Hallo allemaal. De titel zegt het al: Vergeven en vergeten hoe doe je dat ? Na een ruzie / pauze van 7 jaar hebben we vorige week eindelijk een positief gesprek gehad met een bepaald lid van onze familie. Maar er is de afgelopen 10 jaar zo ontzettend veel gebeurt er zit zoveel wrok, pijn, verdriet, wantrouwen.. We hebben afgesproken om er een streep onder te zetten en helemaal opnieuw te beginnen ... Maar sinds dat uitgesproken is voel ik me zo " leeg verdoofd " ik kan het heel moeilijk uit leggen.. Alsof niets me meer boeit! Nu werkt het ook niet mee dat ik herstellende ben van een burn out .. maar toch we hebben afgesproken het contact langzaamaan op te bouwen .... Thanks
Dat kost tijd. Vergeven kan (bijna) iedereen, maar vergeten doe je nooit, dus je zal altijd een beetje op je hoede blijven. Geef het tijd en laat het een poosje op z'n beloop gaan. Persoonlijk ben ik van mening, maar dat ligt wel volledig aan de situatie, dat het nooit meer wordt zoals voorheen. Er zal altijd een bepaalde sfeer hangen, zeg maar. Nu weet ik niet wat er bij jullie is gebeurt, maar 7 jaar lang ruzie (mogelijk geen contact?) is een behoorlijk periode. Mijn man heeft nog al een heftig verleden waar zijn moeder een grootdeel van uitmaakt. Het contact is altijd op en af geweest en zelfs een periode geen contact gehad, toch blijf je altijd op je hoede. Je wilt niet nogmaals gekwetst worden. Bewust of onbewust bouw je een muurtje om je heen.
Dit klopt als een bus, maar... ik zie dat bij mijn man ook wel die nogal een heftig verleden heeft met een broer/ouders, je vergeet het nooit. De situatie daar heeft ook ruim 20 jaar geduurd, dus zo'n gebeurtenis vormt je ook op een bepaalde manier. Het is wel heel mooi en belangrijk als je kunt vergeven, want dan komt er inderdaad genezing. Maar zeggen zand erover, we beginnen opnieuw... nee dat werkte bij mijn man in ieder geval niet zo. Hij heeft zijn broer vergeven en hij kan nu met hem aan een nieuwe toekomst bouwen, maar dat verleden dat is onderdeel van de relatie. Ik vraag me af ts, ben je er zelf al echt aan toe om door te kunnen gaan met die persoon. Want zoals ik heb gezien bij mijn man is juist dan vergeven een hele opluchting.
Hoe sta je er zelf in? Het rustig opbouwen lijkt me een prima plan te doen, ik denk wel altijd dat het toch altijd in je achterhoofd blijft en ervoor oppast. Luister goed naar wat je lichaam zegt en ga niet over de streep. Ikzelf kan vrij goed vergeven kan het best snel een plekje geven. Helaas op dit moment iemand die ik nooit meer ga vergeven, zoveel heftige dingen gebeurd, zelfs als ik haar zie krijg ik een woedeaanval. Het is al een jaar geleden dat dit aan de gang is en ik kan het maar geen plekje geven, het is nog niet afgesloten, ik denk dat dit binnenkort nog doorgaat. Of me broer komt terug met een onwijs grote sorry dat het dan pas een plekje krijgt ik weet het niet
Voor mij; Vergeten doe ik niet. Vergeven in sommige gevallen wel. Mits het zich niet weer herhaalt, ik blijf niet bezig. Ik heb het met mn moeder. Daar heb ik enorme ruzie mee gehad jaren geleden. En na 3 jaar geen contact is dat herstelt. Alleen, ik praat niet meer met haar over die periode en waarom ik met haar gebroken heb toen. Dat probeerde ze wel vaak want ze wou haar gelijk en daarop heb ik aangegeven dat we anders denken en dat prima is, en ik het er niet meer over wil hebben. Ze probeert het nog wel eens. Dat kap ik gelijk af. Ik hou van dr en ik wil haar graag in mn leven maar wel op mijn voorwaarden. Sterkte meis. Tis knap lastig.
Vergeven kan ik niet op commando. Met de tijd en positief contact kom ik op een punt waarop ik besef dat ik iemand vergeven heb. Vergeten doe ik nooit.
Ik vind dit lastig maar ben hier wel duidelijk in voor mezelf. Vergeven kan ik pas als iemand wel kan inzien wat zijn eigen aandeel is. Zolang dat niet is, heeft het geen zin om weer aan een toekomst te bouwen denk ik.
Vergeven ja dat is soms moeilijk, ik ben een paar keer dood gewenst door één persoon. Ik kan hem dat vergeven doordat ik denk hij is niet wijzer, maar vergeten zal ik het nooit! Vooral mijn man heeft er moeite mee. Het klinkt zo makkelijk vergeven en vergeten, maar het is moeilijk!
Het is een mooie eigenschap om te kunnen vergeven, maar dat is soms wel heel moeilijk. ik hoor bij jou dat je je verdoofd voelt, maar bedoel je dat in positieve zin> Alsof er een last van je af is gevallen? Dat is ontzettend mooi, hierdoor kun jij ook weer je wat positiever voelen en beter werken aan je herstel. Succes en niet te hard van stapel lopen in het contact
ik heb werkelijk geen flauw idee hoe het moet. Ik kan best mensen vergeven maar als ze te ver zijn gegaan dan komt het hier bij mij niet meer goed. Het contact met schoonouders is hier beroerd, en voornamelijk schoonmoeder. Wij zijn nu bijna 16 jaar samen waarvan 6 jaar getrouwd en het is altijd wat. Ik kan het niet eens meer opbrengen om vriendelijk te doen, ik ben altijd op mijn hoede en voel me niet prettig als zij in mijn buurt zijn. ik zou het dus niet kunnen om met hun met een schone lei te beginnen omdat er teveel gebeurt is. veel succes voor jou in ieder geval
Dit! En dat is heel moeilijk, maar als het lukt, helen wel de wonden, langzaam, maar je kunt er mee door leven. Ik ben vanaf mijn 3e t/m mijn 15e sexueel misbruikt door een familielid. uiteraard heeft dit heel wat jaren gekost om hier overheen te komen. toch is dit mij gelukt, wel heel moeizaam maar het is wel gelukt. Ik voel geen wrok meer, ook geen boosheid. ik kan verder met mijn leven.
Dank! Ga morgen luisteren! Ts. Veel sterkte. Vergeven kan met de tijd. Wees niet te streng en volg je gevoel. Wat betreft vergeten. Dat kan niet. Je zult het altijd onthouden helaas, maar wellicht ooit een plekje kunnen geven. Er is helaas geen gebruiksaanwijzing bij. 😔
Het kan echt. Wij hebben een paar jaar geen contact gehad met de ouders van mijn man en zijn zus. Er zijn hele vervelende dingen voorgevallen. Uiteindelijk zijn we toen de jongste een half jaar was naar ze toe gegaan en hebben alles open gegooid. Dat gesprek is wel ene paar keer herhaald en op een gegeven moment hebben we gezegd, we komen er niet uit, we denken allemaal anders en dat mag ook. Maar we willen graag dat jullie weer opa en oma kunnen zijn voor onze kinderen die verdienen dat. De eerste maanden waren ongemakkelijk. Maar geloof me of niet, we zijn ontzettend naar elkaar toegegroeid. Het is nu beter dan het ooit geweest is omdat we nu gewoon dingen direct uitspreken. Het kan echt! Mijn man en ik zijn elkaar ook een poosje kwijt geraakt door de kinderwens, en hij heeft me besodemieterd.....ook daar zijn we uitgekomen en kan je vertellen dat was echt een hel!
Ik denk dat je eerst moet verwerken voordat je kan vergeven. En verwerken is vaak net zoals rouwen. Je gaat een aantal fases omdat je iets bent verloren wat een plek moet geven.