Als ik echt mega gefrustreerd ben of het gevoel heb dat ik heel onterecht behandeld ben ga ik huilen. Ik voel het dan al prikken achter mijn ogen en dat hou ik niet tegen. Waarom gebeurd dat?
Oooh heel herkenbaar! Zoo irritant! En dan in mijn hoofd heb ik de hele tirade klaar maar denk je nou dat het er dan normaal uit komt. Met hakken en stoten en vaak is dan mijn hele bedoeling van mijn verhaal weg. Ik lees ook mee!
Ja dat heb ik ook! Echt heel vervelend. Dan wil je heel boos iets zeggen maar het komt er heel achterlijk uit omdat je moet huilen.
Dit herken ik! Heel irritant. Ben je super boos en wil je een flink van leer trekken, ga je huilen......grrrrr.
Oh dat heb ik ook! Baal er flink van, mensen vinden je dan zielig terwijl je dan eigenlijk heel erg boos bent. Vooral op het werk is dat irritant.
Heel herkenbaar. Ik ben niet snel emotioneel als er iets zieligs/ ergs gebeurd, maar als ik erg gefrustreerd over iets ben, moet ik ook huilen. Net nog. We hadden mijn ouders uitgenodigd om bij pakjesavond aanwezig te zijn ( net als ieder jaar). Dit vieren mijn zus en haar gezin en ons gezin samen. We eten dan eerst gezellig met elkaar en daarna volgen de pakjes. Heb ik net mijn moeder aan de telefoon: o ja, we komen morgen trouwens niet, want we zien het niet zitten. Hoezo niet!? Je hoeft niks te doen, er wordt voor je gekookt en de kinderen zullen erg teleurgesteld zijn als jullie er niet bij zijn. Nee, we komen echt niet. We worden ook al een dagje ouder....... Grrrrrrr, ik ben zo boos/ teleurgesteld. Dan moet ik dus gelijk huilen. Slaat nergens op, maar kan er echt niks aan doen.
Ik ben nu thuis maar ik had getob mijn werk ook als ik een functioneringsgesprek had en ik kreeg kritiek. Het is niet dat ik het erg vind om kritiek te krijgen maar ik moest daar dan serieus van huilen. Zo vet irritant!
En ik ben gister door een nogal onvriendelijke arts weg gestuurd alsof ik dingen zit te verzinnen. Ging over mijn dochter. Ik heb echt hard mijn beat gedaan hem te laten luisteren maar helaas, ik werd nogal lullig afgewimpeld. Ik liep gewoon met tranende ogen richting de uitgang, kom ik ene bekende tegen, die kijkt me aan en vraagt of het wel gaat. Ja toen begon ik echt hard te huilen. En vanmorgen weer toen ik er aan terugdacht. Wat een ....... die man
Misschien dan toch vrouw eigen? 😃 tenminste mijn accupuncturist had uitgelegd dat mannen en vrouwens anders denken en handelen (JOH) schijnt iets met hormonenn te zijn. Maar ik heb t ook hoor! Als ik ergens over gefrustreerd raak of iets niet lukt moet ik ff huilen. Dan is t ook wel weer klaar. Misschien een vorm van uiten?
Heel herkenbaar haha. Zodra ik ook maar een vorm van frustratie of boosheid heb, uit het zich altijd in een tranendal. Als er mensen bij zijn kan ik het meestal redelijk inhouden (als je me kent zie je mn waterige ogen), maar als ik dan alleen ben komt het er allemaal uit.
Hier ook heel herkenbaar hoor. Als ik me machteloos/onbegrepen of boos voel begin ik ook te janken terwijl dat helemaal mn bedoeling niet is in eerste instantie
Pffff, net nog. Ik kan maar geen stageplaats vinden. Na weken van langsgaan/ nabellen nu eindelijk reactie van de persoon die hier over gaat. Dat er van de week een aantal sollicitanten waren geweest en ze daar een keus uit hadden gemaakt.. Aaargh, daar ben ik zó nijdig om. Ik zocht al sinds begin oktober contact. Had dan $#/^ even eerder terug gemaild. Maar.. brullen dus haha.