Ik snap je vader wel; als ik naar mijn man kijk (en mijn eigen vader) dan zouden die net zo reageren. Je vader klinkt alsof hij het beste met je voor heeft, maar zich de laplazarus is geschrokken. Aan jullie de kans om hem het tegendeel te bewijzen van zijn angsten. Geef hem wqt tijd; ookal doet dit pijn.
Net als meerdere kan ik ook zeggen dat ik je vader wel snap... Ik snapte mijn eigen vader vroeger ook bijna nooit,hij stond ook niet te trappelen bij keuzes die ik maakte maar nu ik zelf moeder ben kan ik me steeds meer indenken waarom me ouders dingen deden zoals ze deden...Het is misschien voor je vader allemaal teveel en gaat het allemaal even te snel,het is je vader en zoals ik het lees heeft hij alleen maar het beste met je voor... Laat het even bezinken,geef hem de tijd,hopelijk zal je zien dat hij over een tijdje bijdraaid... Ennuh,gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap, en wat vervelend dat je vader niet reageerde zoals je hoopte. Ik snap je vader ook wel hoor. En kindje krijgen is niet niks en zoals hierboven al vermeld heel anders dan een keer een baby en flesje geven. Ik vond bovenstaande quote opvallend. Laten zien dat je goed kunt opruimen? Dat klinkt bijna puberaal en verwacht dat je wel kunt en al lang doet als je met vriend bij je ouders terug in woont. Je komt in je berichtjes erg jong en naïef over. Anders dan ik zou verwachten van iemand uit 1993. Nu is de tijd om te laten zien dat je prima een huishouden kunt draaien en werk kunt vinden. Ik verwacht dat je vader dan wel bij zal draaien. Succes!
Dit vroeg ik me inderdaad ook af! Is ee een reden dat hij dit zi vraagt? Weet hij dat het een bewuste keus is?
Kleinmeisje93... Ik ben even oud als jou, maar ik snap jou vader volledig. Nu was mijn 1e zs geen bewuste keuze, zeer gewenst, maar helaas *. Maar mijn vader was echt niet blij! Ik woonde toen nog thuis, had wel werk en mijn vriend studeerde nog en had een studio. Echter zijn we hierna gaan samenwonen (in een maisonettewoning), is mijn vriend gaan afstuderen en had hij ook werk. Toen bewust weer zwanger geworden. Nu was mijn vader wel direct blij. Hij zag dat wij het goed voor elkaar hadden. Met 5 maand hadden we alles al in huis en we hadden zelfs nog een goed gevulde spaarrekening. Na de geboorte van onze dochter zijn we na een half jaar verhuisd naar een eengezinswoning met een heerlijke tuin. Helaas weer een * en nog een zs door spiraal. Ook heeft ons vechtertje dat niet overleefd. Bewust weer gegaan en nu pril zwanger van ukje 2. Wat ik hiermee bedoel te zeggen; laat eerst eens zien aan je vader dat je je leven op de rit hebt. Huisje + huishouden, werk/inkomen etc. Mijn vader is nu erg trots op wat ik, mijn vriend en onze dochter hebben bereikt in zo'n (relatief) korte tijd. Er komt veel bij kijken bij een zelfstandig leven. Als je dat nou eerst is uitzoekt. Denk hierbij aan: - huur - gas/water/elektra - telefonie/internet - gemeentelijke belastingen - boodschappen - kosten baby - opvang - verzekeringen (zorg, inboedel, uitvaart, rechtsbijstand, auto etc. etc.) En natuurlijk nog wel wat andere zaken. Maargoed ga natuurlijk niet alles voorkauwen. En je zult ook zelf moeten gaan koken, wassen en opruimen. Helaas heb ik de kabouters nog steeds niet ontdekt. Maak een planning en doe wat als straks kleine op bed ligt enz. Ojaa en met de rest eens; vertel dat het een bewuste keuze was. Waarom eromheen draaien?!
+1 En een stukje ongevraagd advies van mijn kant: Je geeft aan dat je vriend 3 eigen bedrijven heeft en het financieel dus prima te doen is. Houd er echter rekening mee dat je gekort kunt worden op jouw uitkering zodra jullie gaan samenwonen dit vanwege zijn inkomen + het feit dat jullie toeslagpartners worden zodra jullie samen een kindje krijgen. Handig om hier wellicht rekening mee te houden als jullie een berekening gaan maken van de verwachte inkomsten en uitgaven.
Thanks voor de reacties. Ik probeer niet naïef over te komen sorry als dat zo overkomt ik begrijp jullie volkomen en mijn vader is nu een stuk blijer dan hij eerst was.
Ik kom toch echt uit 1993 😆😆 Maar kom inderdaad soms zo over, gedraag me soms ook wat jonger dan ik ben maar goed,, misschien door van alles en nog wat maar dat maakt niet uit. Verder gedraag ik me naar mn leeftijd
hier ook een leeftijdsgenoot. Begrijp heel erg de reactie van je vader. Je hebt je leven totaal niet op orde. Geen werk (vaste baan) Geen huis. En dat zijn toch wel een klein beetje de basis dingen voordat je gaat nadenken om samen een kind te krijgen. Dat hebben jullie nl. wel heel bewust gedaan. Beetje naïef. ik hoop voor jullie dat de basis van jullie relatie goed is. Bij een baby komt heel wat kijken, emotioneel & financieel. Succes met het tonen dat je het huishouden kunt draaien. Je bent tenslotte 23!! kom op!
Vaders en hun kleine meisjes (ongeacht de leeftijd), altijd beschermend tot de laatste adem aan toe. Wij wonen al jaren samen (ik 31, man 32), inmiddels 1.5 jaar getrouwd en NOG kreeg mn vader een rolberoerte eind april, want de flat van mn man was nog niet verkocht (ik heb een eensgezinswoning) en ik had een jaarcontract (op zijn inkomen redden we t ook prima). Vaders kijken practisch (financien, huisvesting, je partner etc), moeders kijken vaker wat meer emotioneel. De mijne had altijd zoiets van, mocht het er op aan komen (ook toen ik nog thuis woonde) dan is er altijd wel een oplossing. Blij dat hij nu iets rustiger is, maar het zijn echt zijn kopzorgen in dit geval en het is ook logisch dat ie deze niet aan zag komen 😉. Dat ie met je vriend wil praten zal waarschijnlijk zijn om te peilen of hij wel van plan was om zijn verantwoording te nemen richting jou en de kleine. De bescherming gaat nog heeeeeeel lang door, geloof me.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hier iemand die nog een stukje jonger is als jij, ik kom uit 1996. Als ik in jouw situatie zat, weet ik zeker dat mijn vader nog veel erger had gereageerd als de jouwe. Nu zijn wij getrouwd, ik heb een vaste baan en man een eigen bedrijf en wonen nu 2 jaar samen, maar toch schrok mijn vader ook nog! Is een hele normale reactie wanneer je jong aan kinderen begint, je vader geeft om je en wil het beste voor je. Je geeft aan dat je vriend 3 eigen bedrijven heeft, zie hier ook de risico's van in en zorg dat jullie goed ingedekt staan voor als de kleine er is. Wanneer je dingen niet goed op papier hebt staan / verzekeringen niet of niet goed hebt afgesloten etc. en er gebeurd wat (bijv. door ziekte) dan hang je. Fijn dat jullie bijna samen kunnen wonen, dan kun je daar eerst aan wennen voordat er een kleintje bij komt. Succes!
Ik ben het ook eens met de meesten dat ik je vader wel snap. Toch heeft hij niet het recht om over abortus te beginnen. Jullie situatie is volgens jou stabiel persoonlijk vind ik nog geen jaar samen niet heel stabiel (moet er zelf niet aan denken om met mijn exen waar ik een jaar of langer mee heb gehad een kind mee te hebben). Zelf ben ik ook bekend met het UWV ook al heel wat jaren en moet zeggen dat als je goede wil laat zien ze bij mij altijd goed mee werken. Denk alleen dat nu werk gaan zoeken geen zin heeft aangezien er niet veel werkgevers zijn die een zwanger iemand willen aannemen. Wel nog een 'kritiek' punt: ik heb met jou wel meer dan eens in een NOD forum gezeten en je verhaal veranderd nog weleens. Zo was je in t NOD forum over je toeren omdat je dacht dat er iets mis met je was omdat t volgens jezelf al zolang duurde ( 5/6 maanden) om zwanger te worden. Hier zeg je weer dat je ervan schrok hoe snel t gaat en dat het ineens raak is. Weet dat er toen daar ook mensen waren waaronder ikzelf die daarover vielen. Misschien kan je er iets mee. Hoop dat alles goed komt en dat jullie de juiste beslissingen nemen of je vader er blij van wordt of niet. Jullie kindje is t belangrijkste. Je kan niet van mensen eisen om blij voor je te zijn je kan ze alleen maar t tegendeel bewijzen. Fijne zwangerschap!
Thanks. Ik was verbaast omdat ik dacht dat het langer zou duren en aangezien ik zo ontzettend onzeker was/ben
Ik snap de naïviteit van het "denken dat het nog wel een jaar duurt eer je zwanger bent" wel. Dat had ik bij mijn oudste ook. We dachten toen ook exact hetzelfde en ik was na de eerste poging al zwanger. Ik weet niet wat jullie leeftijd is, ik was toen nog erg jong, maar woonde al wel 4 jaar samen waarvan 3 jaar getrouwd. En nog was het begin moeilijk omdat we hadden gedacht meer tijd te hebben. Ik denk niet dat het kwaadheid is van je vader, hij heeft een goede band met je vriend zeg je. Ik denk dat hij dit vooral uit vanwege bezorgdheid. En ook vanuit bezorgdheid kan een mens rare dingen zeggen of doen. Ik snap dat het je kwetst, en ik hoop dat jullie er uit komen. Mijn moeder was trouwens door omstandigheden ook niet gelijk blij. Ze draaide wel bij en was een fantastische oma en steun voor mij, later in mijn zwangerschap en daarna.