Geen meerdere kinderen

Dat maakt misschien dat jij deze reactie wat meer aantrekt. Vooral als moeder heb je een dikke huid en een geoliede rug nodig. Daarbij is projectie een heel ingebakken eigenschap van de mens die ontzettend verweven is met hoe je denkt en wat je zegt. Dat kan je niet veranderen bij anderen. Dat moet je trouwens ook niet willen want het karakter en de ervaringen maken de mensen tot wie ze zijn. Dat kan af en toe vervelend zijn. Maar zolang jij beseft dat de mening van anderen hoort bij wie zij zijn en niet bij wie jij en wie jouw gezinsleden zijn is daar makkelijker mee om te gaan. Sommige 'lompe' opmerkingen zijn heel veelzeggend over de spreker.

 

Ik heb niet zo een moeite met die vraag of het nou van een onbekende komt of van een familielid.

Ik zei vorige keer op die vraag dat de 2e al onderweg is en dat vonden ze zielig voor mij 😱 En dat was vast niet bewust..
Nou wel dus wij hebben hier voor gekozen en dat zeg ik ze dus ook gelijk.

 

Ik had altijd de wens voor 2 of zelfs 3 kid's. Maar ik vond het zwaar, de zwangerschap was heel zwaar, de bevalling was heel zwaar en traumatisch en de eerste kraamtijd was heel zwaar. Nu heb ik alle tijd voor finn en als hij op bed ligt kan ik even suffen op de bank (kamp nog steeds met bi). Met een 2e gaat dat allemaal niet. Met een 2e heb ik zelf ook nu het gevoel dat ik finn tekort doe. Geniet ik dan wel genoeg van hem, maar ook geniet ik dan genoeg van mijn 2e kindje?!

Ik snap 1 ouder gezinnen wel veel beter nu (heb t nooit zielig gevonden). Ook financieel kan ik me er best wat bij voorstellen!
Ik stel deze vraag ook wel aan andere vrouwen...best lullig denk ik nu

 

Het gaat erom wat jullie vinden en wat een ander vind is niet belangrijk.

 

Nee vind ik niet. Ik denk niet dat het helpt om voortdurend te voorzichtig te zijn met wat je zegt. Die eigenschap heb ik heel erg gehad. Nu nog een beetje. En dat is gewoon heel erg vermoeiend. Betekend tussen haakjes niet dat ik vind dat je alles maar moet kunnen zeggen.

Ik heb trouwens 2 kindjes. Even lekker kunnen surfen, net een uurtje op de bank een oogje dicht kunnen doen (voordeel van 2 snel achter elkaar). En straks vis ik ze er weer uit. Met de tweede miste ik in het begin wel het hebben van alle tijd en rust om de halve dag sereen met de kleine in mijn armen te kunnen zitten. Zwanger zijn vond ik heel zwaar. Gelukkig sliep de oudste nog veel in het begin dus had ik ook veel slaap momentjes. En een partner die als hij thuis was het direct over nam als het mij teveel werd. Bevallen vond ik ook vreselijk en de kraamtijd hectisch. Maar inmiddels is de jongste bijna 9 maanden. De oudste net 2. En is het steeds meer een tweeling aan het worden. Ze halen veel plezier uit het samen zijn. De kleinste wil ook niet meer alle aandacht van de wereld. Die wil op ontdekking gaan en spelen met zijn broer. Het speelt eigenlijk geen rol meer dat ik mij niet in twee kan splitsen. En willen ze tegelijk mama (zijn beiden mama kindjes) dan neem ik ze beiden op schoot. Ik heb mijn vaste momenten met hun apart. En als ik het gevoel krijg dat de oudste meer behoefte aan mij heeft laat ik de jongste thuis bij zijn vader achter en ga ik met de oudste op pad. Dit schrijf ik niet om je iets op te leggen. Dit is puur gereageerd op dat het niet mogelijk zou zijn.

Maar mocht een derde ons gegund zijn gaat daar wel een een tijd overheen willen laten gaan omdat ik anders niet zou weten hoe ik ze allemaal tevreden moet houden. En ik wil de dynamiek van onze bijna tweeling niet verstoren. Zodra ze op school zitten (met overblijf) zou de tijd er misschien weer rijp voor zijn.

 

Dat had ik vroeger ook altijd. kon daar ook erg slecht tegen,
wij konden moeilijk zwanger worden. na 5 jaar toch spontaan zwanger.
en toen ook steeds de vraag van verschillende mensen wanneer komt de 2e ???
vond het best lastig om daarmee om te gaan.
na 3 jaar toch weer zwanger geraakt ook weer onverwachts.

maar als het niet lukt is dat een hele pijnlijke vraag, maar ook als je maar 1 kind wil denk ik waar bemoeien ze zich mee,. moet iedereen toch lekker zelf weten.

oh en ik vind 1 kind ook niet zielig.

 

Ik denk dat het heel erg afhankelijk is van wie de vraag stelt (onbekende of familielid bijvoorbeeld) en ook op welke manier. Is het echt oprechte interesse of gewoon nieuwschierigheid?

Je kunt aan een bekende toch gewoon uitleggen hoe het zit? Zeker als jullie er een goede reden voor hebben zullen mensen dat prima begrijpen.

Daarbij mag een ander natuurlijk ook gewoon een eigen mening hebben. In de maatschappij is het gewoon gericht op 2 kinderen (dat is de standaard). Heb je er "maar" 1 of "meer dan 2" dan wijk je af. Zeker als daar voor anderen geen duidelijk zichtbare reden aan vast zit (denk aan medische of sociale problemen).

 

Je moet je gewoon niks van aantrekken.. Vrouwen geven elkaar heel vaak ongevraagd comentaar en advies, gewoon een oor in en andere uit.
Als ik op me zou aantrekken van rare opmerkingen en vraagstellingen dan had ik al lang een burn-out gehad.

 

Daarom begon ik mijn tekst ook met een vette knipoog.
Want ik wilde inderdaad geen kind meer en ben van gedachten veranderd. En dit hoor ik van meerdere, dus zo'n vreemde opmerking is het niet.
En met 1 kind heb je altijd nog meer vrijheid dan met meerdere kinderen. Dat zie ik om me heen als ik naar vriendinnen kijk. Het is gemakkelijker om oppas voor 1 te vinden. En als straks nr 2 mag komen zit ik toch weer gebonden aan slaapjes etc.

 

Moet er dan een duidelijke zichtbare reden achter zitten? Waarom laten mensen elkaar niet in hun waarde? Hebben ze respect voor de keuzes die ze maken in dit opzicht. Ik vind dat degenen die dat niet kunnen en zo snel oordelen vellen, afwijken.

 

Nee, daar heb je ook wel gelijk in hoor.
Misschien zitten we allebei over 5 jaar nog op dit forum. Eens kijken of ik van gedachten ben veranderd

 

Ik denk dat het een "makkelijk" gespreksonderwerp is, het is toch een onderdeel van iemand "nieuw" ontmoeten en beter leren kennen, de vragen over iemands (mogelijke) kinderen.

Ik vind die vraag ook vervelend, wat antwoord ik? 3 of 4.

Maar er zijn zat vragen die voor iemand vervelend kunnen zijn, anders kun je niets meer vragen. Als ik alle mensen die mij vragen hoe het met mijn oudste zoon op school gaat, zou moeten gaan uitleggen dat hij dit helaas nog niet kan, daar heb ik echt geen zin in. Maar het is toch, pijnlijk genoeg voor mij, de eerste vraag die mensen stellen als ze horen dat hij 5 is.

 

Daar ben ik het ook mee eens hoor. Ik hou alleen niet van die oordelen die je dan meteen krijgt als je zegt dat je gezin compleet is met 1 kind.

 

Zo vermoeiend dat mensen maar niet kunnen geloven dat een wens om géén kind te krijgen net zo goed aanwezig is als een wens om wél een kind te krijgen...

 

Ik heb en maak nog door een angststoornis en een postnatale depressie. Ik wil dit niet nog een keer meemaken en daarom voor ons ook geen tweede kindje.

Het is echt niet raar, en ook jullie hebben een reden. Lekker laten gaan en ik beantwoord geen vreemden. Die geef ik de "bemoei je met jezelf blik".

 

Je moet je niet zo van de wijs laten brengen door vreemde mensen, joh. Vaak zit er niets kwaads achter zo'n opmerking. Waarom zou je zo vijandig reageren? Je kunt toch gewoon zeggen wat je hier ook schreef? "Dat vind ik wel een heel persoonlijke vraag, mevrouw?" Ook zeg ik daarop wel eens iets als: "Ze groeien niet aan een boom, he?" Dan zeg je eigenlijk niks, maar tegelijkertijd heel veel.

Als vreemde mensen zonder conversatie en contact langs elkaar lopen, zou ik dat veel erger vinden dan af en toe een opmerking die niet bij je past. Er zitten vaak ook leuke gesprekjes tussen!

 

O echt wat maken mensen toch rare opmerkingen.
Ondanks ik zelf misschien nog wel een derde zou willen, heb ik veel mensen om me heen die bewust gekozen hebben voor 1 kindje.
Zal toch wat zijn als ik daar tegen ga zeggen dat ik het zielig vind, wat een kind nodig heeft is liefde en dat kan alleen of met meerdere broers of zusjes.. ik
Zou de volgende keer gewoon bijdehand reageren waar ze zich mee bemoeien

 

Het is afhankelijk van hoe (pijnlijk) gevoelig het onderwerp voor je is.
De vraag roept blijkbaar veel pijn en boosheid bij je op. Ik zou daar bij stil staan i.p.v. je richten op een vragensteller. Of op wat anderen denken of vinden. Dat zal er altijd zijn. En die vragen komen uit interesse en betrokkenheid. Niet om jou expres pijn te doen.

 

Ja, mee eens. Goed gezegd!