Niet voor het geluk geboren

Ik herken dat en zit er nog middenin, dus ik lees mee in dit topic.
Ik heb dat gevoel ook weleens, alsof we samen niet gelukkig mogen worden of zo, veel tegenslagen.

 

Voor ons was dit herkenbaar. Echt alles dat fout kon gaan, ging ook fout. Veel teveel ellende meegemaakt, overlijden van dierbaren, ernstige ziektes, financiele problemen etc. Maar sinds een jaar gaat het super hier! En ja, ik heb echt nog weleens verdriet om wat ons overkomen is. Maar ik weet dat we er ook weer uitkomen. Sterkte!

 

Ik herken je gevoel. Het lijkt hier een soort patroon te zijn wat zich steeds blijft herhalen. Het gaat een tijdje goed (geen tegenslagen) en dan gebeurt er weer iets en stort alles als een kaartenhuis in elkaar. Ik grap wel eens dat er in het hiernamaals iemand flink de P op mij heeft. Maar soms voelt het wel zo, alsof mij echt bewust onrecht aan wordt gedaan.

Mijn Opa zei altijd "de een wordt door het leven geslagen en de ander er doorheen gedragen".

 

Heel herkenbaar!
Hier stort ik vaak ook even een soort van in als het rustiger gaat..
Als je in de hectiek zit zit je in een soort overlevingsstand en heb je geen tijd om te rouwen, te verwerken, en soms gewoon even te janken.

Het enige wat hier helpt is proberen me er zoveel mogelijk aan over te geven. En soms extra leuke dingen te plannen.
Het wordt echt beter.. Je hoofd en lijf heeft nu even tijd om te resetten. En dat voelt klote.

Dikke kus!

 

Heel erg herkenbaar. Hier kwam ook alles eruit toen we in rustiger vaarwater kwamen. Ik dacht toen ook van hoe kan dit nu. Juist nu, alles loopt toch lekker.

Maar dat schijnt vaker voor te komen. Het heeft bij mij bijna een jaar geduurt voor ik me weer mezelf ging voelen en nu durf ik oprecht te zeggen dat het goed met me gaat. Geef het even de tijd en laat deze gevoelens er zijn. En anders kun je altijd met een proffesional praten om alles even op een rijtje te zetten.

 

Ik heb ook veel redenen om in een slachtoffer rol te gaan zitten ... want geen kinderen (en ander ongeluk). Echter is het echt een keuze, een levenswijsheid om dat niet te doen. Ik kijk voornamelijk naar de mogelijkheden en de positieve kanten van het leven. Naar de dingen die mij blij maken.

 

Volgens mij is dat, zoals eerder gezegd, écht je lichaam dat nog niet tot rust kan komen. Voortdurende cortisolaanmaak zorgt dat je opgejaagd blijft, ook al is het niet meer nodig. Ik herken het, een heel akelig gevoel. Hier helpt sporten, dan vervang je het door rustgevende hormonen.

 

Dit, het heeft ook gewoon een fysiologische oorzaak. Het duurt even om weer in balans te komen maar sporten, yoga, meditatie e.d. plus vooral positief denken helpt hier heel goed bij. Kan er zelf ook over meepraten helaas, de eerste helft van mijn leven is een onophoudelijk klim uit een diep dal geweest.

 

Hier ben ik het wel mee eens.

Gisteren moest mijn jongste zoon naar de EHBO (doorverwijzing HAP) en mijn moeder begon direct met dat dat jullie weer moest overkomen. Terwijl ik zoiets had van vervelend van de zaterdag, maar gelukkig houdt hij er niets aan over.

En hier hebben we de laatste jaren ook echt wel het nodige te verwerken gekregen.

 

Dit is eigenlijk normaal... en heel herkenbaar. Je hebt door de jaren heen aardig wat stress/spanningen/emoties opgebouwd en overleefd (ipv geleefd). Dat kun je op wilskracht een hele tijd vol houden, maar ergens komt een moment dat het er toch uit moet en je lichaam/geest weer in balans moet komen. En dat gebeurt bij de meeste van ons op het moment dat er ruimte komt, dat de druk minder is.

Mijn belangrijkste tip voor nu: laat het toe. Laat jezelf dit voelen. Iedere huilbui is spanning die afvloeit en dit is een goeds iets. Je hebt nu even tijd en rust nodig om weer tot jezelf te komen. Zoek eventueel iemand om mee te praten (verwerken?) zoals psycholoog, coach, maatschappelijk werk. Leg de lat voor jezelf even heel laag en accepteer voor jezelf dat tenminste de komende maanden (en misschien wel iets langer) niet 'op volle toeren' kunt draaien en misschien ook niet je meest 'leuke, gezellige, positieve' zelf bent. Ook dat mag.

Ik heb dit meerdere keren in mijn leven zo ervaren, vorig jaar de laatste keer. Had 2 jaar lang 'gevochten' om zorg voor zoon goed geregeld te krijgen, veel probleemgedrag en zorgen, en eindelijk was alles geregeld... en toen stortte ik in. Juist op het moment dat het eigenlijk beter/makkelijker ging. Ik heb toen 4 maanden deels in ziektewet gezeten, sociale en huishoudelijke taken op een laag pitje en dagen 'verlummeld' door op de bank series te kijken, e.d. Ik was gewoon zo moe, even zo klaar met alles ... Na een tijdje kwam de energie en levenslust weer terug, heb ik mijn activiteiten weer opgebouwd en verdwenen ook mijn fysieke en geestelijke klachten. Ik moest mentaal 'herstellen' van de zware periode ervoor... Totaal heeft dat een maandje of 8 geduurd voordat ik me weer mezelf voelde.

Heel veel sterkte en succes!

 

Zoals de meeste zeggen is het een normale reactie. Niet voor niks dat veel mensen in de eerste week van hun vakantie "ziek" worden. Eindelijk rust na een jaar hard werken.

Ik heb het zelf wel meegemaakt toen ik zwanger was van de oudste. Mijn ouders net uit elkaar met veel geruzie, MMM nodig gehad om zwanger te raken en toen ik dan zwanger was, was ik ineens doodmoe. Een midweek weg hielp hier toen goed maar ja dat moet maar net lukken en kunnen....

 

Heel herkenbaar. Wij hebben in ons huwelijk al erg veel meegemaakt samen en ik als kind ook. Een Zeer moeilijke tijd hadden we toen we twee zwangerschappen heel kort na elkaar hadden waarbij tijdens de eerste zwangerschap schoonvader een beroerte kreeg en een jaar later schoonmoeder ongeneeslijk ziek bleek. Zij stierf in veertigste week van mijn zwangerschap en daarna had ik de zorg over schoonvader omdat man enig kind is. (Schvader woont naast ons). Vier maanden later stortte ik echt in. Gelukkig van vrij korte duur maar blijkbaar was het echt even te veel geweest.

 

Wel is gekeken naar een mindfullness cursus?

 

De afgelopen 9 jaren waren bij een rollercoaster en nog steeds is het rustige vaarwater niet in zicht (beide ouders overlden, heftige scheiding, ziek geworden, baan verloren, 80% afgekeurd, 2 dochters die ik bijna niet meer zie door de scheiding, door verkoop huis enorme schuld, dus nu wsnp in, etc etc).
Toch probeer ik ieder ochtend als ik wakker word de dag weer te zien als een nieuw begin en alle andere zaken op de achtergrond te houden en te genieten van de dingen die er wel zijn... Lukt echt niet altijd hoor, maar het houd mij wel op de been....

 

Ik denk dat iedereen wel wat herkent. Volgens mij is dat eerder omdat we meer klagen en zagen over de slechte dingen in het leven en niet genoeg stilstaan bij het feit dat er ook zovéél goede dingen zijn!
De negatieve zaken blijven langer hangen en het zou net omgekeerd moeten zijn..

 

Ik dacht ook een tijdje dat alles vroeger (vvoor mn 30e) zoveel makkelijker ging. Maar feit is dat ik toen veel makkelijker over dingen heenstapte. De kunst van het leven is loslaten.

Soms vraag me wel af waarom mijn dag zo vol zit met allerlei problemen die opgelost moeten worden, maar het zijn eigenlijk allemaal 'luxeproblemen'; als ik moederziel alleen op een rotsige woestijnheuvel zou wonen, had ik die problemen niet meer. En zo krijgen zelfs de problemen wel weer een enigzins positief randje

 

De kunst van het leven is inderdaad loslaten, al is dat niet altijd gemakkelijk.
Als ik kijk naar de eerste 30 jaar van mijn leven..dan zou ik een boek kunnen schrijven. En dat zou eigenlijk helemaal geen leuk boek worden om te lezen. Ik probeer altijd positief te denken, alles wat ik heb meegemaakt, heeft me gevormd tot wie ik nu ben, en ik ben een sterke vrouw geworden.
Ik sta samen met mijn man en kinderen heel gelukkig in het leven, en genieten wij elke dag.
Het leven bestaat helaas uit dierbaren verliezen, ja en ook veel te jong en aan vreselijke ziekten. Een miskraam, of zelfs meerdere, relaties die stuk lopen, mishandeling, geestelijk of lichamelijk. Maar het leven heeft ook zoveel moois te bieden, je moet alleen proberen om het te blijven zien hoe moeilijk het soms ook is.
Ik kan dat nu gelukkig vrij makkelijk, vroeger had ik daar meer moeite mee.

Ik spreek ook weleens mensen die altijd negatief zijn, negatief praten, altijd wel een minpunt kunnen opnoemen, beren op de weg zien...en enorm in hun verdriet om verloren dierbaren blijven hangen..pff dan wordt het moeilijk hoor..

Vorig jaar hebben wij in een zeer korte tijd afscheid moeten nemen van onze veel te jonge moeder en oma. Iemand die gezond leek, takelde in sneltreinvaart af naar iemand die binnen 3 maand overleed. Verschikkelijk zwaar, voor de keinkinderen en haarzelf misschien het meest. Maar ik kan gelukkig wel relativeren, hoe erg ik het ook vind, en hoe graag ik het anders zou zien. Het is het leven, en soms loopt dat voor je gevoel heel oneerlijk. Maar ik wil en kan niet in die negatieve gedachten of verdriet blijven hangen. Voor mezelf niet, maar zeker voor mijn gezin niet. We proberen dan juist van de dingen die er wel zijn, extra te genieten.
Ik heb ook wel eens een dag dat ik denk...pfff hoe dan?? Maar dan kijk ik naar buiten en zie ik dat de zon lekker schijnt, of mijn kinderen die enorm lol met elkaar schoppen, en ik kan dan altijd wel weer een goed gevoel te pakken krijgen. Het leven kan zomaar afgelopen zijn, veels te kort om in de negatieve spiraal te blijven hangen. Althans voor mij dan.

 

Ohja herken ik zeker, probeer van de kleine dingen te geniete, maar soms kan ik t universum wel wurgen 🙈

 

Mooi gezegd, en heel herkenbaar.