Vergeven is wat anders dan vergeten. Maar vergeven geeft rust. Heel veel mensen zeggen wel is, vergeven doe ik je nooit. Maar uiteindelijk straffen ze daarmee enkel hun zelf. Door te vergeven heb je minder stress. Zodra je er aan terug denkt is het prima zo. Je doet niks meer aan het verleden hoe hard er ook aan gewerkt wordt en wat er ook gebeurd is. Enkel te toekomst is te verander en ja daar heb je een keuze is. Makkelijk is het niet maar eenmaal vergeven merk je dat het er niet meer toe doet wat die gene er zelf van denkt, wat die gene er zelf mee doet maar gaat het enkel om je eigen gevoel en dat is gewoon ff niks. Kijken naar de toekomst Vergeten echter lukt nooit. Maar je zult er met een veel minder naar gevoel, boosheid en verdriet naar terug kijken. Vergeven is vooral voor jezelf een stapje vooruit. Heb erge dingen meegemaakt als kind maar ondertussen de daders vergeven. we zullen nooit vrienden worden maar voel geen angst of paniek meer als ik ze tegenkom.ze kunnen me niks meer maken.
Hier lukte het niet. Na 10 jaar geen contact met mijn vader wilde hij een opa zijn toen dochter geboren werd. Prima, maar dat moest allemaal via mijn broer dus heb ik gezegd dat hij zelf contact moet opnemen, en anders niet. Vroeger moest ik altijd postbode zijn tussen mijn zus en vader als zij weer eens ruzie hadden, en ik vertik het dat mijn broer dat bij mij zou moeten doen. Uiteindelijk heeft hij dat gedaan januari 2013. maar hij wilde nergens over praten, ik mocht nergens over beginnen en als klap op de vuurpijl werd hij kwaad dat ik bij mijn moeder (met wie ik een hele goede band heb) wel alles vertelde, en tegen hem geen privé dingen. Uiteindelijk kreeg hij ruzie met mijn broer (!) En kreeg ik alle stront over me heen. Toen we weer contact afspraken heb ik gezegd dat ik 1 voorwaarde had, namelijk dat hij mijn dochter nooit in de steek zou laten zoals hij dat bij ons had gedaan. Tijdens die bak stront vroeg ik hem of dit betekende dat hij dochter in de steek liet en toen zei hij "als dat nodig is doe ik dat ja". Dat was het einde. Hier dus geen vergeven en vergeten, maar dat was dus vooral omdat er nergens over gesproken werd en mijn vader niet veranderd was (i.t.t. Wat hij beweerde)
Vergeven kan ik wel, maar vergeten doe ik nooit. Ik ben daar enorm zwart/wit in (erg gekwetst meerdere malen). Wanneer er lang geen contact is geweest en op een gegeven moment is er wel weer contact dan bouw je het rustig op. Dit kost energie en moeite van beide kanten. Wanneer beide kanten zich veel inzetten dan dan is de kans dat het contact weer redelijk goed wordt, maar zoals voorheen wordt het nooit meer.
Helemaal dit. Je vergiftigd jezelf door niet te vergeven, de ander voelt daar niks van. Vergeven is doorgaan met je eigen leven. Zorgen dat jij gelukkig bent met wat je hebt, met wat je zelf voor elkaar hebt gekregen. Zie dat niet als wraak op de ander. Het is een proces dat je echt alleen moet doen, samen met de mensen die er toe doen. Zorg voor jezelf en het verdriet zal naar de achtergrond verdwijnen. Sta niet toe dat je diegene nog dagelijks macht geeft over jouw leven. Het is van jou.
Klopt helemaal. Ik hoorde ooit eens de uitspraak dat als je zelf vergif drinkt, je niet moet verwachten dat die ander dood gaat. Dat vond ik wel een hele goede. En vergeven is ook geen gevoel, het is een keuze die je met je verstand moet maken. En elke keer zal je dat weer opnieuw moeten doen. En dan zal je gevoel op een gegeven moment vanzelf volgen en besef je dat je echt hebt vergeven.
Ja dat is super lastig soms! Vooral als je dichtbij staat. Ik heb mijn vader van mijn twaalfde tot zeker veertiende niet gezien omdat ik boos was dat hij er met een ander van door ging. Nu hebben we super goed contact etc. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niks aan over heb gehouden. Ik vertrouw mannen gewoon heel moeilijk o.a. Dus ja vergeven wel maar vergeten zeker niet. Je kan t alleen maar tijd geven.
Het klinkt in een paar zinnen alsof het heel makkelijk ging, dat is uiteraard niet zo, het heeft me jaren gekost. Ik ben heel lang boos geweest, heb jaren niet tegen hem gesproken, ik negeerde hem gewoon.... Achteraf gezien heeft de hele situatie hem blijkbaar ook dwars gezeten, hij heeft zelfmoord gepleegd. Ik heb me na zijn dood heel lang schuldig gevoeld aan zijn dood, ook al heb ik het niet gedaan, ik ben er voor mijn gevoel mede schuldig aan, door hem te negeren, niet te willen praten. Maar dat kan ik nu niet meer veranderen.
Inderdaad! Vergeven is een keuze. En iedere keer zal je weer de keuze moeten maken om het de ander niet meer aan te rekenen. Dan volgt genezing, dus vergeten, uiteindelijk vanzelf. Dit is een proces dat best even kan duren, maar het begint dus echt bij een verstandelijke keuze. Ik denk dat je 'vergeten' moet opvatten als 'er niet meer steeds aan denken'. Littekens zullen blijven als de wonden zijn dichtgegroeid.
Ik vergeet en vergeef niet zo snel iemand maar denk dat het ook wel weer aan de situatie ligt. Ik zit hier in een familie ruzie waarin ik die persoon absoluut niet zal vergeven en al helemaal niet zal vergeten. Ik zou in deze situatie ook niet kunnen begrijpen dat mensen elkaar zouden kunnen vergeven maar goed, dat is ieder voor zich. Ook heb ik een ruzie met een vriendin en vergeven kan ik het haar ook niet. Ze heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik dat haar echt niet kan vergeven. Ik geef het een plekje waardoor het mij meer rust geeft en accepteer dat ze hiervoor gekozen heeft maar vergeven en totaal vergeten? Nooit. Vind het wel knap dat mensen het kunnen hoor maar begrijpen doe ik het soms niet. Ik bedoel, er zijn toch situaties waarin je iemand gewoon echt niet kan vergeven? Dat geloof ik ook gewoon niet.
Iedere situatie kan vergeven worden, kijk maar naar mijn situatie. Uiteraard hoef je dat niet te geloven, ik weet zelf dat het wel kan. Vergeten kan ik het uiteraard niet, maar boosheid en wrok voel ik totaal niet meer. Ik weet waarom het is gebeurd, al is dat uiteraard niet goed te praten, maar ik heb het inmiddels kunnen afsluiten.
het hangt er natuurlijk heel erg van af wat diegene gedaan heeft het een is makkelijker te vergeven dan het ander
Gevoel en verstand kunnen soms heel ver bij elkaar vandaag liggen. Ik vergeef soms te snel omdat ik de neiging heb om mijzelf de schult te geven van wat anderen gedaan hebben. Met wrok kom je niet verder. Maar het is ook heel lastig als situaties plaats vinden, wanneer je nog in ontwikkeling bent, om die sporen uit te wissen of om te buigen.
Verschrikkelijk dat je dat hebt mee moeten maken Maar heel eerlijk? Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat je zo iemand die dat heeft gedaan kan vergeven. Ik vind het echt heel fijn voor jou dat jij het wel kan maar ik vind het moeilijk om dit te begrijpen. Ik zit in een soort gelijke situatie als waar jij in zat. Gaat niet over mij persoonlijk maar wel over iemand die dichtbij staat. Nu dat die persoon die werd beschuldigd is overleden blijkt dat het hele verhaal is verzonnen. De persoon die beschuldigd is is dus zijn graf in gegaan met het idee dat hij van iets beschuldigd is terwijl hij dat helemaal nooit heeft gedaan. Dit doet mij tot op de dag nog steeds zo'n pijn en ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik het die persoon kan vergeven dat dit is gezegd/gedaan. De beschuldigde is er letterlijk aan onderdoor gegaan. Het enige wat ik nu denk en dat is misschien ook niet netjes maar dat is dat ik alleen maar hoop dat deze persoon ( die dus de ander heeft beschuldigd ) de rest van haar leven met een schuldgevoel rond blijft lopen. Ik zal nooit maar dan ook nooit haar vergeven wat ze gedaan heeft. Ik vind het moeilijk en wil er niet eens moeite voor doen om het te proberen.
Vergeven is vooral een kwestie van wíllen en niet van kunnen. Zoals al gezegd is: vergeven is een verstandelijke keuze. Vooral in het begin kan je gevoel daar echt tegenin gaan. Ik ga verder niet op de situaties in, maar ben uit ervaring wijs geworden
Probeer te bedenken, dat 10 jaar heel lang is en iemand veel kan veranderen. In zijn doen en laten, maar ook in zijn denken. Behandel dit familielid als nieuw persoon en als je jezelf erop betrapt, dat je denkt "als hij maar niet weer <vul hier het ongewenste gedrag van uit het verleden in>...", blokkeer die gedachte dan meteen. Probeer tegen jezelf te zeggen: Hij is die persoon niet meer. We beginnen met een schone lei, dus ik heb geen reden om aan te nemen, dat hij weer in hetzelfde patroon vervalt. Tuurlijk blijft die kans er altijd, maar als je echt verder wil samen, door één deur wil kunnen, dan moet je aannemen, dat dat niet gebeurt.
Ik snap dat het moeilijk te begrijpen is, zoals gezegd ben ik jarenlang boos geweest. Wanneer je mij 20 jaar geleden zou hebben gezegd dat die woede en het verdriet weg zou gaan, had ik je ook niet geloofd. Pas nadat ik wist waarom hij het gedaan heeft ben ik het een beetje gaan begrijpen, niet dat het dat goed maakt, maar door het begrijpen heb ik het meer kunnen accepteren. Veranderen kan ik het niet, het met hem uitpraten ook niet meer. En een leven vol boosheid en wrok helpt mij nog minder. Het accepteren heeft mij geholpen het te verwerken en daardoor is boosheid en het verdriet weggesleten. Moet ik er wel bij zeggen dat ik de reden weet, als dit puur was gebeurd uit alleen maar egoïsme had ik het waarschijnlijk anders tegenaan gestaan. Dat maakt niet zijn fouten goed, maar ik sta er nu wel anders in.
Daar ben ik het eigenlijk wel mee eens: tuurlijk werkt je gevoel tegen, maar het is wel waar, dat je ZELF een knop moet omzetten.
Ik vind het echt super knap van je dit allemaal zo voor elkaar heb kunnen krijgen dat meen ik echt. Respect. Ik kan nu alleen op dit moment niet geloven dat ik ooit die persoon in onze familie kan vergeven dat ze dit geflikt heeft. Maar misschien komt het omdat ik een schorpioen ben Eigenwijs en koppig. En misschien komt het ook wel omdat ik het gewoon niet wil, precies zoals Chocoladekoekje ook al zei, ik wil het gewoon niet, ik gun het haar gewoon niet, ik wil niet normaal tegen haar doen, ik kan dat gewoon niet.