vanwege depressie maar extreme hsp Nog steeds veel last van maar ik kan tegenwoordig beter aangeven wanneer ik rust moet hebben. Ik ben ook voor, omdat ik weet wat geestelijk lijden is.
Ja, hsp voel ik me niet, maar ik herken er wel veel in. Alles komt vaak zo hard binnen. Kort voor ik wist dat ik depressief was, had onze buurvrouw zichzelf voor de trein gegooid. Ze liet 3 kleine kindjes achter. Ik weet nog dat ik haar altijd zo mooi en lief vond. En ze wilde dood. Dat was voor mij een eye-opener, hey er zijn meer mensen die zich zo voelen. En toen ik nog heel klein was en eens op het nieuws zag wat oorlog was, toen dacht ik: dan zou ik meteen dood willen. Nu heb ik dat helemaal niet meer. Ik heb geleerd dat mijn brein gewoon iets te kort komt. Iets dat ik nu aan kan vullen met medicatie. Maar ik blijf er gevoelig voor. Dus idd rust nemen en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: voor jezelf zorgen. Ik voelde mij altijd te veel. Ik nam teveel ruimte in, ik was die ruimte niet waard. Gaf mensen altijd voorrang in winkels, zelfs op de weg! Omdat andere mensen belangrijker waren dan ik. Tot ik dat op een dag helemaal zat was. Ik zag mijn moeder in de supermarkt snel haar boodschappen inpakken, omdat ze degene die achter haar stond te wachten niet wilde irriteren. Ik zag haar haasten en stressen. Ik legde mijn hand op haar arm en zei: mam, neem nu even rustig de tijd, jij mag hier gewoon je boodschappen inpakken zonder je teveel te voelen. Sindsdien duik ik niet meer half de bosjes in als er een auto aankomt en ik aan het fietsen ben. Nee, die auto wacht maar tot er een geschikt moment komt om mij voorbij te rijden. Dat is fatsoen. Ik laat mij niet meer in een hoekje drukken, uit angst dat ik een ander teveel ben. Ik neem gewoon mijn plek in. En als er een stapel was ligt te wachten, maar mijn favo serie is uit, dan kijk ik mooi eerst mijn serie Ik koop kleding voor mezelf, omdat ik dat wil. Voorheen wachtte ik altijd tot ik slanker was Nee, zo werkt het niet. Investeer nu in jezelf, gun jezelf dat en ga steeds meer van jezelf houden. Ik ben bv altijd een bitch genoemd, omdat ik mijn mening niet onder stoelen of banken steek. Maar ben ik een bitch? Omdat ik het toevallig niet met iemand eens ben? Misschien voor die ander. En dus? Ik kan heus veranderen op punten waar ik dat belangrijk vind, maar zeker niet meer voor een ander. Dus als ik weer eens gevraagd wordt voor activiteiten waar ik geen zin of tijd voor heb, zeg ik nu 'nee, bedankt'. Geen smoesjes verzinnen, geen schuldgevoel, gewoon 'nee, bedankt'. Omdat ik liever een avondje op de bank doorbreng met mijn man ofzo. Omdat ik dat wil. Dat was een heel verhaal en ik kom bij mijn punt Depressie is een sluiper. Depressie is meer dan kortsluiting in je brein. Depressie is jarenlang denken dat je het niet waard bent. Een laag zelfbeeld hebben, angsten hebben. Depressie grijpt steeds meer om zich heen, omdat je niet van jezelf houdt. Omdat je bang bent voor wat anderen van je zullen vinden als je doet wat je echt wil. Ik ben heus nog weleens bang! Maar echt, we mogen er allemaal zijn. Tot het punt dat je er echt niet meer wil zijn. Dan heeft elk mens het recht om voor zichzelf een keuze te maken. Dat recht van zelfbeschikking, dat is zo fundamenteel. Misschien dat alleen het idee al dat het mogelijk is, veel mensen de rust geeft om beter te kunnen worden.
Dat dikgedrukte is ook een reden waardoor ik denk dat het mogelijk is om zelf minder mensen die euthanasie willen plegen te krijgen Fijn dat je je zoveel beter lijkt te voelen vlinder!
Vlinder, ik krijg echt tranen in mn ogen van jouw verhaal Dit is voor mij zo verschrikkelijk herkenbaar terwijl ik altijd dacht dat ik "enige" was die zo was en nog steeds soms is. Dat stukje van oorlog.... ik kan me nog zo goed herinneren dat ik op 6 jarige leeftijd tegen mijn buurvrouw zei dat ik liever dood zou gaan, omdat de wereld zo triest is. Als ik nu naar mijn 6 jarige meid kijk... zo anders dan dat ik toen was en daar ben ik zo blij mee! Ik werd rond de leeftijd van 7 overspannen (ja, echt) verklaard door de huisarts, echt zo hard kwam alles binnen. Toen ik 9 was heb ik mn polsen proberen door te snijden, want als ik sneed dan werd mn hoofd rustig, hoefde ik niet te voelen, verdween al het geluid om me heen... Ik was zo vreselijk gevoelig en ik snapte mezelf niet. En precies zoals je het zegt....niet veranderen omdat een ander dat wil, maar omdat jij dat wilt Je bent goed zoals je bent! En ook dat laatste wat je zegt.... alleen al het gegeven dat je weet dat er een einde kan komen aan het lijden zal vast een hoop mensen rust geven en juist vanwege die rust zouden deze mensen daardoor (hopelijk) beter kunnen worden.
Waaaaauuuww wat heb je dik gedrukte mooi en goed gezegd!!! Sowieso ben ik het ook met de rest eens. Voor jezelf kiezen is heel moeilijk als je dat nooit geleerd/gekunt hebt. Als je dat dan in eens wel gaat doen, dan merken de mensen om je heen dat en die denken dat je veranderd (vaak negatief).