Vandaag ben ik onwijs verdrietig en ben ik echt geraakt. Mijn dochter van 10 maanden begint net te praten maar mama had ze nog niet gezegd. Tot vandaag dan, toen mijn moeder langs liep en ze bijna uit mijn handen sprong om maar richting mijn moeder te komen en daarbij riep ze meerdere keren mama... Als extra informatie moet ik zeggen dat ik bij mijn moeder woon en zij ook 2 dagen oppast als ik aan het werk ben. Ze ziet mijn moeder dus vaker dan mij en dat is hopelijk over een paar maanden voorbij. Maar ik doe zo mijn best om er voor haar te zijn als ik vrij ben en ze is mijn wereld Maar dat ik nu blijkbaar niet haar belangrijkste persoon bent, breekt mij echt op😟 Volgens mijn moeder komt het doordat mijn broertje en ik haar mama noemen en dat ze het overneemt maar ik weet het niet, ik oefen het ook vaak genoeg door naar mezelf te wijzen. Ik ben dus alleenstaande en op zoek naar een woning dus minder werken is nu even geen optie en dus moet ik er maar mee leven maar jeetje wat doet dit pijn... Moest het even kwijt,bedankt voor het lezen.
Vervelend voor je dat het je zo raakt! Het betekent namelijk echt niet dat oma belangrijker voor haar is. Jij bent haar allerliefste moeder, dat weet ze echt wel en mama betekend nog niet echt mama in haar taaltje denk ik hoor
Oww wat pijnlijk maar ik denk wel dat je moeder gelijk heeft. Zij zal echt denken dat mama de naam is van je moeder. Mijn oudste heeft altijd een sterke band gegad net oma (mijn moeder) wij hebben ook bij mijn ouders ingewoond toen hij klein was. Het was oma voor en oma na. Zelfs als hij gevallen was rende hij mij soms voorbij om naar oma te gaan. Nu is hij 8 en hij is nog steeds dol op oma maar wil wel voor altijd bij mij blijven wonen want ik ben mama en oma is er voor het verwennen en logeren. Echt het komt goed!
Ah joh je mag je echt wel even verdrietig voelen hoor.. heel logisch maar wat je moeder zegt klopt vast en zeker. Snel het woordje oma aanleren Komt echt goed.. over een paar maanden zegt ze 3000 mama op een dag.. tegen jou!
Ik snap dat het even slikken is, maar ik denk dat je moeder gelijk heeft en ik denk ook dat jouw moeder nooit jouw plaats in zal nemen of in kan nemen voor je dochter
Ze denkt gewoon dat haar naam "mama" is omdat jij haar zo noemt, en dat betekend echt niet dat ze denkt dat nou oma haar mama is. Gewoon je moeder OMA noemen als je dochter bij is, en je moeder jou als MAMa laten aanspreken, en ze zal het zo oppikken. Mijn zoontje zei al heel vroeg papa, opa, oom, tante maar geen mama. Kwam omdat ik iedereen aan het benoemen was constant en mij noemt iedereen bij naam (wat voor hem te moeilijk is). En dat heeft heel lang geduurd totdat ik mezelf begon te noemen met mama gaat dit doen mama gaat dat doen enz.. en nu zegt hij heel soms mama ( en dan ook alleen als hij iets heel erg nodig heeft)
Tja, hoort er helaas bij ben ik bang. Mijn dochter praatte haar eerste woordjes vanaf 13-14 maanden, maar pas met 18 mnd kwam gericht 'mama'. Daarvoor was 'mamama' haar moppertaaltje om mij te roepen, maar niet direct bedoeld als mama. Tien maanden is ook wel vroeg, knap! En als alleenstaande werkende moeder mis je inderdaad best veel, maar ik denk alle werkende ouders wel: de eerste keer rollen: op het kinderdagverblijf de eerste keer teigeren: toen ze incidenteel een keertje bij haar vader was de eerste keer kruipen: oppasdag bij mijn ouders de eerste stapjes los: op het kinderdagverblijf Maar ik dacht altijd maar, de eerste keer dat ik het zie is voor MIJ wel de eerste keer. En dat mama, ze weet goed dat jij haar mama bent hoor! Ik zou er proberen niet te zwaar aan te tillen, er komen nog heel veel andere 'eerste keren' waar je misschien niet de eerste echte keer bent. Je bent haar liefste mama! En dat eigen plekje komt vast goed een keer, ik zou dat niet relateren aan dit moment.
Dat is inderdaad niet leuk om te horen. Ik snap je gevoel. Toch denk ik dat je moeder en de andere meiden die reageren gelijk hebben. Ik weet nog dat toen ik kind was, wij op vakantie gingen met ons gezin (mijn ouder, broer en ik) onze opa & oma en mijn oom & tante en hun zoontje. Hij zei nog maar net "papa en mama" tegen zijn ouders. Mijn broer en ik zeiden natuurlijk papa en mama tegen onze ouders. En mijn moeder en tante zeiden papa en mama tegen mijn grootouders. Na een week zei mijn neefje "mama" tegen alle vrouwen en "papa" tegen alle mannen. Hij wist gewoon niet goed wat die woorden betekenden. En dat is echt weer goed gekomen hoor! Zo zal het met jouw dochter ook gaan. Vraag inderdaad de anderen in het gezin om jou "mama" te noemen richting je dochter. En spreek je moeder (als je dochter erbij is) aan met "oma". Dan leert ze het snel genoeg.
Idd niet leuk, ik snap je gevoel ook wel. Hier ook zo'n situatie. Dochter is nu 2 en zegt nog steeds geen mama tegen mij maar gewoon mijn voornaam 😔 Ik heb 2 bonuskinderen in huis die mij bij mijn voornaam noemen en dit heeft onze dochter overgenomen. Soms doet het mij ook pijn dat ze geen mama zegt, ik kijk dan ook uit naar de dag dat ze me wel mama gaat noemen.
Dit. Mijn dochter is 3x in de week bij mijn moeder en als ik haar ophaal en zeg kom we gaan speert ze em naar mijn moeder, gaat bij der op schoot zitten en vervolgens geeft ze me een luchtkussen en zwaait ze me uit. Moet der bijna altijd meeslepen naar huis. Op het begin was dat ook niet leuk maar nu kan ik er wel om lachen
Trek het je niet teveel aan. Jouw dochter is nog niet op een leeftijd dat zij beseft wie de belangrijkste persoon op aarde is, etc. 1 troost: op een dag weet ze wie mama ECHT is en dan word jij gestoord van het gemamanamamamamamama
Eens met alle bovenstaande. Ik snap dat het echt eventjes pijn doet. Daar zit jouw pijn in van het er minder voor haar kunnen zijn dan je zou willen. Maar echt... jongste dochter heeft zichzelf heel lang "jij" genoemd omdat ik haar zo natuurlijk aansprak. Ze kopiëren gewoon wat de omgeving zegt.
Probeer het je niet aan te trekken, ze doet dat niet bewust en als ze idd vaak mama hoort zeggen tegen je moeder dan neemt ze dat over. Hier passen mijn ouders ook veel op en het eerste woordje van mijn dochtertje was dan ook oma! Ik vond het niet erg. Ondertussen zegt ze al zoveel en ook gericht mama en papa tegen ons. Komt echt wel hoor!
Net wat vele anderen voor mij zeggen: voor haar is het eerder een "naam" dan echt een titel. Even een paar voorbeeldjes: Mede daarom zeggen wij tegenwoordig bewust altijd Pake (opa) en Beppe (oma) tegen mijn ouders als de kinderen er bij zijn, ipv dat we hen als Heit (papa) en Mem (mama) aanspreken. Wij zijn immers de Heit en Mem van onze kinderen. Mijn kleinzoon noemde mij op een gegeven ogenblik ook "Mem", na een weekendje met zn allen. Mijn bonusdochter zei toen ook dat het voor hem "mijn naam" was, omdat mijn dochters mij continue aanspraken met "Mem". Halfzusje van Bonusdochter noemde mijn partner op een gegeven ogenblik ook "Heit" ipv bij zijn voornaam, omdat Bonusdochter altijd vertelde dat ze naar "Heit" ging.
Denk ook dat het meer komt doordat jullie oma mama noemen. Mijn dochter noemde een tante van haar mama, omdat ze ook niks anders hoorde die dag. Nichtjes zeiden dat natuurlijk vaak. Ze nemen het zo snel over.
Dat doet mijn dochter ook, haha. Gaat ze naar bed, zwaait ze naar de foto van zichzelf en zegt ze: doei jij TO, ik ben het eens met mijn voorgangers. Maar snap wel dat het je pijn doet!
Bedankt voor jullie berichtjes, het helpt heel erg met relativeren! Zat er gister even doorheen maar kan nu wel helderder denken. ik denk ook dat het zo'n pijn doet omdat ik vind dat ik te weinig tijd met haar doorbreng en dit voelde als een bevestiging dat ik het niet goed doe. Ik ben juist heel blij dat ze zo gek is op mijn moeder maar ergens zit er toch een egoïstisch stemmetje dat nummer 1 wil zijn haha
Maar dat ben je ook joh! Echt. Oma vindt ze vast fantastisch, maar als puntje bij paaltje komt ben jij nummer 1.