Ik weet niet hoe het zou voelen met een adoptie of pleegkind, maar ik heb wel twee stiefzoons en qua gevoel komt dat echt niet in de buurt van het gevoel voor mijn eigen kinderen. Nou moet ik er wel bijvertellen dat ze al ouder waren toen ik in hun leven kwam (13 en 5) en ik dus de eerste jaren gemist heb. Daarnaast komen ze maar om het weekend en voed hun moeder ze grotendeels op op een manier die niet de mijne is, wat te merken is aan hun normen en waarden. Maar als ze bij ons zijn maak ik uiteraard geen onderscheid in de manier van omgaan tussen mijn eigen kinderen en mijn stiefkinderen. Ik denk overigens niet dat ik evenveel kan voelen voor een kind die niet uit mij geboren is, voor mij de belangrijkste reden om niet te willen adopteren/pleegzorg te willen doen want ik vind wel dat kindjes recht hebben op die onvoorwaardelijke moederliefde. En ik ben dan ook heel blij dat er mensen zijn die dat wel kunnen geven.
Ja maar kan het wel? Kan een mens wel bijvoorbeeld 3 kinderen gelijk behandelen als het gevoel anders is. Van een redelijk deel van de dingen die je als doet ben je bewust. Maar er zijn ook een hoop reacties en signalen die onbewust verzonden worden. Het lijkt mij heel lastig om dat allemaal op 1 lijn te houden als dat niet uit gevoel komt. En kinderen kunnen best slim zijn in het oppikken van deze signalen.
Dat is wel een goede. Ik behandel mijn stiefkinderen hetzelfde qua gedrag (belonen/straffen, allemaal hetzelfde eten, zelfde bedrag met cadeautjes, zelfde verjaardagsrituelen enz) maar mijn eigen kinderen knuffel ik veel en mijn stiefkinderen niet. Omdat ik die behoefte niet heb, maar ook omdat het grote jongens zijn. Het lijkt me dat als mijn eigen zoontje straks 12 of 20 is ik die ook niet meer continue op schoot trek of een kus geef in het voorbij gaan. Maar het is wel anders met bijvoorbeeld ziekte ed, toen mijn dochter haar arm brak zat ik ook te huilen, ik voelde de pijn die zij had tot in mijn ziel en ik wilde zo graag dat van haar overnemen. Toen mijn stiefzoon zijn pols brak vond ik dat enorm zielig voor hem en heb ik meteen een cadeautje gehaald en hem in de watten gelegd, maar dat ontredderende gevoel was er niet.
Lastig dit altijd. Al mijn neefjes en nichtjes zijn geadopteerd en ik kwam er zelf pas achter toen ik een jaar of 13 a 14 was 😂. Een oom van mij heeft een donkere huidskleur en m'n nichtjes en neefjes ook dus ik zag het niet eens. Maar dat ter zijde. Denk als een kinderwens zo groot is dat je een adoptie kindje omarmt met al je liefde alsof het je eigen kind is. Stiefkinderen is inderdaad denk ik anders. Die krijg je "erbij" op oudere leeftijd. Ondanks dat denk ik dat je als gezin zijnde een goede basis kan vormen als je iedereen t zelfde behandeld en t nooit kan/mag laten merken dat je minder van je Stiefkinderen houdt. Je krijgt ze er bij en dat is ook jouw keuze. En ik denk dat een adoptie kindje ook een kwestie van wennen is. Zowel voor de ouder als het kind. Als het een baby van 3 maanden is gaat dat misschien makkelijker dan bij een kind van 4 jaar. Persoonlijk vind ik dat je het in ieder geval niet kunt onderscheiden. Net zoals m'n schoonmoeder bijv meer houd van m'n ene nichtje dan van het andere nichtje. Vind dat zo stom. Je kan een betere klik hebben, dat geloof ik wel. Maar op de vraag meer houden van dan etc? Tja denk dat je dat alleen kan beantwoorden als je zelf een adoptie hebt mee gemaakt.
Dat je die 'erbij krijgt' vind ik een lastige instelling. Als mijn relatie met de vader van mijn kinderen geen stand zou houden, zou ik alleen voor iemand gaan als die het hele plaatje wilt. En alleen als de kinderen het ook zien zitten. Stiekem vind ik dat als het om een serieuze situatie gaat, dit ook een vorm van adopteren met minder rechten is.
Dat is precies wat ik bedoel; iemand die het hele plaatje wilt. Stiefkinderen krijg je erbij en dat is de keuze. Of je accepteert alles en iedereen en behandeld iedereen t zelfde ☺ of niet. Maar dan is geen relatie.
Oh sorry met een half open oog zitten lezen. Maar ik vind het wel heel ingewikkeld de ontwikkelingen mbt tot scheidingen en samengestelde gezinnen. Op momenten dat ik even twijfel aan mijn relatie moet ik daar wel eens aan denken. Omdat ik veel kinderen incl. mijzelf aan het kortste eind heb zien trekken. Ik vind de gezinnen waar iedereen zich echt gelijk en thuis voelt in zo'n situatie echt bijzonder. En mooi dat ze dat voor elkaar hebben gekregen.
Ik heb 2 eigen kinderen en 2 stiefkinderen en ik kan zeggen dat ik evenveel van ze hou. Iedereen is gelijk in ons gezin en zo voelen de kinderen dat ook.
Is ook lastig. Mijn ouders zijn gescheiden en m'n vader heeft al 20 jaar een "andere" vrouw. Zij heeft een dochter en 2 zoons. Stief zusje en broers eigenlijk. En eerlijk gezegd zijn we pas sinds 4 jaar een eenheid aan t worden. Ik was boos op m'n vaders vrouw. Haar zoons op mijn vader. Met z'n alle onder een dak. Onwijs gezellig. Not. Maar nu gaat alles goed en is alles leuk en gezellig en noem ik ze ook geen "stief" meer. Klinkt zo assepoester. Maar ik weet dat mijn vader meer van mij houdt en zijn vrouw meer van haar kinderen. En die eenheid hadden we 20 jaar geleden al moeten vormen toen we nog klein waren.
Ik was ook niet blij met mijn stiefvader. Ik schijn 5/6 stiefbroers/zussen te hebben. Geen idee hoe ze heten/er uit zien. Van hem weet ik het ook eigenlijk niet want ik kan op 2 handen tellen hoe vaak ik hem gezien heb. Dat wonen onder 1 dak is mij bespaard gebleven... Maar dat is een lang verhaal. Ze zijn 15 jaar later iig nog samen. Ach je leert er in ieder geval van om kinderen wel op de eerste plaats te zetten. 20 jaar geleden had je niet de kennis van nu. Toen voelde het misschien ook heel anders. Begreep je bepaalde dingen nog niet. Fijn dat jullie als nog een eenheid aan het worden zijn.
Hier ook 2 eigen kinderen en 2 stiefkinderen. En ik hou ook ontzettend veel van mijn stiefkinderen, maar wel anders dan van mijn eigen kinderen. En eerlijk gezegd denk ik dat dat ook normaal is. Je ziet ze minder (bij ons 1 weekend in de 2 weken en de helft van de vakanties) en je hebt ze niet mee gemaakt vanaf de geboorte. Wel probeer ik ze net zoveel liefde, veiligheid en geborgenheid te geven als mijn eigen kinderen.
Ik heb twee kinderen en ben draagmoeder geweest voor een kindje wat biologisch mijn kind is. Kindje voelt totaal niet als mijn kindje maar uiteraard voelt het voor mij wel speciaal. Mijn gevoel naar het kindje is niet te vergelijken met mn gevoel naar mn eigen kinderen. Maar gevoel is er wel degelijk. Ik vind het fijn om het kindje weer te zien maar ik mis het niet als ik het niet zie. En dat heb ik wel bij mn eigen kinderen. Andersom is het voor de mama van het kindje compleet haar eigen kindje, pure volwaardige liefde. Ik denk dus zelf dat biologisch/genetisch niet de ultieme binding is. Het gaat meer om liefde op een hoger level.
ik denk dat bij de liefde voor stiefkinderen het ook anders kan zijn omdat er al een andere mama of papa is. Je bent een extra persoon die lief mag hebben maar je vervangt niet iemand. Misschien dat dat net dat stukje onvolwaardelijkheid is die niet hoeft ofzo?
Ik hou net zo onvoorwaardelijk van mijn bonuskids als van mijn eigen dochter. Dat gevoel voor mijn bonuskids is moeten groeien waar dat voor mijn dochter er vanaf de eerste seconde was. Het maakt voor mij geen verschil wie van de drie ik knuffel. En geen verschil dat ze al een moeder hebben. Ik heb met mijn hart voor dit gezin gekozen. Scheelt misschien ook dat mijn bonuskids mij ook altijd goed behandeld hebben en dat was bij CVM niet zo. Ik hou ook onvoorwaardelijk van mijn eigen gezin waar ik opgroeide dus mijn ouders broers en zus. Ik zou nooit op deze manier van mijn partner kunnen houden. Ik zou hem nooit zoveel dingen kunnen vergeven als ik dat bij mijn 'bloed'familie zou kunnen. Ik zie mijn partner dood graag maar er zijn meer grenzen in het houden van, misschien ook omdat hij me harder zou kunnen kwetsen dan mijn familie dat kan.
Ik heb er geen ervaring mee dus zeker weten kan ik niet maar ik denk dat hwt verschil zit in de bewuste keuze die je maakt. Stiefkinderen krijg je erbij. Daar hou je van maar vast anders dan je eigen kinderen. Een kindje welke jij bewust adopteert of een pleegkindje (denk een adoptiekindje meer) kies je bewust en daardoor denk ik wel dat je daar meer liefde voor kunt voelen dan een Stiefkind. Een kindje welke wel in jouw buik groeit maar biologisch gezien niet van jou of je partner is is "gewoon" jouw kind. Daar zou voor mij echt geen verschil in zitten. Het groeit in jouw buik en jij bevalt van dat kindje. Dat makt je al papa en mama in hart en nieren. Maar nogmaals, gezien ik er geen echte ervaring mee heb weet ik natuurlijk niet of dit ook echt zo zou zijn.
Zou dat voor jou betekenen dat als je zou moeten kiezen tussen je partner en je ouders(+ broers/zussen) dat he voor de laatstgenoemden kiest? Oprechte vraag hoor, geen verwijt
Grappig eigenlijk,ik heb het net andersom ahoewel ik mijn familie ook alles vergeef. Ik mag het misschien niet zeggen maar ik hou echt het allermeeste van mijn man en mijn "kindje"* of hoe je het noemen wilt. Ik hou van mijn neefje maar kan dat niet vergelijken met toen ik zwanger was. Niets maar dan ook niets kan dat vervangen. Oh ja en niet te vergeten mijn poezels. Oh ja,ik denk als ik een adoptiekindje zou hebben wat ons echt papa en mama noemt ik daar ook hartstikke gek op zou zijn maar helaas mag ik niet adopteren.
Ik zei het hierboven al, die fout wordt vaak gemaakt. Een kind wat in jouw buik groeit is automatisch jouw biologische kind. Dit is tevens ook zo in de wet vastgelegd.
True! Je hebt sociaal ouderschap, genetisch ouderschap en biologisch ouderschap. Normaal gesproken zijn alle drie soorten van toepassing. Alleen bij bijv ECD ben je wel biologisch en sociaal de ouder, maar niet genetisch. Bij adoptie en pleegzorg ben je alleen sociaal de ouder (heeft niet jouw genen, niet jouw bloed).