Wanneer je je gelukkig kunt prijzen, ondanks alle heftigheid die je meemaakt. En je je niet als een slachtoffer gedraagt van het leven.
Ik leg de lat altijd weer hoger, het lijkt wel nooit genoeg. Alles moet perfect zijn... maar ja, wat is nou perfect? Ik wilde graag een leidinggevende functie en deze kans dient zich aan. Maar sinds ik kids heb en ze aangeven hoe fijn ze het vinden dat mama weer thuis komt na het werk denk ik; wat zegt het nou? Een leidinggevende functie? Het zei mij pas echt iets toen de kids oud genoeg werden om uit te drukken wat ze voelden als we weer eens werken waren. Sindsdien ben ik actief bezig om na mijn zwangerschap dichter bij huis te proberen te werken en niet meer 2-3u per dag te moeten reizen naar het werk. Tijd met de kids, een stabiel gezin en een stabiele ik, daarvan zeg ik nu, dat is voor mij geslaagd. Opmerkelijk hoe iemand kan veranderen door de jaren heen.
Ik hoef niet zo nodig te slagen in het leven, ik wil gewoon gelukkig zijn samen met de mensen die belangrijk voor me zijn. Mensen die ik hoog heb staan, zijn mensen die gelukkig zijn met zichzelf en liefdevol zijn naar anderen. Dat probeer ik ook en is volgens mij het hoogste doel in dit leven. Dingen als een goede baan of veel geld zijn allemaal vergankelijk: van het ene op het andere moment kan je leven veranderen en kun je dit soort status gemakkelijk verliezen. Terwijl liefde voor en van de mensen om me heen nooit verloren gaat en juist groter wordt als het leven tegen zit.
Dit. Dat je weer opstaat nadat je bent neergegaan. Dat je blijft knokken. Dat je bij het wakker worden om je heen kijkt en voelt: dit is mijn leven, mijn gezin, mijn thuis. En dat je daar gelukkig mee bent. Ik ben een tevreden mens.
Als ik het maximale uit mijzelf heb gehaald, al mijn talenten en mogelijkheden optimaal heb benut door hard werken en vallen en opstaan....nooit heb opgegeven. Als ik herinnerd word als een persoon die het beste uit andere mensen wist te halen, te inspireren en oprecht lief te hebben. En het allerbelangrijkste als mijn kinderen kunnen terugkijken op een fijne liefdevolle jeugd en ze als mooie, zelfstandige, zelfverzekerde en productieve volwassenen straks de maatschappij in gaan.
Ik denk niet dat dat voor iedereen anders is. Iedereen wil maar een ding, gelukkig zijn. En waar je dat van wordt verschilt wel per persoon.
Dit inderdaad En voor iedereen zal dit anders zijn. Mijn man hecht bijvoorbeeld meer waarde aan een hogere functie dan ik. Maar beiden zijn we gelukkig met wat we hebben. En echt geslaagd zal het zijn als mijn kinderen in de toekomst met een goed gevoel terugkijken op hun jeugd.
Ja, wat is geslaagd? Ik doe daar niet aan. En zeker niet bij anderen. Je kijkt er wel op maar niet in. Dus ze kunnen wel eigrn huis hebben etc maar wel diep ongelukkig zijn.
Persoonlijk vind ik toch wel dat het samenhangt met je financiele situatie etc. Ik kom uit een gezin met 5 kinderen, mijn moeder bleef alleen achter toen ik nog baby was. Naast heel veel aandacht en liefde heb ik al vrij jong besloten dat ik het 'beter' wilde krijgen. Door hard werken en studeren (3 studies, zelfbetaald, geen studieschuld) heb ik bereikt wat ik wilde. Goede baan, mooi koophuis aan het water, we kunnen alles doen wat we willen. En voor ons is dat reizen, vakanties, skien, dagjes weg. Wij zijn trots op onszelf (Mijn man komt uit een soortgelijke achtergrond en had hetzelfde doel, maar had zijn vader al als voorbeeld; die is later gaan studeren en heeft het tot financieel direkteur geschopt)
Voor mij is belangrijk: - als je allemaal in je gezin lichamelijk en geestelijk gezond bent. - als je een leuke baan hebt. - als je je financieel goed kan redden en daarnaast een spaarrekening op kan bouwen voor sparen voor andere leuke dingen. - je gelukkig voelen.
Dit geldt ook voor mij; ik voel me geslaagd als ik gelukkig ben. En waar ik gelukkig van word, kan weer totaal anders zijn dan waar een ander gelukkig van wordt. Dus volgens mij is het helemaal persoonsafhankelijk wanneer iemand zich geslaagd voelt.