Alsof het allemaal maar vanzelf gaat! Sommige kinderen vragen nu eenmaal meer van een opvoeder dan anderen! Onze oudste is ook zo'n kind. Terwijl de jongste veel makkelijker is. Ook temperamentvol, maar met mijn jongste kan ik veel makkelijker op inspelen
Ow zo herkenbaar! Mijn jongste heeft nu 2x op de gang moeten staan omdat ze iets deed wat niet mocht en had haar 3x gewaarschuwd. Hij haar hoef ik nu alleen maar te zeggen "meisje nog 1x en anders op de gang." Ze stopt meteen en gaat weer spelen of bij mij zitten met een boekje. De oudste daarentegen die kun je naar de gang sturen maar serieus 1001 smoezen en redenen waarom dat niet de juiste manier is. En als je telt ook werkelijk pas bij 3 stoppen! Hij zat op het kdv en de leidster had gezegd "zo we gaan opruimen en dan naar buiten" Zoon naar haar toe "maar juf ik heb een veel beter plan, we gaan eerst buiten spelen en dan pas opruimen. Waarop juf zei dat daar niets van in kwam. Zoon zijn antwoord " maar juf ik vind dat echt een veel beter plan hoor. Eerst naar buiten en dan opruimen. Avonds aan tafel zei hij ook tja die juf vind ik niet zo lief die wilde niet doen wat ik wilde gemeen he!! Papa en ik in koor Nee ze heeft gelijk en naar de juf moet je luisteren. Dat was NIET het goede antwoord 😂😂😂
Herkenning! Mijn dochter is ook heel pittig maar op een andere manier en veel makkelijker te sturen of te corrigeren. Zoon is niet van zijn denkwijze af te brengen en kan daar echt nog dagen mee zitten.
Heel veel dingen wat jullie schrijven is herkenbaar. Als baby moest hij zich zelf maar bewijzen. Net zo lang door gaan met op de rug rollen tot het lukt, ook snachts oefende hij door, daarna naar de buik, op knieën, kruipen staan. Als het overdag niet lukt lag,zat, stond meneertje in bed te oefenen. Raakte gefrustreerd wanneer het niet lukte. Lukte het wel deed hij het een tijd niet meer. Er is altijd een weerwoord, hij reageert sterk op mijn buien, als hij verdriet heeft of boos weet iedereen dat. Aan de andere kant vanaf baby al charmant. Wint je zo om de vinger. Heeft energie voor 10 (heeft ook weinig slaap nodig) Gelukkig gek op knuffelen en kusjes en zegt dan vind jou lief Mama. (Niet alleen wanneer hij iets voor elkaar probeert te krijgen) We hebben een vermoeden (net als cb) dat hij hooggevoelig is, (hoog)begaafd weet ik zo net niet maar hij is niet dom, weet veel voor zijn leeftijd en heeft een aardige woordenschat. Uk is nog maar 2.5 dus ik lees mee voor tips
Duidelijke Herkenning! Ook het knuffelen en kusjes geven! Hij kan ineens bij mij staan en zijn armen om mij heen slaan en zeggen mama jij bent zo lief! Ik hou van jouw 😍 Hij is ook zeer attent en een charmeur eerste klas. Hij vind werkelijk alles goed, speelt met iedereen, laat baby's die huilen weer lachen. Loopt naar een oud dametje toe om zijn nieuwe wanten te laten zien om vervolgens in een heel gesprek te verwikkelen. Maar daar is ook die keerzijde. Als hij boos is weet iedereen het. Hoog, hard en schel! En intens zo intens! De juf heeft ook al gezegd dat ze dit nog niet vaak heeft meegemaakt (hij zit net op school en vind afscheid nemen heel moeilijk. Werkelijk waar de hele school hoort hem. Maar het is ook weer met 5 minuten over omdat hij gezag heeft voor de juf (goddank) en hij afgeleid word door andere kinderen.
Lastig is dit he. "Vrijheid binnen grenzen" werkt hier heel goed. Nadeel is dat je dus goed moet zien waar het werkt en waar de vrijheid moet eindigen. Dat aanvoelen van anderen wordt wel meer "ontspannen" als ze ouder worden. Dochterlief heeft dat nog steeds... maar ze raakt. Iet meer echt in de stress van mensen die niet goed voelen. (De kans dat ze vrienden worden blijft non existent maar ze accepteeet meer dat mensen zijn zoals ze zijn en kan daar veel beter mee omgaan nu) Het wordt echt wel beter... alleen tja.. de standaardregeltjes en opvoedkundige tips zul je eerst eens moeten overwegen of uitproberen want standaard is niet perse het beste. Zo gaan wij standaard naar de sinterklaasintocht in een dorp verderop omdat het daar rustiger is. Ze is evengoed uitgeput als het voorbij is. Dus dan stappen we in de auto en gaan naar huis. (Niet nog even op de koffie bij oma die daar ook woont.. en volgende dag doen we lekker rustig aan) Relax, ontspan... daar gedijt een hooggevoelig kind op. Op ontspannen ouders die gewoon toegeven als het een keer te veel is. Maar niet alles wat potentieel te veel is uit de weg gaan... leer je kind er mee omgaan ipv het te ontwijken. Daar heeft het veel meer aan.
Kort samengevat.. je kind boelt jou feilloos aan. Als jij ontspannen en vol vertrouwen bent... voelt je kind dat. Loop je onwijs te stressen... stresst je kind mee.
Dank je wel voor je bericht! Inderdaad Herkenning! Wij proberen dus in veep gevallen zoon te ontzien maar wij hebben ook een dochter die het dus wel heel leuk vind en heel soms doen we dus wel dat ene drukke ding voor dochter. Ik hoop inderdaad ook echt nu dat het voor zoon wat makkelijker gaat worden. Hij zit net op school en ook daarin merk ik dat hij het best spannend allemaal vind. Hij heeft mij 2 naar aan mijn hoofd gezeurd dat hij naar school wilde en nu moet hij en tja als iets moet dan wil zoon niet meer 😂😂😂
Theorie is ook hier simpeler dan de praktijk hoor Recent van drukke, relatief vrije school overgestapt naar een hele strenge school met kleinere klassen.. Dat scheelt ook een berg. Zag toevallig gister nog een foto die ik op fb zette op een donderdagavond van dochterlief met dr koptelefoon op, spelend op de ipad zonder geluid. Met de tekst "laat me met rust ik wil niet gestoord worden" Nu gaan we op vrijdag om 19.00 nog naar zwemles en bruist ze dan van de energie. Echt zo'n groot verschil.
Ow herkenbaar! Zoon zit dan nu op het montessori en daar gedijt hij goed. Hij heeft een juf die flink de wind eronder heeft en maar 15 kinderen in de klas en dat scheelt inderdaad. En inderdaad hier heeft hij zijn eigen Ipad en als het hem te druk word dan zegt hij ook mama ik ga naar boven even rusten en zit dan zo anderhalf uur op zijn bed met zijn iPad. Afgezonderd van iedereen en echt even een moment voor zichzelf. Hij kan ook ineens zo lekker in de ruimte staren en dan ineens weer verder gaan haha. Heel apart gezicht is dat dan is bij echt even weg en gaat dan weer verder.
Het gaat zeker niet vanzelf, maar is wel belangrijk om los te leren laten. Juist bij veeleisende kinderen. Opvoeden = loslaten.
Hoi, Bij ons in de familie komt het aardig veel voor. En dan bedoel ik ook echt hoogbegaafdheid (met net 4 jaar al AVI E4 lezen bijvoorbeeld) en het is echt niet leuk af en toe, het kan heel vermoeiend zijn. Probeer zoveel mogelijk te zoeken naar rust en dat je kind zich fijn voelt. De rest komt later wel. Bij onze oudste dochter gaat het veel beter sinds ze naar school gaat (niet hoogbegaafd maar wel een enorme ontwikkelingsvoorsprong) Onze jongste zoon is bijna 14 maand en altijd humeurig, altijd onrustig en begrijpt al zo ontzettend veel en praat al een woordje of 20. Wij vonden dit gewoon eigenlijk omdat onze dochter ook zo snel was maar werden er door het bureau op gewezen dat hij toch al wel erg ver is. En ook bij hem hoop ik niet dat hij echt hoogbegaafd is maar gewoon pienter. Want ik zie het bij mijn neefjes, het is echt niet grappig als je kind al boekjes uit groep 4 kan lezen als hij net 4 jaar is, niet of heel weinig slaapt, alles moet weten (het is echt moeten), elke dag weer een vermoeiende uitdaging is en vaak zijn ze niet gelukkig. Want wat doet zon kind in groep1? Het kan en weet al alles, de hoeken (spel, samen spelen) lukt ze vaak niet enz. Ze krijgen geen aansluiting bij leeftijdsgenootjes. Het is echt een hele zoektocht. Ik wens je veel wijsheid toe! Hopelijk vind je snel antwoorden en oplossingen zodat het beter gaat
Dank heb wel voor je bericht. Nu oas weer energie om te antwoorden. Zoon had vandaag echt zijn dag niet wat als gevolg had dat hij anderhalf uur in een driftbui bleef hangen en toen was hij even gekalmeerd en toen liepen we per ongeluk langs een geluidsinstallatie waar iets wat harde muziek uit kwam en daar begon het weer. En toch zit ik dan weer met een dilemma, waren een middagje weg naar een kerstmarkt waar ook genoeg zou zijn voor kinderen en dochter vond het super maar zoon had er meer van verwacht. Nu wilde we als afsluiting nog naar de treinen (zoon en dochter ook beide gek van treinen) maar door die driftbui van zoon zijn we maar direct naar huis gegaan, maar dan verpesten we het ook voor dochter. Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik heb (vanuit mijn werk) goede ervaring met ergotherapie en sensorische integratietherapie bij jonge kinderen met problemen in de prikkelverwerking / hooggevoeligheid. Wel goed kijken of diegene gespecialiseerd is in jonge kinderen en dus deze problematiek. Succes met de zoektocht kan me voorstellen dat het een flinke puzzel kan zijn!
anderhalf uur in een driftbui blijven hangen en als het dan weer mis gaat door harde muziek, ik snap dat je gesloopt bent als dat vaak gebeurt! Heeft er weleens iemand met je meegedacht? En dan bedoel ik iemand van een therapeutisch centrum, GGD of iets dergelijks? Ben je weleens voor een luisterend oor bij bijvoorbeeld het opvoedspreekuur geweest? Ik ben ook juf van een kleutergroep en als ouders het moeilijk vinden (wat in jouw geval ook heel logisch is) dan geven we vaak als tip mee om naar het opvoedspreekuur van de GGD te gaan. Zij luisteren in eerste instantie alleen maar en gaan dan kijken of er iemand is (orthopedagoog, speltherapeut, noem maar op) die met de ouders meekijkt en tips geeft en zo komen ze vaak toch tot meer rust in het gezin. Het is geen hoge drempel en het is echt bedoeld als ruggesteuntje. Wij hebben het voor onze dochter gedaan omdat ze maar bleef terugvallen met zindelijkheid, en ik kwam er maar niet achter wat de oorzaak was. De GGD heeft ons doorgestuurd naar een bekkenbodemfysio die gespecialiseerd was hierin en zo zijn we aan de slag gegaan voor een 'plasdiploma' en nu heeft ze bijna nooit meer een ongelukje. Echt heel fijn. Het lijkt me echt pittig voor jullie, en inderdaad ook voor jullie dochter zal het niet altijd even leuk zijn. Het helpt misschien om niet vooraf iets te beloven als je niet weet of het door kan gaan. En lekker eens met haar alleen op stap gaan, haar alleen aandacht geven zonder dat haar broer die op kan eisen.
Ik lees hier best wat herkenbare dingen. Mijn oudste (nu 5) is ook een slim en gevoelig jongetje. Hij was als baby heel onrustig en huilde veel. Als dreumesje en peuter ontzettend nieuwsgierig, hij kon (en kan) dingen echt bekijken. Dan zie je hem denken. Maar ook enorme driftbuien wanneer iets niet naar zijn zin gaat. Hier ook altijd het gevoel gehad dat hij anders was, en niet alleen een extreme peuterpuber. Maar we hebben hem nooit laten onderzoeken. We hebben zelf onze manier gevonden om ermee om te gaan. Het voordeel is dat hij wat betreft karakter veel op mij lijkt. Ik kan dus vaak zijn behoeften goed inschatten. En nu hij wat ouder wordt gaat het ook steeds makkelijker. Onze tweede is een 'gewoon' kind, en nu zien we ook echt verschillen. Nummer twee heeft geen moeite met drukte, lawaai en veel dingen op een dag doen. Nummer twee gaat niet over alles in discussie en accepteert een nee. Nunmer twee hoeven we niet eindeloos voor te bereiden op iets spannends. Nadeel is wel dat we vanwege de oudste soms dingen laten (zoals laatst de sinterklaasintocht) die voor nummer twee heel leuk kunnen zijn. Daar heb ik soms wel moeite mee. Het dilemma van Wachtend is heel herkenbaar. Ik heb daar ook geen oplossingen en tips voor. Ben benieuwd hoe andere daarmee om gaa.
Dit is een heel mooi uitgangspunt.! Ik herken veel van het verhaal van TS met mijn oudste.. En ik wilde het zó graag allemaal goed doen dat ik voordurend onzeker/gestresst was, wat mijn oudste dan weer feilloos oppikte en daarop reageerde. Bij mij kwam de omslag toen ik me ging beseffen dat mijn 'gedrag/gevoel' een grote belasting was voor mijn kind. Mijn drang om het voor hém perfect te doen, maakte dat hij het alleen maar moeilijker had... Dus nu probeer ik los te laten. En te vertrouwen.! Dat is het sleutelwoord in mijn opvoeding geworden. Ik vertrouw erop dat ik het goed doe, ik vertrouw erop dat mijn kind, mooi mens als hij is, heel goed terecht gaat komen. Ik geef mijn kind mee dat hij mij altijd kan vertrouwen en dat ik hem loslaat, maar er altijd ben als hij me nodig heeft. En echt, hier werkt het.!
Wij hebben inderdaad 2x per week begeleiding bij ons thuis. 1x alleen met mij zodat we dingen kunnen bespreken en 1x met zoon en dochter erbij zodat ze ook mee kan denken. Vandaag toevallig de hele ochtend alleen geweest met dochter en heerlijk op stap geweest en vanmiddag heeft dochter 3 uur geslapen en zoon was 3 uur rusten (met Ipad op bed spelletjes spelen, filmpje kijken etc) was daar ook echt wel even aan toe eerlijk gezegd. Normaal slaapt dochter ook niet zo lang dus nu was het echt even een momentje voor mij! Heerlijk!! Zoon sinds zondag geen driftbuien meer gehad en gister zei hij ineens mama ik ga minder boos zijn en huilen dus ik stond even met mijn mond vol tanden. Zei hij ja het is helemaal niet leuk om boos te zijn en te huilen. Dus ik heb maar geantwoord dat ik dat wel heel fijn zou vinden! Al zouden we deze buien maar 1x in de week hebben dat zou al schelen!
Hier blijkt mijn perfectie te komen doordat ik niet in de valkuilen wil vallen als hij bij mij vroeger is geweest. Ik ben dat dus nu ook met therapie aan het proberen los te laten.