Hoi allemaal, al een tijdje zit ik helemaal niet lekker in mijn vel, ik heb het afgelopen jaar veel meegemaakt en vind het soms erg zwaar, als moeder van 2 kleintjes. (ook heel fijn hoor!) Mijn man en ik hebben de laatste tijd steeds meer ruzies en zijn met tijden nukkige en depressieve gedrag waar ik al jaren goed mee om kan gaan, begint me nu op te breken. Waarschijnlijk komt dit met name door het slaapgebrek. Ik zou graag mijn hele verhaal hier van me afschrijven maar dat kost me 3 pagina's denk ik en ik geloof ook niet dat het erg interessant is om te lezen.. nu zou ik graag hulp zoeken door met een onpartijdig iemand mijn verhaal te bespreken. Ik ben van mezelf gesloten en zo ook opgevoed en wil niets negatiefs over mijn man tegen mijn ouders/beste vriendin zeggen. Nu dacht ik eerst aan een psycholoog, maar denkt niet dat dat de juiste plek is? En momenteel zitten we financieel nogal krap dus dat is nu niet echt een optie. Toen bedacht ik me dat ik misschien wel bij een maatschappelijk werker terecht kan? Ik wil morgen rond gaan bellen, maar misschien heeft iemand hier er ervaring mee of tips voor mij? Alvast bedankt!
Je zou naar het wijkteam in jouw omgeving kunnen gaan/bellen zijn hebben ook maatschappelijke werkers. Ik zit/loop er zelf ook bij en ik vond het in mijn geval laag drempelig. Van daaruit kun je altijd verder kijken of doorgestuurd worden. Jammer dat je je niet vrij genoeg voelt, bij je beste vriendin of je eigen ouders om met haar/hun hierover te praten. Zij kennen jou het beste en als het eventueel wel mis zou lopen heb je wel je steun. En als jij en je man hier wel uit komen, dan is het alsnog prettig voor jou te weten dat je hier niet alleen in staat. Succes en ik hoop dat je eruit komt.
Of even een gesprek met huisarts aanvragen zodat hij je goed kan doorsturen? Zelf toen ik in de mmm terecht kwam via gyn naar medisch maatschappelijk werker doorgestuurd.. dit heeft mij heel erg geholpen! Ik kon wel bij vriendinnen terecht maar dat was voor mij toch niet "voldoende", na een aantal gesprekken had ik haar ook niet nodig maar kon altijd terecht als ik behoefte had.. ze heeft me een aantal goede tips gegeven waardoor ik voor mezelf anders ben gaan denken en tegen dingen ben gaan inzien Je mag pb'en als je dat prettig vind Succes en sterkte!
Als ik dit lees vraag ik mij af of maatschappelijk werk wel de juiste plek is. Je schrijft namelijk dat jij geleerd hebt om een gesloten persoon te zijn. Zit dat ook nog op andere vlakken van je leven in de weg? Add: Ga naar de huisarts, doe daar je verhaal en vraag waar hij vind dat jij het beste naar toe kan.
gesloten in de zin van; denken dat mensen niet op je verhaal zitten te wachten, of je groot houden omdat je niet wilt zeuren/niet zwak wilt zijn... Toen ik opgroeide werd er nooit lang stil gestaan bij negatieve dingen of tegenslagen. Er werd gezegd: kop op, het komt wel goed, er zijn ergere dingen. (wel liefdevol hoor, dit klinkt wel erg kil, ik heb verder een erg goede en fijne relatie met mijn ouders) Ik heb hierdoor wel een groot relativeringsvermogen en sta positief in het leven maar ben gewend mezelf weg te cijferen en me groot te houden. Daarnaast is mijn man soms nogal snel op zijn tenen getrapt en kan er niet goed tegen als ik iets wat ik niet leuk vind aanhaal, dus daar ben ik op een gegeven moment maar mee gestopt. En nu zegt hij dat ik nooit laat merken wat ik denk. Maar ik zeg het liever niet omdat daar soms alleen maar meer ruzie van komt... Ik heb niet het idee dat het mij op andere vlakken in de weg zit en had er eigenlijk ook nooit problemen mee totdat mijn man mij er op wees.
Je ziet de negatieve gevoelens als zwak. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat jij hier vroeger of later geen problemen mee zou kunnen krijgen. Bij een partner is het lastiger om daar mee weg te komen. Ik zit zelf in therapie oa voor dit. En de mensen die ik tot nu toe heb ontmoet hebben lang niet altijd een slechte jeugd gehad. De instelling die jij beschrijft kom ik wel bij veel tegen daar. Negatieve gevoelens kunnen makkelijker worden als je erover kunt praten, als ze er mogen zijn. Anders kunnen ze opstapelen en kan je later er alsnog tegen aan lopen. En aangezien je er een topic over geopend hebt loop je er al tegen aan. Je zegt dat je vriend depressieve houding heeft. Heeft de manier waarop jij geleerd heb ermee om te gaan misschien ook een invloed op hoe je er bij hem mee om gaat/over hem denkt? Ik kan mij zo voorstellen dat depressief gedrag een allergie van jou zou kunnen zijn. Maar goed misschien vul ik teveel in voor je, corrigeer mij waar ik het fout heb. Ik herken mij in de situatie (wel vanuit een andere achtergrond). p.s. Omgang kan nog zo liefdevol zijn en ondanks dat toch niet op alle emotionele behoeften aansluiten. Je ouders zijn ook maar mens.
Bij anderen zie ik n ziekte of depressiviteit niet als n zwakte, raar eigenlijk. Ik ben alleen voor mezelf zo streng. Mijn man heeft al jaren dat hij door 'n kleine tegenslag/fout/probleem erg van slag of boos kan raken en dan soms echt n paar dagen boos kan blijven en lusteloos op de bank ligt en alleen maar negatief kan denken en alles heel somber inziet. Hier kon ik altijd redelijk goed mee omgaan maar ik merk dat dat steeds moeilijker wordt voor mij
Maatschappelijk werk kan zeker hierin helpend zijn voor jou. Ik zou gewoon daar naar toe gaan en kijken of de tips en adviezen die je daar krijgt genoeg voor je zijn. Mocht dat niet zo zijn dan kan je altijd nog verder gaan met andere hulp.
Mijn advies: ga naar de huisarts, hij kan je vast verder helpen. Hier hebben we in de huisartsenpraktijk bijvoorbeeld ook een praktijkondersteuner van ggz. Dat is geen psycholoog maar wel iemand die kan helpen en je waar nodig naar de juiste persoon kan sturen als het echt nodig is.
Ik zou eerst naar een praktijkondersteuner gaan als ik jou was. Deze kan met jou de route uitstippelen.
Maatschappelijk werk lijkt me hier niet echt de weg voor. Die horen je verhaal 1 keer aan en daarna hoor je ook nooit meer wat. Ze komen om in het werk. Ik denk dat je naar de huisarts moet. De meeste huisartsen hebben een gewone POH (praktijk ondersteuner huisarts) en een POH GGZ. Die laatst is iemand die vooral ook is opgeleid om dit soort gesprekken met je te voeren. En daar heb je denk ik meer aan. En omdat het huisartsen zorg is, kost dat je ook niks.
Eerder was mijn lontje een stuk minder kort.. Hij is in het verleden 2 keer onder behandeling geweest bij een psycholoog maar dat heeft hem niet veel geholpen. Ik zie dat hij nu wel erg z'n best doet om positief te blijven en niet zo snel boos te worden maar als t miles gaat blijft de lange sombere bui hetzelfde helaas
In therapie zou hij kunnen leren om er weer sneller uit te komen. Helemaal depressie vrij kan hoog gegrepen zijn. Zolang er met hulp verbetering mogelijk is lijkt het mij niet meer dan fair dat hij met hulp aan zichzelf blijft werken. Daar kunnen soms een hele boel behandelingen voor nodig zijn. Soms duurt het ook een tijd om de juiste therapie/behandelaren te vinden. Dat lijkt mij voor hem ook fijn. Maar om hem te motiveren moet jij ook open kunnen zijn over wat dit met jou doet. Er zijn een hoop mensen waar je geen verandering van hoeft te verlangen en waarbij je alleen aan hoe je er zelf mee om gaat kunt werken. Maar dit betreft je partner. Degene waarmee jij op gelijke voet moet kunnen staan. Dus is het ook een gezamenlijk probleem om op te lossen. Waar ik loop is ook koppel therapie aangeboden. Zodat wij samen met mijn problemen om kunnen leren gaan (en stiekem ook een beetje om zijn dingen aan te pakken). Om open met elkaar zouden kunnen bespreken wat het met hem doet. Hoe wij de ziekte samen kunnen aanpakken. Helaas krijg ik mijn vriend niet mee gesleurd daarnaartoe. Maar wellicht dat zo iets goed voor jullie zou zijn.
Dank je voor je reactie! De huisarts heeft me doorgestuurd naar de POH van de GGZ. Helaas pas over 3 weken maar het is m begin.. Ik ben benieuwd. De eerste stap is iig gezet