Mijn man is echt een schatje en dat had ik niet even goed verwacht haha. Meneer met enorme baard en klompen, die puft zelfs midden in de nacht met me mee zodat ik de voorweeen weg kan puffen haha. En als ik me niet goed voel san neemt hij dingen over en legt me op de bank. Heerlijk!
Mijn vriend doet het wel allemaal voor me. Moet me ivm cerclage ook wat rustig houden. Maar ik kan nog steeds moeilijk hulp vragen. Doe graag alles zelf. Hij was verder heel begripvol toen ik misselijk werd van als wat ik at en rook. Gaat mee naar elke afspraak bij de gyn en echos. En legt elke avond zijn handen op mijn buik om haar te voelen.
Iedereen ervaart het anders en niemand kan oordelen hoe iemand zich voelt. Dat sommige vrouwen niet willen zeuren, moeten zij zelf weten, net zoals andere vrouwen graag alle kwaaltjes willen benoemen. Voor de een is misselijkheid misschien relatief normaal, voor de ander kan het als een hel aanvoelen. Dat zegt ook niks over dankbaarheid of sterk zijn. Niemand -ook de partner niet, heeft het recht om een zwangere een zeur te noemen.
Ik ben ook geen enorme zeur, maar soms is het heerlijk om alle kleine dingetjes er even uit te gooien. Daarnaast had ik bijv in het begin echt teveel hooi op mn vork genomen waardoor ik me iedere keer echt beroerd voelde. Wij hebben nu afgesproken dat ik gewoon rustig aan doe, hij doet wat meer en dan gaat het prima. Ik voel me dan gewoon prima en is hij blij. Maar leuk om te lezen hoe iedere partner reageert.
Hier ook een lieverd hoor. Hij heeft normaal best een grote mond en echt mannenpraat, maar meeste is met een knipoog. We kunnen samem ook wel goed klieren Verder is hij juist heel zorgzaam en helpt waar kan.
Ik heb een best lieve man die altijd al het beste met mij voor heeft gehad. Als ik ziek ben doet hij ook veel in huis. Voor de rest was het altijd een grote slons, haha. Sinds de zwangerschap ruimt hij zijn bordje op, ruimt de vaatwasser uit, doet her en der de was (zodat hij weet hoe de machine werkt als kleintje er eenmaal is), en probeert mij bewust te ontlasten met alles. Als ik mij niet lekker voel is hij ook degene die er alles aan doet dat het snel weer beter gaat. Zou mij nooit plagen of een zeur noemen. Zo een schatje Gaat ook echt naar elke afspraak mee, zelfs voor bloedprikken ging hij mee. Want zoals hij het zegt, de vrouw heeft de lasten (ook met de iui en ivf behandelingen) het enige wat je dan als partner kunt doen is de vrouw zoveel als mogelijk ondersteunen zodat ze het een beetje vol kan houden.
Ik ben nog pril zwanger, maar vanaf het moment van de test is het elke dag, Doe je voorzichtig schat, let je op met wat je doet? Mag je dat eigenlijk nog wel. Super schattig, want hij is NOOIT zo. Altijd grote mond en zeggen dat het onzin is.
3 jaar geleden reageerde mijn man op de test dat kam niet, doe morgen maar een nieuwe. Deze was weer positief en was die blij. Met 13 weken was de kinderkamer helemaal geschilderd met 15 weken was de kinderkamer klaar. Hij had er zin in... Tijdens mijn zwangerschap was die heel lief. Altijd mee overal mee helpen en tijdens de bevalling wist die precies wat ik nodig had
Mijne is alleen maar positiever veranderd. Van huis uit kon en wist hij niet veel. En was het echt de vrouw is voor voor 't huishouden en de kinderen. Omdat ik bijna evenveel werk als hem gaat dat dus niet op. Heeft al een tijd geduurd voordat hij besefte dat ik t niet alleen kon. Inmiddels kookt en wast hij, maakt schoon en begrijpt nu dat ik soms geen energie meer over heb. Hij probeert me zoveel mogelijk te ontlasten en als hij thuis komt vraagt hij of hij nog wat moet doen. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen op m'n vrije dagen. Gelukkig is hij compleet veranderd. Want heel eerlijk, in het begin zag ik t absoluut niet zitten....
Oh ja en nog wat grappigs. Voorheen was hij niet zo van voor kleine stukjes de auto te pakken. Maar nu hij ziet dat ik het zwaar heb zegt al snel, pak de auto maar even. Wil wel dat je oppast.
Exact hetzelfde haha. Zelfs al bennik boos om niks doet ie lief en steekt savonds kaarsjes aan en geeft met een dekentje. Wat een romanticus ineens😍
1e zwangerschap was voor ons beiden schrikken (door de pil; wss keer goed ziek geweest..). Hij woonde op zichzelf en ik had aangegeven dat ik vanaf oktober 2013 sowieso met zn 3en wilde wonen.. Hij was superblij! Echter helaas na meerdere goede echo's, hartje gestopt. 2e zwangerschap een prachtige dochter. We woonde inmiddels samen en ik had een cadeautje gekocht. Hij was enorm blij dat het weer gelukt was. 3e zwangerschap zag hij streepje eerder dan mij. Kon het hormonaal nog niet aan. Hij kwam direct met oplossingen waar ik allemaal beren op de weg zag. Helaas werkte mijn lichaam dit ukje eruit. 4e zwangerschap door spiraal. Schrok me een hoedje. Werd al aantal maanden niet ongesteld, dus deed wel ff een test af en toe. Wist niet hoe gauw ik de dokter moest bellen.. Nou die plukte zo mijn spiraal eruit, kennelijk afgestoten; aldus mijn huisarts. Helaas is ons kleintje gestopt met vechten. Maar wat was mijn vriend trots op ons kleintje. Nu weer zwanger. 5e zwangerschap, wat mij betreft (als alles goed gaat) ook mijn laatste. Wat een rollercoaster steeds. De babykamer is al bijna af (hadden meubeltjes al van vorige zs) en gisteren zelfs gordijntjes gehaald. Alle zwangerschappen was hij best zorgzaam. Al had hij ook vaak zoiets van; je bent niet ziek maar zwanger! Nu is mijn schoonmoeder gezegend met 6 kids en is ze altijd door gegaan enz. Dus dat kon ik ook.. aldus mijn vriend. Goed ik had super zwangerschappen en tot nu toe nergens last van, dus knal ook lekker door!
Mijn vriend is super lief! Neemt over wat op sommige dagen te zwaar is en fietst, als hij vrij is, overal met me mee naartoe omdat ik weiger de auto te pakken...ik wil namelijk nog zoveel mogelijk blijven bewegen. Met tegenwind helpt hij me dan mee om me vooruit te duwen, aangezien de kleine tegen mijn ribben ligt en ik buiten adem raak