Dit komt ook door het feit dat we pas later beginnen met het starten van een familie. Mijn vriend en ik weten al zeker goed anderhalf jaar dat we een kleintje willen. Toch pas een half jaar terug de eerste stap gezet door spiraaltje eruit te halen. Daarvoor was er te veel financiële onzekerheid. Dus ik heb ook het gevoel dat ik al heel geduldig geweest ben voordat we het maar gingen proberen.
Ik denk dat vooral de medische kennis bijdraagt.. Voorheen ging men niet snel naar de dokter hiermee. Ze konden niet veel. Tegenwoordig staat men bij lange cyclussen vaak binnen een half jaar al te springen.. Na 10-12 maanden proberen gaat men naar de huisarts en richting gyn. Vroeger werd er niet over gesproken.., Mensen zijn ongeduldig geworden. Het moet allemaal meteen gebeuren anders is er vast iets mis. Internet diagnoses etc. Gelukkig kan de medische wereld veel, daar ben ik zelf getuige van. Maar ook mijn geduld werd akelig op de proef gesteld en daarbij de mens van nu niet echt (meer) tegen bestand.. En gezond leven tsja...
Dit inderdaad Maar het voornaamste is denk ik toch wel gewoon dikke pech of goed geluk hebben dat het kwartje net de goede kant op valt
Ja klopt maar dat is nog niet bewezen toch? Volgens mij was het nog een hypothese? Al verbaast het mij niet. Zo schijn je ook meer last te kunnen hebben van misselijkheid en andere kwalen wanneer je lichaam de andere helft van het dna van je kindje niet goed herkent. Maar ook dat is nooit bewezen.
Ik denk dat inderdaad het rijtje van vlinder klopt. Wat bij mij persoonlijk dan verteld is door een echoscopiste (dus waarschijnlijk niet wetenschappelijk bewezen, heb ik in ieder geval niet naar gezocht) is dat vrouwen die sneller zwanger raken de eierstokken dichter op/bij de baarmoeder liggen. Bakerpraatje? Mogelijk Ik vond het wel grappig om te horen.
Ik denk gewoon dikke pech. Klinkt lullig maar ik vermoed dat het zo is. Van mijn oudste twee kinderen was ik redelijk vlot zwanger. Ik was toen 28 en 30 jaar. Onze jongste was ongepland en was van 1 x onbeschermde sex en ik was zowat 37 jaar. Ik was toen zeker 20 kilo te zwaar. At niet bijzonder gezond en veel uit pakjes bomvol E nummers. Ik ben gewoon flink vruchtbaar. Mijn man is " geholpen" maar ik ben altijd voorzichtig rondom mijn vruchtbare periode want stel je voor dat er 1 zaadje toch ontsnapt en mijn eitje hem direct opvreet haha. Mijn moeder was ook binnen een zucht achter elkaar zwanger en haar zussen ook allemaal. Tantes van mijn vader kant vrijwel allemaal kinderloos dus het is van alle tijden maar er werd alleen niet over gesproken en werd binnenshuis gehouden en werd niet benoemd.
Ik heb geen idee waarom dit zo is. Vaak hoor je wel dat het wel in de familie zit. Mijn zus was snel zwanger en mijn moeder en oma ook. Ik dus ook. Over dat lijstje van vlinder; Vrienden van ons leven super gezond, altijd sporten, goed eten, geen medicijnen en vaak er tussenuit/geen stress etcetc. Wij leven niet zo (vaker eens patatje, saus bij het eten, eten uit pakjes, snoepen etc) en zij vinden dus ook dat wij naar hun maatstaven ongezond leven. Toch zijn wij van ons 1e kindje de 1e ronde en nu de 3e ronde zwanger. Zij zijn ruim een jaar bezig geweest en zouden ivf traject in gaan. Ondanks dat zij dus zo gezond leven konden ze niet zwanger worden. Denk dat het een combinatie is van DNA en vette pech als het niet snel lukt. Het is oneerlijk verdeeld maar ik ben blij dat ik er niet zo lang over heb hoeven doen.
Eens met rijtje van Vlinder. En dan vooral waarom de onvruchtbaarheid toeneemt. Want bij sommige mensen is het inderdaad pech, niets anders dan dat. Maar als je kijkt wat voor troep we allemaal ons grondwater inpompen, dat kan gewoon niet gezond zijn voor je lichaam. Alle chemicaliën die overal maar in zitten, het is niet goed voor je. En we stoppen ook in zoveel producten hormomen of ingrediënten die je hormoonhuishouding kunnen verstoren.
Geen idee. Het rijtje van Vlinder kan best kloppen, maar bij mij was het echt puur geluk bij de tweede. Bij de eerste via icsi na jaren van proberen zwanger geworden, bij de tweede binnen 4 maanden en we hebben niet eens met ovulatietesten gewerkt. Deden helemaal niks, behalve de daad zelf. En ik deed niet anders dan bij de eerste; at/dronk niet anders, nog steeds dezelfde medicatie, evenveel stress (en dat was véél) en alle andere omstandigheden waren eigenlijk hetzelfde als alle jaren ervoor. Niemand wist ook waarom het niet gelukt was bij de oudste. Sommigen zijn ervan overtuigd dat ik er nu niet zo mee bezig was, omdat we al een kind hadden. De druk was van de ketel en dit zou enkel een cadeautje zijn. Dat is wel zo. Ik hoefde niet zonodig een kind als dat ik de eerste keer had. Maar die theorie zou te makkelijk zijn, want dan had de wetenschap met iui's, en icsi's wel direct aan moeten slaan bij de oudste en dat duurde ook ruim een jaar.
hier ging het ook allemaal niet heel vlot en als ik dan eindelijk een positieve test liep hij niet op maar af....ik herken het wel een beetje die frustratie die erbij komt kijken. Ik hoop dat de dames die al te lang wachten op dit wonder heel snel zwanger mogen raken. xxx
Lastig is dat hè? Wij hebben zelf het geluk (maar ook meteen best een issue) direct zwanger te worden. Zelfs door de pil heen met enorm veel stress en een ongezonde levensstijl. Dit terwijl mijn moeder pas na 9 jaar zwanger raakte (daarna nog 2x), mijn oma überhaupt maar 1x en bijv mijn schoonmoeder veel vroege miskramen kreeg.
Ik ben van mijn zoon in een keer zwanger geraakt. En ik en mijn man doen er nu al een jaar over en zitten in de mmm.
N=1 dus dat zegt weinig natuurlijk we kennen ook allemaal wel een man van 90 die sinds zijn 10e heeft gerookt en nog zo fit als een hoentje is. Maar dat betekent niet dat roken dan dus geen kans geeft op eerder overlijden.
Die theorie zou dan mogelijk toch juist kloppen? Bij de eerst was de druk dan toch hoog door het medische circuit, en bij de 2e was de druk weggevallen . Zelf denk ik wel dat je eigen 'state of mind' ook een factor kan spelen. Hoe vaak je oa op dit forum alleen al leest dat vrouwen bovenop hun cyclus zitten met testen en temperaturen en van alles schijnen te voelen rondom de NOD en dan negatief testen. De teleurstelling is dan groot, en de druk voor de volgende maand nog groter. En dan gebeurt het opeens als ze het niet verwachten of het niet mogelijk was (want maar een keer gezellig gehad, of een niet logische cyclus bijv). Uiteindelijk ligt het denk ik aan een combi van factoren maar voor sommigen zou het niet kwaad kunnen als het niveau van obsessie voor conceptie een graadje lager kan.
Wauw wat veel reacties. Ik geloof inderdaad ook wel in dat rijtje van vlinder. En erfelijkheid misschien ook wel ja. Dat klopt hier wel in ieder geval. Het is natuurlijk ook niet niks als je ziet wat er allemaal in je lijf gebeurt voordat het eitje echt goed ingebesteld zit.
Dit vind ik een hele moeilijke. Ik vind het namelijk helemaal niet zo gek als je al een tijdje bezig bent en het maar niet lukt. Dan is het logisch dat je gaat temperaturen, ovutesten doet etc. En hoewel stress zeker een factor is, is het denk ik best pijnlijk om te lezen dat je 'er niet zo mee bezig moet zijn'. Want we kennen allemaal immers iemand die lekker op vakantie ging en toen zwanger raakte Ja weet je, dat is onwijs fijn voor die persoon, maar voor veel vrouwen werkt het helaas toch echt niet zo. Ik heb altijd veel stress gehad en was bij alledrie de 1e ronde zwanger. En nu heb ik slechts 6 cyclussen per jaar, met veel pijn en gedoe. Dan kun je zeggen dat ik er niet teveel aan moet denken, maar ik geloof echt niet dat het sperma van mijn man rechtsomkeert maakt omdat ik stress heb. Bij mij komt het waarschijnlijk door een auto-immuunziekte (en de daarbij horende medicatie), die kan ik ook niet wegdenken met positieve affirmaties en meditatie Het ligt deels buiten onze macht en het deel dat we aan kunnen pakken, werkt voor veel vrouwen alsnog niet. Helaas.
Het is ook echt een wonder! Pas sinds ik mij in de conceptie en de ontwikkeling van het embryo ben gaan verdiepen, heb ik zoveel respect gekregen voor de complexiteit ervan. Want we hebben het over piepkleine celletjes die zich delen en vervolgens een taak toebedelen en dan al die verschillende cellen, die zijn ontstaan uit 2 cellen, zijn dan ineens een heel mensje. Wow! En sindsdien vind ik miskramen ook niet zo heel, hoe zeg ik dat zonder mensen te kwetsen, niet zo onverwachts meer. Want al die cellen moeten allemaal precies perfect doen wat er gedaan moet worden. Tot in elk miniem detail! Het is met recht een wonder wanneer je een blakend gezond kindje krijgt. En pertinent niet jouw (ik spreek even in het algemeen, niet perse naar jou ts) schuld wanneer het toch mis gaat. Dat is de pech-factor. En mogelijk ook een lichamelijke- of omgevingsfactor waarvan jij het bestaan niet wist. Een klein celletje die naar links gaat ipv rechts en het kan mis gaan. Dat is heftig en wonderlijk tegelijk.