Hoi allemaal, Ik ben echt een beetje in de war en moet gewoon even mn verhaal kwijt... Ik heb een dochtertje van 2 jaar. Mijn ex en ik hebben er een jaar over gedaan om zwanger te worden ivm PCOS. Toen het eindelijk zo ver was was ik dolgelukkig. Mijn ex ging zich helaas steeds gekker gedragen wat uiteindelijk heeft geresulteerd in onze scheiding. Ik ben daar nog steeds verdrietig om, maar helaas kon het niet anders. Nu is enkele weken geleden met iemand die ik al 8 jaar ken de vonk overgeslagen. We hebben echt een paar geweldige weken gehad. En toen ineens... zwanger! Alles ging door me heen, hoe kan dit, ik kon immers niet spontaan zwanger worden. Dolgelukkig, angst, ongeloof, alle kanten op dus. Hij is sinds een jaar mijn baas. Toen ik het vertelde vorige week was hij hartstikke blij, ik zag t aan zn gezicht, hij straalde. Wilde gaan samenwonen en zag t helemaal voor zich. En nu zie ik hem wankelen. Hij is onzeker, ansgtig en weet t niet meer zo goed. Daar word ik ook weer onzeker van en slaat de paniek en verdriet toe. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik hem zn tijd geven om dit te verwerken.... Ik voel me soms zo alleen, zwanger, alleen in mn huis, mn dochtertje... ga ik dit allemaal aankunnen in mn eentje als hij het toch niet trekt... Zn signalen gaan alle kanten op. Volgende week gaan we naar een huis kijken en tegelijkertijd zegt hij dat hij merkt aan zichzelf dat hij zich opgesloten voelt en geen vrijheid meer heeft... t maakt me zo id war. Ben bijna elke dag aan t huilen... hormonen helpen ook niet mee. Ik weet t allemaal niet emer... hopelijk hebben jullie goed advies.
Ik snap niet hoe je dit bedoeld? Wss vind haar dochtertje het hartstikke leuk en er zijn meer alleenstaande moeders met meer dan 1 kind.. Noem me naïef oid maar ik zie echt het probleem niet wbt dochtertje Maar goed ik snap dat je vriend doodsbang is ts... Jullie hebben een paar weken iets, samenwonen,een kind Ik zou ook gek worden denk ik... geef hem even tijd en blijf praten En vooral eerlijk zijn...
Thnx Biny, Het is ook veel I guess. En t raakt alles, werk & prive en idd zo kort en verhuizen en pfff... En idd, mn dochtertje komt op de eerste plaats. Maar met of zonder hem gaat dat wel goedkomen. Ze is gek op baby's en een broertje of zusje is denk ik alleen maar leuk voor dr.
Ik denk dat ook niet meteen alles in 1 keer hoeft. Je kunt toch eerst ook gewoon blijven latten, bijvoorbeeld? Volgens mij voelt hij zich zeer verantwoordelijk, en schiet hij daardoor in de stress. Denk dat het voor jou het belangrijkst is dat hij zich aan jou en aan deze situatie committeert. En hoe het dan allemaal praktisch moet, dat komt daarna wel.
Pff dat is toch ook wat! Veel kracht gewenst! Maar ook voorzichtig gefeliciteerd! Ik zou voor nu niet gaan samenwonen, maar hem alle ruimte geven om aan het idee te wennen. Ik neem aan dat je nu goed plekje hebt voor je zelf en je dochter? Daar kan een baby ook wrs wel bij. Dus daar redden jullie het wrs wel. Als hij wil, zou ik aan geven dat hij altijd welkom is, maar dat hij zich voor nu niet verplicht hoeft te voelen woonruimte voor jullie te regelen oid. Neem ook de ruimte om jullie relatie een kans te geven. Als het allemaal goed is, valt het puzzeltje vanzelf in elkaar wanneer de tijd rijp is. Overhaasten en iemand dwingen/pushen heeft geen enkele zin en werkt slechts averechts. Dus mijn advies: kies voor je kindjes en je zelf. Wat is goed voor jullie. Wanneer je vriend zo ver is komt hij vanzelf naar je toe, en dan omdat hij het zelf wil/er aan toe is! Ik wens je een voorspoedige zwangerschap!!!
Thnx voor jullie lieve reacties. T helpt.. Ik heb idd een huis, eengezinswoning kan makkelijk een kindje bij. T is vooral t idee dat ik alleen die zwangerschap moet doormaken wat t coor mij heftig maakt. Maar aan de andere kant met de eerste heb ik ook praktisch alles zelf gedaan. En idd... t gaat nu allemaal ineens zo snel. Ik ben pas 6 weken zwanger. We hebben nog alle tijd enzo... Ik ben denk ik vooral van slag omdat hij vorige week dat allemaal zei, van we gaan samenwonen en dit doen en dat doen en nu ineens zich terugtrekt ofzo. Terwijl t eigenlijk best een logische reactie is denk ik... t is ook veel en we hebben allebei onze verwerkingstijd nodig ofzo.
Ga uit van het negatieve; je moet het allemaal alleen doen. En bedenk dan of je het wilt en/of kunt. Als je het voor jezelf op een rijtje hebt, dan kun je dat ook rustig aan hem meegeven. En hem de tijd/ruimte geven om kenbaar te maken hoe hij er eigenlijk over denkt (ipv een eerste emotionele reactie). Bedenk idd dat samenwonen niet meteen hoeft, en zéker niet een huis kopen... Hij kan toch ook eerst wat vaker bij jullie zijn om te wennen, aan elkaar maar ook aan jouw andere dochtertje. Als jullie beiden wat meer aan het idee zijn gewend, praat er dan goed (meerdere malen) over en neem (als het even kan) samen de beslissing. Veel sterkte!
Hier een zoontje van inmiddels 4. Kreeg een relatie met mijn beste vriend en diezelfde maand hoorde ik dat mn spiraal eruit moest vanwege gezondheids redenen.. Andere anti conceptie is uitgesloten dus ook hier sloeg de paniek in 1e instantie toe.. waren steeds vaker bij hem en uiteindelijk met 2 of 3 mnd bij hem ingetrokken.. Met 4 mnd samen bleek ik zwanger.. Ik denk dat t het allemaal wel goed komt! Dat hij wil kijken om te samen wonen is al een goed teken.. Eventueel voorstellen dat jullie eerst in jouw huis trekken en dan tegen die tijd gaan kijken voor een andere woning.. Je dochtertje is "pas" 2 en kinderen zijn doorgaans wel flexibel.. Probeer met hem te praten of zijn gevoel en angsten en toon begrip.. Dan komt het denk ik wel goed.. En zo niet.. Je kunt er ook al 1 in je eentje opvoeden... Je hebt de ruimte.. Dus geniet er van
Wellicht kun je beter eerst gewoon gaan LAT-ten? Je HOEFT niet direct met elkaar in 1 huis te gaan wonen, omdat er een baby op komst is? Samenwonen kan altijd nog! En dan heeft hij rustig de tijd om alles te laten bezinken.
Maar wie heeft er gezegd dat je niet natuurlijk zwanger kunt raken? Pcos is geen voorbehoedsmiddel... Beetje stom natuurlijk. Hoe nu oplossen.. Tsja abortus zou voor mij never een optie zijn. Dus of alleen verder met 2 kids of er samen uitkomen. Kindje is door 2 mensen gemaakt dus beiden hebben verantwoordelijkheid. Je hebt toch niet tegen hem gezegd dat je onvruchtbaar bent oid?
Ik zou eerlijk gezegd niet meteen naar huizen gaan kijken. Je hebt zelf een eengezinswoning waar hij tegen het einde van de zwangerschap of als het goed voelt eerder bij kan wonen en je hebt ook al plek voor een baby. Vooral ook voor je dochter zou ik lekker nog even op de vertrouwde plek blijven zitten. Probeer ook niet teveel aan elkaar te hangen meteen de relatie is nog pril en de hormonen die je misschien gaar ervaren zijn ook niet echt representatief voor je normale gedrag. Mijn advies zou zijn: voorlopig blijven latten, zorgen dat je vriend een leuke/goede band met je dochter opbouwt en vanuit daar weer verder kijken.
Hahaha zonnetje... natuurlijk heb ik dat niet gezegd. Ik ben zelf in shock dat t zo snel kon nadat ik met mn eerste een kaar bezig ben geweest en met hulp van Clomid zwanger ben geworden. Tsja beetje stom... die conclusie had ik zelf ook al getrokken natuurlijk. Maar ja die dingen gebeuren he... je gaat stappen, drank, niet nadenken, ik praat niks goed maar de situatie is zoals hij is en terugoordelen over of iets stom is verandert er weinig aan. Denietaltemin ben ik gewoon blij met dat zoiets moois heeft mogen gebeuren. Thnx jocelyn, Dizzy & palomi. Idd... t gaat ineens allemaal zo snel. En idd ik heb voor mezelf de keuze al gemaakt id zin van abortus is absoluut geen optie, gewoon niet. Dus... ik ga t of gewoon alleen doen, 1 is ook al goedgekomen dus 2 gaat ook gewoon lukken en zie wel welke rol hij gaat spelen in t geheel...