Laat ik ten allereerste vertellen dat ik een onwijs lief, grappig en sociaal zoontje heb maar... Na 3.5 jaar lang struggelen hebben we onze zoon laten testen bij Fornhese en er kwam uit meerbegaafd (129) en hooggevoelig. Nu ben ik eigenlijk op zoek naar ouders die ook een kindje hebben die dit heeft en ook toch wel het moeilijk vind om zo'n "bijzonder" kindje op te voeden. Dit kan hier in het topic of privé als diegene het liever heeft. Het is naar mijn idee niet altijd even leuk en makkelijk (sowieso is een kind opvoeden hard werken) maar wat ik bij mijn zoon merk is dat ik altijd 3 stappen vooruit moet denken voor ik een handeling doe. Wie weet zijn er mensen die dit ook ervaren en er ook soms nog best mee worstelen. Nog even een note: Ik wil niet dat dit topic er 1 word van aftroeven en mensen die roepen "daar heb je er weer een paar die dat denken" (in ons geval is onze zoon door een gerenommeerde GGZ instelling onderzocht)
Ik zou het een beetje loslaten. Je hoeft jezelf toch niet in allerlei bochten te wringen om je kind op te voeden; dat doet de rest van de wereld ook niet voor hem
Nou euhm wij waren die ouders die hun kind keuzes gaven. Wat wil je liever naar het bos of strand? Dit bleek voor zoon dus een heel verkeerde aanpak. Die heeft het dus nodig dat Wij de keuzes maken.
Wat was voor jullie de reden om een onderzoek te laten doen? Ben ik heel benieuwd naar. Was het bv op aanraden van iemand uit je omgeving of was het iets waar je langer aan dacht? Heb je dan ook echt tips gekregen waar je iets mee kunt?
Al vanaf dag 1 had ik het gevoel dat zoon anders was. Hij was en is heel intens. Intens vrolijk, intens verdrietig, intens vasthoudend maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Zoon wil alles liever vandaag dan morgen kunnen en was als baby zijnde al heel erg gefrustreerd. Toen gingen we verhuizen en kregen een nieuwe huisarts en we wisten wel dat zoon niet dom is maar de ha zag hem en zei "Dit jochie is slimmer dan jullie denken" hij heeft zelf 2 HB kinderen en gaf aan aan ons dat als we hulp nodig hadden we moesten roepen. Uiteindelijk zat zoon zo in de knoop dat wij toch maar het traject gestart zijn en toen kwam dit eruit. Maar helaas geen handvatten en ook geen voorbeelden hoe we dit moesten gaan doen maar wel dus het gevoel beantwoord wat ik altijd had. Afgelopen week was ik bij zijn oude kinderarts en zei ik dus al die tijd had ik een gevoel dat niet wegging en nu weet ik het maar een pasklare oplossing heb ik nog niet. Als een kind ADHD heeft of autisme is er wel een groep die je kan helpen maar tot nu toe heb ik helaas nog niets gevonden.
Bij hooggevoeligheid kun je wel veel van de tips voor autisme toepassen natuurlijk, want met name in de prikkelverwerking zit daar veel overlap. Biedt Fornhese helemaal niets qua handvaten of iets dergelijks? Of doen ze dat alleen als er meer speelt? Omdat je schrijft dat hij niet kan kiezen en het fijner vindt als jullie voor hem bepalen, zou ik je picto's aan willen raden voor de dagstructuur, als dat goed gaat en hij daar veel houvast van lijkt te krijgen, kun je dan keuze-momenten daarin bouwen (want uiteindelijk is het wel fijn als hij leert te kiezen). Als je met de picto's de dag voor hem overzichtelijker kan maken, wordt de noodzaak om altijd 3 stappen vooruit te denken ook minder waarschijnlijk. Verder weet ik niet waar je tegenaan loopt en sowieso niet of ik je kan adviseren, ik praat vanuit een zoon met een hele zware vorm van autisme en een heel grote ontwikkelingsachterstand.
Sorry, maar ik denk niet dat je dit kunt vergelijken met adhd of autisme. Dat zijn stoornissen die specifieke problemen met zich meebrengen. Hooggevoelig is niks bijzonders, gemiddeld 1 op de 5 kinderen schijnt het te zijn. Er zijn veel boeken over te vinden en lijstjes met tips. En meerbegaafden functioneren doorgaans normaal. Deze hebben gelukkig dus niet de problemen die sommige hoogbegaafden hebben. Wees blij! Hiermee wil ik je zorgen en problemen niet bagatelliseren overigens
Een en al herkenning! Mijn oudste dochter heeft geen "officiele diagnose" zoals jouw zoon. Geen behoefte aan om te laten testen, omdat we met die uitslag verder toch niks kunnen. Als in: we lopen op school niet tegen specifieke problemen aan waarbij een "stempel" kan helpen. Maar als zij niet hooggevoelig en meerbegaafd is eet ik mn sokken op Opvoeden is inderdaad lastig. Van mn middelste zou ik er zo 5 kunnen opvoeden, hahaha, maar de oudste is een ander verhaal. Wat je zegt: vanaf baby al frustratie omdat ze zo veel meer wil dan dat ze kan (terwijl ze op bijna alle vlakken al meer kan dan leeftijdgenootjes) Het intense, het grenzen zoeken... pffft. Boekentip: temperamentvolle kinderen, van Eva Bronsveld
Veel kenmerken die hij heeft kunnen duiden ook op een vorm van autisme volgens andere. Het is heel lastig uit te leggen voor mij om mijn zoon en zijn innerlijk te beschrijven. Het is een ontzettend lief, grappig en vooral spontaan joch met echt zijn hart op de juiste plek. Maar het is ook een jochie wat op alles heel intens reageert. Hij voelt andere feilloos aan en vind het verschrikkelijk als iemand hem niet mag. Hij heeft heel veel dingen door en weet veel maar aan de andere kant is het ook een jochie van net 4 jaar die struggelt met zichzelf, met regels en geen grenzen wilt.
Dank je wel voor de tip! Vind je het goed als ik jouw een privé bericht stuur, ik lees veel herkenningspunten.
Bij ons werkte de "A of B? methode" ook niet, want dan wilde ze áltijd C. Iets wat ze zelf in dr hoofd heeft. Vanaf dreumesje van net 1 jaar al. Gek werd ik er van. Gelukkig kan ze nu met 5 jaar steeds beter inzien dat de keuzes die ik haar geef over het algemeen de beste zijn voor haar en de meest realistische. En als ze zelf met ideeen komt, zijn het ook steeds betere alternatieven, dus dan kan ik daar ook vaak in meegaan. Maar jouw zoon gedijt dus het beste als jullie dingen voor hem bepalen? Dat werkt hier totaal niet. Dan gaat altijd de kont tegen de krib.
Nou zoon is dus ook van de C optie. Dus het is echt A of B en echt geen C. Maar het is ook hele duidelijke grenzen stellen aan hem en er ook echt consequenties aan verbinden. Als iets nee is moet het ook echt nee blijven. Hij is onze oudste dus ik heb ook nog geen idee wat echt kleuter gedrag is en wat nu te maken heeft in zijn hoofdje. Ik wil niet teveel vertellen in het openbaar omdat ik wel de privacy van mijn zoon wil waarborgen.
Okee, dan begreep ik je verkeetd. Vond het makkelijk meegaan in jullie keuzes ook al niet echt in het beeld passen Ik begrijp je helemaal. Mijn nee is ook echt een nee, daar ben ik heel consequent in. Dus voordat ik iets voorleg, moet ik ook altijd bedenken hoe belangrijk ik het vind of het op mijn manier gebeurt of dat er ruimte is voor haar manier. (3 stappen vooruit denken) Als iets echt niet anders kan dan op mijn manier bereid ik me vaak al mentaal voor op de strijd . Hoewel het, zoals ik al zei, wel steeds beter beter gaat, omdat ze beter begrijpt waarom iets dan op die manier moet.
O wat hoop ik daar op! Dat hij de uitleg ook begrijpt! Vaak is het nu een ellenlange discussie met de woorden waarmee hij begint"Ja maar mama???" Dan weet ik gewoon dat ik op moet passen 😂😂 Hij heeft ook altijd een weerwoord 😂 Vaak vinden mensen hem daardoor irritant omdat hij nooit iets aanneemt van mensen maar echt in discussie gaat.
Ik hoop het ook echt waar want het is zo'n leuk joch! En ik wil gewoon de perfecte manier vinden om hem hierin te begeleiden maar hem ook te leren dat niet alles kan gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft.
Maar verwacht ook weer niet al teveel van jezelf he? Want 'perfect' is wel heel hoog gegrepen en daarbij 'wat is perfect?' Zolang perfect betekent dat het voor jullie allemaal fijn is, dan werkt het het best, denk ik. Veel geluk in elk geval!!
Hier ook nog vaak genoeg (te vaak) een weerwoord, hoor. Maar ieder jaar begrijpen we elkaar een beetje beter. 😉 Ik vind het soms ook fantastisch welke creatieve out-of-the-box ideeen ze aandraagt om te zorgen dat het toch op haar manier kan. Maar het kost ook zoooo veel mentale energie om telkens weer op haar niveau uit te leggen waarom bepaalde dingen wel of niet werken of kunnen of mogen. En dat moet wel, want met minder is ze niet tevreden. Een "okee, mama" zoals ik van de middelste vaak krijg hoor ik van haar nog steeds niet heel veel.
Ja dat hoor ik vaker dat ik niet voor 100% moeder ben maar voor 200% en dat bij mij alles perfect moet gaan (zoon heeft het geloof ik niet van een vreemde met zijn gevoelens) Ze legden het aan mij uit dat je 2 handen gevouwen in elkaar steekt en je niet meer kan zien wie zoon is en wie moeder. Wij reageren op elkaars buien. Hij voelt wat ik voel en ik voel wat hij voelt. Ik kan naar zoon kijken en zeggen ok nu rustig zoon begint zich op te laden, of hij is moe. Dat mensen mij aan kijken en zeggen dat klopt niet hoor hij is gewoon aan het spelen. Na een halfuur heb ik dan een overprikkeld kind of een kind wat in de auto volledig instort. Dat moet dus minder. Hij moet zijn gevoelens, bij hem kunnen laten zonder dat ik alles op pil. Maar datzelfde geld voor hem naar mij toe en dat zijn we nu aan het leren.