Dag mama's, Mijn zoontje van 25 maanden gaat 2 dagen per week naar een kinderdagverblijf. Het is een wildebras, kan moeilijk stilzitten, is onstuimig en kan serieuze driftbuien hebben. Ik geef toe dat dat niet altijd makkelijk is en dat ik soms zelf met de handen in het haar zit. Vandaag ging ik mijn zoontje halen in de opvang en werd ik plots overvallen met de melding dat hij heel erg stout geweest was. Hij had zich blijkbaar op een baby van 8 maanden laten vallen en was dan zo beginnen trappelen. De medewerkster vertelde dat haar collega die erbij was helemaal over haar toeren was, nog nooit zo'n gedrag had meegemaakt en echt boos was. Blijkbaar had hij dan ook nog met speelgoed op andere kindjes zitten gooien. Dit werd me meegedeeld terwijl een andere mama die haar kindje kwam afhalen gewoon kon meeluisteren. Ik stond als aan de grond genageld. Er werd me echt het gevoel gegeven dat mijn kind een kleine crimineel was en dat ze nooit eerder zo'n stout kind hadden meegemaakt. Ik moest echt vechten tegen de tranen. Ik ben thuis gekomen en in tranen uitgebarst bij mijn vriend. Hij erkende, net als ik, dat ons zoontje inderdaad soms wel wild kon zijn maar dat het hem toch leek dat ons zoontje vaak niet doorheeft dat hij daarmee echt iemand pijn doet. Hij vond ook dat het de taak van de begeleidsters is om erop toe te zien dat peuters de kleintjes niet pijn doen. Ik weet het nu echt niet. Ik ben hier erg verdrietig om en weet niet goed wat ik hiermee moet. Ik denk dat ik dit gewoon eens van me af moest kunnen schrijven en misschien ook wat raad wil vragen aan andere mama's. Wat vinden jullie hiervan? Moet ik iets doen? Kan ik iets doen?
Je zoontje is 2 dus? Ja uiteraard moeten de leidsters toezien. Maar ik vind ook dat een kindje van 2 eel moet snappen dat hij zich niet op een baby kan laten vallen en niet met speelgoed mag gooien. Ik heb kindjes van 1,5 in mn opvang en die weten dat al heel goed.
Waar zit voor jou vooral de emotie? In het feit dat je zoon dit gedrag laat zien? Je geeft aan dat jullie thuis soms met de handen in het haar zitten en nu word je ermee geconfronteerd dat het op de opvang ook wel eens mis gaat. Of gaat het je vooral om het feit dat een leidster zo boos op hem is geweest en dat je dit bij het ophalen te horen krijgt. Ik zou sowieso nog eens opnieuw met ze in gesprek gaan, zodat je in ieder geval met hun kunt delen wat dit met jullie doet. Maar ook verder kijken: hoe kunnen zij hem het beste benaderen? En als het weer mis gaat (want het is vast niet in 1 keer simpel opgelost), hoe wil je dan geïnformeerd worden? Waarbij je wel moet kijken wat haalbaar is. Ik kan me voorstellen dat ze tijdens het spitsuur van ouders die hun kind ophalen, niet even op hun gemak met je kunnen gaan zitten. Misschien kun je op je werk gebeld worden o.i.d.
ik begrijp je onmacht, wij hebben een zoon van inmiddels 5 jaar die ook zeer pittig was en is.. een kind van 2 jaar, zonder baby's onder zich, kan misschien wel begrijpen dat hij zich niet op een baby mag laten vallen, maar kan naar mijn idee de gevolgen, en dus de ernst van zijn daad niet inzien, ik vind dat het de taak van de leiding is de babys te beschermen tegen de peuters. tuurlijk weet hij dat hij niet met speelgoed mag gooien, maar komop het is een kind van 2... ik zou hem erop aanspreken als je hem thuis hebt, maar zeker ook tegen de leiding zeggen dat je het niet fijn vond dat ze je aanspraken waar andere ouders bij zijn.... meestal is er meer leiding en kan dat dus gerust even op de gang of in de verschoonruimte. de eerste reactie met ik heb op de opvang kindjes van 1,5 die dit al weten dsat ht niet mag, vind ik ongepast, elk kind is anders en ik vind niet dat je in deze situatie zo makkelijk kan oordelen.
Om op de eerste reactie te antwoorden: wij leren ons zoontje echt wel dat zich op baby's laten vallen en met speelgoed gooien niet kan. En inderdaad er zijn kindjes van 1,5 die dat al goed snappen maar er zijn er ook echt wel die daar het kwaad niet van inzien in al hun speelsheid en enthousiasme. Deze reactie (hierboven dus) doet me al onmiddellijk denken aan een andere reactie die ik vaak krijg van de opvang. Mijn zoontje spreekt namelijk nog bijna geen enkel echt verstaanbaar woordje. Je wil niet weten hoe vaak ik daar al ben op gewezen door de leidsters van de opvang want "andere kindjes van zijn leeftijd kunnen wel al praten". Laatst dit zelfs aangekaart bij de huisarts die echt vond dat er (nog) geen reden tot paniek was. Ik krijg door het voorval van vandaag heel erg het gevol dat mijn kind wordt vergeleken met de anderen en inderdaad op sommige vlakken misschien afwijkt van het "normale". De manier waarop dit echter vandaag werd aangebracht zit me dwars. Maar blijkbaar wordt dat wel als normaal gezien door collega-kinderverzorgsters en ben ik dus helemaal fout... Wat de andere 2 reacties betreft: bedankt voor jullie constructieve inbreng. Ik vind echt wel dat mijn zoontje voor dergelijk gedrag moet gestraft worden, absoluut! Alleen vond ik dat men erg overdreef. In het heen en weer mapje was hetgeen er gebeurd was in dikke rode letters neergeschreven. En volgens hen had de baby hier een schedelbreuk en/of een inwendig trauma aan kunnen overhouden. Ik kan jullie verzekeren: dan weet je even niet meer wat zeggen en voel je je heel erg klein. Zeker als daar dan een andere mama nog staat op te kijken! Ik heb mijn zoontje erop aangesproken tijdens het gesprek maar die keek me aan alsof hij er niets van begreep, en eigenlijk denk ik ook echt dat dat zo is. Wij doen hier alles eraan om zijn wild gedrag te temperen, meer kunnen we denk ik niet doen. Hij is net altijd zo gek op de baby's, wil er altijd bij zijn en nu zou hij dus, en ik citeer, "moedwillig en doelbewust" de baby pijn hebben willen doen. ze konden net zo goed gezegd hebben (naar mijn mama-gevoel) dat er in mijn kind een potentiële moordenaar schuilt. Ik ga hoedanook even nadenken hoe ik hierop ga reageren maar reageren ga ik alleszins zeker doen. Nu loop ik met een heel vervelend gevoel rond en zie ik er zelfs tegenop om mijn zoontje daar morgen af te zetten. Want hoe gaat het nu verder? Gaat hij nu geviseerd worden en de stempel van "stouterik van de opvang" met zich meedragen tot hij over 5 maanden naar de kleuterschool mag? Dat is mijn vrees en dat zou ik heel erg vinden.
Mijn reactie is niet ongepast...ts begint metern al dat de leidsters moeten toezien. Dat is alsof haar zoontje geen blaam treft en het de schuld van de leidsters is...dat vind ik te simpel als je zelf ook al aangeeft dat je af en toe met de handen in het haar zit. Daarbij probeer ik hem niet te vergelijken maar duidelijk te maken dat dit wel iets is wat je van een gemiddelde 2 jarige mag verwachten. Als dat bij hem anders is moet je zelf beoordelen en kijken of je daar nog iets mee moet. We kunnen ook allemaal roepen: ach hij nog maar 2, maar ben jij daarmee geholpen?
Ik vind ook dat je het een beetje uit proportie ziet. Waarom zou hij geviseerd worden en als potentiële moordenaar gezien worden? Ik zou helemaal niet zulke gevoelens hebben als ik zo'n kindje op mn hroep had. Maar hem wel heel erg goed in de gaten houden. En dat vindt jij toch ook dat de leidsters moeten doen?
Voelt dat nou fijn? Om zo belerend en uit de hoogte te doen tegen iemand die het even heel zwaar heeft nu? En grappig dat je zegt dat de meeste kinderen van 1.5 weten dat bepaalde dingen niet kunnen, terwijl je zelf absoluut geen empatische filter lijkt te hebben op jouw leeftijd. Hmm Ts, ik kan me zo voorstellen dat je helemaal van slag bent! Ik zou zeker morgen even op het voorval terug komen en aangeven dat je van hen verwacht dat zij dit voortaan op een respectvolle manier meedelen. Natúúrlijk zijn ze geschrokken, maar een kindje van 2 meteen zo veroordelen en jou zo en public voor het blok zetten vind ik erg onprofessioneel. En kwetsend! Ik zou je zorgen ook bespreken op het cb. Wie weet is er toch meer aan de hand. En als moeder van twee zorgintensieve kindjes weet ik maar al te goed hoe dergelijk commentaar binnen kan komen. Laat het even bezinken allemaal.
Ik zeg heel eerlijk wat ik ervan vind...nee ts heeft er iets aan als we allemaal roepen hoe erg het is Maar laat maar...jij weet het toch beter...
Ik zou meer willen weten over het voorval, liep hij langs, liet hij zich echt bewust vallen? Waarom ligt zo'n kleintje tussen de grotere kinderen? Als je zoontje was gestruikeld dan was het misschien ook gebeurd. (Erop gevallen) Ik zou morgen direct het gesprek aangaan dat je zo bent aan gesproken! En laat die tranen maar gewoon gaan als je ze voelt opkomen. Ik vraag mij alleen af hoe erg de leidsters opletten. Mijn dochter is een ongeleid projectiel, als hier kleintjes zijn heb ik ogen in mijn achter hoofd, ze is zo verschrikkelijk lomp! Ze is een aantal keer bij familie over een baby gestruikeld. De leidsters weten toch hoe hij is, die weten toch dat ze daar rekening mee moeten houden en extra moeten opletten!!
Fijn dat mensen met je meeleven. Maar ik denk ook inderdaad: ben je daar nu mee geholpen? Ik moet zeggen, dat ik als leidster (is ook mijn beroep) ook heel erg zou schrikken van deze situatie. Zo'n kleine kwetsbare baby, en dan een peuter dan wild er bovenop springt en gaat trappelen.... Het gaat in deze niet of het moedwillig is of niet! Ik geloof meteen dat het niet moedwillig is. Het gaat er om dat kinderen leren veilig met elkaar om te gaan en rekening met elkaar te houden. Ze hebben daarmee niet gezegd dat hij de etter van de groep is ofzo. Maar geven wel een alarmsignaal af, en dat is: hij moet snel leren hoe je met elkaar omgaat en voorzichtig met elkaar zijn. Je kan gewoon niet zo op een baby springen. En dat is aan ouders én leidsters om hem dat te leren. Uiteraard bespreken leidsters dat met ouders. Lijkt me handig als er een samenwerking is, en er niet eenzijdig aan het probleem gewerkt wordt. Wel makkelijk gezegd: daar moeten de leidsters of toezien. Jij bent zijn moeder, en voedt hem ook op. Je wilt toch op de hoogte gehouden worden hoe het met je kind gaat. Dat jij geschrokken bent, en er verdrietig van wordt, dát is ook niet gek. Natuurlijk is het niet leuk om zoiets te horen van je kind. En ook niet makkelijk, want er is geen pasklaar antwoord. Ik ben het er overigens wel mee eens dat een kind van 2 echt wel moet weten dat dit niet kan. Feit is dat ie dit dus nog niet weet (ik ga inderdaad uit van niet kwaadwillend), en dat het zaak is dat ie dit nu leert. Daarnaast zeggen mensen: je kunt kinderen niet met elkaar vergelijken. Nou dat denk ik wel. Natuurlijk bestaat er geen standaard. Maar even een extremer voorbeeld. Als iemand 12 is en nog steeds niet zindelijk of nog steeds niet praat, dan loopt iemand ook achter. Daar is geen twijfel over mogelijk. Nu betreft het een kind van twee. Maar we hebben bepaalde verwachtingen. Ik denk dat je in het leven niet zonder kan. En als je merkt dat iemand afwijkt, dan kan je daar wat mee toch?
Ik zou morgen meteen het gesprek aangaan eerst met de leidsters, maar desnoods met de leidinggevende. Ik vind het zeer ongepast om een overdracht te doen waar andere ouders mee kunnen luisteren. Ook vind ik het de taak van de leidsters om op de kinderen te letten, lekker makkelijk om een kindje van 2 de schuld te geven. Mijn zoontje van 2,5 jaar doet ook soms wel een beetje lomp. Ik leg het hem echt wel uit, maar ze hebben gewoon een eigen willetje op deze leeftijd.
Kennelijk valt het ook niet uit te leggen. Een situatie kan zo zijn dat je het bij vertellen denkt dat het wel mee valt. Maar als je het ziet, je het echt wel een vervelende situatie is. De leidster was er echt van geschrokken zeg je.
Ik zou zelf gelijk naar de leidinggevende gaan. Niet vanwege hoe ze het overdroegen (wat te wensen over liet) maar ook vanwege de baby. Als jij je kind daar achter laat wil je dat die veilig is. Daarin zijn hun ook te kort geschoten. Ik ga mijn baby en peuter ook niet samen alleen (in een kindveilige) ruimte achterlaten. Mijn peuter heeft geen woede aanvallen, maar kan zich nog niet inleven in de baby en daardoor af en toe wat lomp zijn. Zoals bijvoorbeeld erboven op proberen te liggen enzo (spelenderwijs). 'Daar moet je gewoon bovenop zitten'.
Tuc, ik begrijp het punt wat je wilt maken, het komt er alleen wat ongelukkig uit en dat is wat sommigen je proberen te vertellen. Het is echt de toon die de muziek maakt... Maar goed, op die toon moeten ook de mensen letten die weer op jouw inbreng reageren . Los van het feit of dit niet of wel zou passen bij een peuter van 2 jaar, is het voor ts heftig om met dit voorval om te gaan. We kennen, denk ik, allemaal die keren dat je dingen meemaakt met je kind en je ongemerkt een droombeeld in je hoofd had van je kind maar dit in de praktijk niet altijd uitkomt. Ts, ik heb het gevoel dat dit je vooral dwars zit. We houden allemaal onvoorwaardelijk van onze kleintjes, wát ze ook doen. Maar probeer dat te scheiden. Dat je zielsveel van je zoontje houdt, betekent niet dat hij perfect is, net als mijn kids . Soms moeten we ook durven zeggen: dit zijn de sterke kanten van mijn kind en dat de dingen waar hij minder sterk in is en aan moet werken. En los van dit alles mag je kind (met die verbeterpunten) wel zijn wie hij is! Het geeft rust om de moeilijke dingen die ieder kind wel heeft bewust onder ogen te zien en tegelijkertijd te zeggen: en toch houd ik van m'n kind en ga ik hem/haar helpen hieraan te leren werken. Ik zou een gesprek aanvragen met het kinderdagverblijf en probeer dan vooral bij je gevoel te blijven. Vertel hoe het op jou overkwam en probeer er vanuit te gaan dat de intenties van het kdv in principe ook goed waren. Dan komen jullie er allicht samen uit en is je vervelende gevoel weg!
Sorry, maar als ik de moeder van de baby was, zou ik not amused zijn en dat is een understatement. Je kunt een 2jarige prima uitleggen wat wel en niet gewenst is. En hij doet het niet moedwillig, maar dergelijk gedrag zou ik als de andere ouder toch echt neerleggen bij de andere ouder. En daarmee zeg ik niet dat alles jullie schuld is, maar als jullie al aangeven dat jullie thuis soms met de handen in het haar zit, dan kan je van leidsters niet verwachten dat zij even jullie probleem oplossen. En ja, misschien was een dergelijke mededeling tijdens overdracht niet handig, maar het is wel iets wat is gebeurd en jullie zullen er iets mee moeten doen. Dus je kunt nu heel boos blijven over de manier waarop ... of samen naar een oplossing zoeken om je zoontje te ondersteunen en te sturen in zijn gedrag naar anderen toe. Ik wil jullie in ieder geval sterkte wensen.
Tuurlijk moeten de leidsters toezien op veiligheid van de baby, maar dit kan ook in enkele seconden gebeuren. Als je op een paar meter afstand staat, kun je dit niet altijd voorkomen. Ik noem maar wat: baby verschonen op de commode. Dan kun je niet meteen ingrijpen. Wel de baby op de grond leggen en ingrijpen. Maar het kan dus onder toeziend oog gebeuren. Vergeet niet: 1 leidster is max 5 baby's Hoeveel van jullie doen dit?
(Stel) Als ik mijn baby van 8 maanden naar het kdv zou brengen. En hij zou daar letsel oplopen dan is het t kdv die ik dat kwalijk zou nemen. Die heeft op dat moment de verantwoordelijkheid over mijn kind. Misschien zijn 5 baby's wel teveel voor 1 persoon om onder de hoede te hebben. Maar alsnog blijft dat hoe het daar geregeld is.