Ons zoontje sliep de eerste maanden van zijn leventje prima door van 21.00 tot 7.00 ongeveer. Met een sprong (8mnd of misschien al 6 mnd, weet het niet meer) werd hij in ene meerdere keren per nacht huilend wakker. Geen paniek maar wel huilen. Speen geven is de oplossing. Heel soms valt hij na een paar huiltjes zelf weer in slaap maar bijna altijd moeten we de speen geven om hem in slaap te krijgen. Eenmaal de speen is hij binnen een minuut weer vertrokken. Maar soms wordt hij ook huilend wakker en blijkt hij zijn speen gewoon in te hebben. Sommige nachten moeten we er 5-7x uit. Hij slaapt dus ook regelmatig niet goed een aantal uren door en is dan 's ochtends moe. Overdag slapen gaat meestal goed en de eerste 2 uur van de na het meestal ook. Als hij uitgeslapen is kletst hij meestal bij het wakker worden iov huilen. Zou het idd de speen zijn die hij mist als hij wakker wordt? Zo ja, kunnen we er iets aan doen om hem minder afhankelijk te laten zijn van die speen? Als het niet de speen is: waarom worden kindjes zo vaak huilend wakker? Hij is meestal snel weer in slaap dus verlatingsangst lijkt me niet aan de orde. En dromen is het denk ik ook niet meestal (soms echt in paniek en hard huilend wakker, dan wel dromen denk ik).
Hoi, mijn dochter is dan wel jongerm maar doet dit ook al ruime tijd. Ik denk vanaf 5 maanden. Op hele slechte nachten moet ik er ook vaak uit. Soms wel 3 x in 1.5 uur. Pijn uitgesloten want heb pcm gebruikt. Als ze droomt is ze ook in paniek wakker dan moet ik ook echt troosten. Verlatingsangst huil is bij haar schrijnend dus dat is het hier ook niet. Maar meestal is het wat jij omschrijft, , huilend wakker en dan speen er in en hup ze slaapt verder. Dit gebeurd dan meerdere keren per nacht. Wat wij nu doen, en ook overdag is toch even afwachten en haar zelf weer in slaap laten vallen. Ik rende namelijk nog net niet heen want wil niet dat mijn vriend er wakker van word. Nu valt ze meestal dus wel in slaap ( sinds een week doe ik dit nu) maar soms ook niet en dat huiltje herken ik nu wel en dan ga ik heen. Wat het is en waarom weet ik niet. Ik denk idd ook een stuk speen missen. Maar dat hoop ik te doorbreken door het niet steeds te geven. Overdag doen wij ook het zelfde. Niet de speen geven en haar even te laten jammeren. Want dat is het, echt huilen gaan wij natuurlijk wel heen. Het is lastig en vermoeiend en hoop ooit eens door te kunnen slapen.
Als je kijkt naar de behoeftes en natuur van kindjes, is het regelmatig wakker worden eigenlijk heel normaal. Je moet je voorstellen dat als je dag vol zit met hele grote belevenissen (die voor ons kleine dingetjes lijken)je die 's nachts gaat verwerken. En omdat ze nog zo klein zijn, niet zo lang geleden in mama hebben gegroeid, is de behoefte aan contact heel sterk. Dus misschien gaat het niet om de speen, maar omdat ze even wil weten dat je er nog wel bent. Ik zou dus vooral de speen nog niet afwennen, maar kijken of je rust kunt krijgen door haar nabijheid te bieden. Bij ons sliepen we in die periodes altijd samen, dmv een cosleeper gemaakt van een ikea bedje. De nacht begonnen we dan in eigen bedje en als hij ging spoken legde ik hem bij me. Dat gaan spoken gebeurde steeds later op de nacht en uiteindelijk bracht hij zijn nachten weer in zijn eigen bedje door. Door het samen slapen kon ik sneller reageren als hij ging huilen en hod ik mijn warme bed niet uit. Veel minder vermoeiend. Mijn ervaring is dat je soms los moet laten hoe iets hoort, want dan sta je open om te doen wat werkt. En dat kan heel fijn zijn. (En wees niet bang voor de wen/gewen verhalen. Je merkt vanzelf dat je kindje er aan toe is om weer alleen te slapen.)
C doet dat ook, ik laat der soms gewoon even huilen. Als ik binnen kok maak ik het vaak nog veel erger en als ik der laat liggen huilen (max 10minuten) dan valt ze vaak weer in slaap. Het ging wel behoorlijk tegen mijn gevoel in op het begin maar ik merkte al snel dat dit voor haar werkt. Als ze echt blijft huilen leg ik der tussen ons in en dan hoor je der helemaal niet meer. Zit er trouwens iets aan zijn speen waardoor die em kan vinden? Ik heb bij C een grote Difrax knuffel eraan vast zitten waardoor ze em in bed altijd terug kan vinden.
Hier zo'n beetje hetzelfde verhaal. Ik rende bij de eerste kik maar al heel gauw had ze dat door maar goed laten huilen vond ik geen optie eigenlijk. Ik ben goed gaan luisteren naar de soorten huiltjes, soms is het echt dikke paniek of echte verdriet en dan ga ik naar haar toe en neem ik haar mee bij ons in bed. Maar het gebeurde ook dat het "zeur" huiltjes waren. Op die momenten laat ik haar nu even gaan, ze is negen van de tien keer binnen vijf minuten weer stil en slaapt weer. Ik kan de huiltjes nu wel goed thuisbrengen. Tevens hebben wij ook een knuffel aan de speen want ook hier was het dikke verdriet als die kwijt was en nu kan ze hem altijd zelf vinden en is het vaak voldoende.
Ik ben echt van het gemak, hier soms ook 's nachts gehuil maar omdat ik het ledikantje naast me heb staan hoef ik alleen mn arm uit te steken om zn tut erin te stoppen.