Meiden, ik hou dit niet bij hoor Ik moet 15 pagina's bijlezen voor ik kan reageren. Wellicht dat ik gewoon een stille meelezer word
Zie trouwens her en der verschijnen dat er ook een FB groepje is met Augustus mama's. Heeft iemand daar een linkje van? Dat werkt wellicht voor mij net even wat prettiger
Het is heel confronterend. Zeker omdat ze depressie vaak linken aan een vroegere gebeurtenis. D ga je zoeken naar een eventuele antwoord. Ik en mijn andere siblings zijn zeer positief en heel zelfzeker. Dan is het zo moeilijk om te begrijpen waarom zij zich zo voelt. Ook de manier hoe je praat tegen zon persoonis ergmoeilijk. Je moet constant denken...... 😢 Ik wens jullie veel sterkte met de pniekaanvallen en onzekerheden. Aangezien ik nu al bijna 3 jaar voor mijn zus moet vechten.. Begrijp ik precies hoe en waar jullie op dit moment staan
@soura, ik denk dat mijn broer zo geboren is met die aanleg en dat er triggers in zijn leven zijn geweest.
Ik ben zelf ook lange tijd depri geweest ondertussen al wat beter maar wel door de nodige medicijnen... nu wel heel wat last van stress wat oa een brok in de keel veroorzaakt heeft... heel lastig en vind ook geen goede manier om te relaxen... en de zs geeft nu ook geen rust... ik hoop dat het na die 12w wat betert
@sarinatje, idd zo'n onzekere periode als dit is dan extra lastig. Gelukkig kunnen we hier het eea kwijt. Is de fb groep heel actief trouwens? De club op zp niet zo he...
Zal ik er ook maar bij dan? Ik twijfel omdat het me confronterend lijkt als je de groep onverhoopt moet verlaten....
Ik twijfelde ook ivm voorgeschiedenis maar dacht wil proberen te genieten. Vorige keer niet gedaan maar toen liep alles ook shit..
De besloten club op zp? Nog niet kunnen vinden en ook niet naar gezocht. Lees en schrijf hier en op fb mee, nog een club is me wat te druk.
Kom er gewoon bij! Leuk met alle ervaringen van de anderen en leuke gesprekjes en ook heel wat steun!
Dat is waar Tess...jeetje wat "zeur" ik ook dan zeg als ik jouw geschiedenis lees...heel veel respect echt waar!
Wat "fijn" om zoveel verhalen van iedereen te lezen. Dat geeft me ontzettend veel kracht en ook het gevoel dat mijn gevoelens niet absurd zijn, ze zijn er gewoon, onvrijwillig. Vaak voel ik me schuldig, zoveel meiden die zwanger proberen te raken, ik ben het en kan er vaak niet van genieten nog. Ook voor mijn vriend super vervelend. Voor degene die al kinderen hebben, zijn de angsten na de bevalling wel op de achtergrond geraakt? of zelfs na de eerste 3 maanden in de zwangerschap? Het gekke aan angsten is dat je ze soms voor waar aan gaat zien. Valeriaan nam ik indd ook nog wel eens, maar dat gaat nu niet meer. Is kamille verder wel gewoon veilig dan? Noten altijd gek op geweest dus die eet ik al lekker vaak . V.w.b de facebook groep. Lijkt me ook erg leuk en fijn, heb ontzettend veel steun aan jullie verhalen. Kunnen anderen van je vrienden zien dat je daarin meepraat? Niemand in mijn omgeving weet namelijk nog dat ik zwanger ben
Fb groep is geheim en niet te vinden. Als je erbij wil kan je mij of dubbeltje een berichtje sturen met je naam en woonplaats en als dat een veel voorkomende naam is ook graag iets over je profielfoto. Dan stuur ik je een vriendschapverzoek en voeg je aan de groep toe. Ik heb juist helemaal geen angsten en dat maakt me huiverig. Want straks is er wel wat en ben ik niet voorbereid, daarbij zit mijn gevoel met de zwangerschap kwa geslacht er altijd naast dus waarom zou dit gevoel wel goed zijn. Maarja aan de andere kant is t wel fijn dat ik geen grote zorgen of klachten heb.
Neee lieverd je zeurt echt niet!! Ieder z'n situatie is toch echt en angstig voor sommige, dat mag! Blij dat wij gewoon hebben doorgezet! Toch die laatste poging ❤️
Ik denk dat iedereen elke zwangerschap anders beleeft. In mijn vorige zwangerschap had ik eigenlijk helemaal geen angst. Maar tijdens deze zwangerschap merk ik dat ik heel erg mee bezig ben. Ik bedoel het niet vervelend hoor maar als je dan ook leest bij hoeveel mensen het mis gaat/ooit mis is gegaan, wordt je er heel bewust van. Maar na de bevalling van mijn dochter heb ik een ruige start gehad. Het ouderschap overviel mij, ze was een huilbaby en ik had na de bevalling een hernia gekregen. Het zette onze relatie behoorlijk op spanning. Maar begin dit jaar ben ik geopereerd, heb ik een coach ingeschakeld om aan mijn zelfvertrouwen te werken en geniet nu 100% van het ouderschap. Mijn man en ik zijn nog steeds een hecht team zonder vele spanningen. We survived En mijn dochter? Een kleine lieve ontdekkingsreiziger! Af en toe een boefje maar dat is juist heel leuk! Ook dat eerste jaar houdt mij wel bezig. Wat als? Wat als? Wat als? Maar ik heb het volste vertrouwen gekregen dat wij met elke situatie leren omgaan. We gaan het hopelijk volgend jaar allemaal weer meemaken!
Wat is er alweer veel geschreven. Irene, lekker je hart blijven luchten hoor! Boonanza, dat klinkt als een nare nacht. Gaat het nu wel weer wat beter? Hoe gaat het met KleinMeisje? Volgens mij heb ik haar al een tijdje niet gespot? Lijkt mij heel lastig als je zo angstig bent. Moet zeggen dat het hier wel mee valt. Tuurlijk gaat het wel eens door mijn hoofd dat ik denk straks is er niks op de echo te zien of leeft het kindje niet. Maar het is niet zo dat die gedachte overheerst. Nu moet ik wel zeggen dat wij echt onze handjes dicht mogen knijpen dat ik nog nooit een miskraam oid gehad hebt. Lijkt me echt vreselijk. En ik moet zeggen dat ik van 0 naar 1 kindje best zwaar vond. Dit omdat je gewoon niet goed weet wat je te wachten staat en omdat je leven ineens helemaal om een kindje draait. Dat vond ik best heftig. Bij de 2e had ik hier helemaal geen last van. Ze draaide gewoon mee in het gezin. Ik verwacht dat dit nu wel weer zo zal gebeuren. Zelf ben ik soms best onzeker. Maar wat mijn kinderen betreft voel ik me toch wel vaak zeker.