Dit soort dingen is het resultaat van de "opvoeding" "zonder straffen" van de ex partner van mijn man. Misschien snap je dan dat ik deze mening heb over opvoeding. Mijn eigen kinderen vertonen dergelijk buitensporig gedrag niet, en zijn welgemanierd, hebben het sociaal gezien goed, en mijn oudste doet het zeer goed op school. Niks op aan te merken. Het feit dat wij consequenties moeten verbinden aan slecht gedrag, (niet bij mijn kinderen dus!) is omdat wij het weigeren om over onze eigen grenzen en huisregels heen te laten walsen door kinderen die thuis alles mogen, en altijd krijgen wat ze willen en waar ze zin in hebben, totaal geen grenzen kennen en waarvandaan wij opmerkingen krijgen "ik kan daar alles maken waar ik zin in heb, want we krijgen toch nooit straf" (en dan is dit een mild voorbeeld) Ik vind het wel bijzonder dat jij je blijkbaar persoonlijk aangesproken/aangevallen voelt omdat ik een bepaalde mening ventileer vanuit mijn eigen ervaringen in het "opvoeden" (in hoeverre is het eigenlijk opvoeden 2 weekenden per maand, eerder is het ons proberen te redden) van een aantal zeer moeilijk opvoedbare/te handelen kinderen, waarbij we ons focussen op wat zij het hardste nodig hebben en waar een absoluut gebrek aan is wat overduidelijk is, namelijk grenzen.
En wat heeft dit te maken met de opvoeding waar wij over praten? Hier mag hij zeer zeker niet alles Hier krijgt hij niet alles wat hij wil en zin in heeft Hier zijn zeer zeker grenzen Niet straffen betekent niet dat we er krapuulkinderen van maken die denken dat zij de wereld zijn. Niet straffen betekend voor mij een opvoeding met zeer veel respect voor elkaar en de wereld. Ik begeleidt hem in deze wereld, leer hem zoveel mogelijk aan en help hem met alles wat mogelijk is. Het is voor mij een hele eer om dat te mogen doen. En andersom ook, wat heb ik al veel geleerd van hem. Dus dat ga ik niet verpesten door er weet ik veel wat van te maken
En dat is waar je hier de mist ingaat. De meesten hier straffen niet, maar er zijn wel zeer dehelijk grenzen! Dat de expartner van je man niet straft en geen grenzen geeft zegt alleen wat over haar. Niet over iedereen hier.
Dan snap je er dus geen moer van. Want jij scheert iedereen die niet straft nu over 1 kam. Niet straffen betekend niet dat er geen grenzen zijn, dat kinderen alles maar mogen en kunnen doen waar ze zin in hebben...je snapt het echt niet. En het is wel heel erg makkelijk om de schuld bij een ander te leggen. Straffen is niet nodig om een kind te laten luisteren. En het feit dat ze bij hun moeder alles mogen betekend niet dat ze zich automatisch bij jullie ook misdragen. Maar de manier waarop je hier over hen praat zal in je houding naar hen toe ook wel duidelijk zijn dus ik zou wellicht daar de oorzaak van hun gedrag zoeken.
Oh grenzen zijn er zeer zeker wel en bepaalde consequenties voor gedrag ook, zie het Ipad voorbeeld. Even als buitenstaander zoals ik jouw verhaal nu lees. De kinderen van je man hebben een huis zonder grenzen, zonder regels en zonder consequenties. Lang leven vrijheid. De kinderen van je man hebben een huis waar er duidelijk autoriteit is, regels en straf als je de regels niet na leeft. Volkomen logisch dat deze kinderen overal tegen aan gaan schoppen. Er is totaal geen communicatie, van beide kanten niet. Bij de ene mag alles en bij de ander niets (even in de belevingswereld van het kind). Hoe onduidelijk kan het zijn voor een kind. In mijn beleving ligt het knelpunt bij de opvoeding van beide ouders, want die liggen duidelijk niet op één lijn en binnen een samengesteld gezin is dat natuurlijk ook knap lastig, maar het welzijn van het kind staat wel voor op.
Dat is toch prima? Ik doe het zelf ook zo, positief benaderen daar bloeit mijn zoon echt van op. Je ziet z'n oogjes dan helemaal glunderen, heerlijk toch!
Maar waarom zou je uberhaupt goed zo zeggen als je kind zegt dat hij een slak heeft gezien? Dat zou ik zelf een rare reactie vinden eigenlijk Ik zo zeggen: wat leuk zeg, laat eens kijken. Wat is ie aan het doen? etc En als hij er veel ziet, zou ik zoiets zeggen als: wow jij hebt er al veel gezien, laten we ze tellen. Als we onderweg zijn wijzen we elkaar trouwens heel vaak mooie, leuke, stoere dingen aan. Ik reageer niet op in zichzelf praten (mijn zoon praat de hele dag...) dan is hij gewoon lekker bezig, heeft hij mij niet voor nodig. Ik reageer wel op dingen die hij tegen mij zegt.
Het is vanzelfsprekend dat het welzijn van de kinderen voorop staat. Ik tolereer alleen op geen enkele manier vechtpartijtjes bij de kinderen onderling, en op het moment dat we er achter kwamen dat een van de kinderen tegen de ander zei: "ik sla je wel als we bij mama zijn" omdat ze daar wel hun gang kunnen gaan, reken er maar op dat we dat hele verhaal gecommuniceerd hebben naar hun moeder. Wij hebben echter uiteraard totaal geen invloed wat er met die wetenschap gebeurd. Maar meer kunnen we niet doen. Nu gaat het in elk geval de laatste tijd wel beter met de jongste, die nu dus op speciaal onderwijs zit, en ze zijn wel degelijk gewend aan de verschillen tussen de twee huizen, ze weten dondersgoed hoe het bij ons werkt, en ze weten ook dondersgoed hoe het thuis werkt, dat geeft bovenstaand voorbeeld ook aan. Ik kan alleen invloed hebben op wat er in mijn huis gebeurd. Waar onze grenzen liggen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jullie voor het hoofd te stoten, of over één kam te scheren of iets dergelijks. Ik spreek alleen vanuit mijn eigen ervaringen, en hier werkt onze aanpak omdat deze begrenzing is wat deze kinderen nodig hebben. Verder hebben ze ook momenten waarop ze hartstikke lief zijn, en we het ook heel erg leuk kunnen hebben. Maar helaas is dat wel alleen mogelijk als we heel duidelijk grenzen blijven stellen.
Mijn dochter was een jaar of 2 en was in de tuin aan het spelen. Ineens kwam ze naar binnen rennen met een slak op haar hand en roept heel enthousiast: "Kijk mam! Hij is thuis!!" Ik kon alleen maar heel hard lachen
Ik ben het met je eens dan slaan niet door de beugel kan en het feit dat het kind zegt: ik sla je wel als we bij mama zijn, daar ligt ook het grote knel punt denk ik. Nu lees ik alleen maar het verhaal en zal er veel en veel meer spelen, maar met duidelijke communicatie bereik je in mijn ogen veel meer. Nogmaals consequenties van gedrag horen erbij, maar communicatie staat daar boven. Als jullie samen op één lijn zouden liggen met moeder dan weet je ook wat voor een consequenties er zouden zitten aan het gedrag daar, dat zou voor de kinderen ook veel beter zijn, maar ik begrijp ook dat dat niet altijd mogelijk is. Lastig hoor. Ik merk bijvoorbeeld als ik gestrest ben of niet lekker in mijn vel, dit direct invloed heeft op hoe ik op mijn zoon reageer en hij dus uiteindelijk ook op mij. De sleutel van zijn reactie ben ikzelf.
Zo zie je maar dat met een beetje achtergrond het hele beeld kan veranderen. Ik hoop dat je deze kinderen naast die grenzen ook een heleboel liefde kunt geven, want het lijkt me zo dat ze daar de meeste behoefte aan hebben. En reactie op de 'slak-vraag'. Ik zou ws heel enthousiast ' Oh jaaa mooie slak' oid roepen. En bij de tweede ' jaaa nog een!' en bij de 35e ' uhuh' en bij de 60e ' kunnen we nu doorlopen slakje?'
Haha, dit idd! Of 'kom, we zoeken nog een slak daar!' en dan in de verte wijzen zodat je weer even wat meters kan maken Het stikt hier van de slakken, dus wij staan om de twee stappen weer stil om een dikkerd te bekijken
Uiteraard geven wij de kinderen heel veel liefde. Dat is de basis van alles wat mij betreft. Straf geef ik ook uit liefde, omdat ik wil dat ze begrijpen hoe het er in de wereld aan toe gaat en ze nu leren om later liefdevolle keuzes te maken in plaats van verkeerde keuzes. Het kan wel zo zijn dat we "hard" straffen in jullie ogen, maar dat gaat altijd gepaard met een gesprek én uitleg waarom ze deze straf krijgen.
Maar eigenlijk...even gezien vanuit mijn visie, maak jij die keuze dus voor hen door straf te geven. Waarom geef je hen niet wat meer ruimte om hun eigen keuzes te maken en de ruimte om fouten te maken, daar leer je mi het meest van.
Helemaal dit. Het lijkt mij heel lastig met een samengesteld gezin. Mijn man en ik zitten behoorlijk op één lijn, alis hij wel strenger. Waar wij vooral op in zetten is verbinding. Hoe meer een kind zich verbonden voelt, hoe meer hij zich sociaal acceptabel zal gedragen. Ik zou zeker eens proberen wat een-op-een tijd met hen te creëren. Een paar uurtjes winkelen met de een of videospelletjes spelen met de ander. Inzetten op zijn/haar behoeften en daar samen iets mee doen. Het neemt frustratie weg van er niet echt bij horen. Je zal zien dat je dan minder zult straffen omdat het niet nodig is.
Omdat de ervaring ons heeft geleerd dat die ruimte geven bij deze kinderen niet lijdt tot leren van fouten, maar tot chaos, ruzie, vechtpartijtjes en dergelijke. Daarom dus.
Ze zullen zich wel onzettend klote voelen, anders gedraag je je niet zo. Kinderen die zich goed voelen, gedragen zich 'normaal'. Ik zou dit gedrag zeer serieus nemen en desnoods hulp vragen. Kinderen die zonder straffen alleen maar ruziën en vechten, zijn ongelukkig. Jij bent een ouder (ook al niet de biologische) en jij weet beter. Gun ze steun en hulp ipv nog meer onzekerheid en ellende. Geef ze vooral zekerheid en liefde en wat tijd.
Ik ben van mening dat de reden waarom de kinderen zich ook bij jullie zo gedragen niet alleen op hun moeder toe te schrijven is. Als ze zich bij jullie veilig en gerespecteerd voelen geloof ik echt dat ze niet zo tekeer zullen gaan. Wat bij de ene ouder gebeurd gebeurd bij de anderr niet ook automatisch. Ik zou dus ipv de schuld alleen bij moeder neer te leggen en hard te straffen eens te kijken wat precies het probleem is, wat jullie daarmee kunnen doen en anders hulp zoeken.