Ik heb 2 kleintjes en ben er voor mijn gevoel zoooo ontzettend klaar mee zwanger zijn en bevallen is best zwaar! Ben 24/7 met ze en soms word ik gek van mijn peuter en baby en denk dan vaak "nog een? Moet er niet aan denken". Maar natuurlijk vind ik ze geweldig en de liefste leukste kinderen die er zijn.. Al mag mijn dochter nou wel door gaan slapen hoor. Kan zo slecht tegen weinig slaap. Mijn man wil er wel 4 maar ik denk dat ik dan heeel veel grijze haren en een punthoofd krijg.
Ik ben nu zwanger van de tweede en ik voel me zo beroerd dat ik nu in elk geval zou zeggen dat ik het hierna nooit meer doe haha
Ik wilde altijd al 3 kinderen, mijn man wel meer , maar vond 3 ook goed. Ons gezin voelde echt compleet met 3 kinderen, maar er volgde nog een cadeautje. Nu met 4 kinderen zijn we helemaal compleet en het had zo moeten zijn. Zo mooi om te zien hoe de oudste 2 en jongste 2 samen zijn (2x dicht op elkaar) en dat ze met zn 4tjes fijn samen kunnen spelen. Dus hier 1 meer dan dan wat ik voor ogen had, maar voel me zo rijk nu. Mijn man vind 4 ook echt genoeg .
Wij wilde er graag 3, maar hebben er nu 2. Gezien de ernstige problematieken en levenslange zorg voor onze oudste, houden we het bij 2. Toch zouden we wel willen dat het anders was geweest maar helaas, een 3e erbij is echt niet verstandig.
Ik wilde altijd heel graag 4 kinderen (een even aantal). Mijn man wilde er 2 maar dat vond ik te weinig haha Dus het zijn er nu 3. Na de 3e kriebelde het nog wel een tijdje, maar toen hij naar de peuterspeelzaal ging was het kriebelen zo goed als voorbij. Mijn kinderen zijn nu 10, 8 en 4. En ik vind het heerlijk om weer lekker mijn eigen ding te kunnen doen, geen luiers, geen flesjes, geen middagslaapjes, weg te gaan wanneer we willen enz. Ik geniet nog ontzettend als ik baby's zie, knuffel ze graag. Maar vind het ook weer heerlijk om ze terug te geven aan hun papa of mama
Van het weekend een strikvraag aan mijn man gesteld. Of hij nog kinderen wilde. Gelukkig zei hij nee. Ik zou best nog wel een kind willen, maar dan graag een kant-en-klare 4-jarige. Baby's zijn cute, maar ik heb er helemaal geen trek meer in. En de fases 'ik ben 2 en ik zeg nee' en 'ik ben 3 en doe het nie' sla ik ook graag helemaal over. Is maar een voorbeeld. Mijn zoontjes waren niet zo erg dwars, maar wel vermoeiend nieuwsgierig en onderzoekend. Nu is de jongste 4 en dat scheelt echt zoveel! Ze kunnen veel zelf, je kunt ze dingen uitleggen, etc. Gisteren was ik bezig met het schrijven van de kerstkaarten en het updaten van de adressenlijst. Het viel me op, dat we nu een aantal mensen in de lijst hebben staan met 3 kinderen en dat ik bij elk van de gevallen echt een 'pffffff'-gevoel kreeg. 3 kinderen lijkt me véél te druk. Dan hou je nauwelijks nog tijd en energie over voor jezelf of voor jou en je partner samen. Tenzij je er geen probleem mee hebt om vaak anderen in te schakelen voor opvang, zoals (schoon)ouders, babysitters, etc. Doen wij ook wel eens, maar zeker niet wekelijks. Misschien een keer per maand of zo...
Waarom zou je meer tijd over hebben voor jezelf en/of partner met 2 kinderen? 's Avonds slapen ze toch allebei of alledrie? Hij sport als ik thuis ben en andersom als ik daar zin in heb, door zijn wisselende diensten hebben wij geregeld een ochtend samen en anders gewoon de avonden net als ouders met 2 kinderen Oppas hebben wij eigenlijk zelden tot nooit nodig, ze logeren misschien 3x per jaar of alledrie bij opa en oma of ze gaan eens een middagje spelen, maar dat is het ook wel.
Ik merk het nu al, dat het veel geregel is met een tweede, die nu een eigen agenda heeft. En daarmee bedoel ik speelafspraakjes bijvoorbeeld. Maar straks gaat hij ook op zwemles en later op sport, muziekles of wat voor hobby hij dan ook wil. Met 2 kinderen kan ik het vaak net bolwerken, maar met nóg een kind erbij (en dan helemaal als die klein is, waarbij er ook nog eens rekening gehouden moet worden met middagslaapjes en zo), zou ik niet weten hoe ik het moet bolwerken. Ik moet er bij zeggen, dat ik 4 dagen per week werk. Dus op die 'vrije' woensdag ben ik de hele dag op en neer aan het sjouwen. 's Middags moet de oudste naar zwemles, dus speelafspraakjes duren maar tot 14.00/14.30 uur. Voor beide, want de jongste is nog te jong om echt de hele middag te spelen. Ik moet dus regelmatig het dorp rondrijden om de kinderen op tijd op het zwembad te hebben. De rest van de dag zit volgepland met noodzakelijk dingen, zoals het huishouden, de boodschappen, de markt/stad als ik daar iets van nodig heb, kapper en andere afspraken, die periodiek moeten gebeuren... De zaterdagen zijn al net zo vol, met hockey en scouting en wederom noodzakelijke dingen. Zondags kunnen we gelukkig wel leuke dingen doen met het gezin, maar ook dan worden we vaak geleefd, door semi-verplichte bezoekjes aan (schoon)ouders en jarigen enzo. Met nóg een kind erbij, ben je naar mijn idee nóg meer aan het rondsjezen. Maar je hebt ook wel gelijk... Qua oppas maakt het niet uit of het er 2 of 3 zijn... Hoewel we het onze ouders echt niet aan willen doen om op 3 kinderen te passen. Mijn vader wordt al bijna 80... Mijn schoonmoeder is de jongste van het stel en die is bijna 70... én ze wonen op een uur rijden...
Ja, wat dat betreft snap ik het wel hoor. Hier is het gelukkig allemaal wel te combineren (3x p/w sport van de oudste, 2x de middelste en 1x de jongste), maar ik werk ook niet dus dan is het sowieso wel wat relaxter wat dat allemaal betreft. De oudste is ook op een leeftijd dat ze zelf van alles regelt e.d. dus dat scheelt ook. En daarnaast jonge opa's en oma's (rond de 60). Maar ik kijk er wel naar uit straks alledrie naar school: kan ik lekker aan mijn studie, want dat is soms wel lastig met een bijna 4-jarige thuis die echt toe is aan school
Nou ik ben het er wel een beetje mee eens, maar weet inmiddels niet beter meer. Maar wij hebben dus geen oppas die op alledrie tegelijk wil passen, dus dan ben je al snel veel beperkter.
Het zit ook deels tussen mijn ogen hoor (daarom weet ik ook, dat ik geen derde wil), maar van die zin alleen al word ik al moe! Dat scheelt zeker! Als ik minder (of niet) zou werken en mijn ouders makkelijker op zouden kunnen passen, dan zou het mij ook niet zo zwaar lijken dan nu. Dat dus. 3 kinderen kan best pittig zijn (om ze alledrie om je heen te hebben en een hele dag te vermaken/uit elkaar te houden). Veel ouders trekken dat al niet (gelukkig een hoop ook wél), maar laat staan de 60+'ers. Ik lees/hoor ook wel vaker, dat de grootouders als heel vanzelfsprekende opvang worden genomen. Die passen 1, 2 of 3x per week op. Eérst bij één kind, toen kwam nummer 2 erbij. En ze willen graag een derde en gaan er vanuit, dat opa en oma dan op alledrie de kinderen gaan oppassen. Fijn als dat kan, maar 1) ze willen het niet altijd, 2) ze kunnen het niet altijd en 3) de situatie kan zomaar ineens veranderen, door ziekte/ouderdom/etc. Dan zadel je ze wel met een probleem op, want dan moeten zij ineens gaan kiezen tussen hun gezondheid en hun (klein)kinderen. Veel ouderen blijven dan toch oppassen, ondanks dat het eigenlijk te zwaar is, omdat ze zich bezwaard voelen richting hun kinderen om aan te geven dat het teveel voor ze wordt....
Ik ben nu zwanger van onze 2de, maar ik weet héél zeker dat dit ook de laatste wordt. Ik vind zwanger zijn echt vreselijk.. beperkt mij veel te erg in mijn favoriete sport (Paardrijden) en ik kan echt niet zonder. Dus ben nogal chagrijnig En qua drukte en alles ben ik na onze tweede prinses ook wel écht klaar met het kleine spul. Vind het zo onwijs lekker dat mijn dochtertje nu 1,5 is. Geniet daar enorm van en ondanks dat ik nu wel uitzie naar onze tweede dochter is het niet specifiek de baby fase waar ik zoveel zin in heb. De vrijheid die je langzaam aan meer krijgt als je kindje(s) ouder worden vind ik ook wel weer héérlijk.
Ik heb niet alles gelezen maar wil toch even reageren. Ik twijfelde al over wel of niet een eigen topic hierover maken maar het haakt zo in op dit onderwerp dat dat dubbelop zou worden. Wij hebben 3 jongens en hebben na de 2e al gezegd dat het daarbij zou blijven. Toch begon het bij mij na een poosje weer te kriebelen maar bij mijn man pas een hele poos later. Nu hebben we er dus 3 en daar zou het dan deze keer wél echt bij blijven. En nu, nu twijfel ik enorm, kan ik niet omgaan met het definitieve 'nooit meer' en wil ik heel graag toch nog een vierde kindje. Maar... ik heb een heel grote wens voor een dochter, niet perse voor een vierde kindje. En daar schaam ik me wel een beetje voor want je hoort gelukkig en blij te zijn als het maar gezond is. Maar na 3 jongens zou ik zo ontzettend graag een dochter willen en het idee die nooit te krijgen maakt me erg verdrietig. Toch is het natuurlijk absoluut niet gezegd dat een eventueel vierde kindje een meisje zou zijn, sterker nog, ik weet bijna zeker dat het dan weer een jongen is (of ik zeg dat tegen mijzelf om teleurstelling te voorkomen). Mijn man heeft nu gezegd het niet uit te sluiten maar hij vindt het nog te vroeg (onze jongste is bijna 14 maanden) en daar ben ik het op zich wel mee eens. Maar wij zijn al 38 en 45 en moeten we het dan nog willen? Zijn we dan niet wat te oud aan het worden voor nog een vierde kindje? Ik blijf enorm twijfelen tussen gevoel en verstand, zeker omdat er verstandelijk genoeg redenen zijn om het niet te doen. Maar het gevoel is zó sterk dat dat ook niet te negeren is. Moeilijk. We komen er voorlopig nog niet uit.
Als ik met een partner zou zijn zou ik de wens hebben voor 4 kindjes. Maar niet allemaal van mezelf, pleegkinderen is ook goed Alleenstaand zou ik graag 2 kindjes willen. Maar inmiddels al 2,5 jaar bezig voor nummer 1. Dus eerst maar zien of die überhaupt gaat komen. En als die komt maar kijken waar nr. 2 vandaan gaat komen. Van mezelf of een pleegkindje.
Ik kan me je gevoel wel voorstellen. Ik heb ook drie zoons en zou een dochter ook wel leuk vinden. Vooral omdat ik ooit al heb mogen neuzen tussen alle meisjesspullen maarja je hebt het niet voor het uitkiezen. Ze zeggen ook vaak als je een bepaald geslacht al 'veel' hebt dat de kans op hetzelfde geslacht weer groter is. Dus de kans op nog een jongen zou groter zijn. Of je zou het dan echt moeten doen met zo'n dieet etc om de kans op een meisje te vergroten maar dan nog tja.. je moet je eens voorstellen dat je 4 zoons hebt en of je dat dan leuk vindt of te druk etc. Als je nu dan bijvoorbeeld zou weten dat als het nog een zoon zou worden zou je er dan nog voor gaan? Als je zoiets hebt van nee als ik op voorhand zou weten dat het weer een jongetje zou worden dan zou ik het gewoon bij 3 laten dan zeg ik laat het zoals het nu is.
Haha, maar daar die volgende quote bij nemende, dan redt ze het zelf dus bijv. heen en kom ik halverwege of haal haar alleen op (of dus mijn man) en dan scheelt het al heel veel Oh dit zie ik ook zeker! Wij willen zelf alleen als het echt echt eens nodig is (misschien 1x per jaar) of als opa en oma het leuk vinden (bijv. in de vakantie 1 of 2 kinderen) daar gebruik van maken. Waar schoonzusje en zwager bijv. structureel afhankelijk zijn door hun baan van aan beide zijdes opa's en oma's die oppassen, gesleep met een kind e.d. Zij beschouwen dat redelijk als vanzelfsprekend. Hup een 2e erbij en die komt ook meerdere keren per week bij opa en oma aan de ene of andere kant. Tja, het is onze keuze van leven niet, ook niet met jongere opa's en oma's (58-63 jaar): onze kinderen, onze zorg en absoluut geen oppas onder het mom van 'anders kunnen wij niet werken, niet uit, onze leaseauto of eigenlijk net te dure huis betalen, het levensonderhoud van een op komst zijnde tweede niet betalen e.d.'
Ik ben het met je eens dat je opa en oma niet als zekerheid moet nemen maar mijn schoonmieder vroeg 10 minuten nadat ze wist dat ze oma zou worden al of ze wel op mocht passen elke week. Het liefst wil ze alle dagen oppassen maar wij vinden 1 dag pw genoeg . maar mocht ze er mee willen atoppen geen probleem dan gaat onze dochter een dagje extra naar de opvang. Ik vind wel dat je dit altijd moet kunnen betalen want ze kunnen ook ineens weg vallen. Mijn eigen ouders werken zelf ook dus die passen alleen op als ze kunnen EN willen. Ze mogen altijd nee zeggen en dat doen ze soms ook, helemaal prima.
wij hebben 2 kinderen. ik vind het goed zo. maar ik weet dat mijn man nog wel graag een 3e zou willen, eventueel nog wel een 4e, 5e...
Ik weet het echt niet joh! Weet je wat het ook is; het idee van nooit meer zo'n mooie zwangere buik hebben, nooit meer naar de verloskundige, nooit meer die eerste echo, dat kloppende hartje horen, nooit meer kleertjes uitkiezen, namen bedenken, nooit meer bevallen en nooit meer zo'n mooie kraamweek, enzovoort... dat idee vind ik bijna niet te verdragen. Dus of het nou echt alleen is dat ik zo graag nog een dochter erbij wil of alles gewoon nog eens meemaken, of het nou een jongen of meisje is, ik kom er niet uit. Of dat echt zo is dat hoe meer van hetzelfde geslacht, hoe groter de kans dat dat nog eens zo zal zijn, dat weet ik niet, dat kan maar ik denk dat ik uiteindelijk het risico best zou willen nemen. Maarja, die leeftijd he, en alle praktische bezwaren. Het blijft moeilijk!