Ik wil toch wel even mijn verhaal kwijt want ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. In 2013 voor t eerst moeder geworden van onze dochter. Pittig meisje van 8,5pond en de nodige schade toen ze er uit was. 1.5 uur nar de bevalling naar de OK om alles weer netjes te maken. Toen ik terug kwam op de kamer(ongeveer 4 uur na bevalling) had mijn man al echt een band met haar opgebouwd, eerste flesje gegeven, luiers verschoond enz. Dit alles had ik al gemist, had niet het gevoel dat ik moeder was. Geen gevoel bij mn dochter. Geen moedergevoel, alleen ellendig voelen. Zat ze nog maar in de buik, toen was ik nog gelukkig. Dat heb ik vaak gedacht. Nooit ben ik ermee naar een huisarts gegaan. Na 14 maanden heb ik op de alternatieve manier hulp gezocht en heeft me er redelijk bovenop geholpen. Genoeg om toch voor een tweede kindje te gaan. Augustus 2015 werd onze zoon geboren. Rustig mannetje van 3300gram, voelde me goed, alles ging goed met het herstel na de knip. Na een half jaartje kwam er wat meer pit in het mannetje wat mij wederom onzeker maakte in mijn toen en laten en mijn moedergevoelens ebte weer helemaal weg. Ik heb geen energie, ben contant moe. Nergens zin in. Ik ben geen moeder die even een spelletje doet met der kinderen, ik kan wel bij de gaan zitten met knutselen maar dan corrigeer ik haar constant omdat ik zie dat ze t niet goed doet. Ik zit in ieder geval niet lekker in mn vel en weet niet wat ik moet doen. Ik vind het heel moeilijk om te beschrijven hoe ik me voel, mn gedachten zitten in de knoop. Als ik ergens ben voel ik me altijd heel klunzig met de kinderen, denk ik constant hoe andere over me zullen denken en hoe ik het zal doen. Het gevoel is er gewoon niet... Is er iemand die zich ook heel slecht heeft gevoeld en die zich nu beter voelt? Ben heel benieuwd naar ervaringen en hoe jij het hebt aangepakt.
Ik herken een deel van je verhaal. Ik voelde mij niet gelijk een oer moeder. Maar ik herken ook de onzekerheid als andere meekijken. Gek genoeg heb ik dat niet als ik alleen met de kinderen ben dan loopt het gewoon rustig. Zou het kunnen zijn dat je hoge eisen stelt, misschien niet alleen aan jezelf maar ook aan je omgeving. En verwacht dat anderen ook die hoge eisen hebben? Met andere woorden ben je perfectionistisch aangelegd en zit dat je misschien een beetje in de weg?
Hoge eisen zeker aan mezelf, maar ook aan de kinderen ben ik bang. En ergens weet ik het zijn kinderen hoeven niks perfect te doen, maar toch heb ik dat graag van ze. Van vroeger uit al last van faalangst. Wordt vaak zo moe van mezelf, altijd maar onzeker en altijd bezig met wat anderen van me denken. Gelukkig kan ik er wel goed met mn man over praten, maar echt helpen kan hij me natuurlijk ook niet ermee. Zeker niet als ik niet helemaal duidelijk uit kan leggen hoe ik me voel.
Ik denk dat je te maken hebt met een verwaarloosde PND, als ik je verhaal zo lees. Wat ontzettend naar en verdrietig dat je je zo voelt! Ik denk dat het heel belangrijk is dat je bij de huisarts in gesprek gaat om dit aan te kaarten en goede hulp gaat zoeken. Om zo jezelf en je kinderen niet tekort te doen! Dikke knuffel! Heel knap dat je dit zo durft te vertellen!
Misschien dat als je met iemand die onzekerheid kan aanpakken, dat je meer ruimte krijgt om te genieten, meer rust in je hoofd en daarmee ook meer energie. Als je focus wat meer verwijdert word van het perfect proberen te doen verandert ook de kijk op andere en krijg je meer zicht op andere belangrijke dingen.
Ik weet niet of je gevoelens voortkomen uit een verwaarloosde PND, je geeft zelf aan dat je in je leven vaker last hebt gehad van onzekerheid en faalangst. Dat zijn lastige issues voor een moeder met jonge kinderen. Wat de oorzaak ook is, er is hulp mogelijk. Ik denk dat dergelijke onzekerheid en drang naar perfectie bij uitstek door een goede psycholoog kunnen worden aangepakt. Ik ben zelf nogal een piekeraar en na de geboorte van onze jongste zoon schoot dit door in een PND, gekenmerkt door een angst/paniekstoornis. Inmiddels is de PND echt wel verholpen bij mij (hormonen en slaapgebrek zijn inmiddels weer onder controle). Maar het piekeren hoort bij mij. Door de therapie (en AD medicatie) die ik kreeg heb ik daarmee om leren gaan en daar heb ik ook nu (2,5 jaar na de bevalling) nog steeds baat bij. Fijn dat je goed met je partner kunt praten, dat heeft bij mij destijds ook goed geholpen. Sommige dingen zijn echter gewoon beter met een professional te verbeteren. Blijf hier niet mee rondlopen, echt, er is hulp beschikbaar!
Vind het raar om er met een vreemde over te praten. Hoe kan iemand die mij niet kent mij helpen?? Het is geen knop die van 'geen moedergevoel' omgezet kan worden naar 'moedergevoel'. Was het maar zo eenvoudig. Maar die eerste stap zetten en HA bellen, daar zie ik zooooo tegenop. En al heel erg bedankt voor jullie reacties!
Gewoon doen, heel veel vrouwen hebben hier last van hoor. Het is ook niet niks, een kind krijgen en al die hormonen had ik zelf veel last van. Sterkte! Zo te lezen heb je genoeg gevoelens, 'moedergevoel' bestaat helaas ook uit je zorgen maken en je opwinden
Super goed dat je hulp gaat zoeken! Het is geen knop maar met hulp kan je gevoel zeker groeien. En je hebt heus wel moedergevoel anders. Maakte je je er geen zorgen over. Rn rpobeer je voor te houden dat niet perfect ook mag. Als je kindje knutselt hoeft het niet perfect toch? Probeer het te latrn gaan en kijk waar haar fantasie jullie brengt hoe moeilijk dit ook kan zijn! Dikke knuffel voor jou!
Onze gedachten en gevoelens als mens zijn veel minder uniek dan je soms zou denken. Praten met iemand die overal buiten staat kan ook juist heel fijn zijn. Sterkte bij de huisarts! Goed dat je gaat
Denk dat, naast alle gegeven tips, heel belangrijk is om je te realiseren dat een band die er niet vanaf de eerste seconden is, ook nog later kan worden opgebouwd. Ik heb het idee dat je jezelf soort van hebt verteld dat het in de eerste uren al is 'mis gegaan'. En alsof het daarna niet meer goed kan komen. Ik heb hetzelfde gehad bij mijn laatst bevalling. Het was een uitputtende eindeloze bevalling. Toen hij er eenmaal was, was ik kapot en ik voelde helemaa niks. En daar baalde ik dubbel van. Want de bevallingen daarvoor was die verliefdheid vanaf dat ze op m'n buik lagen er wel. En nu voelde ik dat helemaal niet. Erger nog, ook de liefde voor m'n andere kinderen leek ik wel kwijt... Ik heb me daar een week of twee over opgevreten maar toen kwam ook het besef dat die liefde vast later wel weer terug zou komen. Ik heb de tijd genomen voor m'n herstel, veel gerust. En langzaam bij beetje kwam die liefde inderdaad terug. Al ging daar wel een periode overheen. En zelf moest ik ook moeite doen daarvoor. Om te zien hoe lief en fantastisch ze allemaal zijn. Wat betreft het steeds corrigeren etc van je dochter en je onzeker voelen. Raadt ik je dit artikel aan om te lezen. Het was voor mij een eye opener; Hoe leer je een kind omgaan met emoties? Begin bij jezelf! | MARILSE EERKENS
Een goede therapeut laat jou het werk doen en daarvoor hoeft hij/zij jou niet eerst heel goed te leren kennen. Door de vragen die ze stelt laat ze jou zelf de antwoorden ontdekken. Iemand die jou niet kent is hier juist heel geschikt voor. Overigens hoeft therapie helemaal niet lang te duren. Ik ben in 3 maanden tijd 7 keer geweest. Eerste wekelijks, daarna minder vaak.
Wat bij mij vaak werkt als ik mij onzeker voel over opvoeding of hoe ik reageer op mijn kind is dit gewoon ook uitspreken. Met degene waar ik ben. Zo van: dat vind ik zo lastig, als hij dit of dat doet. Dan spreek je wel onzekerheid uit maar kom je ondertussen juist zelfverzekerd over door er zo open over zijn. En iedereen loopt wel tegen zulke dingen aan, als ze kinderen hebben, en vinden het vaak ook fijn om er over te praten.
Eindelijk alle moed bij elkaar geraapt. Aanstaande maandag heb ik een afspraak bij de HA aan het einde vd middag! Zie er als een berg tegenop!