Ik zou er ook moeite mee hebben. Ik deel belangrijke di gen met mijn ouders en zou het lastig vinden om dit geheim te houden. En waarom niet met oma bespreken? Na al die jaren heeft ze er iets over verteld, misschien hoopt ze juist op een reactie, maar weet ze zelf niet hoe het aan te pakken? Juist met haar over praten. Misschien zegt ze dat ze liever niet wilt dat je vader het weet, misschien vindt ze het prima. Laat haar de keuze maken, dan zal jij het waarschijnlijk ook beter kunnen dragen.
Hoezo er verandert niets in mijn leven? Ik heb blijkbaar een nonkel. Dit is mijn enige nonkel. Jammer dat je mij hier als drama queen bestempelt, maar ik vind dit nogal wat ja! Blijkbaar vinden sommigen dit niet zo'n speciaal nieuws, maar ik wel. Anderen kunnen dit blijkbaar prima naast zich neerleggen, ik vind dit moeilijk. Ze heeft een bom gedropt en ik moet er maar mee dealen. Je vindt dit vast overdreven omschreven, maar zo voelt het wel.
Nee, je hebt geen nonkel. Je oma wou nog een kindje, en dat is niet gelukt. Dat is vooral ontzettend droevig voor haar. Ik vind het eigenlijk nogal wat dat je dit allemaal opeens rond jou laat draaien, terwijl zij al die tijd waarschijnlijk heel eenzaam met dit verhaal heeft rondgelopen. Zij koos er blijkbaar nu voor om dit verdriet met jou te delen. Dat is bijzonder. Laat het nu niet plots om jou draaien.
Kristientje, ik vraag me dus af hoe je oma het heeft gebracht: 'Kristientje, ik ga je nu een geheim vertellen dat je nooit mag doorvertellen.' of': 'Weet je, Kristientje, dat ik vroeger een doodgeboren kindje heb gehad?' Zoals ik al eerder zei, ik vind daar nogal wat verschil in zitten. En ik blijf erbij dat als je iemand een geheim vertelt, je dat vooraf aan diegene moet vertellen zodat die de keuze kan maken of die het wel wil horen.
Ze heeft het gewoon verteld, zonder verdere informatie of ze wel of niet wil dat mijn vader/familie het ooit te weten komt.
Die indruk kreeg ik al door je eerste post. Iedereen hier lijkt ervan uit te gaan dat ze het jou in vertrouwen heeft verteld, maar dat is dus niet zo. Ik zou het dus niet meer dan logisch vinden dat je nog een keer met je oma gaat praten en vertelt dat je niet weet wat je hiermee aan moet en dat je het heel graag aan je vader wil vertellen. Dat zei ik ook al in mijn eerdere post: het zou mij niet verbazen als je oma het dolgraag bekend wil maken, maar het zelf niet aan haar zoon durft te vertellen, het er maar zo uitflapt en hoopt dat jij het dan voor haar wil doen. Is in mijn ogen een zeer reële mogelijkheid, want hoe begin je daar na veertig/vijftig (?) jaar ineens over bij je kind?
Je vroeg ernaar. Wat begrijpelijk is, want dit antwoord had je natuurlijk ook niet verwacht. Maar ze heeft het niet zomaar "gewoon" verteld. Kans is dat, wanneer je er niet naar had gevraagd, ze dit ook niet verteld had. Ik vind persoonlijk ook dat je het opeens allemaal om jou laat draaien. Je oma heeft je iets verteld in vertrouwen. schaadt dat vertrouwen niet en roep haar ook niet opeens tot de verantwoording door nu iets te forceren wat ze in eerste instantie al niet had gewild. Anders had ze het wel verteld. En nee, je hebt idd geen nonkel.Heel spijtig voor je, maar zo is het natuurlijk niet. Je oma heeft een doodgeboren kindje, dat is iets totaal anders.
Ik denk dat jij het te veel interpreteert vanuit de hedendaagse gedachtengang, nu worden kinderen als volwaardige familieleden gezien vanaf de zwangerschapstest (gelukkig!) en het is volkomen geaccepteerd om open en eerlijk te mogen rouwen en een plek te geven bij verlies tijdens de zwangerschap of de bevalling. Vroeger was dat anders. Dat je oma het gewoon heeft verteld heeft misschien helemaal geen intentie gehad om dat te gaan verspreiden of een groot nieuws van te maken. In haar belevingswereld praat je daar nog steeds niet openbaar over, misschien ging ze helemaal niet vanuit dat het voor jou als een 'bom' zou vallen. Mijn oma had twee overleden kindjes, ééntje doodgeboren en eentje gestorven snel na de geboorte. Dat gebeurde ergens tussen 1945 en 1952 (het enige wat ze vertelde was dat het gebeurde tussen haar eerste en derde kind. Mijn tante (eerste kind) kan zich er amper iets van herinneren en er werd nooit echt over gepraat. In die tijd kwam doodgeboorte helaas vaker voor en ouders telden deze kinderen niet mee als ze vertelden hoeveel kinderen ze hebben. Het is heel triest helaas, maar pak deze herinnering niet van je oma af door het op jezelf te betrekken
Hier ben ik het mee eens. Je kijkt ernaar op een andere manier dan je oma en je betrekt het te groots op jezelf. Hoe zeker weet je overigens dat je vader dit niet weet.? Misschien heeft hij het wel eens gehoord vroeger, maar is hij ermee omgegaan zoals iedereen in die tijd. 'Het is wat het is, en verder word er niet over gesproken' Ik zou het in ieder geval niet aan je vader vertellen.
Ik zou het zeggen dit is iets groots en ze wilde het duidelijk kwijt misschien ook wel met de hoop dat jij het door verteld omdat zei niet meer durft
Ook al gingen mensen hier vroeger anders mee om, dat wil niet zeggen dat hun gevoel daarover anders is/was. Toen mijn zusje haar dochtertje verloor na de bevalling is mijn oma ook in een soort rouwproces gekomen om haar overleden kindjes. Toen ze zag hoe mijn zusje en haar man daar mee om konden / mochten gaan kwam het verdriet naar boven. Juist omdat het bij haar altijd verzwegen moest zijn. Onzin dus om het af te doen met: Het was een hele andere tijd ( dus minder verdriet???). Dat ts hiermee in haar maag zit en het erg vindt dat zij dit geheim nu weet, dat kan en mag toch?! We zijn allemaal anders en elke familie(band) is anders, dus om haar nu een dramaqueen te noemen! Zij kan hier blijkbaar niet mee leven dus vind ik het niet meer dan normaal dat ze haar oma hier nog eens over aanspreekt.
Het lijkt mij niet meer dan normaal dat TS over haar eigen gevoel praat nu. Dat is toch inderdaad de reden van het openen van dit topic. Ze zit ergens mee en vraagt hoe anderen daar over denken. prima dat we allemaal een andere mening over dat voorval hebben, maar laat het daar dan bij. Ik vind het nogal heftig dat mensen hier ineens vinden dat het allemaal om haar draait en dat als ze graag een slotje op het topic wil dat dat ook raar is omdat ze blijkbaar geen andere meningen wil horen. De mensen die zo reageren willen dan toch eigenlijk dat alleen hún mening klopt en de waarheid is, heel bijzonder dit. Ik verbaas me nog steeds hoe mensen op elkaar reageren. TS ik snap dat het je erg raakt, daarin zijn we allemaal anders en dat mag! Ik zou ook met oma gaan praten,. dan weet je of je het mag vertellen. en wie weet vind ze het erg fijn. Ook juist delen dat het jou zo raakt mag besproken worden. Maar ik kreeg het gevoel dat je dat ook al wilde gaan doen. Ik hoop dat het je lukt en je er samen over kunt praten. En hopelijk lucht dat op, voor beiden!
Ik zou sowieso een paar weken wachten totdat je het nieuws zelf een beetje hebt kunnen laten inwerken, dan denk je er misschien weer anders over en kun je het beter loslaten. Met drama queen bedoelde ik idd dat het lijkt alsof je het heel erg naar jezelf toe trekt en er iets enorm groots van maakt. Alsof je 'nonkel' gestorven is, dat komt nogal dramatisch over. Je zou het nog een keer terloops bij je oma kunnen noemen, maar om er nou gewapened met gebak een hele zitting van te maken vind ik gewoon not done. Laat het bij je oma en laat haar verder aangeven wat ze wel en niet wil en laat het daarbij. Respecteer dat. Ze zal het er ongetwijfeld al moeilijk genoeg mee gehad hebben en misschien soms nog steeds.
oma heeft dit in vertrouwen verteld. Het is een deel van HAAR leven wat ze nu deelt met jou, in vertrouwen. Het is dus ook echt alleen aan HAAR besteed om dit nog aan anderen te vertellen, of niet te vertellen. Er zal geen verborgen boodschap in zitten of je het svp wil delen met anderen. Als je daaraan twijfelt is er maar 1 optie, en dat is dat haar specifiek vragen. Anders schaadt je vertrouwen.
Als het mijn oma was geweest die zoiets aan mij verteld zou hebben in vertrouwen, dan zou het mij toch ook wel 'zwaar' vallen hoor. Niet zo zeer het bericht zelf (hoe heftig dat ook geweest moet zijn), maar het verzwijgen er van aan een van mijn ouders. Ik heb namelijk geen geheimen voor ze en zij ook niet voor mij. Ik zou er dan ook echt nog eens op terug komen en aangeven dat jij niet goed weet wat met dit bericht te moeten, dat jij twijfels hebt of jouw vader dit niet zou mogen weten, dat het jouw zwaar valt dit geheim te bewaren e.d.
Dit. Het is niet aan jou. Maar het is wel wat je kunt krijgen als je gaat vragen waarom mensen geen tweede hebben. Kortom: als je het niet had willen weten had je het niet moeten vragen, maar nu je dat wel hebt gedaan moet je de consequenties dragen.