kinderwens en overspannen

Ik zou niet eens per definitie alleen nadenken over wat de stress met je kindje kan doen, maar wat is je plan voor als er een kindje is...?

Een kindje is ontzettend veel werk... je zal amper nog een moment coor jezelf hebben... gebroken nachten... hoe zie je dit voor je samen met overspannen zijn...?

Ik denk dag je er beter aan doet om je eerst op jezelf te richten en dat je weer fijn in je vel zit en daarna weer voor een kindje te gaan, Joe moeilijk ook

 

Poeh niet de beste omstandigheden ben ik bang.. Een zwangerschap, hormonen, kwaaltjes etc vragen ook best wat van je.. En wat te denken van gebroken nachten. En dan is de kleine er nog niet..

Gebruik je medicijnen nu? Daar zul je ook rekening mee moeten houden dan.

 

Tja, ik denk ook dat je beter nog even pauze kunt houden. Niet zozeer voor het zwanger worden (al is stress bij mij wel van grote invloed op mijn cyclus etc) als wel voor als het kindje er ís. Dat is een enorme verandering in je leven en dus belasting, gebroken nachten, wennen aan de verantwoordelijkheid, alle emoties die erbij komen kijken, evt borstvoeding, etc. Als je al overspannen bént, zal het je niet helpen om daar uit te komen denk ik.

Maar je loopt tegen de dertig, dat betekent niet dat je in een klap onvruchtbaar bent Ik zou lekker gaan focussen op zorgen dat je weer (mentaal en fysiek) fit wordt, wellicht wat patronen aanleren zodat je hopelijk niet weer in de valkuil stapt, en dan weer de anticonceptie uit het raam gooien. Ook omdat de extra spanning van 'is het deze maand misschien wel raak?' en de combi van hoop en zorgen daar rondomheen denk ik een negatieve invloed kunnen hebben op je overspannen zijn...

 

Wsnneer je er eenmaal voor gaat, wil je ook dat het direct raak is. De wens is dan zo groot, dat kunnen veel dames hier waaronder ik beamen.

Echter, een zwangerschap kan makkelijk zijn. Zonder kwaaltjes en gekke dingen. Echter, kan het ook een hele moeilijke zwangerschap zijn met een boel nare dingen en extra stress. Onderschat ook de hormoonmonsters niet.

Wanneer je baby geboren wordt begint het pas. Gebroken nachten, krampjes, onverklaarbaar huilen en je wordt echt wel een beetje geleefd. Het is het mooiste wat er is, absoluut. Maar er is weinig tot geen ruimte voor jezelf.
Daarnaast is ook dan de kans dat je een makkelijke of moeilijke baby krijgt en dan kun je niet zeggen. Even niet.. je moet er zijn 24/7.
Ik denk dat je het, hoe moeilijk het ook is, even op een laag pitje moet zetten en eerst moet zorgen dat je weer lekker in je velletje komt te zitten. Pas daarna kun je er ( denk ik dan he ) onvoorwaardelijk voor gaan zonder dat dit ( overspannen zijn is super heftig ) in de weg staat.

Veel sterkte!

 

Precies dit en dat is nog een gunstig scenario. Je kunt ook een kindje krijgen wat om wat voor reden ook extra zorgbehoevend is. En ja, er zijn onderzoeken die erop wijzen dat (extreme) stress voor een baby in de baarmoeder niet gezond is voor de hersenontwikkeling en later trouwens ook niet. Kortom, ik zou het uitstellen. Geef je kleintje een goede gezonde basis....een gezonde moeder is daar onlosmakelijk mee verbonden. 😑

 

Hey,
Ik heb ervaring met depressies en overspannen zijn in het verleden.
Ik heb er altijd bewust voor gekozen eerst mezelf volledig op de rit te hebben voor ik de verantwoordelijkheid wilde gaan dragen voor een ander leven.
Nu ik 3 maanden geleden moeder ben geworden, besef ik maar al te goed dat dit de juiste beslissing is geweest. Want echt ik ben nooit zo verliefd geweest maar ook nooit zo moe en onzeker. Als ik moeder was geworden in mijn 'slechte' periode, dan had ik dat wellicht niet goed aangekund.
En nu is mijn zwangerschap niet lastig geweest maar ook niet fantastisch. En ons kindje niet moeilijk maar ook zeker niet makkelijk.
Ik moest en moet nog steeds een beetje zoeken naar mijn nieuwe ik, dit moet je zeker niet onderschatten. Zwanger zijn en moeder zijn vergt niet alleen fysiek veel maar ook emotioneel erg veel. En als je op dit moment al emotioneel niet stabiel bent zou ik mezelf echt afvragen of je dit wil voor je kindje. Want ook die beïnvloed je ermee, zowel tijdens als na de zwangerschap.
Al met al wil ik wel zeggen dat het een fantastische ervaring is die je ook zeker een boost kan geven.
Het blijft tenslotte jou beslissing, maar ik zou eerst aan mezelf werken zodat je je kindje en stabiele basis kan bieden en jij optimaal in je vel zit en er dus ook optimaal van kunt genieten.

 

Ik heb ervaring met een angststoornis, ik heb gezorgd dat ik dat eerst goed onder controle had voor we aan het vervullen van onze kinderwens begonnen. Na de bevalling vond ik het echt heel heftig, ik moest echt hard knokken tegen die angsten, maar doordat ik er voor de zwangerschap al veel hulp voor had gehad, kon ik het na de bevalling best goed zelf opvangen. Dus zonder paniek, zonder stress.
Want écht, het is heel erg heftig, een baby gooit alles over de kop. Je moet echt zorgen dat je stevig in je schoenen staat, dat je bv tegen slaapgebrek kan (tijdens mijn angststoornis kon ik dat écht niet!) etc. Anders zit je straks nog veel dieper in die problemen dan nu, en is je kindje er ook de dupe van...
Dus zoek hulp hiervoor! En als alles weer op de rit zit, ga je voor die kinderwens. Bijna 30 is echt niet te oud hoor!

 

Hoi,

even iets anders: hoeveel wil je weer gaan werken? Full time? En als er ooit een kleine is? Dan kan dat zeker niet als je nu van alleen je werk al overspannen bent. Dus misschien nu al naar een baan van 2 of 3 dagen gaan als dat kan? Dat levert misschien wel minder stress op waardoor je sneller weer integreert? Of een baan zoeken die minder stress oplevert?

Wij hebben 1x een moeilijke babytijd gehad (sliep uiteindelijk met 3,5 jaar door) en van de tweede een monstertlijk zware babytijd met een hoop ziekenhuisbezoekjes en vele nachten van maar 4uurtjes slaap. We zijn nu 4,5 jaar lang elke nacht 1-4x wakker en in de slechtste perioden moest ik wel 6x naar een gillende baby toe. De zwangerschappen waren wel weer zonder kwaaltjes gelukkig.
Een zwangerschap met stress levert volgens mij ook vaak een gestresste baby...

 

Laat ik dan even nog benoemen dat als je het geluk hebt
zwanger te worden het ook helaas nog mis kan gaan.
En nou klink ik door eigen ervaring pessimistisch.. maar helaas is het wel realistisch.
Is dat iets wat je kunt handelen als je al overspannen bent?
Ik kan de hele toestand van een MA amper handelen en ik ben niet overspannen, zal het er bijna van worden.
De roze wolk van zwangerschap kan je natuurlijk enorm veel positieve energie geven.. maar ik zal toch, hoe graag je ook wilt..
Eerst aan jezelf werken.
Ik ben zelf 2 jaar terug overspannen geweest en was echt totaal even de weg kwijt.. psycholoog heeft me veel geholpen!!
Hopelijk voel je je snel beter!

 

Het feit dat je al vroeg ongesteld werd, heeft niks met de overgang te maken. De overgang komt niet eerder, als je vroeg begon met menstrueren.

Ik zou de tijd nemen om eerst jezelf op de rit te krijgen. Je hebt een stabiele basis nodig, om het zwanger worden te handelen, de zwangerschap en zeker als een kindje er eenmaal is. Je komt voor veel lastige keuzes te staan, situaties waarbij je jezelf helemaal moet weg cijferen, onzekerheid, het ritme, de structuur en het slaapgebrek er nog eens bij. Het is helaas niet één grote roze wolk... Moeder zijn is zoveel lastiger en zwaarder dan ik me van tevoren voorgesteld had.

Het zwanger worden kan anders lopen, de zwangerschap kan complicaties opleveren, je kunt een kindje krijgen wat de hele dag huilt, snel overprikkeld is of niet gezond is. Het klinkt misschien een beetje als doemdenken, maar je moet hier wel tegenop gewassen zijn. Ik zou er dus zeker niet in overspannen toestand aan beginnen!

Sterkte & hopelijk gaat het snel wat beter met je!