Wat mijn zoon me vanmiddag flikt in de Primark O_O. Voor de mensen die zoon kennen: Hij heeft dus wel eens de neiging om zichzelf te laten vallen. Nee, niet omdat hij een driftbui heeft ofzo, maar gewoon vallen. Waarom? Geen idee. In dit geval zal het verveling zijn geweest. Hij vindt winkelen namelijk echt onwijs saai. Nouja. Ergens tussen het pad van de baby en peuterkleding ging hij dus weer. En ik moet hem nageven: het ziet er overtuigend uit. Echt waar! Maar ik ken hem langer dan vandaag en weet zijn 'geacteerde' drops, dus te onderscheiden van zijn lompigheid en besteed hier dan ook geen aandacht aan (anders loop ik het risico om dit geintje elke twee meter herhaald te zien worden). Dussss... ik kijk met een schuin oog en ga vervolgens weer verder met tussen de rekken neuzen. TOT er dus een vrouw uit het niets opduikt en mijn zoon van de grond raapt. "Gaat het lieverd?" zegt ze nog tegen hem en ze speelt mij een dodelijke: 'Hoe DURF je je kind te laten liggen als hij net is gevallen'-blik toe. Waarop zoon dus semi-bedeesd knikt, over zijn knietjes wrijft en zegt: "Mmmja... het gaat wel." Nou... Als blikken konden doden, dan had ik al gewurgd geweest door twintig woeste Primark-mama's. Ben met het schaamrood op mijn kaken, snel weggelopen, de lift ingestapt en op de benedenverdieping gaan afrekenen. Goed voor mijn portemonnee en een zeer smooth uitgevoerd plan van mijn liefste, kleine etterbak om zo snel mogelijk de Primark te kunnen verlaten. Dat wel, maar ik schaamde me echt kapot! Wanneer is de laatste keer geweest dat jij het idee had dat je grandioos voor aap stond? En (nog belangrijker) wat gebeurde er toen?
Vandaag na het peuterzwemmen stond ik met 2 papas en kindjes en m'n zoontje van 2 onder de douche (en ook twee mama's) ik doe mijn zoontje zijn zwembroek uit om te douchen waarop hij mijn bikini topje beet pakt, omhoog trekt en roept: mama ook uit! Vond ik vrij gênant om daar in m'n blote t**t te staan 🙈
*PROEST* Ohh dit is wel echt erg ja.. Maar om smakelijk om te lachen als je het niet zelf bent Haha Warboel van jou is het wat ingewikkelder.. Als ik het niet zou weten zou ik het ook raar vinden als je je kind liet liggen
Oh... maar zelfs als hij echt valt hanteer ik een: 'Als er niemand huilt, of geen bloed te zien is'-richtlijn hoor. Oké... of hij moet knock-out zijn, maar dat zie je over het algemeen ook al snel genoeg .
Laatst was er juffendag op de PSZ van mn zoontje. 3 juffen vieren dan hun verjaardag.. Natuurlijk moet er dan geknutseld worden voor alle drie. Alleen had J er na 2 knutsels geen zin meer in. Het moest de volgende ochtend mee, dus dacht: Dan zet ik zelf wel wat verfstrepen.. anders krijgt de juf zo'n saaie knutsel. Haal ik m de volgende dag weer op aan het eind van de ochtend, zegt de juf tijdens het "hoe is t gegaan gesprekje": Bedankt voor de cadeautjes. Erg lief.... maar J vertelde dat mama het doosje zo mooi had geverfd? Nou.. voelde het schaamrood op mn wangen staan. T was niet de bedoeling dat de juf zou weten dat ze een bonbondoosje had gekregen met de creatieve uitspatting van een 35 jarige moeder En ook nog.. Tijdje terug deden we een wandeling in t bos. Ik hoogzwanger en niet in staat om mn blaas lang onder controle te houden, dus dan maar even achter een boom. Heeft hij later die dag opa en oma aan de telefoon (schoonouders) en hoor ik m ineens zeggen: Vanmiddag zijn we naar t bos geweest oma. Daar heb ik kastanjes gevonden. En mama heeft in het bos gepiest! Dus... geen genante of stiekeme dingen meer voor de ogen van mn peuter. Kletst alles door.
Guilty!!! Hier zet zoontje altijd letterlijk 1 streep en dan is meneer klaar. Had voor schoonmoeder echt een tekening nodig voor haar verjaardag week van te voren begonnen dacht elke dag 1 streep dan stelt het nog iets voor... neehoor meneer weigerde gewoon erstaat een streep en klaar. Savonds toen hij op bed lag mama snel even paar strepen en rondjes gezet. Komen we bij schoonmoeders aan dus tekening overhandigt. Wauw dat heb je mooi gemaakt mama... ik euhh nee hoor die heb jij gemaakt je weet wel laatst gelukkig ging hij bedenkelijk kijken en ben ik snel over iets anders begonnen
Mijn oudste kon er als dreumes/peuter ook wat van. Normaal gesproken ben ik niet gauw van mijn stuk te brengen, eigenlijk net als jij, maar toen in die tijd.... Als er een gat in de grond had gezeten was ik erin gesprongen en verdwenen.... Mijn dochter werd 2 minuten na de bevalling al bestempeld als een "temperamentvolle baby" en ik had werkelijk geen flauw idee waar ze het over hadden. Maar ik kwam er gauw genoeg achter, en de peuter-puberteit was in mijn ogen een niet overdreven begrip. Ze kon behoorlijk driftig worden als dingen niet gingen zoals zij wilde, en daarbij liep ze dan letterlijk paars aan en ze stopte niet tot er minimaal overal snot zat en haar ogen zo dik waren van het huilen dat het leek alsof ze ergens een zware allergie voor had. Dat soort dingen waren voor mij altijd regelrecht een teken dat ik nooit toe moest geven, omdat ze anders tot in de eeuwigheid over me heen zou walsen. Op een mooie zonnige dag kreeg madam weer eens niet wat ze wilde en begon het ge-emmer. Ze zette haar strot open en ik had gewoon letterlijk zoiets van: "Ik ga mijn oren niet kapot laten gillen door jou, en als je hier gaat staan krijsen, dan ga ik "hier" dus weg, en kom ik wel terug als je klaar bent." En dat zei ik dus ook en vertrok van de woonkamer naar de tuin, ik had het helemaal gehad met dat manipulatieve gedrag. Vervolgens komt ze achter me aan de tuin in, want zonder mama in de buurt heeft haar gekrijs toch niet het gewenste effect geloof ik, waarop ik resoluut zeg dat ik er geen trek in heb en ik vertrek zonder pardon weer naar binnen naar de woonkamer (een vreselijke lange afstand van wel 3 hele meters) ze krijst nog steeds en begon ineens, buiten in de tuin, te gillen "Neehee!!! Mamáááhhh!!! Niet doeeeeen!!! En slaakt daarna een gil waar letterlijk alle buurtkatten van op de vlucht slaan en alle honden die buiten waren waarschijnlijk per direct jankerd van in hun mand kropen. Na 5 minuten staat een van mijn buurvrouwen op de stoep met dreigende toon mij de les te lezen dat ik mijn kind niet mocht slaan. Ik was zo kwaad, en voelde me tegelijkertijd zo machteloos dat ik in janken uitbarstte. Ik heb haar ook echt uitgefoetert dat ze geen mening mocht hebben als ze niet wist waar ze over praatte (ze was dik in de 70 en had nooit kinderen gehad, en ook niet van anderen om zich heen gehad) en dat als ze had gezien wat er gebeurd was, ze wel anders zou "piepen" Ik kon diep van binnen wel door de grond gaan, ongelooflijk.... Ik deed dag in dag uit niks anders dan kalm blijven en mijn geduld bewaren om me niet op te laten naaien door een zeer geraffineerde dwarse peuter, maar toen die buurvrouw mij dacht te kunnen veroordelen en beschuldigen van kindermishandeling brak ik en kreeg ze even al mijn frustratie over zich heen.... Pffff... Mijn dochter staat nu met haar bijna 13 jaar aan de voet van de "echte" puberteit, en vooralsnog zijn er een hoop dingen prut, stom en "poep" zoals ze zelf beweert, maar is ze tegen mij nog poeslief. Ze loopt niet meer paars aan en na een minste of geringste aanvaring komt ze op hangende pootjes haar excuses aanbieden na 5 minuten. Dus tot nu toe heeft consequent zijn absoluut zin gehad. Maar gemakkelijk was het niet, al helemaal niet met bemoeials in de buurt.....
Als ik mijn dochter even toespreek in de winkel, ga ik meestal even op mijn hurken en pak ik haar bij de bovenarm vast om haar aandacht te krijgen. Vervolgens brult ze keihard dat ik haar pijn doe...... Wat ik niet doe, maar ik voel de blikken van omstanders wel.
Zoiets had ik gisteren ook. Dochter was in een ontzettende treuzelstand. Willen we weg gaan om boodschappen te doen, doet ze de schuifdeur helemaal open en blijft vervolgens (voor mijn gevoel) minutenlang staan en een beetje met haar benen zwaaien. Ik geef haar een zacht duwtje tegen haar billen waarop dochter keihard begint te gillen en huilen: "Nouhou mama!!! Je mag me niet slaan en schoppen. Dat is gemeen!!" Toen ik wegfietste zag ik de buurvrouw heel vies naar me kijken
Ik heb geen kinderen nodig om voor paal te staan dat kan ik vrij goed zelf Zoals ik laatst, op een drukke verjaardag waarbij ik niet al teveel mensen kende , bukte om iets van de grond te rapen. Ik hoorde wel een raar geluid, maar vanwege de herrie niet bij stil gestaan. Tot dat 20 min later iemand me aanspraak, of dat gat in mijn broek hoorde. Ik verbaast voelen.. was ik uitgescheurd, van kruis tot riem aan de achterkant
Overigens schiet me meteen nog iets te binnen over diezelfde buurvrouw (wat een vervelend mens is dat eigenlijk!!). Overigens woont ze niet bij ons in de straat, maar is ze de moeder van mijn buren en past ze meerdere dagen in de week op. Een jaar geleden overleed mijn beste vriendin plotseling. Twee dagen nadat het gebeurt was kwam haar man (ook al 20 jaar een goede vriend van mij) bij mij langs. Doordeweeks (want ik had me ziek gemeld) en overdag. Toen ik de deur opendeed viel hij in mijn armen en omhelsden we elkaar net terwijl dat mens langsliep. Later heeft ze dus aan anderen verteld dat ik er een andere vent op na hield en hoe schandalig dat wel niet was terwijl je samen een klein kind hebt... Daar was ik zooo boos over. Ik heb ook lang getwijfeld of ik het haar een keer zou vertellen, maar daar had ik geen trek in.
Avondvierdaagse afgelopen keer: Ik loop naast zoontje (net 5 jaar) en we zijn gezellig aan het kletsen. Zegt hij ineens heel luid "wow! Mam! Die vrouw heeft ECHT een dikke kont!" (Vrouw kijkt gegeneerd om...). Ik leg hem uit dat het niet zo leuk voor die mevrouw is om dat soort dingen te roepen en dat ze daar vast verdrietig van wordt. Zoontje (wederom op standje luid): "ja, nou, mam, maar het IS toch ook gewoon zo!" "Ik heb echt nog NOOIT zo'n dikke billen gezien". Ik probeer er maar overheen te kletsen (het werd heel stil voor en achter ons ). Zoontje luistert niet en gaat doodleuk door: "ik weet zeker dat die mevrouw heeeeeeeel veeeeeeel chips heeft gegeten" Ik zeg op geirriteerde toon dat het nu wel genoeg geweest is en bedenk me dat ik het hem thuis nog wel een keer uitleg.... Zoontje: "nou ik ben blij dat jij niet van die dikke billen help hoor mam. Jij hebt tenminste een gewone kont" Ik heb me heel snel door heel veel mensen laten inhalen En hem later thuis uitgelegd dat je dus niet vanalles zomaar kan zeggen.
Nou voor paal, wel ontzettend bekeken en opgelaten. Vorige week was ik met dochter in de Action. Ze mocht lopen ipv in de wagen (dit probeer ik haar meer te leren) neem de kinderwagen soms wel mee, ook dit keer. Rond Action en na 2 waarschuwingen om iets wat ik niet van haar wilde, aangegeven dan ze in de kinderwagen moest. Dit gebeurde met groot protest. Mijn lieve meisje werd ineens een driftige hysterische peuter die het op het krijsen zette. Na 2 minuten krijsen en nog helemaal niet klaar bij de winkel wilde ik het liefst wegkruipen en voelde mij zo klein. 2 maal aangesproken en daarna genegeerd, werd het alsmaar erger. Het was echt van het kaliber krijsen dat je een koptelefoon nodig zou hebben, en dit hield ze zo'n 10 min vol. Zoveel mensen die ook zuchtend en steunend lieten merken hoe vervelend krijsende dame was. Puf puf, zo zo wat een stem. Jeetje die kan zich laten horen hoor. Een mevrouw zei op een gegeven hoe ze met me meevoelde. Yes, iemand die me even liet merken dat ik geen slechte moeder ben😉 Ik voelde me heel erg klein, maar deed alsof het krijsen mij niks deed. Het hoort erbij, maar om nou zo 'afgemaakt' te worden alsof je weet ik veel wat heb aangericht deed hij verbazen. Totdat ik bij de kassa wegliep en een vrouw me zowat een knuffel gaf en mij aangaf respect te hebben hoe ik het deed de tijd in de winkel. '' mag ook wel eens gezegd worden hoe goed iemand het doet, en dat vond ik van jou'' ''De meeste mensen kunnen alleen maar bekritiseren, terwijl ze vast ook kinderen hebben gehad'' Ik heb haar bedankt en aangegeven hoe lief ik dat vond. Peuter was op dat moment ook stil geworden😃 Mijn dag was na dat compliment weer goed.
Mijn oudste is ooit midden in de winkelstraat gillend op de grond staan liggen. Ik Ven doorgelopen, hij was de hele dag al bezig, en achter een reclamebord gaan staan. Ik had hem gewaarschuwd dat ik door zou lopen. En echt iedereen bemoeide zich ermee. Stom gedoe. Na een tijdje kwam er een oudere vrouw aanlopen die zei dat haar kinderen dit ook hebben gedaan op die leeftijd. En dat zij het ook zo hadden aangepakt en nu goede volwassenen zijn. Hou vol zegt ze. Sindsdien gebeurd het niet snel dat ik me voor paal voel staan. Het hoort erbij en gaat weer over.
Ik was toen alleen met m'n dochter, maar waren op weg naar een verjaardag. Thuis voor het weggaan nog ff plassen uiteraard. We hadden ander wc papier, stugger, wat een beetje pijn deed toen ik haar hielp met afvegen. Zegt ze dus toen we er bijna waren: 'Mam, als we bij de verjaardag zijn, ga ik tegen iedereen vertellen dat jij me pijn hebt gedaan aan m'n plasser!' Nahhhh, het schaamrood stond me op de kaken! Gelukkig heeft ze het niet gezegd Kan me voorstellen dat mensen die je niet kennen, raar opkijken..
Van de week nog Vol schoolplein!( Zoontje 2) doet stout klom ergens in en ik waarschuw dat hij nu niet moet treuzelen anders kom ik hem ophalen kom ik aanlopen wil hem optillen duikt hij in elkaar met zn handen voor zijn gezicht alsof ik hem ga slaan en wil aanvallen Ergste wat ik hem ooit {aangedaan} heb is hem bij zijn bovenarm gepakt
Met schoolreisje in september gingen we naar toverland. Ik zat samen met een andere moeder wat ik niet kon in een groepje met 10 kindjes. 1 kindje genaamd Piet was echt heel vervelend de hele tijd, luisterde niet, liep weg, sloeg en bespuugde andere kindjes en was echt niet handelbaar. Toen zei ik tegen die andere moeder: Oooh die Piet is me toch een vervelend kindje, waarop de andere moeder zegt: dat is mijn zoon. Ik heb me nog nooit zo in mijn leven geschaamd.